Πριν κάποιο καιρό είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Gilles Jacob, τον άνθρωπο στο τιμόνι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών από το 1978. Δεν θα επιχειρήσω να μετρήσω πόσους διευθυντές άλλαξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης από το 1978. Δεν θα είχε νόημα. Άλλωστε, θα έσπευδε κανείς να σημειώσει εδώ δεν υπάρχει - στη χώρα αυτή - συνέχεια στην Υγεία, την Παιδεία, με κάθε κυβέρνηση από καταβολής ελληνικών κυβερνήσεων να βγάζει τους «άλλους» και να βάζει τους «δικούς της», τα δικά της πλάνα, τα δικά της μέτρα και σταθμά με κάθε άνοδο στην εξουσία θα υπάρχει σε ένα ταπεινό, ταπεινότατο για μια χώρα όπου ο πολιτισμός δεν αποτελεί, δεν αποτελούσε ποτέ πρώτη προτεραιότητα των κυβερνώντων της, φεστιβάλ κινηματογράφου; Απορία εύλογη, χωρίς καμιά αμφιβολία.
Ούτε νομίζω θα μονοπωλούν την τελετή έναρξης του φεστιβάλ των Καννών με ανάλατες, ανιαρές ομιλίες υπουργοί, σύμβουλοι παρά τω πρωθυπουργώ και άλλοι καρεκλοκένταυροι που έχουν όση σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία και τον κινηματογράφο όση ο γράφων με το χόκεϊ επί χόρτου. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε πάλι κανείς να πει έλα τώρα, ξέρεις ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Ναι, είναι μια μικρή χώρα η Ελλάδα. Καμιά φορά, μικρότερη απ' ό, τι είναι στην πραγματικότητα. Σε σημείο να ανοίγει τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, πάλι στη Θεσσαλονίκη πριν λίγο καιρό ένας ρασοφόρος, ο νούμερο ένα της εκκλησίας στην πόλη, ο μητροπολίτης Άνθιμος, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι είδους ιδιαίτερη ή προνομιακή σχέση μπορεί να έχει με το βιβλίο αυτός ο μαυροφορεμένος γέρων για να γίνεται κάτι τέτοιο. Και το φεστιβάλ κινηματογράφου υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι. Όχι γιατί είναι σινεφίλ, άνθρωποι του σινεμά, όπως ούτε ο Άνθιμος ήταν ποτέ γνωστός ως βιβλιόφιλος, αλλά επειδή έτσι προστάζει το πρωτόκολλο.
Φέτος, υπήρχε και μια ιδιαιτερότητα, κάτι καινούργιο στην επικράτεια των πρωτόκολλων. Οι άνθρωποι αυτοί, ο υπουργός - ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού που τον εκπροσωπούσε - και οι συν αυτώ εκπροσωπούν όχι μια ακόμα ελληνική κυβέρνηση αλλά μια κυβέρνηση που έκλεισε την ΕΡΤ, έναν μεγάλο, συνεπή, πολύτιμο αιμοδότη του ελληνικού κινηματογράφου, τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα την ελληνική κινηματογραφία. Εκπροσωπούν μια κυβέρνηση που σαν να μην έφτανε αυτό έβαλε και επίσημο «Χορηγό Επικοινωνίας» του φετινού φεστιβάλ το αποκρουστικό, αναχρονιστικό κατασκεύασμα που αναγκάστηκε μετά από διαταγή του ΣτΕ να βάλει στη θέση της καταργηθείσας δημόσιας τηλεόρασης, τη ΔΤ.
Μέσα σ’ όλα αυτά ακούει κανείς ότι στην τελετή έναρξης κάποιοι «επίσημοι» αποδοκιμάστηκαν από τους παριστάμενους, σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε εποχές του περίφημου Β’ Εξώστη. Ε, καιρός ήταν.
*γράφτηκε για την Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου