Coscoτούρες...

Πριν ακριβώς είκοσι χρόνια είχαμε στον Πειραιά τον Κοσκωτά, τώρα με το καλημέρα έχουμε την COSCO... μήπως κάποιος σπάει πλάκα σε βάρος μας;

Μερικές προτάσεις στον Γιώργο Παπανδρέου

Με… λιγότερα κυβικά θα μετακινούνται στο εξής πρωθυπουργός, υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι, μετά τα νέα μέτρα της κυβέρνησης γύρω από τα κυβερνητικά αυτοκίνητα. Ορμώμενος από αυτή την ευχάριστη εξέλιξη και βλέποντας τον κύριο Παπανδρέου ορεξάτο για μεγάλες τομές όπως θα έλεγε και ο ίδιος, ως επικεφαλής (μην ξεχνάμε) των ‘αντιεξουσιαστών στην εξουσία’, θα πρότεινα να πάει ακόμη μακρύτερα και βαθύτερα στις αλλαγές του. Συγκεκριμένα:
- Η πρωθυπουργική κατοικία να μεταφερθεί από το Μέγαρο Μαξίμου κάπου πιο… κεντρικά. Ας πούμε επί της υποβαθμισμένης οδού Πατησίων ή έστω επί της Γ' Σεπτεμβρίου, για να βλέπει ο πρωθυπουργός καθώς θα πηγαινοέρχεται πώς ζουν δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί και ημεδαποί πολίτες του κέντρου της πρωτεύουσας αυτής της χώρας.
- Να μετακινούνται όχι με αυτοκίνητα μικρού κυβισμού υπουργοί και κρατικοί αξιωματούχοι αλλά με τα άφθονα στην πρωτεύουσα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να έρχονται σε απευθείας, καθημερινή επαφή με τους πολίτες και να ακούνε τα παράπονά τους, τις απόψεις τους, τις ιδέες τους.
- Μια και ο πρωθυπουργός μας δήλωσε πως ήρθαν οι ‘αντιεξουσιαστές στην εξουσία’ με την κυβέρνησή του, να γίνονται τα υπουργικά συμβούλια και στα Εξάρχεια, παραδοσιακή κοιτίδα των αντιεξουσιαστών αυτής της χώρας, προκειμένου να έχουν και μια σαφή εικόνα, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, των επιχειρήσεων ‘σκούπα’ που συχνά πυκνά γίνονται εκεί (προσέχοντας βεβαίως μη ‘σκουπιστούν’ κι αυτοί μαζί με άλλους αντιεξουσιαστές σε κάποια τέτοια επιχείρηση).
- Μια και δήλωσε προεκλογικά ότι θα γίνουμε η ‘Δανία του Νότου’ με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, θα μπορούσε να δώσει πρώτος το παράδειγμα της μεταμόρφωσης αυτής της Ελλάδας σε Δανία μετακινούμενος από και προς τη δουλειά του με το ποδήλατο, όπως κάνει το 50% των Δανών (προσοχή μόνο στην αλυσίδα!), ενθαρρύνοντας και τους υπουργούς του να κάνουν το ίδιο. Α, και για όσους ενδεχομένως κουράζονται στις πολλές ανηφόρες της πρωτεύουσας (ναι, κύριε Πάγκαλε, εσάς σκέφτηκα) υπάρχουν και τα ηλεκτροκίνητα ποδήλατα.
- Να πάρει μια σειρά από μέτρα που θα συντελέσουν στην ολοκλήρωση της μετατροπής της χώρας μας σε Δανία των Βαλκανίων και συγκεκριμένα: απόλυτα ελεγχόμενη στάθμευση και δημιουργία ολοκληρωμένου δικτύου ποδηλατοδρόμων σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, κατακόρυφη αύξηση της χρήσης και αξιοποίησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε όλους τους τομείς (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή) της οικονομίας, κατάργηση των χωματερών, διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, για αρχή.

Όταν θα έχουν γίνει τα παραπάνω, θα παραδεχτώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει πράξη όσα υπόσχεται. Άραγε θα περιμένω πολύ;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Ιντερσίτι από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, χθες το μεσημέρι. Μπαίνω στο βαγόνι της πρώτης θέσης, όπου διαπιστώνω με απογοήτευση ότι το κάθισμά μου είναι τόσο βρώμικο, που το σκέφτομαι αν θα καθίσω. Τελικά, παίρνω τη μεγάλη απόφαση και κάθομαι, προσέχοντας να έρχομαι σε όσο γίνεται μικρότερη σωματική επαφή με το κάθισμα. Απ’ ό, τι φαίνεται δεν ήταν μόνο το δικό μου κάθισμα βρώμικο: από λίγο πιο μπροστά ακούω οργισμένες φωνές επιβατών. Κάποιοι - ή μάλλον κάποιες, μια και πρόκειται ως επί το πλείστον για γυναίκες - τηλεφωνούν μιλώντας δυνατά στον ΟΣΕ, ψάχνοντας κάποιον υπεύθυνο (Κυριακή μεσημέρι!) για να διαμαρτυρηθούν. Άλλοι ψάχνουν να βρουν κάποιον υπάλληλο του τρένου για να παραπονεθούν. Κάποια στιγμή μια κυρία παίρνει την πρωτοβουλία να ετοιμάσει μια έγγραφη διαμαρτυρία, την οποία ζητά από τους υπόλοιπους στο βαγόνι να υπογράψουμε, περνώντας από τα καθίσματά μας. Εκ των υστέρων, αφού δηλαδή μάζεψε τις υπογραφές μας, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνά μας - για να μπορεί, όπως είπε, να μας βρει ο ΟΣΕ αν χρειαστεί (!) - μας διαβάζει φωναχτά τη διαμαρτυρία που συνέγραψε. Όσα ακούω δε με εκφράζουν πλήρως, αλλά τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Μαζί με κάποιες άλλες κυρίες συσκέπτονται φωναχτά για το που θα έπρεπε να σταλεί η διαμαρτυρία. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή που σκεπάζει όλες τις άλλες: ‘στο Alter!’, ‘στο Alter!’. Το εν λόγω κανάλι, ως αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ‘λαό’, θεωρείται και από τους υπόλοιπους η καλύτερη επιλογή, ο ιδανικός αποδέκτης των παραπόνων μας. Και κάπου εδώ έρχεται η δεύτερη - η τρίτη, αν μετρήσουμε και το αρχικό βρώμικο κάθισμα - απογοήτευσή μου. Διότι καθόλου δεν θα ήθελα μια διαμαρτυρία που δεν μου αρέσει, η οποία φέρει την υπογραφή μου, τη διεύθυνσή μου και το τηλέφωνό μου, να βρεθεί στο κανάλι αυτό, που τόσο απεχθάνομαι. Αλλά, ξανά μανά, τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Κάποια στιγμή μπαίνει και ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ένας συμπαθής, ευγενέστατος κύριος. Όπως αναμενόταν, αρχίζει να δέχεται τα λεκτικά πυρά των οργισμένων επιβάτιδων και επιβατών. Από κάθε κάθισμα που περνά, ακούει και μια διαφορετική εκδοχή του ίδιου τροπαρίου. Προφανώς κάποιοι επιβάτες δεν αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος αυτός ουδεμία σχέση έχει με την καθαριότητα στα βαγόνια, ότι ήρθε απλώς να ελέγξει τα εισιτήρια: στα μάτια τους αντιπροσωπεύει τον ΟΣΕ κι αυτό αρκεί και με το παραπάνω. Έχω την εντύπωση, καθώς ακούω τα όσα ακούει, ότι κάποιες κυρίες στο βαγόνι θα ικανοποιούνταν μόνο αν τον έβλεπαν κρεμασμένο ανάποδα από την οροφή του βαγονιού, με τη γλώσσα έξω. Απ’ τη μια έχουν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται, όλες αυτές οι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας και κοινωνικής τάξεως για τα βρώμικα καθίσματα. Απ’ την άλλη όμως άρχισα, από μια στιγμή και ύστερα, να θέλω απλώς να βολευτώ στο βρώμικο κάθισμά μου και να αφοσιωθώ στην εφημερίδα μου, χωρίς να ακούω άλλες φωνές διαμαρτυρίας. Στο κάτω κάτω, ας πήγαιναν φτάνοντας στο γραφείο παραπόνων του Σταθμού Λαρίσης να συμπληρώσουν ένα έντυπο παραπόνων, όσοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν - πράγμα που αμφιβάλλω αν το έκαναν όλοι αυτοί που ωρύονταν εντός του βαγονιού. Εν τέλει, όλη αυτή η εμπειρία μου άφησε μια διπλά πικρή γεύση: απ’ τη μια τα απαράδεκτα βρώμικα καθίσματα, απ’ την άλλη μια άστοχη νομίζω διαμαρτυρία. Απ’ τα δυο, προτιμώ νομίζω τα βρώμικα καθίσματα. Αυτά τουλάχιστον σε αφήνουν κάποια στιγμή στην ησυχία σου...

Η παρεούλα μεγαλώνει…

Η παρέα των φωνακλάδικων, λαϊκών παιδιών με τις γραβάτες μεγαλώνει στη Βουλή. Πλέον έγιναν δεκαπέντε, μετά και τις τελευταίες εκλογές, παραμένοντας βεβαίως κάτω από τις φτερούγες του πρώην body builder αρχηγού τους, που με τα στιβαρά του μπράτσα υπόσχεται να προστατεύσει όλους τους φτωχούς και αδικημένους αυτού του τόπου από μετανάστες, εχθρούς του έθνους, την παγκοσμιοποίηση, αρνητές της χριστιανικής πίστης και πάσης φύσεως απειλές που μπορεί να βροντοχτυπήσουν την πόρτα τους. Με μπροστάρη τον ‘χτισμένο’ αρχηγό με το αθώο κουτοπόνηρο βλέμμα, τα λαϊκά παλικάρια του ΛΑΟΣ αναλαμβάνουν να σκεπάζουν συστηματικά με τις φωνές τους στα τηλεπαράθυρα όποιον τολμήσει να τους αντιμιλήσει, πριν καν τους αντιμιλήσει. Ο λόγος τους, έμπλεος σεβασμού στα ιδεώδη άλλων, γκρίζων εποχών, χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό, πάει γραμμή στα χαμηλότερα ένστικτα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και βρίσκει εκεί τη ζεστή φωλιά του. Στην πρώτη γραμμή της ρητορικής τους βρίσκουμε την υπεράσπιση της πατρίδας ΤΟΥΣ – εμείς οι υπόλοιποι προφανώς δε χωράμε σ’ αυτή, αφού τη γεμίζουν ολόκληρη οι ίδιοι με την πληθωρική τους παρουσία – από τους κακούς γείτονες, τους εσωτερικούς της εχθρούς – Αλβανούς, Πακιστανούς και κάθε είδους ανύποπτα επιλεγμένα target groups –, τους κακούς κεντροαριστερούς της κυβέρνησης που τόλμησαν και αφαίρεσαν το ‘Εθνικής’ από το υπουργείο Παιδείας και κατάργησαν το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, υποκύπτοντας στα σατανικά σχέδια διαφόρων ανθελλήνων ανά την υφήλιο, όσους δεν ακολουθούν το δρόμο της ελληνοορθοδοξίας και άλλους ανεπιθύμητους στον ακροδεξιό τους παράδεισο. Αναρωτιέται κανείς, βλέποντας την ορμητικότητά τους, που αλήθεια έχουν σκοπό να φτάσουν μέσα από αυτόν τον δρόμο που άνοιξαν. Βλέποντάς τους διαρκώς πιο γκρινιάρηδες, παρά τη συνεχή αύξηση της δύναμής τους, όλο και πιο φωνακλάδες παρά τη σταθερά ανοδική τους πορεία σε εκλογικά ποσοστά, δε μπορεί κανείς παρά να απορήσει. Άραγε έχουν κάποιους προδιαγεγραμμένους στόχους, που απέχουν πολύ ακόμα από την υλοποίησή τους; Ή απλώς κατ’ αυτόν τον τρόπο εκτονώνονται, καλύπτοντας κάποιες εσωτερικές τους ανάγκες;

Αρέσω παιδί μου αρέσω

Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Γλάδστωνος, σε μια απ’ αυτές τις αιώνιες, ανάλλαχτες αθηναϊκές στοές που οι δεκαετίες τις προσπερνάνε αδιάφoρες. Aπό ένα ημιυπαίθριο δισκοπωλείο ακούγεται δυνατά το εν λόγω άσμα. Ένας μπαρμπάκος που περνά δίπλα μου σιγοτραγουδά το ρεφρέν κι εγώ, καθώς περπατάω, δήθεν βιαστικά - όλοι πρέπει να δείχνουμε βιαστικοί στο κέντρο αυτής της πόλης, αλλιώς οι άλλοι αρχίζουν να κοντοστέκονται για να μας κοιτάξουν περίεργα -, μυρίζω την Αθήνα, τις μυρωδιές που αφήνουν στα ρουθούνια μου τα σωθικά της, οι κεντρικοί της αυτοί δρόμοι, καθημερινά πλημμυρισμένοι από ένα αεικίνητο, πολύχρωμο ανθρωπολόι: καυσαέριο, ιδρωτίλα, σκουπιδίλα ενίοτε, φτηνά αρώματα περαστικών γυναικών, σουβλάκια που ψήνονται πλημμυρίζοντας με τις μυρωδιές τους δρόμους και πεζοδρόμια. Σαν θραύσματα από μια έκρηξη που μόλις έγινε κάπου κοντά, περνούν από μπροστά μου πρόσωπα περαστικών που χάνονται πριν προλάβω να τα καλοκοιτάξω: πρόσωπα καταπονημένα, χαραγμένα, με ζωγραφισμένα στα βλέμματά τους την κούραση, το άγχος, χίλιες δυο σκέψεις. Ταυτόχρονα σκέφτομαι το ‘αντιεξουσιαστές στην εξουσία’ του Γιώργου Παπανδρέου, που φαίνεται να έγινε το καινούργιο του σύνθημα, την επίσκεψη του Συνηγόρου του Πολίτη στο Υπουργικό Συμβούλιο, τα περί ‘πράσινης ανάπτυξης’. Και προσπαθώ να τα φανταστώ όλα αυτά να εφαρμόζονται, να παίρνουν σάρκα και οστά επάνω σε τούτο τον καμβά που έχω μπροστά μου. Και βλέπω ένα χάσμα. Χάσμα αγεφύρωτο, απροσπέλαστο, αδιόρθωτο. Πολύ φοβάμαι, ατενίζοντας το χάσμα αυτό, ότι οι πολιτικές του νέου και φιλόδοξου πρωθυπουργού μας θα περάσουν και δε θα ακουμπήσουν, θα αφήσουν ανέγγιχτα, ανέπαφα τα βαθύτερα υποστρώματα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και μαζί μ’ αυτά θ’ αφήσουν ίδια και αναλλοίωτη την καθημερινότητα πολλών, πάρα πολλών συμπολιτών μας. Μακάρι να κάνω λάθος, μακάρι οι άνθρωποι αυτοί στα δεκάδες, εκατοντάδες κεντρικά στενοσόκακα αυτής της πολύβουης πόλης με τα τσιγάρα στα στόματά τους, τα αξύριστα, χαραγμένα μάγουλα και τα λαδωμένα μαλλιά να νιώσουν την αλλαγή κυβέρνησης, τον ερχομό των ‘αντιεξουσιαστών στην εξουσία’. Αλλά πολύ αμφιβάλλω.

Επιστροφή στην εξουσία

Επιστροφή στην ανυπαρξία, στο πολιτικό περιθώριο που φιλοξενεί όλους τους παραλίγο ‘μεγάλους’ – και διαθέτει μπόλικους από δαύτους η χώρα αυτή – για τον Κώστα Καραμανλή. Και επιστροφή στην εξουσία για έναν άλλο κομιστή ‘μεγάλου’ επιθέτου, τον Γιώργο Παπανδρέου. Εκ πρώτης όψεως, θετικές οι εντυπώσεις από την επιλογή των στελεχών της νεοσύστατης κυβέρνησής του: άνθρωποι νέοι, άγνωστοι αρκετοί εξ αυτών, αδοκίμαστοι στην εξουσία και εκτός κομματικού μηχανισμού – μεγάλο προσόν αυτό στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, μια και οι γνωστοί… αφήστε καλύτερα –, με αρκετές γυναίκες ανάμεσά τους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι υπουργοί επελέγησαν μεταξύ των στενών προσωπικών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου, όπερ σημαίνει ότι ο νέος πρωθυπουργός επιθυμεί να κάνει πράξη όσα θα ήθελε να δει να γίνονται πράξη και μάλιστα με τα λιγότερα δυνατά προσκόμματα, έχοντας ως υπουργούς ανθρώπους που εμπιστεύεται, που γνωρίζει και τον γνωρίζουν. Ευπρόσδεκτη και η κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, που η ύπαρξή του δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυνε. Εύστοχη και η μετονομασία – που θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν – του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως σε Προστασίας του Πολίτη, καθώς και οι διάφορες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στις ονομασίες υπουργείων, όπως στο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ή στο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Βέβαια, το υπουργείο Παιδείας δεν τα γλύτωσε, για μια ακόμη φορά, τα ‘Θρησκεύματα’ – μήπως ο πολυπόθητος διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας θα μπορούσε, κύριε Παπανδρέου, να ξεκινήσει από το διαχωρισμό μεταξύ παιδείας και θρησκευμάτων, εφόσον φυσικά κι εσείς τον επιθυμείτε; Εν πάση περιπτώσει, η ευρύτερη εικόνα που παρουσιάζει η νέα κυβέρνηση από άποψης προσώπων και όχι μόνο, δείχνει διάθεση για ανανέωση και αλλαγές. Ας ελπίσουμε ότι δε θα σταματήσουν οι αλλαγές στις ονομασίες των υπουργείων και στις επιλογές των προσώπων, αλλά θα προχωρήσουν και βαθύτερα.

Επιστροφή στην ανυπαρξία

Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο χειρότερος, κατά γενική ομολογία, πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Και έφυγε κλοτσηδόν, όχι μόνο από την πρωθυπουργία, χάνοντας τις εκλογές, αλλά και από την ηγεσία του κόμματός του. Τιμωρήθηκε για την ατολμία του, την αβουλία του, την αδράνειά του απέναντι στα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας που είχε πάρει την κατρακύλα. Ακατάλληλος να αναλάβει ευθύνες και αβαρής πολιτικά ανέλαβε τα ηνία του τόπου το 2004. Ίδιος με τότε και απαράλλαχτος κατεβαίνει σήμερα από το άρμα της εξουσίας. Η σαρωτική του ήττα αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δε συγχωρούν, δεν ξεχνάνε: εν τέλει, δεν έχουν χαζέψει τόσο, όσο ίσως πίστευε ο ίδιος. Και δε δίνουν τρίτες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε δεύτερες: γιατί η δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε, το 2007, δόθηκε θα έλεγα κατά λάθος, από σπόντα και ελλείψει υπολογίσιμης αντιπολίτευσης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, μετά από δυο χρόνια μιας κυβέρνησης που βρισκόταν πλέον σε μηχανική υποστήριξη - με μόνο τον κομματικό της μηχανισμό να τη συντηρεί στη ζωή -, ήρθε η ώρα που οι Έλληνες πολίτες της τράβηξαν το σωληνάκι, βίαια. Τόσο βίαια, που ακόμα και οι ίδιοι οι ευνοούμενοι αυτής της συγκυρίας, οι του ΠΑΣΟΚ, δεν το περίμεναν. Ανέλπιστο δώρο τους ήρθε η σαρωτική τους χθεσινή νίκη, ανέλπιστο δώρο σε ένα κόμμα που όσο ανύπαρκτη ήταν η κυβέρνηση των τελευταίων αυτών ετών άλλο τόσο άψυχη, άχρωμη ήταν και η αντιπολίτευση που το ίδιο ασκούσε. Και κέρδισε χτες με την τεράστια αυτή διαφορά, εκμεταλλευόμενο την απόγνωση, το θυμό των πολιτών που σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά πόσο λάθος έκαναν που δεν φρόντισαν να ξεφορτωθούν τη θλιβερή αυτή νεοδημοκρατική κυβέρνηση το 2007. Μένει να ελπίζουμε ότι αυτή η μεγάλη διαφορά δε θα ρίξει νερό στο μύλο της αλαζονείας των του ΠΑΣΟΚ, ότι δε θα τους ανοίξει κέρινα φτερά που θα λιώσουν κάτω από τον ήλιο της πραγματικότητας. Μέχρι να αποδειχθεί το τι θα κάνουν, το πώς θα διαχειριστούν τη μεγάλη αυτή ευκαιρία που τους δίνεται να αλλάξουν το σημερινό τοπίο, μπορούμε νομίζω όλοι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης: ο ‘καταλληλότερος’ μόλις πήρε την άγουσα για εκεί όπου ανέκαθεν ανήκε: για το βαθύ περιθώριο της πολιτικής μας ιστορίας.

Γιατί ψήφισα Οικολόγους Πράσινους

- Γιατί πρόκειται για τη λιγότερο πελατειακή-συντεχνιακή ψήφο εν σχέσει με την ψήφο σε άλλα, κοινοβουλευτικά κόμματα.
- Γιατί ως κόμμα οι Οικολόγοι Πράσινοι κοιτάζουν τις ανάγκες και τα προβλήματα του σήμερα με γνώμονα τις συνέπειες που θα έχουν οι τρόποι αντιμετώπισής τους για το αύριο, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, που ‘μένουν’ στο σήμερα.
- Γιατί νομίζω ότι το πρόσωπο της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας χρειάζεται ριζική ανανέωση από άποψης κομμάτων, προσώπων, απόψεων.
- Γιατί οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν αγοράζουν βιαστικά και τοις μετρητοίς, για τη ρητορική τους, λέξεις-καραμέλες όπως η ‘ανάπτυξη’ αλλά τις θέτουν σε κριτική αμφισβήτηση.
- Γιατί καιρός είναι ΚΑΙ στην Ελλάδα να μπει στην καθημερινότητά μας, ως αντιπρόταση, μια εναλλακτική στάση ζωής, που θα μάθει στον Έλληνα να μην πετάει κάτω ό, τι του περισσεύει, θεωρώντας τους δημόσιους χώρους απέραντους κάδους απορριμμάτων, να μη μετακινείται παντού με το ΙΧ του, να μη μπαζώνει, να μην τσιμεντώνει, να μη μολύνει ανεμπόδιστα και αμετανόητα.
- Γιατί αυτό που λέμε ‘Περιβάλλον’ ή ‘Φύση’ αποτελεί το πρωταρχικό θεμέλιο πάνω στο οποίο έχουν χτιστεί οι ανθρώπινες κοινωνίες, γι’ αυτό και επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο βομβαρδίζουμε αυτό το θεμέλιο τόσο βομβαρδίζουμε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ίδιας μας της ύπαρξης. Και οι Οικολόγοι Πράσινοι μας το θυμίζουν αυτό.
- Γιατί οι Οικολόγοι Πράσινοι φαίνονται το κόμμα με τις λιγότερες διασυνδέσεις με το μιντιακό μας κατεστημένο - γι’ αυτό και κατηγορούνται ότι δεν ‘ακούγονται’ οι απόψεις τους -, πράγμα το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα ευχάριστο και ελπιδοφόρο.
- Γιατί σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ ή άλλα κόμματα, στη φράση ‘Πράσινη Ανάπτυξη’ τονίζεται από τους Οικολόγους Πράσινους περισσότερο η πρώτη λέξη απ’ ό, τι η δεύτερη.
- Γιατί είναι το μοναδικό κόμμα του οποίου οι εκπρόσωποι μετακινούνται με τα ποδήλατά τους και όχι με αυτοκίνητα.
- Γιατί θέλω τα παιδιά μου και τα παιδιά όλων των συμπολιτών μου να ζουν αύριο μεθαύριο σε ένα ανθρωπινότερο φυσικό και δομημένο περιβάλλον απ’ ό, τι εμείς.

Σημαιοφόροι

Πλατεία Βικτωρίας, τις ώρες και τις μέρες των μεγάλων συγεντρώσεων στο Πεδίον του Άρεως. Τα πεζοδρόμια καλυμμένα από γαλαζοπρασινοκόκκινα φυλλάδια. Η αποβάθρα του ηλεκτρικού, κατεβαίνοντας, κατάμεστη από ιδρωμένους σημαιοφόρους. Κάποιοι κουβαλούν στους ώμους πανό ή μεγάλες σημαίες, με ένα ξύλινο δοκάρι για ιστό από την άκρη του οποίου κρέμεται μια πράσινη, γαλαζωπή ή κόκκινη σημαία, φτιαγμένη από υλικό σκληρό, από αυτό που φτιάχνουν τα τσουβάλια, για να αντέχει στις τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στις μετακινήσεις, στις κακουχίες, στα στριμωξίδια. Κοιτάζω τους ανθρώπους αυτούς, που στα γκρο πλαν των τηλεοπτικών ρεπορτάζ δε μπορεί κανείς να διακρίνει. Φαίνονται άνθρωποι ταλαίπωροι ως επί το πλείστον: αξύριστοι μπαρμπάδες, κακοχυμένες θείες, κάποιοι λίγο νεότεροι αλλά εξίσου κακοπαθημένοι, που σέρνουν την ύπαρξή τους στις κυλιόμενες σκάλες για να αναδυθούν από την αποβάθρα του ηλεκτρικού στην επιφάνεια της πόλης, στα γλιστερά από πεταμένα χαρτάκια πεζοδρόμια της πλατείας. Βαδίζουν σιωπηροί, κουβαλώντας αγόγγυστα τις βαριές τους σημαίες. Αν δεν ήξερε κανείς ότι πάνε σε προεκλογική συγκέντρωση θα έλεγε, βλέποντάς τους, ότι πάνε στις δουλειές τους. Οι σημαιοκουβαλητές αυτοί μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη εποχή, που οι πολιτικοί έβγαιναν να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις και προκαλούσαν στα πλήθη ρίγη συγκίνησης με κάθε τους λέξη, καταφέρνοντας, σαν επιδέξιοι μαέστροι, να διευθύνουν την τεράστια αυτή ορχήστρα σημαιοφόρων ανάλογα με τις διαθέσεις τους: εκεί να ακούγεται λίγη περισσότερη κόρνα, εδώ κάπως περισσότερες φωνές, το τάδε ή το δείνα σύνθημα να έρχεται στην ώρα του, συντονίζοντας και οργανώνοντας το αλαλάζον και ασύνταχτο πλήθος ώστε να ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη προεκλογική ορχήστρα. Σήμερα, οι αρχηγοί των κομμάτων εξακολουθούν να φωνάζουν στις συγκεντρώσεις. Οι φωνές τους όμως ακούγονται άχρωμες, άοσμες, αδιάφορες. Τα πλήθη από κάτω κραυγάζουν συνθήματα κατά βούληση, ακυβέρνητα, ανεξέλεγκτα. Κάπως όπως βαδίζει και η ίδια η χώρα τα τελευταία χρόνια.

Καθαρές κουβέντες

Εδώ και αρκετές μέρες αν όχι εβδομάδες λαμβάνω, σχεδόν καθημερινά, διάφορα γραπτά μηνύματα στο κινητό μου από υποψηφίους των δυο μεγάλων κομμάτων που με καλούν σε προεκλογικές συγκεντρώσεις τους ή απλώς ζητούν να τους ψηφίσω. Μέχρι πριν λίγες μέρες τα μηνύματα ήταν σε γενικές γραμμές ευγενικά, αλλά, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τα προσχήματα αφήνονται σιγά-σιγά στην άκρη, τα μηνύματα αρχίζουν να γίνονται πιο ξεκάθαρα, πιο κοφτά, πιο άγρια: λένε όσα έχουν να πουν χωρίς περιστροφές. Οι υποψήφιοι φαίνονται να αφήνουν στην άκρη τις ευγένειες, τις γαρνιτούρες, τα περιττά επικοινωνιακά στολίδια και περνάνε κατευθείαν στο ψητό. Αυτό ακριβώς έκανε και η Ντόρα Μπακογιάννη, σε ένα μήνυμα που μόλις έλαβα. Μου λέει: 'ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ. Α' ΑΘΗΝΩΝ'. Θα μπορούσε να συνεχίζει λέγοντας: 'ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΩ, ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΚΑΝΟΝΙΣΕ' ή κάτι τέτοιο. Όμως αυτού του είδους τα μηνύματα μου προκαλούν, δυστυχώς για τη Ντόρα που ζητά τόσο ευθέως το σταυρό μου, απέχθεια. Ποια μηνύματα; Αυτά στα οποία δεν κρύβεται η λιγούρα για εξουσία, αλλά και η σαρωτική επιθυμία να χρησιμοποιηθεί ο άγνωστος ψηφοφόρος – αυτός ο άγνωστος στρατιώτης της πολιτικής μας ζωής, που έχει μείνει χωρίς ένα τόσο δα μνημείο που να τον τιμά – όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, κυνικότερα, στη μάχη για επικράτηση ενάντια στο αντίπαλο μεγάλο κόμμα. Γι' αυτό και της δηλώνω ότι σταυρό από εμένα δε θα δει, ούτε και το κόμμα της θα ψήφιζα ποτέ. Ξεκάθαρα (όπως θα έλεγε και η ίδια).

Μια πρόταση στα δυο μεγάλα κόμματα για την πάταξη της φοροδιαφυγής

Ακούμε καθημερινά τελευταία πολιτικούς και από τα δυο μεγάλα κόμματα να ερίζουν για το πώς θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα η μεγάλη πληγή που λέγεται φοροδιαφυγή, να πασχίζουν να βρουν πώς θα καταφέρει η επόμενη κυβέρνηση να εισπράξει ανείσπρακτους μέχρι σήμερα φόρους. Κάθισα λοιπόν κι εγώ ως υπεύθυνος πολίτης και προσπάθησα να βρω τρόπους να κατορθωθεί το φαινομενικά ακατόρθωτο. Και νομίζω τα κατάφερα. Με βοήθησαν κάποιες ιστορίες που άκουσα πρόσφατα με χειρουργικές επεμβάσεις γνωστών μου, οι οποίοι σε όλες τις περιπτώσεις πλήρωσαν κάποιες χιλιάδες ευρώ στους μεγαλογιατρούς που τους χειρούργησαν χωρίς να πάρουν απόδειξη. Όλοι ανεξαιρέτως οι γιατροί δυσανασχετούσαν όταν τους ζητούνταν να δώσουν απόδειξη: στις 'καλύτερες' των περιπτώσεων ζητούσαν μια ακόμη μεγαλύτερη από την αρχική αμοιβή, προκειμένου να δώσουν ΚΑΙ απόδειξη. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν υπήρχε μια περιεκτική και εκτεταμένη μηχανοργάνωση στα νοσοκομεία μας, τόσο στα δημόσια όσο και στις ιδιωτικές κλινικές, θα μπορούσαν ανετότατα να καταχωρούνται σε βάσεις δεδομένων ηλεκτρονικών υπολογιστών όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνταν, με όλες τις λεπτομέρειές τους: πότε και από ποιον γιατρό πραγματοποιήθηκαν, με τι ύψους αμοιβή, πόσους και ποιους βοηθούς, αναισθησιολόγους, με τι αμοιβές ο καθένας. Αν επιπλέον υπήρχε σύνδεση του δικτύου του κάθε νοσοκομείου με το Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα Φορολογίας, το γνωστό σε όλους μας ως TAXIS (TAX Information System), θα μπορούσε ο κάθε υπάλληλος Δ.Ο.Υ., κάθε εφοριακός δηλαδή, να βλέπει, να παρακολουθεί και φυσικά να ελέγχει όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται στα νοσοκομεία της χώρας από την άποψη των αμοιβών των γιατρών που τις πραγματοποίησαν. Πιστεύω ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αναγκάζονταν, πολλοί φοροφυγάδες μεγαλογιατροί, τα ετήσια αδήλωτα έσοδα καθενός εκ των οποίων ισοδυναμούν με αυτά πολλών κακόμοιρων μισθωτών, να δηλώνουν στο κράτος τα πραγματικά τους εισοδήματα, πολύ περισσότερο απ’ ό, τι σήμερα. Κυρίες και κύριοι των οικονομικών επιτελείων των δυο μεγάλων κομμάτων, τι λέτε;