7 Οκτ 2010

Ένας μικρός Τιτανικός...

Πάει καιρός τώρα που σταμάτησα να σκέφτομαι φωναχτά στο blog. Ίσως γιατί διαπίστωσα ότι όσο και να τις φωνάξω, οι σκέψεις μου, όπως και οι σκέψεις κάθε πτωχού πλην τίμιου blogger, παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση μια σταγονίτσα σε έναν ωκεανό δακρύων, ιδρώτα και σάλιου, που ξοδεύεται όλο και πιο άσκοπα σε τηλεπαράθυρα, παρεοκουβέντες, ανταλλαγές απόψεων κάθε είδους γύρω από την περίφημη κρίση. Σήμερα λέει κατεβαίνουν σε διαμαρτυρία στο κέντρο της Αθήνας ιδιοκτήτες κεντρικών μπαρ εναντίον των αντικαπνιστικών μέτρων. Ανέκαθεν το τσιγάρο μου έμοιαζε με σήμα κατατεθέν μιας υποκουλτούρας γκρίνιας, μιζέριας, κακομοιρισμού, που νομίζω μας χαρακτηρίζει ως λαό. Και όλοι μα όλοι κάνουν ό, τι μπορούν για να μην αλλάξει. Όπως κάθε τι στραβό στον μουντζωμένο αυτό τόπο. Αυτό σκέφτομαι όταν πέφτω σε κουβέντες μεταξύ οδηγών τρόλεϊ και επιβατών ή άλλες τέτοιες, καθημερινές ευκαιρίες να κρυφακούσω τη φωνή του νεοέλληνα. Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις ακούω για το πώς η παρούσα κυβέρνηση εκτελεί ένα σχέδιο καταστροφής της χώρας ή υποδούλωσής της σε κάποια αόρατα αλλά φοβερά συμφέροντα, έχοντας ως κύριο στόχο και θύμα της τον νεοέλληνα σε κάθε του μορφή – τον φορτηγατζή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον ιδιοκτήτη μπαρ. Και πάντα, εννοείται, σε συμπαιγνία με τους έχοντες και κατέχοντες, σε βάρος των φτωχών και καταφρονεμένων. Ως ταπεινός αλλά και υπερήφανος – διότι θεωρώ άκρως τιμητικό το να ΜΗΝ έχεις κάνει λεφτά σε αυτή τη χώρα – εκπρόσωπος των τελευταίων, έχω να πω ότι ουδεμία συμπαιγνία βλέπω, κανένα σκοτεινό σχέδιο αποδιάλυσης της Ελλάδας. Αυτό που βλέπω είναι μια χώρα η οικονομία της οποίας στηρίζεται δυσανάλογα στο λιανεμπόριο και τις υπηρεσίες, η οποία επιτέλους πληρώνει το τίμημα για το ότι οι κάτοικοί της αρνούνταν πεισματικά να το δουν αυτό. Και επέμεναν να (θέλουν να) ζουν όπως οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Ιταλοί ή όποιοι άλλοι, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Βλέπω μια χώρα της οποίας οι καλύτεροι φεύγουν, εγκαταλείποντας ένα πλοίο στο οποίο, παρότι βυθίζεται, η ορχήστρα στο σαλόνι εξακολουθεί να παίζει υστερικά, με τους ξεχασμένους επιβάτες της πρώτης θέσης να χορεύουν ασταμάτητα και τους υπόλοιπους να περιμένουν τη σειρά τους για την πίστα. Το πλήρωμα εξακολουθεί να μην μπορεί καν να δει σε τι είδους παγόβουνο έχουν βρει και το χειρότερο; Οι σωσίβιες λέμβοι δεν φτάνουν για όλους…

4 σχόλια:

maximus είπε...

Να συνεχίσετε γιατί οι φωνές πρέπει να γίνουν περισσότερες! Είναι απερίγραπτα νοσηρό το γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει πια αυτός ο αχαλιναγώγητος ατομικισμός μας να θριαμβεύει στο τέλος. Μας κακοφαίνεται λοιπόν τώρα που λιγοστεύουν τα παραθυράκια.. για την "ιδιωτική" μας ελευθερία. Σχετικα με την απαγόρευση του καπνίσματος με εξοργίζει όταν φίλοι ..(των οποίων τον καπνό ανεχόμουν χρόνια γιατί αλλιώς ξέρετε οι εθισμένοι καπνιστές αποφεύγουν ακόμα και την παρέα καλών φίλων) μιλούν για φασισμό και υποδούλωση!

Pompeia είπε...

Ουφ, ηρέμησα! Νόμιζα ότι ήμουν η τελευταία των χαζών που δεν είχε πάρει χαμπάρι το σατανικό σχέδιο ΔΝΤ-μασόνων-ΓΑΠ να διαλύσουν την Ελλάδα και ένιωθα -όσο να πεις- κάπως άσχημα. Αλλά αφού άνθρωποι πιο ξύπνιοι από μένα δεν ανησυχούν μπας και οι αμερικάνοι, χρησιμοποιώντας το δόγμα Κίσσινγκερ, αποδομήσουν τις σάπιες μας πολιτικοκοινωνικές βάσεις, συνεχίζω να απολαμβάνω τη συννεφιασμένη Κυριακή.
Ο Maximus μου θύμισε κάτι που διάβασα σε ένα άρθρο για τους ξένους ρεπόρτερ στην Αθήνα: μια (ισπανίδα νομίζω) δημοσιογράφος είχε πει "οι Έλληνες είναι καλοί, χαμογελαστοί και φιλόξενοι αλλά δρουν σαν να είναι μόνοι τους". Τον τελευταίο καιρό μένω στη Βαυαρία και κάθε φορά που επιστρέφω, συνειδητοποιώ την αλήθεια αυτής της φράσης.
Όσο για την απαγόρευση του καπνίσματος, νομίζω ότι ήταν καιρός να ενταχθεί στην καθημερινότητά μας και ελπίζω να προχωρήσει, αν και φοβάμαι ότι η ανεκτικότητα του Έλληνα δε θα βοηθήσει ιδιαίτερα. Ένας κούκος -που εξανίσταται- δεν φέρνει την άνοιξη.

Παρά ταύτα, συνεχίστε. Είμαστε πολλοί οι κούκοι, δεν ξέρετε ποτέ τι γίνεται...

gerasimos είπε...

Maximus σχετικά με το κάπνισμα θυμήθηκα παλιότερα που εργαζόμουν σε ένα ίδρυμα για παιδιά και οι παιδαγωγοί κάπνιζαν αρειμανίως, κάτι που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση (πώς μπορεί να απασχολούνται καπνιστές ή καπνίστριες σε φροντίδα μικρών παιδιών). Νομίζω ότι η κουλτούρα του καπνίσματος στην Ελλάδα πάει πολύ βαθιά και ότι πάρα πολύ δύσκολα θα αλλάξει το οτιδήποτε με ή χωρίς απαγορεύσεις...

Pompeia καλωσήρθες στο μπλογκ μου! Νομίζω ότι τους Έλληνες μας διακρίνει μια εντελώς αδικαιολόγητη μεγαλομανία και αυτοαναφορικότητα - νομίζουμε ότι όλοι οι ισχυροί της γης ασχολούνται μαζί μας: οι Κινέζοι ως Πύλη για την Ευρώπη, οι Αμερικανοί λόγω της γεωστρατηγικής μας σημασίας, οι Ευρωπαίοι για τους δικούς τους λόγους, κοκ. Παρέα βεβαίως με αυτή την μεγαλομανία έρχεται και ο εαυτουλισμός, ως κερασάκι στην τούρτα της αμετροέπειάς μας...

Locus Publicus είπε...

Bρισκόμαστε νομίζω ακόμα στη φάση της αυτογνωσίας. Σε κάποια στιγμή πιστεύω πως όλοι μας θα βαρεθούμε και θα ζητήσουμε αλλαγές. Είναι βέβαια καταπληκτικό. Γκρεμιστήκαμε σε 30 χρόνια! Ακόμα και η Σοβιετική Ένωση κράτησε τα διπλάσια!!

Κράτα το μπλόγκ ανοιχτό φίλε Γεράσιμε, να βγάλουμε τον χειμώνα με κάποια παρείτσα. Είναι ζεστό να ξέρεις πως κάποιος που σου αρέσει κι συμφωνείς γράφει κάπου κάτι, έστω και αραιά, έστω κι αν πια κουράστηκε και κείνος. Μακριά απο την κρίση υπάρχει και άλλη ζωή. Απο κεί τα θέματά μας.