Οι νέοι υποψήφιοι: Αναστασία Αθήνη-Τσούνη

Σήμερα παρουσιάζω την έτερη νέα υποψήφια του ΛΑ.Ο.Σ στη Β' Αθηνών Αναστασία Αθήνη-Τσούνη. Ελλείψει άλλου υλικού ακολουθούν ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας για το χαστούκι με το οποίο έγινε γνωστή η κα Αθήνη-Τσούνη και βιντεάκι σε link από τηλεοπτική εκπομπή της Μαλβίνας Κάραλη με το εν λόγω χαστούκι (το μοναδικό που μπόρεσα να βρω) με σχολιασμό που ΔΕΝ εκπροσωπεί και το blog:

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 1997
Tης XPIΣTINAΣ KΟPAH
Mέχρι τις 8.35 το βράδυ της Παρασκευής ήταν «η καθημερινή γυναίκα που παίρνει δύο συγκοινωνίες για να πάει στη δουλειά της, πηγαίνει στο σουπερμάρκετ, μεγαλώνει τρία παιδιά και σπουδάζει παράλληλα για να πάρει το τρίτο (πανεπιστημιακό) πτυχίο της από το Tμήμα Eπικοινωνίας του Πανεπιστημίου Aθηνών», όπως συστήθηκε η ίδια στην «E».
Mετά το διπλό ανάποδο χαστούκι που έδωσε στη Δήμητρα Λιάνη στη «Στοά Bιβλίου» σε ζωντανή σύνδεση με τον Σκάι, έγινε πρώτη είδηση, η μεγάλη «πρωταγωνίστρια» της ειδησεογραφίας των ημερών. Kι όταν την ακούς να δίνει με τόσο άνεση τη μία συνέντευξη μετά την άλλη σκέφτεσαι ότι αυτός ο νέος ρόλος της μπορεί και να της αρέσει έστω κι αν έχει μελετήσει καλά το σκεπτικό που αναπτύσσει, εξηγώντας τους λόγους που την ώθησαν στην πρωτάκουστη ενέργειά της.
Για τη 48χρονη Aναστασία Aθίνη-Tσούνη ο λόγος, υπάλληλο του Γενικού Λογιστηρίου του Kράτους που αναδείχθηκε στο «πρόσωπο της εβδομάδας» και το χαστούκι της «σε χαστούκι της δεκαετίας» αφού έκανε το γύρο του κόσμου διότι ο «παραλήπτης» του ήταν διάσημος: η κ. Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου.
«M' ενοχλούσε που τα μέσα ενημέρωσης πρόβαλλαν συνεχώς την κ. Λιάνη, σαν να επρόκειτο για ιδανικό πρότυπο γυναίκας κι Eλληνίδας», μας είπε χθες το πρωί. «Yπάρχουν καθημερινές γυναίκες, αγωνίστριες, που αξίζουν πάρα πολύ και δεν έχουν σχέση με αυτή την κυρία που έχει εμπορευματοποιήσει τα πάντα και κυρίως τα αισθήματα».
Xαστούκισε, λοιπόν, την κ. Λιάνη και μονοπώλησε η ίδια τα MME...
-Aν συναντούσατε την κ. Λιάνη σ' ένα απόμακρο σημείο, χωρίς να υπάρχουν κάμερες, δημοσιογράφοι, θα τη χαστουκίζατε; τη ρώτησα.
«Οχι, γιατί δεν θα περνούσε στον κόσμο το μήνυμα που ήθελα να δώσω. Kι αυτό το μήνυμα είναι ότι το χαστούκι που της έδωσα ήταν συμβολικό, ήταν ένα χαστούκι στο ψέμα, την υποκρισία και τη διαφθορά, διότι πιστεύω ότι πρέπει να λογοδοτήσει και για τη ροζ βίλα για την οποία ως Eλληνίδα πολίτης έχω απορία πώς την απέκτησε, για μένα υπάρχει παράνομος πλουτισμός, πρέπει να ασκηθεί αυτεπάγγελτη έρευνα».
-Tη θέλατε επομένως τη δημοσιότητα.
«Bεβαίως, αν και ήρθε περισσότερη απ' όση περίμενα».
-Kάποιοι είπαν ότι εσείς ειδοποιήσατε τον Σκάι.
«Δεν έστησα τίποτα. Kάποιες φίλες μου πράγματι τηλεφώνησαν την προηγούμενη στον Σκάι και είπαν ότι "μια γυναίκα θα χαστουκίσει τη Δήμητρα Λιάνη όταν θα υπογράφει βιβλία''. Eγώ εκείνο που έκανα ήταν να προειδοποιήσω ένα-δυο δημοσιογράφους στη "Στοά του Bιβλίου'' να έχουν το νου τους γιατί θα γίνει κάποιο επεισόδιο...»
Aλλά τελικά μόνο ο Σκάι την πήρε σοβαρά. Οχι, η κ. Tσούνη δεν μετανόησε για την πράξη της. «Eκανα ό,τι σκέφτονται πολλοί άλλοι να κάνουν στην κ. Λιάνη, που μας προκαλεί εδώ και δέκα χρόνια γι' αυτό και δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα και από άνδρες και από γυναίκες στα οποία μου έλεγαν ότι καλά της έκανα», λέει. «Γι' αυτό και δεν μετανοώ».
«Mπορεί ν' απολυθώ...»
Hταν τόσο αποφασισμένη που είναι προετοιμασμένη για όλα. «Eπειδή σκεφτόμουνα καιρό να το κάνω, είχα ψάξει τα πάντα», μας είπε. «Οι δικαστικές κυρώσεις που μπορεί να έχω δεν είναι σοβαρές. Aλλά μπορεί να με απολύσουν από το υπουργείο Οικονομικών (θα οδηγηθεί στο Πειθαρχικό με την κατηγορία της ανάρμοστης συμπεριφοράς, όπως έγραψε η «E» το Σάββατο). «Δεν μ' ενδιαφέρει, όμως, δεν με φοβίζει ούτε η απόλυσή μου», τονίζει. «Σύμφωνα με το "Xρονικό της Eυθύνης'' του Kαρλ Γιάσπερς, θα ήμουν συνένοχη αν ένιωθα ότι μπορώ να κάνω κάτι και δεν το έκανα. Ολοι οι φίλοι και συνάδελφοί μου ξέρουν πόσο δυναμικό άτομο είμαι. Eπειδή είμαι από το χωριό Mοναστηράκι (Bόνιτσα), είχα αγωνιστεί και για την εκτροπή του Aχελώου. Πιστεύω ότι οι πολίτες δεν πρέπει να σιωπούν, αλλά να διαμαρτύρονται με ειρηνικά μέσα».
Οχι, δεν συμβουλεύει τον κόσμο να ακολουθήσει το παράδειγμά της χαστουκίζοντας -έστω συμβολικά! - όποιον θεωρεί ότι είναι προκλητικός. «Eγώ έκανα αυτό που αισθανόμουν. Δεν ήταν ούτε ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος ούτε ο πιο ευγενής».
Ούτε θα την πειράξει, όπως υποστηρίζει, αν αύριο τη χαστουκίσει κάποια άλλη γυναίκα επειδή θα θεωρήσει ότι την ενοχλεί η συμπεριφορά της. «Θα κάνω την αυτοκριτική μου και αν έχει δίκιο θα της πω και μπράβο», λέει.
«Aπαντώ στις φεμινίστριες...»
H Aναστασία Aθίνη-Tσούνη απάντησε μέσω της «E» και στην κ. Mαρία Kυπριωτάκη, πρόεδρο της Eνωσης Γυναικών Eλλάδας, η οποία την κατηγόρησε ότι «το χαστούκι της ήταν ενάντια στο φεμινισμό, δεν ενεργούν με βία οι φεμινίστριες και δεν εξουσιοδοτούν καμιά κυρία Tσούνη να χαστουκίζει τον οποιοδήποτε στο όνομα του γυναικείου κινήματος».
«Eγώ το δήλωσα ότι δεν είμαι φεμινίστρια με την παρεξηγημένη έννοια του όρου», λέει η δράστις. «Πιστεύω, όμως, ότι λειτούργησα εξ ονόματος όλων των σκεπτόμενων Eλληνίδων και Eλλήνων, που ενοχλούνταν από την προκλητική συμπεριφορά της κ. Λιάνη. Δεν ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος, ούτε ο πιο ευγενής, αλλά έτσι ένιωσα κι έτσι έκανα. Eπίσης θέλω ν' απαντήσω στην κ. Kυπριωτάκη ότι πολλές σκεπτόμενες γυναίκες δεν ανήκουν ούτε στην EΓE ούτε στις άλλες γυναικείες οργανώσεις».
«Tα παιδιά μου να είναι υπερήφανα»
H Aναστασία Aθίνη-Tσούνη έχει τρία παιδιά. H 16χρονη Γεωργία «στενοχωρήθηκε γιατί φοβάται μήπως αντιδράσουν αρνητικά οι καθηγητές της και οι συμμαθητές της στο σχολείο, » όπως μας είπε η μητέρα. Οι γιοι της -ο Παναγιώτης, 18 χρόνων, που πέρασε στη Nομική Θράκης και ο Θεόδωρος, 19 χρόνων, που πέρασε στο Οικονομικό της Nομικής στην Aθήνα, «στην αρχή αιφνιδιάστηκαν, τώρα, όμως, καταλαβαίνουν ότι η μητέρα τους από αγανάκτηση έκανε ό,τι έκανε». Ο Παναγιώτης είπε χαρακτηριστικά: «Ομολογώ ότι εξεπλάγην. Aλλά, αν ο καθένας προβληματιζόταν ούτε η κ. Λιάνη θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε ούτε η μητέρα μου θα διασυρόταν έτσι. Aν δεν ήμουν γιος της και έβλεπα στην τηλεόραση να το κάνει μια άλλη γυναίκα, θα έλεγα ότι διαφωνούσε με την κ. Παπανδρέου και αντέδρασε μ' έναν ακραίο τρόπο».
Οσο για τον σύζυγο Δημήτρη Tσούνη δικηγόρο-λογιστή (το ζευγάρι βρίσκεται σε διάσταση), είπε ότι ο ίδιος δεν θα το έκανε, αλλά για την ίδια «ήταν μια πολιτική πράξη».
Eπειδή υπάρχει μια σύγχυση και με την κομματική ιδεολογία της κ. Tσούνη, τη ρώτησα αν έχει δραστηριοποιηθεί ποτέ στο KKE ή στη N.Δ. (σύμφωνα με τις πρώτες φήμες που κυκλοφόρησαν). «Eγώ ποτέ δεν ανήκα σε κάποιο κόμμα με την έννοια της ένταξης», είπε. Παρ' όλα αυτά, είχε βάλει υποψηφιότητα με το συνδυασμό του Λ. Kασαγιάννη (υποστηριζόταν από τη N.Δ.) στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Πήρε 14 ψήφους! H ίδια μας είπε ότι ψήφισε και το ΠAΣΟK, εκτιμούσε τον Aνδρέα Παπανδρέου, αλλά και τον Σημίτη.
Οσο για την οικονομική της κατάσταση, η κ. Tσούνη λέει ότι «το σπίτι μας στην Παλλήνη χρόνια το φτιάχναμε, αλλά πιστεύω ότι δεν θα χαθώ». Tα πτυχία που ήδη έχει είναι δύο, από το Nομικό και το Οικονομικό τμήμα της Nομικής -έχει και άδεια άσκησης δικηγορίας, η οποία ανεστάλη λόγω της πρόσληψής της στο Δημόσιο. Tώρα, σπουδάζει στο Tμήμα Eπικοινωνίας του Πανεπιστημίου Aθηνών και βρίσκεται στο πτυχίο, όπως μας είπε.

Εδώ το βιντεάκι.

Οι νέοι υποψήφιοι

Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και το blog ανακάλυψε νέους, άφθαρτους υποψήφιους βουλευτές που θα ζητήσουν οι περισσότεροι για πρώτη φορά την ψήφο σας (λέω «σας» γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν ψήφισα κάποιο από τα παρακάτω κόμματα) στις 16 του Σεπτέμβρη: Αναστασία Αθήνη-Τσούνη (έγινε γνωστή χαστουκίζοντας τη Δήμητρα Λιάνη σε παρουσίαση βιβλίου της τελευταίας) με το ΛΑ.Ο.Σ στη Β' Αθηνών, Γιώργος Λιάγκας (παρουσιαστής ειδήσεων του Star), Βίκυ Λέανδρος (τραγουδίστρια) και Γιάννης Βούρος (ηθοποιός) με το ΠΑΣΟΚ, Λίλα Καφαντάρη (ηθοποιός) και Βασίλης Λέκκας (τραγουδιστής) με το ΚΚΕ στην Α' και Β' Αθηνών αντίστοιχα, Κώστα Τουρνάς (τραγουδιστής) και Κατερίνα Λάσπα (παρουσιάστρια) με τη ΝΔ, Γιώργος Γερολυμάτος (τραγουδιστής) με τη Δημοκρατική Αναγέννηση. Παρουσιάζω την Έφη Σαρρή, υποψήφια του ΛΑ.Ο.Σ στη Β' Αθηνών (για τους άλλους δε βρήκα ανάλογο υλικό) με συνέντευξή της και προεκλογικό της βιντεάκι σε link:



-Γιατί στράφηκες στην πολιτική;

-Γιατί είναι πιο πλατιά τα θέματα της Βουλής. Εγώ θέλω να επικεντρωθώ σε αυτά που με αφορούν, στους νέ­ους, στους ηλικιωμένους, στις κακοποιημένες γυναί­κες, στους ανθρώπους που εργάζονται τη νύχτα και είναι ανασφάλιστοι, στους αλλοδαπούς, στους ομοφυ­λόφιλους. Θέλω μαζί μου όλα τα νεαρά sexy κορίτσια και αγόρια. Θέλω επίσης κοντά μου όλους αυτούς που είναι και αι­σθάνονται sexy, ασχέτως ηλικίας. Επίσης θέλω όλοι οι ηλικιωμένοι να είναι ευτυχισμένοι -θα προσπαθήσω πολύ γι' αυτό-, αυτοί είναι οι γονείς μας και τους χρωστάμε πολλά. Όσο για τους φίλους μου τους gay, θα προσπαθήσω να έχουν διασφάλιση των περιουσιών τους όταν φύγει ο ένας από τους δύο, είτε αυτό επιτευχθεί με πολι­τικό γάμο είτε με κάποιο συμβόλαιο.

-Γιατί δεν ξεκίνησες τη σχέση σου με την πολιτική από κάτι πιο απλό, από ένα δημοτικό συμβούλιο για παράδειγμα.

-Γιατί μου αρέσουν πολύ τα βαθιά νερά. Θέλω να πέσω μέσα! Η Βου­λή είναι ένα ηφαίστειο και όταν μπω μέσα θα εκραγεί.

-Γιατί επέλεξες το ΛΑ.Ο.Σ.;

-Γιατί αυτό με εκφράζει. Ο αρχηγός του κόμματος, ο κύριος Καρατζα­φέρης, είναι ένας άνθρωπος πανέξυπνος και αυτοδημιούργητος. Το ίδιο όπως και εγώ. Μία sexy λαϊκή τραγουδίστρια, όπως εγώ, δεν ση­μαίνει ότι είναι ανεγκέφαλη. Και εγώ μόνη μου έφτιαξα τη ζωή μου, δεν κατάγομαι ούτε από μεγάλες οικογένειες ούτε από μεγάλα τζά­κια. Είμαι υπέρ των αδυνάτων. Γνωρίζω τι σημαίνει να είσαι ένας άν­θρωπος ταλαιπωρημένος, ένας άνθρωπος που έχει υποφέρει στη ζωή του. Μόνη μου έπεσα στα θηρία και πάλεψα.

-Ποιο είναι το πολιτικό σου παρελθόν;

-Πάντα είχα πολιτικές ανησυχίες, αν και δεν ήμουν κομματικο­ποιημένη. Έχω φάει πολύ δακρυγόνο στο παρελθόν κρατώντας πανό και διαδηλώνοντας, όποτε θεωρούσα ότι συνέβαινε μία αδι­κία που δεν μπορούσα να ανεχτώ ως άνθρωπος και ως πολίτης.

- Αν εκλεγείς, υποθέτω ότι σταματάς και το τραγούδι λόγω ασυμβίβαστου.

-Εγώ έχω μεγάλη αγάπη στο τραγούδι. Ακόμη και τώρα, στις 7 Σεπτεμβρίου, θα ξεκινήσω να εμφανίζομαι στις Γοργόνες στον Πειραιά παρά τα τρεχάματα που θα έχω με την πολιτική. Με το τραγούδι μου μέχρι σήμερα έχω προσφέρει τα μέγιστα στα καλ­λιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδας. Έχω προσφέρει ψυχική ευεξία στον κόσμο. Εμένα δεν με νοιάζει το ασυμβίβαστο. Θα συνεχίσω να τραγουδώ χωρίς να πληρώνομαι, δεν θα στερήσω από τον κό­σμο όσα του πρόσφερα όλα αυτά τα χρόνια. Θα πηγαίνω σε ορφα­νοτροφεία και σε γηροκομεία και θα ερμηνεύω τα σουξέ μου, να ξεσηκώνονται όλοι και να χαίρονται. Όποιον σταθεί εμπόδιο στην προσπάθειά μου να βοηθήσω τους αδυνάτους θα τον τσακίσω.

-Αν τελικά εκλεγείς, τι θα φορέσεις στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής;

-Ο βουλευτής δεν πρέπει να είναι σοβαροφανής, οφείλει να είναι σοβαρός μόνο στις απόψεις και στις σκέψεις του. Ακόμη και τα τα­γέρ μου όμως θα είναι sexy. Ίσως έτσι σταματήσουν κάποιοι να κοιμούνται στα έδρανα της Bουλής.

-Είναι η πρώτη φορά που δέχεσαι πρόταση να κατέβεις υπο­ψήφια βουλευτής;

-Όχι, είναι η δεύτερη. Δεν χρειάζεται, όμως, να αναφέρουμε την πο­λιτική παράταξη από την οποία μου έγινε η πρόταση πριν από κά­ποια χρόνια. Επίσης πρέπει να σου πω ότι αμέσως μετά την πρότα­ση του κυρίου Καρατζαφέρη επικοινώνησε μαζί μου ο πολιτικός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον οποίο είχα σχέση στο παρελθόν και με ρώτησε εάν θα ήθελα να με προτείνει στο κόμμα του, προκειμένου να κα­τέβω υποψήφια με την παράταξή του. Ήταν πολύ ευγενικό αυτό εκ μέρους του και το εκτίμησα πολύ, άσχετα αν χωρίσαμε άσχη­μα. Ωστόσο εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να προδώσω την εμπιστο­σύνη του κυρίου Καρατζαφέρη στο πρόσωπό μου, ούτε το ΛΑ.Ο.Σ. Εγώ είμαι αντράκι!

-Πώς θα αντιμετωπίσεις τους πολιτικούς από τα υπόλοιπα κόμ­ματα στις προεκλογικές συζητήσεις αφού δεν έχεις στοιχειώ­δη πολιτική γνώση;

-Έχω συγκεκριμένα πολιτικά επιχειρήματα και θα τα προβάλλω πάρα πολύ ευγε­νικά, δεν χρειάζεται να τσιρίζω στα κανάλια σαν χαζογκόμενα. Είμαι άτομο με παιδεία και ανατροφή, αυτό θα πει «στοιχειώ­δης πολιτική γνώση».

-Μα δεν έχεις καν πολιτική εμπειρία.

-Έχω ένστικτο, αγάπη μου. Δεν στερούμαι λόγου. Εγώ μιλάω απλά, λιτά, κατανοητά,για να με καταλαβαίνουν όλοι. Εξάλλου κάνω τέ­χνη και η τέχνη είναι η Ωραιότερη γλώσσα.

-Τα τραγούδια που λες είναι τέχνη;

-Μόνο. Και στο Μέγαρο Μουσικής και στα λαϊκά μαγαζιά ο κόσμος ψυχαγωγείται. Απλά εγώ προτιμώ τα λαϊκά μαγαζιά γιατί στο Μέ­γαρο δεν μπορούν οι άνθρωποι να σηκωθούν και να χορέψουν. Απλώς ακούνε. Εγώ θέλω να έχω άμεση επαφή με το κοινό.

-«Έφη Σαρρή» θα γράφει το ψηφοδέλτιο;

-Όχι. Θα γράφει το κανονικό μου όνομα, Ταρινίδου Ιφιγένεια, και εντός παρένθεσης Έφη Σαρρή. Κατεβαίνω στη Β' Αθηνών.

-Γιατί άλλαξες το Ταρινίδου;

-Ήθελα να το κάνω δισύλλαβο. Όπως είναι το ΛΑ.Ο.Σ.

Εδώ το βιντεάκι.

Απογοήτευση

Επέστρεψα από την πλατεία Αριστοτέλους απογοητευμένος. Καμιά εικοσαριά νοματαίοι όλοι κι όλοι, σκορπισμένοι σε παρέες. Η μεγαλύτερη παρέα γύρω στα πέντε άτομα κάτω από το άγαλμα του Βενιζέλου. Ίσως ο κόσμος να βρίσκεται ακόμα σε διακοπές. Ίσως βρισκόμαστε σε μόνιμες διακοπές από θέματα που θα' πρεπε να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Επιστρέφοντας, παρατηρούσα από το λεωφορείο τον κόσμο στα πεζοδρόμια και στα άλλα λεωφορεία που κινούνταν στην Εγνατία. Νέες κοπέλες να σταυροκοπιούνται στα λεωφορεία περνώντας έξω από εκκλησίες, στο δικό μου λεωφορείο οι περισσότεροι άνθρωποι φτωχοντυμένοι, μια παρέα νεαρών δίπλα μου απευθύνονται ο ένας στον άλλο 15 φορές με την εθνική μας λέξη μέσα σε πέντε λεπτά. Στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι με πρόσωπα δυσανάγνωστα, χαμένοι ο καθένας στον κόσμο του. Εισέπραξα μια εικόνα αποσάθρωσης κι έναν κοινωνικό ιστό υπό διάλυση. Και σκέφτηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι κι εγώ μαζί έχουμε τους ηγέτες και το κράτος που μας αξίζει.
Σήμερα μαθαίνω ότι η συγκέντρωση έγινε τελικά στο Λευκό Πύργο. Συγνώμη παιδιά, αλλά αυτό το λέω ανοργανωσιά και έλλειψη συντονισμού ΚΑΙ στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την ανοργανωσιά και την έλλειψη συντονισμού στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Προσοχή όμως: την ανοργανωσιά και έλλειψη συντονισμού ΔΕΝ τις καταλογίζω στους υπεύθυνους της συγκέντρωσης αλλά στον εαυτό μου. Είπα κι εγώ μια φορά στη ζωή μου να κατέβω σε διαδήλωση και πήγα και περίμενα στο λάθος μέρος! Ακολουθεί φωτογραφία μου χθες στην πλατεία Αριστοτέλους:

Φτάνει πια!

Πολύ φοβάμαι ότι στην πορεία μέχρι και τις εκλογές η απίστευτη τραγωδία που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες θα αρχίσει σταδιακά να ξεθωριάζει, μια και σε αυτή τη χώρα δυστυχώς ξεχνάμε γρήγορα, και στις 16 του Σεπτέμβρη πολλοί ψηφοφόροι θα ψηφίσουν εν πλήρει συνειδήσει τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια κόμματα, τις ίδιες φάτσες, τα ίδια συμφέροντα. Η μόνη λύση αντίδρασης σε όση φρίκη ζήσαμε φέτος το καλοκαίρι σε αυτή τη χώρα που καταστράφηκε και συνεχώς αφανίζεται ως περιβάλλον, είναι η αντίδραση από τους ίδιους τους πολίτες, που οφείλουν να αφήσουν για λίγο στην άκρη την ιδιώτευσή τους και να βροντοφωνάξουν την αντίθεσή τους στην προχειρότητα, την τιποτολογία, την υποκρισία, την συμφεροντοκρατία, το παραμύθιασμα. Αν όχι την ερχόμενη Τετάρτη 29 Αυγούστου, τότε στις 16 του Σεπτέμβρη με την ψήφο τους. Φτάνει πια!

Πόσο κοστίζει η δημοκρατία;

Βρισκόμαστε εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Αλλά κυρίως βρισκόμαστε εν μέσω μιας πολύ κρίσιμης, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, φάσης επενδύσεων και οικονομικών συναλλαγών. Πρόκειται για επενδύσεις και συναλλαγές - ας τις βαφτίσουμε επαφές, μια που η δημοκρατία μας βασίζεται στην ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, και αυτό το διάστημα έχει την τιμητική της - που δεν διαδραματίζονται στα προεκλογικά τηλεπαράθυρα. Αυτές οι επαφές δεν είδαν ποτέ το φώς της δημοσιότητας: ποτέ δεν διαβάσαμε γι' αυτές στις οικονομικές στήλες του ημερήσιου τύπου, ούτε ακούσαμε στα δελτία ειδήσεων.Για τι επαφές πρόκειται; Σήμερα, η προεκλογική εκστρατεία ενός υποψήφιου βουλευτή θα κοστίσει περίπου 300.000 ευρώ (δε νομίζω ότι το ποσό που υποθέτω είναι υπερβολικό) προκειμένου να έχει ρεαλιστικές ελπίδες να εκλεγεί. Είναι λοιπόν αναγκασμένος στην πορεία να ζητήσει χρήματα από κάποιους ευκατάστατους ανθρώπους, εταιρίες και επιχειρήσεις, εφόσον ο ίδιος δεν τα διαθέτει- εκτός αν είναι ας πούμε εφοπλιστής, δε γνωρίζω όμως κανέναν τέτοιο υποψήφιο, δεν θα τον ψήφιζε και πολύς κόσμος άλλωστε. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι μια εκ των ημερών μπορεί να ήρθαν αντιμέτωποι με το δίλημμα: 'τι να αγοράσω σήμερα, Cayenne ή δημοκρατία;'. Στη δεύτερη περίπτωση τίμησαν τον υποψήφιο ίσως όχι με την ψήφο τους αλλά σίγουρα με τα χιλιάδες ευρώ τους - άλλωστε ο υποψήφιος πρωτίστως έχει ανάγκη τα ευρώ, προκειμένου αργότερα να διεκδικήσει ΚΑΙ ψήφους -, και περιμένουν με τη σειρά τους μετά την εκλογή του την απόδοση της επένδυσής τους, με τη μορφή εξυπηρετήσεων, ευνοϊκών νομοθετικών ρυθμίσεων, κατευθυνόμενων ερωτήσεων στο κοινοβούλιο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μόνοι πολιτικοί σε αυτό τον τόπο που απόλαυσαν μια κάποια ελευθερία κινήσεων και πρωτοβουλιών ήταν, δυστυχώς, οι ελάχιστοι που διέθεταν την τεράστια οικονομική δυνατότητα - όπως ο βιομήχανος Στέφανος Μάνος. Για ποια πολιτική και ποιες ιδεολογίες, ποια προγράμματα και ποια διαφάνεια μπορεί να συζητήσει κανείς σε αυτή τη βάση; Μπορεί απλά να διαπιστώσει ότι η δημοκρατία μας υπόκειται στους νόμους της ελεύθερης αγοράς, και ότι όπως κάθε προϊόν που διακινείται στην ελεύθερη αγορά, έχει κι αυτή το κόστος της.

Περί σύγχρονων Ελλήνων

Αποσπάσματα από δύο άρθρα-ψυχογραφήματα του σύγχρονου Έλληνα της ψυχαναλύτριας Άννας Ποταμιάνου, όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Μεσημβρινή: τα βρήκα εξαιρετικά εύστοχα στις διαπιστώσεις τους και θεωρώ ότι ενόψει εκλογών αποκτούν μια επιπλέον επίκαιρη αξία:

Θα μπορούσε κανείς... να διερωτηθεί, γιατί υπάρχουν τόσο λίγες μελέτες για την ψυχική δομή και για τους τύπους συμπεριφοράς των ανθρώπων του τόπου μας; Γιατί αντίθετα από ό,τι συμβαίνει σε άλλα κράτη της Ευρώπης, η ψυχολογία των Ελλήνων έχει λίγο απασχολήσει όσους διευθύνουν τις τύχες του τόπου;
Τα αίτια είναι πολλά, έχουν κατά καιρούς συζητηθεί, αλλά ξεφεύγουν από το πλαίσιο αυτού του δημοσιεύματος. Παραμένει το γεγονός ότι όντας άνθρωποι βαθιά αντιφατικοί, οι 'Ελληνες αναζητούμε τη λύση των αντιφάσεων έξω από εμάς και λίγο νοιαζόμαστε να γνωρίσουμε τις αμφιθυμικές μας τάσεις ή να αξιολογήσουμε τις δυνατότητες αποδόσεώς μας στους διάφορους τομείς της ζωής. Είμαστε υπέρ της κρατικής αναδιοργανώσεως και κατά των αποφάσεων που θα εξασφάλιζαν υπεύθυνη απόδοση των δημοσίων λειτουργών.
Θέλουμε να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον που θα κατοχυρώνεται από αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής στελεχών, αλλά προβλέπουμε να μην αποχωρισθεί κανείς των κεκτημένων. Είμαστε υπέρ της αναμορφώσεως της Παιδείας και εναντίον κάθε μέτρου που θα εξασφάλιζε ότι μαθητές, σπουδαστές, αλλά και καθηγητές θα μπορούσαν να εργαστούν με συνέπεια. Είμαστε κατά της αταξίας και υπέρ των ατακτούντων - κατά της τρομοκρατίας και υπέρ των τρομοκρατών.
Ωστόσο, καμιά πρόταση, πολιτική ή κοινωνική, δεν είναι δυνατόν να συναντήσει την επιτυχία, όσο χωλαίνει η αναγνώριση εαυτού και όσο αναπαυόμαστε μέσα στην άγνοια ή στον παραμερισμό της ψυχικής πραγματικότητας των ανθρώπων του τόπου.

'Ελεγα παλαιότερα (1) ότι μιλώντας με τον κάθε 'Ελληνα εντυπωσιάζεται κανείς από τη λογική του, την εμπεριστατωμένη κριτική για ανθρώπους και πράγματα, συχνά την οξυδέρκεια. Εκείνος που μιλάει, δείχνει να ξέρει τι θέλει, τι πρέπει να γίνει και τι δεν γίνεται - πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα - ποιοι παράγοντες είναι αιτίες των κακών κ.λπ.
'Ομως, παρατηρώντας πράξεις και συμπεριφορές, επιβάλλεται στον παρατηρητή η διαπίστωση ότι μικρή σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όσα λέμε και σε όσα κάνουμε. Η λογική της σκέψης δεν ελέγχει τις πράξεις - η συνέχεια του λόγου μας δεν εγγράφεται στη δράση - οι έννοιες παίρνουν άλλο νόημα όταν πρόκειται για τον εαυτό μας, για τους πολύ δικούς μας και άλλο όταν πρόκειται για τους ξένους.
Διαπιστώνουμε τα κακώς έχοντα και συγχρόνως συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο διαχωρισμός ανάμεσα στο λόγο και στις πράξεις είναι τόσο εμφανής, όσο εμφανείς είναι και οι διχοτομήσεις στην αντίληψη των γεγονότων, ανάλογα με το αν τα ζητούμενα μας αφορούν άμεσα ή όχι. Οι ίδιοι άνθρωποι που εξανίστανται για το «ρουσφέτι» στην πολιτική ζωή, δεν διστάζουν να το απαιτούν, όταν προσδοκούν προσωπική εξυπηρέτηση. Τα ίδια άτομα που κάνουν αγώνες για την αξιοκρατική επιλογή των προσώπων στις διάφορες θέσεις, είναι εκείνα που την καταργούν πανηγυρικά. Είμαστε πάντα εναντίον κάθε πιέσεως, για να αποδείξουμε όταν έρθει η ώρα ότι κάθε 'Ελληνας που αποκτά εξουσία μεταβάλλεται σε ένα δικτάτορα, συχνά ανέμελα σαδιστικό.
'Ολα αυτά είναι γνωστά. Αυτό που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι ότι τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι τυχαία. Συνδέονται με ένα επίπεδο λειτουργίας του ψυχικού οργάνου που διέπεται από ναρκισσιστική ευθραυστότητα, από αδυναμία στη συγκράτηση της ευθύνης και της ενοχής μέσα στον ψυχικό χώρο, με συνακόλουθο αποτέλεσμα τη λειτουργία βάσει της προβολής (τοποθέτηση της ευθύνης έξω, οπότε κάποιος άλλος μας φταίει) και των διχοτομήσεων, που επιτρέπουν το δεξί μας χέρι να πράττει αλλιώτικα απ' ό,τι το αριστερό.
Η διχοτόμηση ανθεί στις σχέσεις μας: κάθε 'Ελληνας θα γίνει, όπως λέμε, «χίλια κομμάτια» για να βοηθήσει τον φίλο του, τον συγγενή του, τον γνωστό - δεν κινητοποιείται, όμως, εύκολα για να εξυπηρετήσει κάποιον με τον οποίο η σχέση δεν είναι στενή και προσωπική.
Η εξουσία αμφισβητείται, αλλά ταυτοχρόνως γίνεται αποδεκτή, όταν υπάρχει η προσωπική σχέση. Τότε φθάνει να δει κανείς το φαινόμενο, ο αρχηγός να εξαπατά, να μας εκθέτει, να προσβάλλει το αίσθημα της κοινής λογικής, να αραδιάζει τα ψέματα και εμείς να ακολουθούμε.
Στην ιδιωτική ζωή, το παιδί που αγαπάμε, ο φίλος ή ο συνάδελφος που προστατεύουμε, ποτέ δεν έχουν άδικο - δεν πρέπει δε και να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Πόσες φορές οι επαγγελματικοί σύλλογοι ξεσηκώνονται να προστατεύσουν αυτούς ακριβώς που χρειάζεται να ελέγξουν. «Παρασύρθηκαν», «ήταν η κακιά ώρα», «τον ανάγκασαν να φερθεί έτσι». Κάποιος άλλος, λοιπόν, φταίει και ο μηχανισμός της προβολής (τοποθέτηση έξω από το δικό μας χώρο και μακριά από την προσωπική ευθύνη) είναι από τους συνηθέστερους μηχανισμούς που μεταχειρίζεται ο 'Ελληνας, χωρίς βέβαια και να το αναγνωρίζει.
Αντίστοιχα πάσχουν οι εσωτερικεύσεις. 'Ετσι συνήθως αχρηστεύεται η πείρα των προηγουμένων - αρνιόμαστε ό,τι δεν έχει ξεκινήσει από μας - ξηλώνουμε ό,τι έχει ήδη κτιστεί. Το «κοινό καλό», ως έννοια απρόσωπη, εσωτερικευμένη, δεν γίνεται κανόνας της συμπεριφοράς μας, ούτε ο νόμος δείχνει να λειτουργεί ως έννοια που έχει ενταχθεί μέσα μας. Απόδειξη ότι έχουμε ανάγκη η εξουσία να είναι παρούσα, συγκεκριμένη και προσωποποιημένη, ώστε να τη σεβόμαστε -- ή για να μας κρατάει ο φόβος της -- όσο εξάλλου και για να την προκαλούμε.
Για την εξάρτηση των Ελλήνων από τις μορφές αυθεντίας, παρά τις στο έκδηλο επίπεδο ανεξάρτητες συμπεριφορές, έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες. Ερμηνείες ιστορικές, κοινωνικοοικονομικές, ψυχολογικές. Παραμένει το γεγονός ότι εξακολουθούμε να λειτουργούμε σε χνάρια που δείχνουν ότι οι ικανότητες του ψυχισμού μας να διαπλέκει, να εντάσσει, να κρίνει και να ενεργεί αυτόματα δεν είναι ιδιαίτερα τονισμένες. Μ'αυτά τα δεδομένα εξιδανικεύουμε ή μισούμε τους εκάστοτε πολιτικούς μας εκπροσώπους, τις εκάστοτε μορφές εξουσίας, περιμένοντας πάντοτε κάποιον «σωτήρα» και χρησιμοποιώντας εκάστοτε άλλους ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Εκείνο που αγνοούμε είναι τους τυφώνες που κινούνται μέσα μας. Κάτι που ήδη γνώριζε ο Σωκράτης (Φαίδρος, 230). Ζούμε χωρίς επίγνωση την αλλοτρίωση του ψυχικού μας χώρου από τις κινήσεις της προβολής, από τις διχοτομήσεις και από καταναλωτικές πρακτικές που βραχυκυκλώνουν τις νοητικές διεργασίες και φτωχαίνουν τη σκέψη μας, έτσι που να αδυνατούμε να ιεραρχήσουμε προτεραιότητες. Αποδεχόμαστε μια κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που μας συντρίβει και αναζητούμε λύσεις εκεί που φωλιάζει το ανέφικτο. Γιατί αλήθεια, οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν είναι δυνατόν να είναι αλλιώτικοι από τον καθένα μας. Η ατονία της κοινοβουλευτικής ζωής, η υποβάθμιση της νομοθετικής εξουσίας, η σιωπηλή συναίνεση στο δεσποτισμό των αρχηγών είναι συνακόλουθα του άγχους ενός πολιτικού κόστους που θα σήμαινε κατάφαση στην πιθανότητα απώλειας της εξουσίας. Αλλά την εξουσία ο κάθε 'Ελληνας δεν την αποχωρίζεται, όχι όμως μόνον -- όπως συνήθως λέγεται -- για να την εκμεταλλευθεί. Θέλει την κατοχή της, γιατί πραγματικά πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος.
Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: «Μα τι το διαφορετικό σε μας, αφού παρόμοια συμβαίνουν παντού;». Η απάντηση είναι απλή και δεν αφίσταται των όσων λέω.
Εγώ ενδιαφέρομαι πολύ για το «δικό μου» κήπο. Τι φρούτα βγάζει, πώς μεγαλώνουν τα λουλούδια του, τι αγριόχορτα μπορεί να τα πνίξουν. Και σκέπτομαι: πώς θα επιζήσουν τα φυτά μου μέσα στην αγριάδα και στην αδιαφορία που τα περιβάλλει εντός και εκτός; Και με ολοένα καινούργια κτήματα να έρχονται να προεκτείνουν τα δάση του γείτονα;... Και από το δικό μου περιβόλι να φεύγουν τα πουλιά.
(1) Βλ. εφημερίς «Καθημερινή» 8.1.1985: «Σκέψεις γύρω από μια ψυχική δομή» και 21.7.1985: «Κόμμα και Κράτος: για ποιους και από ποιους».

Λίγη ενδοσκόπηση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Και καλό είναι να γνωρίζουμε λίγο ποιοί είμαστε, πρωτού αποφασίσουμε προς τα που επιθυμούμε να πορευτούμε.

Ημερολόγιο διακοπών μέρος ΙΙ: Ισπανία-Καταλονία

Ας αρχίσω και πάλι με τα θετικά, δηλαδή τους ανθρώπους που γνωρίσαμε στον ξενώνα μας: δύο συμπαθέστατοι Βέλγοι, οι Γερμανοί ιδιοκτήτες, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, η κοπέλα Ιρλανδή το αγόρι Γερμανός, μια αξιοπρεπέστατη οικογένεια Άγγλων, αλλά και εκτός ξενώνα ο Ολλανδός πρώην κλόουν που μας ξενάγησε σ' ένα μικρό οινοποιείο ως εκεί υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων. Μας άρεσαν πολύ και τα κρασιά που δοκιμάσαμε στην περιοχή, στο οινοπαραγωγικό Penedès, ακόμα και τα λευκά που προσωπικά δεν τα είχα σε τεράστια υπόληψη. Στα θετικά πρέπει να συμπεριλάβω και την πόλη του Gaudi, τη Βαρκελώνη, στα αρνητικά όμως το πλήθος τουριστών που την κατακλύζει. Αρνητικό επίσης το φαγητό, το χειρότερο - και από άποψης τιμής - των τριών χωρών ή ίσως απλά πήγαμε στα λάθος μέρη. Δε μας άρεσε και το κατεστραμμένο από τους οικοδομικούς γερανούς τοπίο: ολόκληρη η Καταλονία έμοιαζε να χτίζεται, παντού γερανοί και φορτηγά που μετέφεραν οικοδομικά υλικά. Επίσης, σε σύγκριση με την Ιταλία αλλά και τη Γαλλία, η Καταλονία αποδείχτηκε πιο αφιλόξενη, τουλάχιστον από άποψη έλλειψης υποδομών σε καταλύματα: παιδευτήκαμε απίστευτα μέχρι να βρούμε πρόσβαση στο internet και στη συνέχεια κατάλυμα, και μάλιστα ύστερα από τις είκοσι ώρες συνεχούς οδήγησης που ανέφερα στο προηγούμενο post - αφήστε που οι Καταλανοί δε μιλούσαν λέξη αγγλικά.

Sant Martí Sarroca, ένα χωριό κοντά στον ξενώνα μας.



Και μια εκκλησία σ' ένα λόφο πάνω από το χωριό.



Λεπτομέρειες από τη Sagrada Família, τον καθεδρικό ναό που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Gaudi στη Βαρκελώνη. Διαισθάνομαι ότι δεν θα του πολυάρεσαν τα αυτόματα μηχανήματα πώλησης γκοφρετών και αναψυκτικών που έστησαν εντός του οι Ισπανοί, που για να τα δεις πρέπει να πληρώσεις και 8 ευρώ είσοδο. Κατά τα άλλα το εσωτερικό είναι ένα απέραντο εργοτάξιο.

Στο περίφημο μοναστήρι του Montserrat, λίγο έξω από τη Βαρκελώνη.

Μικρό οινοποιείο στο Penedès. Ο Ολλανδός που μας ξενάγησε μιλούσε έξι γλώσσες, γύριζε την Ευρώπη για είκοσι χρόνια ως κλόουν, σε τσίρκο μάλιστα γνώρισε και την Ιταλίδα γυναίκα του. Στην Ισπανία βρέθηκε αρχικά για να γνωρίσει ένα διάσημο κλόουν και ξεκινώντας να εργάζεται στα αμπέλια της περιοχής κατέληξε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του οινοποιείου της φωτογραφίας.

Περπατώντας στη Βαρκελώνη.

Στο Μουσείο Νταλί στη Figueras κοντά στα Γαλλικά σύνορα.

Εξώπορτα σπιτιού που θυμίζει πολύ Gaudi, σε ένα χωριό πραγματικό έργο τέχνης κοντά στη Figueras.



Παραθεριστικά σπιτάκια στην παραλία του Garraf κοντά στη Βαρκελώνη: απερίγραπτη η αίσθηση να κάνεις μπάνιο απευθείας στη Μεσόγειο.

Ημερολόγιο διακοπών μέρος Ι: Ιταλία

Άρτι αφιχθής από τρεις εβδομάδες οδικής περιήγησης μετά της συζύγου στην Ευρώπη, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μερικές εντυπώσεις και φωτογραφίες από τη μοναδική αυτή εμπειρία. Η περιήγηση ξεκίνησε από την Ιταλία, συνεχίστηκε στην Ισπανία και κατέληξε στη Γαλλία. Μέσο μεταφοράς: το τζιπάκι μας, και μέσο εύρεσης (αγροτουριστικών) καταλυμάτων το internet. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε απλή: από την Ηγουμενίτσα με πλοίο στην Ανκόνα και από εκεί στην Τοσκάνη για μια εβδομάδα. Μετά, μέσω νότιας Γαλλίας φθάσαμε στην Ισπανία για παραμονή μιας εβδομάδας στην Καταλονία - μιλάμε για είκοσι ώρες συνεχούς οδήγησης από την Τοσκάνη με τελικό προορισμό τη Βαρκελώνη: ναι, αγαπητοί μου, εδώ τα είδα όλα - και συγκεκριμένα στο Penedès, μια οινοπαραγωγική περιοχή κοντά στη Βαρκελώνη. Στη συνέχεια, η τρίτη και τελευταία εβδομάδα στη Νότια Γαλλία στη Γαλλική Ριβιέρα.

Και λίγα λόγια για το οδοιπορικό, μετά από παράκληση της niemandsrose: 6 ώρες χρειάζεται περίπου κανείς με το αυτοκίνητο από Θεσσαλονίκη για Ηγουμενίτσα (του χρόνου που θα ολοκληρωθεί η Εγνατία θα μειωθεί στο μισό ο χρόνος αυτός), 16 ώρες στο πλοίο από Ηγουμενίτσα για Ανκόνα, τρεις περίπου ώρες από Ανκόνα για Τοσκάνη. Απαραίτητοι 2 τουλάχιστον χάρτες ελλείψει GPS: Ευρώπης και Ιταλίας (εννοείται υπάρχει και χάρτης Ελλάδας). Στην Ιταλία όπως και στη Γαλλία και την Ισπανία έχει κανείς βασικά δύο επιλογές: να επιλέξει τον γρήγορο δρόμο (autostrada στην Ιταλία) από τον οποίο όμως δε βλέπει τίποτα, χάνει το τοπίο και τα γραφικά χωριά, ή να επιλέξει επαρχιακούς δρόμους όπου ούτε πληρώνει και απολαμβάνει και τη θέα, αλλά αν η απόσταση που έχει να καλύψει είναι μεγάλη (πχ από τη μία χώρα στην άλλη) του κοστίζουν πολύ σε χρόνο. Εμείς επιλέξαμε περισσότερο επαρχιακούς δρόμους στις σχετικά μικρές καθημερινές διαδρομές και τους ταχείας κυκλοφορίας για τη μετάβαση από τη μία χώρα στην άλλη και την κάλυψη μεγάλων διαδρομών (άνω των 60 χλμ ας πούμε). Ο γενικός κανόνας είναι ότι όσο περνά ο καιρός 'πονηρεύει' κανείς και μαθαίνει να συνδυάζει ταχείας και βραδείας κυκλοφορίας δρόμους ανάλογα την περίπτωση, τα μποτιλιαρίσματα της ημέρας και άλλους τέτοιους παράγοντες. Γενικά καλό είναι να αποφεύγει τα μποτιλιαρίσματα στους ταχείας κυκλοφορίας (πέσαμε σε τέτοιες ουρές δέκα χιλιομέτρων στη Γαλλία, στη μεγάλη έξοδο των Γάλλων, ουρές από τον ένα σταθμό διοδίων στον άλλο) γιατί μπορεί να μη βρεί εύκολα δρόμους διαφυγής.

Μέρος πρώτο λοιπόν: Ιταλία - Τοσκάνη.

Ας αρχίσω από τα θετικά, όπερ σημαίνει το φαγητό - ευχαριστήθηκα πίτσες - και το καλό κρασί, ιδίως στην περιοχή Chianti στο κέντρο της Τοσκάνης. Επίσης, πλούσιες υποδομές σε αγροτουρισμό. Το συγκεκριμένο κατάλυμα που μείναμε ήταν ένα παλιό σπίτι ευρύχωρο, με δύο υπνοδωμάτια και δική του πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, στην ΠΟΛΥ λογική τιμή των 70 ευρώ το βράδυ. Από τις τρεις χώρες, η Ιταλία μακράν καλύτερη σε πλήθος και ποικιλία αγροτουριστικών καταλυμάτων. Και βέβαια, το θετικότερο απ' όλα, η πανέμορφη Τοσκάνη με τις απέραντες εκτάσεις με τα ηλιοτρόπια και τα αμπέλια, τα γραφικά χωριουδάκια και τις παλιές καστρόχτιστες πόλεις, που βλέπετε στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Στα αρνητικά πρέπει να συμπεριλάβω το γεγονός ότι οι Ιταλοί οδηγούν τα αυτοκίνητά τους στα όριά τους σαν τρελοί και μάλιστα με ανοιχτά τα φώτα μέρα μεσημέρι - που να τολμήσω να πιάσω με το τζιπάκι αριστερή λωρίδα στην autostrada. Επίσης, πολύ ακριβή η βενζίνη - γύρω στο 1.30 το λίτρο η αμόλυβδη - και τα διόδια, τα οποία μαζί με της Γαλλίας ήταν τα ακριβότερα, σε σημείο που αρχίζει να ψάχνει κανείς επαρχιακούς δρόμους για να γλιτώσει.

Ο τόπος διαμονής μας: Castiglion Fiorentino κοντά στο Arezzo.

San Gimignano. Να προσθέσω ότι στο παραμικρό ιταλικό χωριό και κωμόπολη υπήρχε απόλυτα ελεγχόμενη στάθμευση, πράγμα που πιστεύω ενισχύει οικονομικά το μέρος και το σώζει από την αναρχία που συναντά κανείς στην Ελλάδα.

Τυπικό Τοσκανικό τοπίο: στην καρδιά του Chianti.

Δοκιμάζοντας και αγοράζοντας κρασί στο Castellina in Chianti.

Palazzo del Campo στη Σιένα.

Από τα πιο όμορφα σπίτια της Τοσκανικής υπαίθρου.

Και τα πανταχού παρόντα ηλιοτρόπια.


















Montepulciano, με το καλό κόκκινο κρασί.



Η άλλη Φλωρεντία.


















Pienza, η πατρίδα του καλύτερου Πεκορίνο.



Στα ψηλά της Cortona, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

Arezzo.



Μετά από τόσες ώρες οδήγησης στην Ιταλία έγερνα λιγάκι, σαν το γνωστό κτίριο.