2 Νοε 2008

Ένας Ομπάμα δε φέρνει την άνοιξη

Η κρίση της αμερικανικής κοινωνίας έχει πολλές όψεις. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για τις δουλειές που χάνονται και την αυξανόμενη ανεργία, αλλά και για τα σπίτια που επίσης χάνονται και κατάσχονται από τις τράπεζες. Θα μπορούσε κανείς ακόμη να μιλήσει για την κρίση αξιών, για μια αποπροσανατολισμένη νέα γενιά που ψάχνει τις απαντήσεις στο Google και η οποία περνιέται για περισσότερο έξυπνη απ' όσο πραγματικά είναι επειδή έχει όλες τις πληροφορίες στα πόδια της, ή μάλλον στα ακροδάχτυλά της. Ξεχνώντας ότι η χιονοστιβάδα πληροφοριών που λέγεται ίντερνετ δε μπορεί ούτε θα έπρεπε ποτέ να πάρει τη θέση της πραγματικής μόρφωσης και καλλιέργειας, τις οποίες πάρα πολλά παιδιά όχι μόνο στερούνται, αλλά δεν λαχταρούν κιόλας. Ακόμη, θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε τι συνέπειες μπορεί να έχει η ολοένα αυξανόμενη επιρροή των νεοσυντηρητικών, των νέας κοπής Χριστιανών, Ευαγγελιστών και άλλων, οι οποίοι καθίστανται διαρκώς περισσότεροι και πιο υπολογίσιμοι ως μερίδα του αμερικανικού πληθυσμού: μιας μερίδας ανθρώπων βουτηγμένων σε ένα νεοανακαλυφθέν ναρκωτικό που στοιχίζει πολύ πιο φθηνά από την κοκαΐνη και από τα περισσότερα άλλα ναρκωτικά και ονομάζεται θρησκεία, στον συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και για την ευρέως διαδεδομένη ψυχική νόσο που λέγεται φόβος, την οποία ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος φρόντισε να φυτέψει για τα καλά στις ψυχές των Αμερικανών, πείθοντάς τους ότι πολλοί μαυριδεροί, αραβικής καταγωγής λαοί που φθονούν τον αξιοζήλευτο αμερικανικό τρόπο ζωής και οι οποίοι ζουν σε μακρινά, σκοτεινά και παράξενα φονταμενταλιστικά καθεστώτα καθημερινά ξυπνούν και κοιμούνται με το όνειρο του αφανισμού του επίγειου παραδείσου που λέγεται USA.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως, εξίσου αν όχι ακόμη πιο ανησυχητικό απ' όλα αυτά είναι η παντελής έλλειψη διανοουμένων και κυρίως νέων διανοουμένων στη γη των ΜακΝτόναλντς, του Χόλιγουντ, του Ομπάμα και του ΜακΚέιν. Χωρίς διανοούμενους οι άνθρωποι μένουν ανυπεράσπιστοι, δίχως προστατευτική ασπίδα απέναντι στον τυφώνα που ονομάζεται καταναλωτισμός και στην καταιγίδα που ακούει στο όνομα μαζική κουλτούρα. Χωρίς διανοούμενους ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός μένει μόνος στο ρινγκ, χωρίς αντίπαλο. Και οι δύστυχοι οι Αμερικανοί μένουν να περιμένουν από τον δικό τους όπως πιστεύουν Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, από τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι του 21ου αιώνα, να φέρει την πολυπόθητη αλλαγή. Ξεχνώντας ότι χωρίς διανοούμενους αλλά με περίσσευμα νεοχριστιανών, χωρίς παιδεία και καλλιέργεια αλλά με διαρκώς περισσότερες ιστοσελίδες και μπλογκς που χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα της μόρφωσης που λείπει, ένας Ομπάμα, ακόμα κι αν δώσει τον καλύτερό του εαυτό, δεν θα μπορούσε να φέρει την άνοιξη. Την άνοιξη θα μπορούσε να τη φέρει μόνο ο καθένας από τη γωνιά του, από την σκοπιά του, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του προς το ποιοτικότερο, προς το αξιοπρεπέστερο και το ανθρωπινότερο. Αν το έκανε, δε θα είχε ανάγκη κανένα Ομπάμα. Κανένα Μεσσία.
ΥΓ: Αναδημοσιεύω την ανάρτηση αυτή που πρωτοδημοσίευσα τον περασμένο Αύγουστο με αφορμή τις μεθαυριανές αμερικανικές προεδρικές εκλογές, από τις οποίες νικητής προβλέπεται να βγει ο Ομπάμα. Όσο περισσότερο παραμένουν αδρανείς κοινωνικά και πολιτικά διαρκώς περισσότεροι άνθρωποι στην από κει αλλά και στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, όσο περισσότερο κλείνονται στα σαλόνια τους μπροστά στις τηλεοράσεις, τόσα περισσότερα νομίζω θα περιμένουν από τον κάθε Ομπάμα. Κατά πολύ σημαντικότερο από την εκλογική νίκη του Ομπάμα θα ήταν λοιπόν ν' αρχίσουν να σηκώνονται από τους καναπέδες και να περιμένουν περισσότερα όχι μόνο από τον Ομπάμα αλλά από τους ίδιους τους εαυτούς τους.