Μια μικρή, καθημερινή ιστορία

Κάπου στην Αθήνα τυχαίνει να έχω στην κατοχή μου ένα μικρό κατάστημα, σε ένα εμπορικό κέντρο. Εδώ και λίγο καιρό έμεινε ξενοίκιαστο. Έβαλα λοιπόν μια αγγελία για να το νοικιάσω. Διάφοροι με πήραν τηλέφωνο, αλλά με κανέναν υποψήφιο ενοικιαστή δεν έτυχε να βρεθούμε από κοντά για να του το δείξω. Μέχρι απόψε, που ενδιαφέρθηκαν δυο παλικαράκια εικοσιπέντε ετών, που ήθελαν όπως μου είπαν να κάνουν την επαγγελματική αρχή τους εκεί: να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο ένας φρεσκοαπολυμένος Stager, ο άλλος έψαχνε να κάνει ένα ξεκίνημα. Το πρώτο που με ρώτησαν, αν θα μπορούσαν να μένουν μέχρι αργά για να εργάζονται. Με το που το άκουσα αυτό και είδα και τα πρόσωπά τους, πρόσωπα καθαρά, αξιοπρεπή, ορεξάτα για δουλειά, έριξα μέσα μου την τιμή που ζητούσα ακόμη χαμηλότερα. Οι ίδιοι μου ζήτησαν μια ακόμη χαμηλότερη από την προσφερόμενη τιμή και συμφωνήσαμε. Συμφωνήσαμε σε μια τιμή χαμηλότερη ακόμη και από αυτή στην οποία είχε πρωτονοικιαστεί το μικρό κατάστημα πριν αρκετά χρόνια. Γιατί; Διότι σκέφτηκα ότι μεγαλύτερη αξία από τα χρήματα – τα οποία βεβαίως τα έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, περισσότερο σήμερα από ποτέ στο παρελθόν – σε αυτή τη ζωή και ιδίως σε αυτή τη σκληρή, απάνθρωπη εποχή έχει το να κάνουμε πράξη όσα κηρύσσουμε καθημερινά στα blogs μας ή στις παρέες μας. Απόψε λοιπόν μου δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία: είχα μπροστά μου, ολοζώντανους, δυο εκπροσώπους της γενιάς των 700 ευρώ, που έψαχναν να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους. Και αποφάσισα ότι θα γινόμουν ο καλός τους άγγελος. Αφού συμφωνήσαμε στη χαμηλότερη τιμή που θα μπορούσε να συμφωνηθεί, τους πήρα και τους κέρασα έναν καφέ, φλυαρώντας ακατάπαυστα και αναπτύσσοντάς τους την κοσμοθεωρία μου, η οποία εν προκειμένω συνοψίζεται στο εξής απλό: ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την καθημερινότητα που μας πνίγει αν ο καθένας μας, από εκεί που είμαστε, με τις μικρές μας, ελάχιστες δυνάμεις, προσπαθήσουμε να κάνουμε τη διαφορά. Έτσι κι εγώ, τους εξήγησα ότι δεν κοιτάω να βγάλω χρήματα από αυτό το μικρό κατάστημα, το οποίο θα μπορούσα να νοικιάζω πολύ ακριβότερα – και δεδομένου του ότι αυτό τον καιρό ξεκινάω κι εγώ την οικογένειά μου, θα είχα κάθε κίνητρο να το κάνω. Απλώς ήθελα να δώσω σε κάποιον την ευκαιρία να ζήσει από αυτό, ζητώντας του το ελάχιστο δυνατό αντίτιμο. Συμφωνήσαμε λοιπόν και κλείσαμε ραντεβού για το ερχόμενο Σάββατο, να υπογράψουμε ένα ιδιωτικό συμφωνητικό. Όταν όμως επέστρεψα σπίτι, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν το ένα από τα δυο παιδιά, που μου είπε ότι μόλις μίλησε με τη λογίστριά του, η οποία του είπε ότι θα χρειάζονταν και εταιρικό ΑΦΜ για να υπογράψουν το συμφωνητικό, το οποίο θα χρειαστεί καμία εβδομάδα για να εκδοθεί. Με ρώτησε λοιπόν, όχι μια αλλά δυο τρεις φορές επιμένοντας, αν θα ήθελα να μου δώσει μια προκαταβολή για να ‘κλείσει’ το κατάστημα. Του εξήγησα ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, ΟΧΙ τα χρήματά τους και ότι από τη στιγμή που μου είχε πει ότι το κατάστημα ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε, δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο. (Από μέσα μου βεβαίως έλεγα ότι και μόνο το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω δυο νέα παιδιά με φωτεινά πρόσωπα στο ξεκίνημα της επαγγελματικής ζωής τους μου ήταν υπεραρκετό.) Ενθουσιασμένος, μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο: ‘Γεράσιμε, θα συνεργαζόμαστε για χρόνια!’. ‘Το εύχομαι’, του απάντησα, ‘για σας, γιατί θα σημαίνει ότι θα πηγαίνουν καλά οι δουλειές σας’. Και έκλεισα το τηλέφωνο χαμογελώντας, γεμάτος ικανοποίηση. Ικανοποίηση όχι από ένα μεγάλο ενοίκιο που δεν εισέπραξα, αλλά από την άλλη ικανοποίηση, αυτή που νιώθει ένας άνθρωπος όταν, παρότι και ο ίδιος δυσκολεύεται, βοηθάει κάποιον που και τη χρειάζεται τη βοήθεια αυτή και την αξίζει.

Με δυο μέτρα και δυο σταθμά

Επίθεση σημειώθηκε πριν λίγες ώρες σε αστυνομικό τμήμα από άγνωστους με καλάσνικοφ. Έξι αστυνομικοί τραυματίστηκαν, εκ των οποίων ο ένας χαροπαλεύει. Και ως συνήθως στο πρόσφατο παρελθόν με ανάλογες αιματηρές επιθέσεις, δε θα σηκωθεί φρύδι ούτε στα κόμματα της ‘Αριστεράς’, ούτε στα διάφορα blogs που ασχολούνται με την επικαιρότητα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι που υποτίθεται αγωνίζονται για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για την ευγενή ουτοπία της ελευθερίας που θα συνδυάζεται με ισότητα, για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αδύνατων και περιθωριοποιημένων, δε δίνουν δεκάρα αν ένας ακόμη αστυνομικός σακατευτεί ή χάσει τη ζωή του από τα πυρά κάποιων διαταραγμένων. Και μιλάμε για παιδιά - οι αστυνομικοί - που προέρχονται ως επί το πλείστον από τα λεγόμενα ‘λαϊκά στρώματα’, τα οποία υποτίθεται ότι η ‘Αριστερά’ εκπροσωπεί πολιτικά. Μιλάμε επίσης για παιδιά, δηλαδή για νέους ανθρώπους, της γενιάς των 700 ευρώ, για τους οποίους πολλά blogs καθημερινά ενδιαφέρονται, κόπτονται, παλεύουν. Όχι όμως όταν πρόκειται για αστυνομικούς. Διότι, απ’ ό, τι φαίνεται, στα καθήκοντα των Ελλήνων αστυνομικών περιλαμβάνεται το να πυροβολούνται στα καλά καθούμενα από διάφορους μοτοσικλετιστές. Και από εκεί και πέρα η πράξη αυτή ‘δικαιολογείται’, βάσει διαφόρων βαθυστόχαστων αναλύσεων που φαντάζομαι θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες για την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στην εγκληματικότητα, την αστυνομική βία, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των μεταναστών από την ελληνική αστυνομία και διάφορα άλλα παντελώς άσχετα και κοντόφθαλμα. Όλες αυτές οι βαρύγδουπες, βαρυσήμαντες αναλύσεις θα αγνοήσουν για μια ακόμη φορά το δάσος κουτουλώντας στα αγαπημένα τους δέντρα. Θα κλείσουν τα μάτια, οι ‘προοδευτικά σκεπτόμενοι’ αναλυτές μας, μπροστά στις χρονίζουσες παθογένειες του νεοελληνικού φαντασιακού. Θα προσποιηθούν - με μια ελαφρά αμηχανία στις καλύτερες των περιπτώσεων - ότι το χάιδεμα των αυτιών των πάσης φύσεως ‘αντιεξουσιαστών’ και τρομοκρατών από διάφορες on-line και off-line ‘προοδευτικές δυνάμεις’, ένα χάιδεμα που οδήγησε όλες αυτές τις διαταραγμένες προσωπικότητες να νομίζουν ότι δίνουν έναν αγώνα ενάντια στους απανταχού της γης ‘μπάτσους’ έχοντας στο πλευρό τους διάφορα blogs και κόμματα, δεν έχει καμία σχέση με το τρομερό αυτό συμβάν. Ακόμη, θα θεωρήσουν και θα βαφτίσουν αβασάνιστα ‘δεξιό’ όποιον τολμήσει να μιλήσει για έναν ευρύτερο εκτροχιασμό της νεοελληνικής κοινωνίας, για τον οποίο ευθύνονται και οι ίδιοι οι ‘προοδευτικά σκεπτόμενοι’ ντεμέκ κοινωνιολόγοι του internet και των τηλεπαραθύρων. Και αυτό που για μια ακόμη φορά θα σταθεί αδύνατο να κατανοήσουν είναι η τραγικότητα των καταστάσεων που οι ίδιες τους οι ‘προοδευτικές’ απόψεις - όπως όταν κατακρίνουν με την παραμικρή αφορμή την παραμικρή αστυνομική βία, σαν να έχουν βάλει την ελληνική αστυνομία στο μικροσκόπιο περιμένοντας, στα πλαίσια ενός εντελώς δικού τους εργαστηριακού πειράματος, να δουν μια μέρα τους αστυνομικούς να κυκλοφορούν όχι με όπλα αλλά με λουλούδια ανά χείρας - βοήθησαν να δημιουργηθούν και να διαιωνιστούν. Και το χειρότερο; Θα εξακολουθήσουν να παίζουν το παιχνίδι της σιωπηρής πλην συμπαγούς υποστήριξης σε κάθε είδους εκ γενετής λιθοβολημένους (πλην ‘επαναστατημένους’) που νομίζουν ότι αυτή η χώρα έχει τόσο λοξοδρομήσει, που μόνο μέσα από την ένοπλη, ‘επαναστατική’ βία θα δοθεί λύση. Όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες με τη 17Ν, έτσι και τώρα η νέα γενιά ‘επαναστατών’ που χτυπάει, σακατεύει και σκοτώνει στα τυφλά θα συνεχίσει να θρέφεται, να νομιμοποιείται και να δυναμώνει μέσα από όλες αυτές τις βλακωδώς και συστηματικά μονόπλευρες αναλύσεις που θεωρούν ότι η αστυνομία υπάρχει για να πληρώνει τα σπασμένα μας γενικώς, αορίστως και αποκλειστικώς και κυρίως τα σπασμένα νεύρα μιας νεολαίας που βιώνει τα χίλια δυο προβλήματα καθημερινά και πρέπει κι αυτή κάπου να ξεσπάσει. Ας είναι και σκοτώνοντας κάποιους συνομήλικούς της ένστολους, που στα μάτια της φταίνε για όσα καθημερινά τη βασανίζουν - για την ανεργία, την αναξιοκρατία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, το κυκλοφοριακό, την ακρίβεια και ποιος ξέρει πόσα άλλα. Φοβάμαι ότι όταν οι αναλυτές μας αντιληφθούν τον παραλογισμό όλης αυτής της πραγματικότητας, της οποίας και οι ίδιοι αποτελούν ζωτικό κομμάτι, θα ’ναι πλέον πολύ αργά. Αν δεν είναι ήδη.

Τα Stage πέθαναν, ζήτω τα Stage!

Πολλά ακούγονται τελευταία για την κατάργηση των προγραμμάτων Stage στο δημόσιο. Προεκλογικά, τόσο δημοσιογράφοι όσο και κόμματα της ελάσσονος κυρίως αντιπολίτευσης (βλέπε ΚΚΕ) ασκούσαν κριτική στον τρόπο με τον οποίο νέα παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι αναγκάζονταν να επιστρατεύουν ό, τι είδους πολιτικό ‘μέσο’ διέθεταν προκειμένου να μπουν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα και να εργαστούν σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ανασφάλιστοι και με εξευτελιστικές αμοιβές. Τώρα που μπαίνει ένα φρένο στην εκμετάλλευση, τουλάχιστον στο δημόσιο, αυτών των ανθρώπων, που πολλές φορές εργάζονταν περισσότερο και βαρύτερα από τους παχυλά αμειβόμενους μόνιμα διορισμένους συναδέλφους τους, οι ίδιοι δημοσιογράφοι και τα ίδια κόμματα που μέχρι πρότινος φώναζαν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους ανθρώπους αυτούς που ‘μένουν στο δρόμο’, αποστερημένοι από τη μια και μοναδική ευκαιρία που είχαν να εργαστούν, έστω και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι τα προγράμματα αυτά απόκτησης εργασιακής εμπειρίας ανταποκρίνονταν και με το παραπάνω στο σκοπό τους: οι εκπαιδευόμενοι μάθαιναν στην πράξη πώς εργάζεται κανείς στη σημερινή Ελλάδα, αμειβόμενος δηλαδή με ελάχιστα χρήματα που καμία σχέση δεν έχουν με τη δουλειά που ‘βγάζει’, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση και εξαρτώμενος από το ένα ή το άλλο πολιτικό ‘μέσο’ - το οποίο μπορεί να ποικίλει από την κλαδική της γειτονιάς μέχρι το γραφείο του τάδε ή του δείνα ιδιαίτερου κάποιου υπουργού - για την επαγγελματική του εξέλιξη. Ασχέτως λοιπόν της ως συνήθως διπρόσωπης κριτικής και αντιμετώπισής τους από τηλεδημοσιογράφους και κόμματα της αντιπολίτευσης, τα προγράμματα, όσο κράτησαν, στέφθηκαν από επιτυχία. Και νομίζω ότι το ‘κόψιμό’ τους από το δημόσιο οφείλεται περισσότερο σε λόγους βιτρίνας. Διότι όπως και να το κάνουμε δε θα ήταν καθόλου comme il faut για μια φρεσκοεκλεγμένη κεντροαριστερή κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται απελπισμένους άνεργους κατ’ αυτόν τον τρόπο, στον δημόσιο τομέα. Οπότε πολύ βολικά αφήνει την εκμετάλλευση να συνεχιστεί απρόσκοπτα στον ιδιωτικό τομέα, όπου η εργασιακή ζούγκλα έχει ούτως ή άλλως ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Έτσι, όλοι είναι ευχαριστημένοι: οι τέως εργαζόμενοι μέσω Stage στο δημόσιο μπορούν να παρακαλάνε από εδώ κι εμπρός τα πολιτικά τους ‘μέσα’ για μια θεσούλα σε κάποιον εργοδότη του ιδιωτικού τομέα, που θα εκμεταλλεύεται και τους μόνιμους υπαλλήλους του με τον ίδιο αδίστακτο τρόπο που θα εκμεταλλευτεί και τους ίδιους, κάτι που οπωσδήποτε θα αποτελέσει μεγάλη παρηγοριά γι’ αυτούς εν συγκρίσει με την άνιση μεταχείριση που υφίσταντο στο δημόσιο. Και η νέα μας κυβέρνηση θα απαλλαγεί από τη ρετσινιά της εκμετάλλευσης όλων αυτών των ανθρώπων από δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, αποδεικνύοντας ότι το δικό της τουλάχιστον κράτος δεν κάνει τέτοια. Αλλά και οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα θα έχουν ακόμη περισσότερους υποψήφιους έμμισθους δούλους για να διαλέξουν σε ποιους από αυτούς θα κάνουν την τιμή να τους εκμεταλλευτούν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Οι μόνοι που θα ταρακουνηθούν λίγο θα είναι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, που θα ‘φορτωθούν’ τη δουλειά που μέχρι πρότινος ‘έβγαζαν’ οι των Stage. Αλλά ξέρουν αυτοί από κάτι τέτοια. Οπότε, ένα συμπέρασμα βγαίνει: τα Stage πέθαναν, ζήτω τα Stage!

Μια μάχη με άσφαιρα πυρά

Βρισκόμαστε 20 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, την επίσημη δηλαδή, πανηγυρική αποχώρηση από το παγκόσμιο πολιτικοϊδεολογικό ρινγκ, με νοκ άουτ, του σκιώδους αντιπάλου του καπιταλιστικού οδοστρωτήρα: του ανύπαρκτου ‘υπαρκτού’ σοσιαλισμού. Η κατάρρευσή του γιορτάστηκε και εξακολουθεί να υμνείται σαν επιβράβευση και επιβεβαίωση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ως θριαμβεύοντος. Έκτοτε κόμματα, πολιτικοί και πολιτικές παγκοσμίως, στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα ακολούθησαν το μονόδρομο της κυρίαρχης πλέον ιδεολογίας: της απουσίας ιδεολογίας. Οι μάχες δίνονταν και δίνονται πλέον στο πεδίο όχι της ιδεολογικής πάλης αλλά της διαχείρισης των κοινών, μεταξύ όχι ιδεολογικών αντιπάλων αλλά υποψηφίων διαχειριστών. Η συνταγή απλή: οι μεν δοκιμάζονται στο ‘τιμόνι’ και αν αποτύχουν ακολουθούν οι δε, μπας και τα καταφέρουν καλύτερα. Έχουμε κατ’ αυτό τον τρόπο μια διαδοχή διαχειριστών, αποστεγνωμένη από ιδεολογικούς οραματισμούς, συγκρούσεις ιδεών, μεγάλες προσδοκίες. Κατά σύμπτωση, σε αυτή την επέτειο από την πτώση του πύργου από τραπουλόχαρτα που φιλοδοξούσε να γίνει το αντίπαλο δέος του παγκόσμιου καπιταλισμού, διεξάγεται και η μάχη διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Μια μάχη απαλλαγμένη κι αυτή από βαθύτερες διαφορές μεταξύ των υποψηφίων, πέραν των διαφορών τους όσον αφορά στη διαχείριση της κατάστασης που διαμορφώθηκε στο κόμμα τους μετά την πρόσφατη εκλογική ήττα. Από τη στιγμή που οι ιδεολογίες μας έχουν τελειώσει, η ιδεοκρατία αντικαθίσταται από την προσωποκρατία. Οι επιλογές πλέον γίνονται μεταξύ προσώπων και όχι κοινωνικών ή πολιτικών ιδεών, ανάλογα με το τι έχει να προτείνει ο καθένας. Όλοι πασχίζουν να πείσουν ότι διαθέτουν το πιο ρεαλιστικό σχέδιο, τις πιο εφαρμόσιμες προτάσεις για το κόμμα τους. Γιατί; Μα, από τη στιγμή που μας έχουν προ πολλού τελειώσει τα δυνατά, ικανά να συγκινήσουν οράματα, τη θέση τους παίρνει η ‘ρεαλιστική’ προσέγγιση των πραγμάτων, η προσγειωμένη, άνευ μεγάλων φιλοδοξιών, χαμηλοβλεπούσα, διεκπεραιωτική πολιτική. Μια πολιτική που ασκείται από πολιτικούς πιστούς ακολούθους και όχι διαμορφωτές των εξελίξεων, ελισσόμενους και όχι ρηξικέλευθους. Από εκεί και πέρα, όποιος διαθέτει τα περισσότερα μέσα επικράτησης έναντι των αντιπάλων του - όπως εν προκειμένω η θυγατέρα του ανθρώπου που με την αποστασία του από το κόμμα όπου τότε ανήκε έβαλε τη χώρα σε μια μακρά περίοδο αστάθειας που κορυφώθηκε με την επταετή δικτατορία - θα αναδειχθεί νικητής. Και θα αναλάβει τα ηνία ενός κόμματος άνευ ιδεολογικού στίγματος, άνευ μιας έστω στοιχειώδους επαφής με τον πολίτη, ύστερα από πεντέμισι χρόνια καταστροφικής παραμονής στην εξουσία. Και ως επόμενη υποψήφια διαχειρίστρια ή διαχειριστής της πολυκατοικίας που λέγεται ΝΔ, θα πασχίσει να αποδείξει ότι ακόμα και χωρίς ιδεολογίες, χωρίς εναλλακτικά μοντέλα ζωής, χωρίς πραγματική οραματική σκέψη, αξίζει να συνεχίσουμε να ενθουσιαζόμαστε, να φανατιζόμαστε, να ενδιαφερόμαστε.

Όχι άλλες εκπλήξεις!

‘Μια αταίριαστη συνέντευξη’. Έτσι τιτλοφορείται σήμερα, από ΤΑ ΝΕΑ, η συζήτηση μεταξύ Δημήτρη Δανίκα, Δημήτρη Μητροπάνου και… της Πέγκυ Ζήνα. Δεν ξέρω γιατί – ή μάλλον κάτι υποψιάζομαι, όπως θα πω παρακάτω – αλλά οι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση όταν θέλουν να μας εκπλήξουν επιλέγουν οι εκπλήξεις τους να προέρχονται από τα χαμηλά και όχι τα ψηλά αυτού που θα λέγαμε νεοελληνική κουλτούρα. Ποιος δε θυμάται άραγε τις αλησμόνητες εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου επί σειρά ετών ή και τις τωρινές του Γιάννη Πρετεντέρη και άλλων τηλεδημοσιογράφων με συνεντεύξεις-‘έκπληξη’ από διάφορους λαϊκούς αοιδούς; Ή τις καθημερινές τηλεοπτικές εκπλήξεις – σε talk shows, πρωινάδικα, πρόσφατα μέχρι και προεκλογικά πάνελ (μόλις θυμήθηκα τη σχολιάστρια Βάνα Μπάρμπα σε ένα τέτοιο πάνελ) – κατά τις οποίες μας σερβίρονται τα ίδια και τα ίδια ανθρώπινα υποπροϊόντα ενός καλοστημένου star system που βγάζει χυμώδη γυναικεία κορμιά για να λούζονται με γαρύφαλλα στις μεγάλες αθηναϊκές πίστες και βασανισμένες από ατελείωτες ερωτικές απογοητεύσεις ανδρικές φωνές; Προφανώς, η ανάγκη προώθησης αυτών των υποπροϊόντων έχει γίνει τεράστια και άμεση. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά τα υποπροϊόντα της εγχώριας βαριάς βιομηχανίας χαμηλού επιπέδου θεαμάτων δε μπορούν να σταθούν από μόνα τους. Όπως κάθε φτηνό προϊόν που ανταγωνίζεται κάποια ακριβότερα και ποιοτικότερα (κι αυτά υπάρχουν, όσο και αν έχουν περιθωριοποιηθεί στο μιντιακό μας σύμπαν), χρειάζονται συνεχές, επιθετικό μάρκετινγκ. Γι’ αυτό και κάθε τηλεοπτική εκπομπή ή πάνελ, κάθε σαββατιάτικη συνέντευξη που θα φιλοδοξήσει να ‘εκπλήξει’ τους θεατές ή αναγνώστες, θα αντλήσει από αυτή την τεράστια δεξαμενή εύπεπτων, μαζικών ειδώλων. Ποτέ δεν είδα στη θέση αυτή του ‘καλεσμένου-έκπληξη’ έναν νεαρό σολίστ του πιάνου ή έναν νέο επιστήμονα, έναν νεαρό καλλιτέχνη, ένα συγγραφέα (πλην του enfant gâté του μιντιακού μας κατεστημένου Πέτρου Τατσόπουλου, του ενός και μοναδικού συγγραφέα που διαθέτει η Ελλάδα κατά τους δημοσιογράφους της) ή διανοητή. Φαίνεται ότι τα νέα ταλέντα αυτής της μιντιακής μας πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που δυστυχώς της έχουμε επιτρέψει να προβάλλεται και να κυριαρχεί ως πραγματικότερη και σημαντικότερη από τη βιωμένη μας πραγματικότητα, οφείλουν να προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από το χώρο αυτής της βαριάς βιομηχανίας και των προϊόντων της, όπου συνεχώς αναζητούνται και νέα ‘ταλέντα’, νέες πρώτες ύλες, μέσα από διάφορα τηλεοπτικά ριάλιτι. Δε μένει λοιπόν παρά να ικετεύσω: όχι άλλες εκπλήξεις, παρακαλώ! Ας μείνουμε στα τετριμμένα.

Coscoτούρες...

Πριν ακριβώς είκοσι χρόνια είχαμε στον Πειραιά τον Κοσκωτά, τώρα με το καλημέρα έχουμε την COSCO... μήπως κάποιος σπάει πλάκα σε βάρος μας;

Μερικές προτάσεις στον Γιώργο Παπανδρέου

Με… λιγότερα κυβικά θα μετακινούνται στο εξής πρωθυπουργός, υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι, μετά τα νέα μέτρα της κυβέρνησης γύρω από τα κυβερνητικά αυτοκίνητα. Ορμώμενος από αυτή την ευχάριστη εξέλιξη και βλέποντας τον κύριο Παπανδρέου ορεξάτο για μεγάλες τομές όπως θα έλεγε και ο ίδιος, ως επικεφαλής (μην ξεχνάμε) των ‘αντιεξουσιαστών στην εξουσία’, θα πρότεινα να πάει ακόμη μακρύτερα και βαθύτερα στις αλλαγές του. Συγκεκριμένα:
- Η πρωθυπουργική κατοικία να μεταφερθεί από το Μέγαρο Μαξίμου κάπου πιο… κεντρικά. Ας πούμε επί της υποβαθμισμένης οδού Πατησίων ή έστω επί της Γ' Σεπτεμβρίου, για να βλέπει ο πρωθυπουργός καθώς θα πηγαινοέρχεται πώς ζουν δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί και ημεδαποί πολίτες του κέντρου της πρωτεύουσας αυτής της χώρας.
- Να μετακινούνται όχι με αυτοκίνητα μικρού κυβισμού υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι αλλά με τα άφθονα στην πρωτεύουσα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να έρχονται σε απευθείας, καθημερινή επαφή με τους πολίτες και να ακούνε τα παράπονά τους, τις απόψεις τους, τις ιδέες τους.
- Μια και ο πρωθυπουργός μας δήλωσε πως ήρθαν οι ‘αντιεξουσιαστές στην εξουσία’ με την κυβέρνησή του, να γίνονται τα υπουργικά συμβούλια και στα Εξάρχεια, παραδοσιακή κοιτίδα των αντιεξουσιαστών αυτής της χώρας, προκειμένου να έχουν και μια σαφή εικόνα, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, των επιχειρήσεων ‘σκούπα’ που συχνά πυκνά γίνονται εκεί (προσέχοντας βεβαίως μη ‘σκουπιστούν’ κι αυτοί μαζί με άλλους αντιεξουσιαστές σε κάποια τέτοια επιχείρηση).
- Μια και δήλωσε προεκλογικά ότι θα γίνουμε η ‘Δανία του Νότου’ με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, θα μπορούσε να δώσει πρώτος το παράδειγμα της μεταμόρφωσης αυτής της Ελλάδας σε Δανία μετακινούμενος από και προς τη δουλειά του με το ποδήλατο, όπως κάνει το 50% των Δανών (προσοχή μόνο στην αλυσίδα!), ενθαρρύνοντας και τους υπουργούς του να κάνουν το ίδιο. Α, και για όσους ενδεχομένως κουράζονται στις πολλές ανηφόρες της πρωτεύουσας (ναι, κύριε Πάγκαλε, εσάς σκέφτηκα) υπάρχουν και τα ηλεκτροκίνητα ποδήλατα.
- Να πάρει μια σειρά από μέτρα που θα συντελέσουν στην ολοκλήρωση της μετατροπής της χώρας μας σε Δανία των Βαλκανίων και συγκεκριμένα: απόλυτα ελεγχόμενη στάθμευση και δημιουργία ολοκληρωμένου δικτύου ποδηλατοδρόμων σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, κατακόρυφη αύξηση της χρήσης και αξιοποίησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε όλους τους τομείς (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή) της οικονομίας, κατάργηση των χωματερών, διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, για αρχή.

Όταν θα έχουν γίνει τα παραπάνω, θα παραδεχτώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει πράξη όσα υπόσχεται. Άραγε θα περιμένω πολύ;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Ιντερσίτι από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, χθες το μεσημέρι. Μπαίνω στο βαγόνι της πρώτης θέσης, όπου διαπιστώνω με απογοήτευση ότι το κάθισμά μου είναι τόσο βρώμικο, που το σκέφτομαι αν θα καθίσω. Τελικά, παίρνω τη μεγάλη απόφαση και κάθομαι, προσέχοντας να έρχομαι σε όσο γίνεται μικρότερη σωματική επαφή με το κάθισμα. Απ’ ό, τι φαίνεται δεν ήταν μόνο το δικό μου κάθισμα βρώμικο: από λίγο πιο μπροστά ακούω οργισμένες φωνές επιβατών. Κάποιοι - ή μάλλον κάποιες, μια και πρόκειται ως επί το πλείστον για γυναίκες - τηλεφωνούν μιλώντας δυνατά στον ΟΣΕ, ψάχνοντας κάποιον υπεύθυνο (Κυριακή μεσημέρι!) για να διαμαρτυρηθούν. Άλλοι ψάχνουν να βρουν κάποιον υπάλληλο του τρένου για να παραπονεθούν. Κάποια στιγμή μια κυρία παίρνει την πρωτοβουλία να ετοιμάσει μια έγγραφη διαμαρτυρία, την οποία ζητά από τους υπόλοιπους στο βαγόνι να υπογράψουμε, περνώντας από τα καθίσματά μας. Εκ των υστέρων, αφού δηλαδή μάζεψε τις υπογραφές μας, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνά μας - για να μπορεί, όπως είπε, να μας βρει ο ΟΣΕ αν χρειαστεί (!) - μας διαβάζει φωναχτά τη διαμαρτυρία που συνέγραψε. Όσα ακούω δε με εκφράζουν πλήρως, αλλά τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Μαζί με κάποιες άλλες κυρίες συσκέπτονται φωναχτά για το που θα έπρεπε να σταλεί η διαμαρτυρία. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή που σκεπάζει όλες τις άλλες: ‘στο Alter!’, ‘στο Alter!’. Το εν λόγω κανάλι, ως αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ‘λαό’, θεωρείται και από τους υπόλοιπους η καλύτερη επιλογή, ο ιδανικός αποδέκτης των παραπόνων μας. Και κάπου εδώ έρχεται η δεύτερη - η τρίτη, αν μετρήσουμε και το αρχικό βρώμικο κάθισμα - απογοήτευσή μου. Διότι καθόλου δεν θα ήθελα μια διαμαρτυρία που δεν μου αρέσει, η οποία φέρει την υπογραφή μου, τη διεύθυνσή μου και το τηλέφωνό μου, να βρεθεί στο κανάλι αυτό, που τόσο απεχθάνομαι. Αλλά, ξανά μανά, τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Κάποια στιγμή μπαίνει και ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ένας συμπαθής, ευγενέστατος κύριος. Όπως αναμενόταν, αρχίζει να δέχεται τα λεκτικά πυρά των οργισμένων επιβάτιδων και επιβατών. Από κάθε κάθισμα που περνά, ακούει και μια διαφορετική εκδοχή του ίδιου τροπαρίου. Προφανώς κάποιοι επιβάτες δεν αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος αυτός ουδεμία σχέση έχει με την καθαριότητα στα βαγόνια, ότι ήρθε απλώς να ελέγξει τα εισιτήρια: στα μάτια τους αντιπροσωπεύει τον ΟΣΕ κι αυτό αρκεί και με το παραπάνω. Έχω την εντύπωση, καθώς ακούω τα όσα ακούει, ότι κάποιες κυρίες στο βαγόνι θα ικανοποιούνταν μόνο αν τον έβλεπαν κρεμασμένο ανάποδα από την οροφή του βαγονιού, με τη γλώσσα έξω. Απ’ τη μια έχουν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται, όλες αυτές οι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας και κοινωνικής τάξεως για τα βρώμικα καθίσματα. Απ’ την άλλη όμως άρχισα, από μια στιγμή και ύστερα, να θέλω απλώς να βολευτώ στο βρώμικο κάθισμά μου και να αφοσιωθώ στην εφημερίδα μου, χωρίς να ακούω άλλες φωνές διαμαρτυρίας. Στο κάτω κάτω, ας πήγαιναν φτάνοντας στο γραφείο παραπόνων του Σταθμού Λαρίσης να συμπληρώσουν ένα έντυπο παραπόνων, όσοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν - πράγμα που αμφιβάλλω αν το έκαναν όλοι αυτοί που ωρύονταν εντός του βαγονιού. Εν τέλει, όλη αυτή η εμπειρία μου άφησε μια διπλά πικρή γεύση: απ’ τη μια τα απαράδεκτα βρώμικα καθίσματα, απ’ την άλλη μια άστοχη νομίζω διαμαρτυρία. Απ’ τα δυο, προτιμώ νομίζω τα βρώμικα καθίσματα. Αυτά τουλάχιστον σε αφήνουν κάποια στιγμή στην ησυχία σου...

Η παρεούλα μεγαλώνει…

Η παρέα των φωνακλάδικων, λαϊκών παιδιών με τις γραβάτες μεγαλώνει στη Βουλή. Πλέον έγιναν δεκαπέντε, μετά και τις τελευταίες εκλογές, παραμένοντας βεβαίως κάτω από τις φτερούγες του πρώην body builder αρχηγού τους, που με τα στιβαρά του μπράτσα υπόσχεται να προστατεύσει όλους τους φτωχούς και αδικημένους αυτού του τόπου από μετανάστες, εχθρούς του έθνους, την παγκοσμιοποίηση, αρνητές της χριστιανικής πίστης και πάσης φύσεως απειλές που μπορεί να βροντοχτυπήσουν την πόρτα τους. Με μπροστάρη τον ‘χτισμένο’ αρχηγό με το αθώο κουτοπόνηρο βλέμμα, τα λαϊκά παλικάρια του ΛΑΟΣ αναλαμβάνουν να σκεπάζουν συστηματικά με τις φωνές τους στα τηλεπαράθυρα όποιον τολμήσει να τους αντιμιλήσει, πριν καν τους αντιμιλήσει. Ο λόγος τους, έμπλεος σεβασμού στα ιδεώδη άλλων, γκρίζων εποχών, χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό, πάει γραμμή στα χαμηλότερα ένστικτα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και βρίσκει εκεί τη ζεστή φωλιά του. Στην πρώτη γραμμή της ρητορικής τους βρίσκουμε την υπεράσπιση της πατρίδας ΤΟΥΣ – εμείς οι υπόλοιποι προφανώς δε χωράμε σ’ αυτή, αφού τη γεμίζουν ολόκληρη οι ίδιοι με την πληθωρική τους παρουσία – από τους κακούς γείτονες, τους εσωτερικούς της εχθρούς – Αλβανούς, Πακιστανούς και κάθε είδους ανύποπτα επιλεγμένα target groups –, τους κακούς κεντροαριστερούς της κυβέρνησης που τόλμησαν και αφαίρεσαν το ‘Εθνικής’ από το υπουργείο Παιδείας και κατάργησαν το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, υποκύπτοντας στα σατανικά σχέδια διαφόρων ανθελλήνων ανά την υφήλιο, όσους δεν ακολουθούν το δρόμο της ελληνοορθοδοξίας και άλλους ανεπιθύμητους στον ακροδεξιό τους παράδεισο. Αναρωτιέται κανείς, βλέποντας την ορμητικότητά τους, που αλήθεια έχουν σκοπό να φτάσουν μέσα από αυτόν τον δρόμο που άνοιξαν. Βλέποντάς τους διαρκώς πιο γκρινιάρηδες, παρά τη συνεχή αύξηση της δύναμής τους, όλο και πιο φωνακλάδες παρά τη σταθερά ανοδική τους πορεία σε εκλογικά ποσοστά, δε μπορεί κανείς παρά να απορήσει. Άραγε έχουν κάποιους προδιαγεγραμμένους στόχους, που απέχουν πολύ ακόμα από την υλοποίησή τους; Ή απλώς κατ’ αυτόν τον τρόπο εκτονώνονται, καλύπτοντας κάποιες εσωτερικές τους ανάγκες;

Αρέσω παιδί μου αρέσω

Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Γλάδστωνος, σε μια απ’ αυτές τις αιώνιες, ανάλλαχτες αθηναϊκές στοές που οι δεκαετίες τις προσπερνάνε αδιάφoρες. Aπό ένα ημιυπαίθριο δισκοπωλείο ακούγεται δυνατά το εν λόγω άσμα. Ένας μπαρμπάκος που περνά δίπλα μου σιγοτραγουδά το ρεφρέν κι εγώ, καθώς περπατάω, δήθεν βιαστικά - όλοι πρέπει να δείχνουμε βιαστικοί στο κέντρο αυτής της πόλης, αλλιώς οι άλλοι αρχίζουν να κοντοστέκονται για να μας κοιτάξουν περίεργα -, μυρίζω την Αθήνα, τις μυρωδιές που αφήνουν στα ρουθούνια μου τα σωθικά της, οι κεντρικοί της αυτοί δρόμοι, καθημερινά πλημμυρισμένοι από ένα αεικίνητο, πολύχρωμο ανθρωπολόι: καυσαέριο, ιδρωτίλα, σκουπιδίλα ενίοτε, φτηνά αρώματα περαστικών γυναικών, σουβλάκια που ψήνονται πλημμυρίζοντας με τις μυρωδιές τους δρόμους και πεζοδρόμια. Σαν θραύσματα από μια έκρηξη που μόλις έγινε κάπου κοντά, περνούν από μπροστά μου πρόσωπα περαστικών που χάνονται πριν προλάβω να τα καλοκοιτάξω: πρόσωπα καταπονημένα, χαραγμένα, με ζωγραφισμένα στα βλέμματά τους την κούραση, το άγχος, χίλιες δυο σκέψεις. Ταυτόχρονα σκέφτομαι το ‘αντιεξουσιαστές στην εξουσία’ του Γιώργου Παπανδρέου, που φαίνεται να έγινε το καινούργιο του σύνθημα, την επίσκεψη του Συνηγόρου του Πολίτη στο Υπουργικό Συμβούλιο, τα περί ‘πράσινης ανάπτυξης’. Και προσπαθώ να τα φανταστώ όλα αυτά να εφαρμόζονται, να παίρνουν σάρκα και οστά επάνω σε τούτο τον καμβά που έχω μπροστά μου. Και βλέπω ένα χάσμα. Χάσμα αγεφύρωτο, απροσπέλαστο, αδιόρθωτο. Πολύ φοβάμαι, ατενίζοντας το χάσμα αυτό, ότι οι πολιτικές του νέου και φιλόδοξου πρωθυπουργού μας θα περάσουν και δε θα ακουμπήσουν, θα αφήσουν ανέγγιχτα, ανέπαφα τα βαθύτερα υποστρώματα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και μαζί μ’ αυτά θ’ αφήσουν ίδια και αναλλοίωτη την καθημερινότητα πολλών, πάρα πολλών συμπολιτών μας. Μακάρι να κάνω λάθος, μακάρι οι άνθρωποι αυτοί στα δεκάδες, εκατοντάδες κεντρικά στενοσόκακα αυτής της πολύβουης πόλης με τα τσιγάρα στα στόματά τους, τα αξύριστα, χαραγμένα μάγουλα και τα λαδωμένα μαλλιά να νιώσουν την αλλαγή κυβέρνησης, τον ερχομό των ‘αντιεξουσιαστών στην εξουσία’. Αλλά πολύ αμφιβάλλω.

Επιστροφή στην εξουσία

Επιστροφή στην ανυπαρξία, στο πολιτικό περιθώριο που φιλοξενεί όλους τους παραλίγο ‘μεγάλους’ – και διαθέτει μπόλικους από δαύτους η χώρα αυτή – για τον Κώστα Καραμανλή. Και επιστροφή στην εξουσία για έναν άλλο κομιστή ‘μεγάλου’ επιθέτου, τον Γιώργο Παπανδρέου. Εκ πρώτης όψεως, θετικές οι εντυπώσεις από την επιλογή των στελεχών της νεοσύστατης κυβέρνησής του: άνθρωποι νέοι, άγνωστοι αρκετοί εξ αυτών, αδοκίμαστοι στην εξουσία και εκτός κομματικού μηχανισμού – μεγάλο προσόν αυτό στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, μια και οι γνωστοί… αφήστε καλύτερα –, με αρκετές γυναίκες ανάμεσά τους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι υπουργοί επελέγησαν μεταξύ των στενών προσωπικών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου, όπερ σημαίνει ότι ο νέος πρωθυπουργός επιθυμεί να κάνει πράξη όσα θα ήθελε να δει να γίνονται πράξη και μάλιστα με τα λιγότερα δυνατά προσκόμματα, έχοντας ως υπουργούς ανθρώπους που εμπιστεύεται, που γνωρίζει και τον γνωρίζουν. Ευπρόσδεκτη και η κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, που η ύπαρξή του δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυνε. Εύστοχη και η μετονομασία – που θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν – του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως σε Προστασίας του Πολίτη, καθώς και οι διάφορες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στις ονομασίες υπουργείων, όπως στο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ή στο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Βέβαια, το υπουργείο Παιδείας δεν τα γλύτωσε, για μια ακόμη φορά, τα ‘Θρησκεύματα’ – μήπως ο πολυπόθητος διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας θα μπορούσε, κύριε Παπανδρέου, να ξεκινήσει από το διαχωρισμό μεταξύ παιδείας και θρησκευμάτων, εφόσον φυσικά κι εσείς τον επιθυμείτε; Εν πάση περιπτώσει, η ευρύτερη εικόνα που παρουσιάζει η νέα κυβέρνηση από άποψης προσώπων και όχι μόνο, δείχνει διάθεση για ανανέωση και αλλαγές. Ας ελπίσουμε ότι δε θα σταματήσουν οι αλλαγές στις ονομασίες των υπουργείων και στις επιλογές των προσώπων, αλλά θα προχωρήσουν και βαθύτερα.

Επιστροφή στην ανυπαρξία

Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο χειρότερος, κατά γενική ομολογία, πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Και έφυγε κλοτσηδόν, όχι μόνο από την πρωθυπουργία, χάνοντας τις εκλογές, αλλά και από την ηγεσία του κόμματός του. Τιμωρήθηκε για την ατολμία του, την αβουλία του, την αδράνειά του απέναντι στα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας που είχε πάρει την κατρακύλα. Ακατάλληλος να αναλάβει ευθύνες και αβαρής πολιτικά ανέλαβε τα ηνία του τόπου το 2004. Ίδιος με τότε και απαράλλαχτος κατεβαίνει σήμερα από το άρμα της εξουσίας. Η σαρωτική του ήττα αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δε συγχωρούν, δεν ξεχνάνε: εν τέλει, δεν έχουν χαζέψει τόσο, όσο ίσως πίστευε ο ίδιος. Και δε δίνουν τρίτες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε δεύτερες: γιατί η δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε, το 2007, δόθηκε θα έλεγα κατά λάθος, από σπόντα και ελλείψει υπολογίσιμης αντιπολίτευσης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, μετά από δυο χρόνια μιας κυβέρνησης που βρισκόταν πλέον σε μηχανική υποστήριξη - με μόνο τον κομματικό της μηχανισμό να τη συντηρεί στη ζωή -, ήρθε η ώρα που οι Έλληνες πολίτες της τράβηξαν το σωληνάκι, βίαια. Τόσο βίαια, που ακόμα και οι ίδιοι οι ευνοούμενοι αυτής της συγκυρίας, οι του ΠΑΣΟΚ, δεν το περίμεναν. Ανέλπιστο δώρο τους ήρθε η σαρωτική τους χθεσινή νίκη, ανέλπιστο δώρο σε ένα κόμμα που όσο ανύπαρκτη ήταν η κυβέρνηση των τελευταίων αυτών ετών άλλο τόσο άψυχη, άχρωμη ήταν και η αντιπολίτευση που το ίδιο ασκούσε. Και κέρδισε χτες με την τεράστια αυτή διαφορά, εκμεταλλευόμενο την απόγνωση, το θυμό των πολιτών που σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά πόσο λάθος έκαναν που δεν φρόντισαν να ξεφορτωθούν τη θλιβερή αυτή νεοδημοκρατική κυβέρνηση το 2007. Μένει να ελπίζουμε ότι αυτή η μεγάλη διαφορά δε θα ρίξει νερό στο μύλο της αλαζονείας των του ΠΑΣΟΚ, ότι δε θα τους ανοίξει κέρινα φτερά που θα λιώσουν κάτω από τον ήλιο της πραγματικότητας. Μέχρι να αποδειχθεί το τι θα κάνουν, το πώς θα διαχειριστούν τη μεγάλη αυτή ευκαιρία που τους δίνεται να αλλάξουν το σημερινό τοπίο, μπορούμε νομίζω όλοι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης: ο ‘καταλληλότερος’ μόλις πήρε την άγουσα για εκεί όπου ανέκαθεν ανήκε: για το βαθύ περιθώριο της πολιτικής μας ιστορίας.

Γιατί ψήφισα Οικολόγους Πράσινους

- Γιατί πρόκειται για τη λιγότερο πελατειακή-συντεχνιακή ψήφο εν σχέσει με την ψήφο σε άλλα, κοινοβουλευτικά κόμματα.
- Γιατί ως κόμμα οι Οικολόγοι Πράσινοι κοιτάζουν τις ανάγκες και τα προβλήματα του σήμερα με γνώμονα τις συνέπειες που θα έχουν οι τρόποι αντιμετώπισής τους για το αύριο, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, που ‘μένουν’ στο σήμερα.
- Γιατί νομίζω ότι το πρόσωπο της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας χρειάζεται ριζική ανανέωση από άποψης κομμάτων, προσώπων, απόψεων.
- Γιατί οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν αγοράζουν βιαστικά και τοις μετρητοίς, για τη ρητορική τους, λέξεις-καραμέλες όπως η ‘ανάπτυξη’ αλλά τις θέτουν σε κριτική αμφισβήτηση.
- Γιατί καιρός είναι ΚΑΙ στην Ελλάδα να μπει στην καθημερινότητά μας, ως αντιπρόταση, μια εναλλακτική στάση ζωής, που θα μάθει στον Έλληνα να μην πετάει κάτω ό, τι του περισσεύει, θεωρώντας τους δημόσιους χώρους απέραντους κάδους απορριμμάτων, να μη μετακινείται παντού με το ΙΧ του, να μη μπαζώνει, να μην τσιμεντώνει, να μη μολύνει ανεμπόδιστα και αμετανόητα.
- Γιατί αυτό που λέμε ‘Περιβάλλον’ ή ‘Φύση’ αποτελεί το πρωταρχικό θεμέλιο πάνω στο οποίο έχουν χτιστεί οι ανθρώπινες κοινωνίες, γι’ αυτό και επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο βομβαρδίζουμε αυτό το θεμέλιο τόσο βομβαρδίζουμε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ίδιας μας της ύπαρξης. Και οι Οικολόγοι Πράσινοι μας το θυμίζουν αυτό.
- Γιατί οι Οικολόγοι Πράσινοι φαίνονται το κόμμα με τις λιγότερες διασυνδέσεις με το μιντιακό μας κατεστημένο - γι’ αυτό και κατηγορούνται ότι δεν ‘ακούγονται’ οι απόψεις τους -, πράγμα το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα ευχάριστο και ελπιδοφόρο.
- Γιατί σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ ή άλλα κόμματα, στη φράση ‘Πράσινη Ανάπτυξη’ τονίζεται από τους Οικολόγους Πράσινους περισσότερο η πρώτη λέξη απ’ ό, τι η δεύτερη.
- Γιατί είναι το μοναδικό κόμμα του οποίου οι εκπρόσωποι μετακινούνται με τα ποδήλατά τους και όχι με αυτοκίνητα.
- Γιατί θέλω τα παιδιά μου και τα παιδιά όλων των συμπολιτών μου να ζουν αύριο μεθαύριο σε ένα ανθρωπινότερο φυσικό και δομημένο περιβάλλον απ’ ό, τι εμείς.

Σημαιοφόροι

Πλατεία Βικτωρίας, τις ώρες και τις μέρες των μεγάλων συγεντρώσεων στο Πεδίον του Άρεως. Τα πεζοδρόμια καλυμμένα από γαλαζοπρασινοκόκκινα φυλλάδια. Η αποβάθρα του ηλεκτρικού, κατεβαίνοντας, κατάμεστη από ιδρωμένους σημαιοφόρους. Κάποιοι κουβαλούν στους ώμους πανό ή μεγάλες σημαίες, με ένα ξύλινο δοκάρι για ιστό από την άκρη του οποίου κρέμεται μια πράσινη, γαλαζωπή ή κόκκινη σημαία, φτιαγμένη από υλικό σκληρό, από αυτό που φτιάχνουν τα τσουβάλια, για να αντέχει στις τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στις μετακινήσεις, στις κακουχίες, στα στριμωξίδια. Κοιτάζω τους ανθρώπους αυτούς, που στα γκρο πλαν των τηλεοπτικών ρεπορτάζ δε μπορεί κανείς να διακρίνει. Φαίνονται άνθρωποι ταλαίπωροι ως επί το πλείστον: αξύριστοι μπαρμπάδες, κακοχυμένες θείες, κάποιοι λίγο νεότεροι αλλά εξίσου κακοπαθημένοι, που σέρνουν την ύπαρξή τους στις κυλιόμενες σκάλες για να αναδυθούν από την αποβάθρα του ηλεκτρικού στην επιφάνεια της πόλης, στα γλιστερά από πεταμένα χαρτάκια πεζοδρόμια της πλατείας. Βαδίζουν σιωπηροί, κουβαλώντας αγόγγυστα τις βαριές τους σημαίες. Αν δεν ήξερε κανείς ότι πάνε σε προεκλογική συγκέντρωση θα έλεγε, βλέποντάς τους, ότι πάνε στις δουλειές τους. Οι σημαιοκουβαλητές αυτοί μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη εποχή, που οι πολιτικοί έβγαιναν να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις και προκαλούσαν στα πλήθη ρίγη συγκίνησης με κάθε τους λέξη, καταφέρνοντας, σαν επιδέξιοι μαέστροι, να διευθύνουν την τεράστια αυτή ορχήστρα σημαιοφόρων ανάλογα με τις διαθέσεις τους: εκεί να ακούγεται λίγη περισσότερη κόρνα, εδώ κάπως περισσότερες φωνές, το τάδε ή το δείνα σύνθημα να έρχεται στην ώρα του, συντονίζοντας και οργανώνοντας το αλαλάζον και ασύνταχτο πλήθος ώστε να ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη προεκλογική ορχήστρα. Σήμερα, οι αρχηγοί των κομμάτων εξακολουθούν να φωνάζουν στις συγκεντρώσεις. Οι φωνές τους όμως ακούγονται άχρωμες, άοσμες, αδιάφορες. Τα πλήθη από κάτω κραυγάζουν συνθήματα κατά βούληση, ακυβέρνητα, ανεξέλεγκτα. Κάπως όπως βαδίζει και η ίδια η χώρα τα τελευταία χρόνια.

Καθαρές κουβέντες

Εδώ και αρκετές μέρες αν όχι εβδομάδες λαμβάνω, σχεδόν καθημερινά, διάφορα γραπτά μηνύματα στο κινητό μου από υποψηφίους των δυο μεγάλων κομμάτων που με καλούν σε προεκλογικές συγκεντρώσεις τους ή απλώς ζητούν να τους ψηφίσω. Μέχρι πριν λίγες μέρες τα μηνύματα ήταν σε γενικές γραμμές ευγενικά, αλλά, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τα προσχήματα αφήνονται σιγά-σιγά στην άκρη, τα μηνύματα αρχίζουν να γίνονται πιο ξεκάθαρα, πιο κοφτά, πιο άγρια: λένε όσα έχουν να πουν χωρίς περιστροφές. Οι υποψήφιοι φαίνονται να αφήνουν στην άκρη τις ευγένειες, τις γαρνιτούρες, τα περιττά επικοινωνιακά στολίδια και περνάνε κατευθείαν στο ψητό. Αυτό ακριβώς έκανε και η Ντόρα Μπακογιάννη, σε ένα μήνυμα που μόλις έλαβα. Μου λέει: 'ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ. Α' ΑΘΗΝΩΝ'. Θα μπορούσε να συνεχίζει λέγοντας: 'ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΩ, ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΚΑΝΟΝΙΣΕ' ή κάτι τέτοιο. Όμως αυτού του είδους τα μηνύματα μου προκαλούν, δυστυχώς για τη Ντόρα που ζητά τόσο ευθέως το σταυρό μου, απέχθεια. Ποια μηνύματα; Αυτά στα οποία δεν κρύβεται η λιγούρα για εξουσία, αλλά και η σαρωτική επιθυμία να χρησιμοποιηθεί ο άγνωστος ψηφοφόρος – αυτός ο άγνωστος στρατιώτης της πολιτικής μας ζωής, που έχει μείνει χωρίς ένα τόσο δα μνημείο που να τον τιμά – όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, κυνικότερα, στη μάχη για επικράτηση ενάντια στο αντίπαλο μεγάλο κόμμα. Γι' αυτό και της δηλώνω ότι σταυρό από εμένα δε θα δει, ούτε και το κόμμα της θα ψήφιζα ποτέ. Ξεκάθαρα (όπως θα έλεγε και η ίδια).