Εμένα, απ' την άλλη, με απασχολούν και με προβληματίζουν εξίσου οι ψηφοφόροι όλων των άλλων κομμάτων. Ανεξαιρέτως. Τα αγόρια και τα κορίτσια στο δρόμο και τα καφέ που αποτελούν την ανθρώπινη προέκταση των κινητών και των ακουστικών τους, που μιλάνε - όταν μιλάνε - αυτή την καινούργια, μονοκόμματη ελληνική των πέντε-δέκα επαναλαμβανόμενων λέξεων , των «ισχύει» και των «τέλειο». Και που πασχίζουν, μάταια, μέσα απ’ αυτό τον γλωσσικό ζουρλομανδύα να εκφράσουν τις αγωνίες της γενιάς τους.
Ή οι τρίτες ηλικίες που ζαλισμένες απ’ όσα τις βρήκαν τα τελευταία αυτά ανισόρροπα χρόνια έχασαν άπασες τις βεβαιότητές τους και σπεύδουν, στην κρίσιμη μάζα τους να ακουμπήσουν στη ζεστασιά, τη θαλπωρή της παλιάς τους γνώριμης τηλεόρασης: στην Όλγα, τον Γιάννη, τον Νίκο, τη Μαρία και τ’ άλλα καλά παιδιά που μπαίνουν κάθε απόγευμα καλοντυμένα στα καθιστικά τους και δίνουν τις απαντήσεις, πριν καν προλάβουν να γεννηθούν ερωτήματα. Νοικοκύρηδες και φίλοι της καθαριότητας, όχι τίποτα αναρχοάπλυτοι, δε θα μπορούσαν να αφήσουν να περάσει μια μέρα χωρίς την απογευματινή τους πλύση εγκεφάλου.
Υπάρχουν βεβαίως και οι της γενιάς μου, οι τριαντασαραντάρηδες, μια γενιά που απορροφήθηκε, αφομοιώθηκε χωρίς να βγάλει άχνα, κιχ, από τη νεοελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Άφησε να την καταπιεί η Ελλάδα της μεταπολίτευσης αδιαμαρτύρητα, σιωπηρά, ευγενικά σχεδόν, δίχως τον παραμικρούτσικο θόρυβο. Και που ψάχνει αιφνιδιασμένη, αγουροξυπνημένη να βρει τις χαμένες της άκρες σε μια χώρα που της τελείωσε πρόωρα. Πριν καν καλοπρολάβει να ενηλικιωθεί.
Τι είναι λοιπόν τελικά, για να επανέλθουμε στο αρχικό φλέγον ερώτημα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής; Σε τι διαφέρουν από όλους τους υπόλοιπους, «κανονικούς» ανθρώπους; Δεν είναι, παρά κάποιοι εκ των ανωτέρω που αποφάσισαν μπουχτισμένοι να αφήσουν στην άκρη κάποια κατάλοιπα ανθρωπινότητας, να κάνουν στη μπάντα καθωσπρεπισμούς και προσχήματα για να αφήσουν να ξεχυθεί απευθείας στις κάλπες η μεταπολιτευτική υποκουλτούρα μισαλλοδοξίας, αγένειας, «μαγκιάς», χιλίων δυο συμπλεγμάτων κατωτερότητας και πολιτιστικών αναπηριών, που ξέρεις πολύ καλά. Αυτή που κάθε μέρα βλέπεις με τον τύπο που καβαλάει με τη θηριώδη μηχανή το πεζοδρόμιο, κλείνοντάς σου το μάτι για να πας παραπέρα. Και που μπορεί να ψηφίζει ΔΗΜΑΡ.
*γράφτηκε για το thegreekcloud
1 σχόλιο:
Γεράσιμε, γέρασες;
Και εγώ, αισίως στα 37, αλλά κι εσύ είμαι σίγουρος, όταν ήμασταν πιτσιρίκια μιλάγαμε αυτή την καινούργια, μονοκόμματη ελληνική των πέντε-δέκα επαναλαμβανόμενων λέξεων. Αυτό έκανε κάθε γενιά σε εκείνη την ηλικία, αυτό κάνει και η τωρινή και αυτό θα γίνεται εις τον αιώνα τον άπαντα.
Επίσης, γιατί είναι κακό να αποτελούν την ανθρώπινη προέκταση των κινητών και των ακουστικών τους; Δόξα τω Θεώ, να λες, που υπάρχουν αυτά τα θαυμάσια μαραφέτια, τα κινητά, και πλέον έχεις το Ίντερνετ κυριολεκτικά στο τσεπάκι σου.
Κατά τα άλλα, συμφωνούμε: οι σημερινοί Χρυσαυγίτες είναι οι χθεσινοί Πασοκατζήδες (με την ευρύτερη έννοια).
Δημοσίευση σχολίου