Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου,
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους αλλά όχι στις ψυχές τους,
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου,
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους αλλά όχι στις ψυχές τους,
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και σε τεντώνει με τη δύναμή του
για να μπορούν τα βέλη του να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας σε χαροποιεί το τέντωμα στο χέρι του τοξότη
Αφού ακόμα κι αν αγαπά το βέλος που πετά,
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει ασάλευτο.
Xαλίλ Γκιμπράν *
Για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού και τους γονείς όλου του κόσμου.
*To ποίημα το βρήκα μεταφρασμένο στο blog Auriga από την desprh κι έκανα κάποιες μικρές αλλαγές βασισμένος σε μια αγγλική εκδοχή.
15 σχόλια:
Τον έχω διαβάσει φυσικά τον Χαλίλ Γκιμπράν..καταπληκτικος!
roadartist το πρωτάκουσα αυτό το ποίημα από μια φιλόλογο που είχαμε στο λύκειο, πάνε είκοσι χρόνια τώρα. Και μου είχε κάνει τόση εντύπωση που ακόμα σα να τη βλέπω να μας μιλά γι' αυτό.
"Ας σε χαροποιεί το τέντωμα στο χέρι του τοξότη
Αφού ακόμα κι αν αγαπά το βέλος που πετά,
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει ασάλευτο".
Ειδικά αυτό μου αρέσει πολύ...
athanasia χάίρομαι που αυτό ιδιαίτερα σ' αρέσει, μια και σ' αυτό έχω βάλει περισσότερο το χεράκι μου μεταφραστικά.
Δεν ήξερα ότι είχες βάλει το χεράκι σου μεταφραστικά - ωραία!
Οι τελευταίοι στίχοι ιδίως μου άρεσαν βάζοντας την καρδιά μου μητρικά...
:)
athanasia θα έλεγα ότι οι τελευταίοι στίχοι περνάνε το μήνυμα ότι τα παιδιά μας είναι βέλος και όχι μπούμερανγκ. Αλλά δυστυχώς για αρκετούς Έλληνες γονείς ίσως ισχύει το τελευταίο.
Kι επειδή οι μεταφορές μπορεί και να μπερδεύουν, να κάνεις ό,τι μπορείς για να πετάξει το βέλος, να χαίρεσαι όταν πετά, ν' αποδέχεσαι κι όταν δεν θέλει ή δεν μπορεί να πετάξει, και να το αγαπάς έτσι κι αλλιώς...
:)
Καλησπέρα καλέ μου Γεράσιμε με τα πάντα ενδιαφέροντα θέματα σου! Μερικούς από αυτούς τους στίχους τους διάβασα όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια ή αμέσως μετά (δεν θυμάμαι καλά) πάντως τη δεκαετία του 1970 ως εισαγωγή σε ένα βιβλίο του Α. Neill, του Βρετανού παιδαγωγού που είχε ιδρύσει το Σχολείο Summerhill. Το βιβλίο λεγόταν Αντιαυταρχική Εκπαίδευση. Μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση τότε! Και ακόμα μου κάνουν. Αλλά τώρα που είμαι μάνα το βλέπω ότι δεν είναι τόσο εύκολο να αφήσεις τα τόξα να φύγουν χωρίς να νοιάζεσαι, να αγχώνεσαι, να θέλεις να συμβουλεύσεις....
Χαλίλ Γκιμπράν, αγαπημένος.
Τι μου θύμισες απόψε!
Κι εγώ το είχα πρωτακούσει στο σχολείο και μάλιστα μου είχε κάνει τόση εντύπωση που το αποστήθισα. Και μετά είχα τρέξει στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα βιβλία με το έργο του Γκιμπράν. Παιδιά δεν έχω, αλλά όταν ήμουν εγώ "παιδί" κάπως έτσι ήθελα να αισθάνονται και να συμπεριφέρονται οι γονείς μου. Τους το είχα μάλιστα απαγγείλει
ενθουσιασμένη καθώς ήμουν. Δεν κατάλαβαν. Ισως άλλα παιδιά να στάθηκαν πιο τυχερά...
meropi τι να σου πω... γονιός δεν είμαι και υποψιάζομαι ότι δεν είναι τόσο εύκολο να περάσει κανείς από τη θεωρία στην πράξη στην περίπτωση αυτή.
gatti μήπως είχαμε την ίδια φιλόλογο; :-) Η μεγάλη ποίηση αγγίζει πολλούς αθρώπους και τον καθένα με ξεχωριστό τρόπο. Και δε νομίζω ότι υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο σ' αυτή τη ζωή.
Και μια αφελής απορία: Μουσουλμάνος ο Χαλίλ;; Γιατί αν είναι Μουσουλμάνος είναι ακόμη πιο μεγαλειώδεις οι στίχοι του! δεδομένης της κουλτούρας τους!
Γεννημένος στο Λίβανο.
κλασικό, μ' αρέσει που το θυμήθηκες.
μα δεν είμαστε όλοι παιδιά???
osela καλό θα' ταν να μην το ξεχνάμε ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου