Όμορφα μέρη, άσχημοι άνθρωποι

Επιστρέφοντας από διάφορες θερινές περιηγήσεις ανά την Ελλάδα, μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση. Μέσα μου συνωστίζονται απ’ τη μια όμορφοι γιαλοί, καταπράσινα τοπία και ανέγγιχτα ακόμη από τη νεοελληνική πολεοδομική κακογουστιά χωριουδάκια, με παππούδες και γιαγιάδες που σε κοιτούν μ’ εκείνο το βλέμμα που σε γυρίζει στην παιδική σου ηλικία. Και από την άλλη, οι δια βίου μολυσμένοι από το μικρόβιο του καταναλωτισμού, του φαίνεσθαι και της έλλειψης πολιτισμού νεοέλληνες: μαυρισμένοι σαν σοκολατάκια και αδυνατισμένοι όπως απαιτεί η μόδα, αλλά ψυχικά παχύσαρκοι. Στις δυσκίνητες και τελματώδεις ζωές τους έχουν αναπτύξει μια άνευ προηγουμένου σχέση πάθους με το μόνο που μοιάζει να κινείται: τα αυτοκίνητά τους. Τα κουβαλούν παντού, μεταφέροντας έτσι τα μποτιλιαρίσματα των νεοελληνικών «μεγαλουπόλεων» – εισαγωγικά διότι περισσότερο για μεγαλοχωριά πρόκειται, στα οποία ο επαρχιωτισμός και ο μικροαστισμός ντύθηκαν με τα νέας κοπής φορέματα που επιβάλλει το life-style που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής χειραγώγησης – στα πλέον ανυποψίαστα μέρη. Πρόκειται για τους ίδιους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με έναν χαρακτηριστικά αμήχανο τρόπο, μη μπορώντας να επικοινωνήσουν σε βάθος μαζί τους, αδυνατώντας να τα καθοδηγήσουν και να τους προσφέρουν αξιόλογα παραδείγματα προς μίμηση. Και οι οποίοι επίσης μεταφέρουν τον τηλεορασοκεντρικό τρόπο ζωής τους στα δωμάτια που θα νοικιάσουν, στα εξοχικά τους και όπου αλλού τους φέρει το έτερον τους ήμισυ: το αυτοκίνητό τους. Μπορεί κατά τύχη να βρεθούν στο πιο μαγευτικό μέρος, σε ένα καλαίσθητο δωμάτιο αλλά αυτοί θα επιμένουν να στήνονται εμπρός στην τηλεόραση, ζώντας όπως ακριβώς και στο διαμέρισμα το οποίο άφησαν πίσω τους. Η μόνη στιγμή που θα σπάσει αυτή η τηλεοπτική μονοτονία θα έρθει όταν πάνε στην παραλία. Θα ανοίξουν την ομπρέλα και τις πετσέτες τους για να απολαύσουν το τσιγαράκι και τις μπυρίτσες τους μπροστά στο κύμα, φυτεύοντας κάμποσες γόπες στην αμμουδιά και σκορπίζοντας, επιστρέφοντας πλαστικά μπουκαλάκια και άλλα αξεσουάρ των διακοπών τους από τα παράθυρα του έτερου ημίσεως. Έως την επόμενη φορά, που θα κουβαλήσουν τα διαβρωμένα από τη νεοελληνική υποκουλτούρα σαρκία τους μέχρι την πλησιέστερη εξοχική ταβέρνα…