Για ένα μηδενικό

Μετά τις πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης έρχονται, λέει, (οι πρώτες;) 1.000 μέρες λιτότητας, περικοπών μισθών, νέων φόρων ώστε να μπαλωθούν οι τρύπες στην κουρελιασμένη ελληνική οικονομία. Για τις πρώτες 100 μέρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πολλά είχαμε ακούσει. Υποτίθεται ότι θα ήταν μια περίοδος σαρωτικών αλλαγών, ότι μέσα στις 100 αυτές μέρες θα βλέπαμε, ήδη, απτές διαφορές στην καθημερινή μας ζωή. Αλλά, κατά γενική ομολογία, αλλαγές στη ζωή μας ΔΕΝ είδαμε στις πρώτες 100 μέρες ΠΑΣΟΚ. Θα δούμε όμως στις 1.000 μέρες λιτότητας που μόλις ξεκινούν. Βέβαια, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 (απ’ όσο θυμάμαι) ζει υπό καθεστώς λιτότητας, το να προαναγγέλλονται 1.000 ακόμη μέρες λιτότητας δε λέει και πολλά. Μάλλον δε λέει απολύτως τίποτα, αν εξαιρέσουμε το ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ‘λιτότητες’, υποτίθεται ότι η κατάσταση έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο. Δηλαδή βρισκόμαστε ακόμα πιο χρεωμένοι, τόσο ως χώρα όσο και ατομικά ως καταναλωτές, ακόμα βαθύτερα βουλιαγμένοι σε μια ‘κλειστή’ οικονομία υπηρεσιών εντός της οποίας πουλάμε ασταμάτητα υπηρεσίες ο ένας στον άλλο ελλείψει άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, ακόμα πιο εξαρτημένοι από εξωτερικούς δανειστές για να συνεχίσουμε να ανταλλάσσουμε υπηρεσίες μεταξύ μας. Αλλά κάπως έτσι υπάρχει, κάπως έτσι συντηρείται η Ελλάδα ως κράτος από τη γέννησή της το 1830, με την εξαίρεση της καταναλωτικής φρενίτιδας, που αποτελεί σχετικά καινούργιο φρούτο. Άρα, οι 1.000 μέρες λιτότητας δε θα έπρεπε να μας απασχολούν, ούτε να μας ανησυχούν. Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά νιώθω ότι κάτι σημαίνει αυτή η λιτότητα. Ότι κάτι θα γίνει. Ότι κάτι θα αλλάξει προς το χειρότερο για όσους (και είναι πολλοί) ήδη ζουν σε λιτότητα. Γι’ αυτό και έβγαλα το συμπέρασμα ότι δεν μας έλεγε ψέματα η κυβέρνηση όταν προανήγγειλε ότι στις πρώτες 100 μέρες θα τα βλέπαμε όλα. Απλώς είχε ξεχάσει ένα μηδενικό.

ΥΓ: Η φωτογραφία για να μην αναρωτιέστε από που εμπνεύστηκε ο Γιωργάκης KAI τις ‘πρώτες 100 μέρες’.