Eίδα, γνώρισα, έμαθα, άκουσα

Ύστερα από απουσία δυο εβδομάδων κι επειδή δε θέλω ν' αφήσω αυτό το blog να βουλιάξει στον μαρασμό, επανέρχομαι... ολίγον τι ντεφορμέ αλλά ορεξάτος. Πολλά είδα αυτές τις δυο εβδομάδες στην 'έξω' ζωή, στo τρισδιάστατο video game που λέγεται καθημερινότητα. Είδα τα δυο μεγάλα κόμματα για μια ακόμη φορά να βρίσκονται μπλεγμένα σ' ένα γαϊτανάκι αλληλοκατηγοριών, μεγαλόστομων δηλώσεων και αλαλαγμών. Είδα επίσης στην Αθήνα όπου βρέθηκα ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων με τους ιδιοκτήτες τους να ζουν όση ζωή τους αναλογεί πίσω από ένα παρμπρίζ, σαν κουρδιστά ανθρωπάκια-οδηγοί. Γνώρισα αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα - κάποιοι μπορεί να την πουν και περσόνα - που λέγεται Άννα Γούλα και η οποία ενσαρκώνει νομίζω σε οικονομική συσκευασία πολλά απ' αυτά που στοιχειώνουν τη νεοελληνική πραγματικότητα: την έλλειψη καλού γούστου, τη σκυλοποπ, τα βουβά πλήθη που παρακολουθούν τηλεόραση με τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια ξεχνώντας εν τω μεταξύ να ζήσουν. Έμαθα ότι οι μαθητές των ελληνικών Δημοτικών Σχολείων γνωρίζουν, μέσα από την τηλεόραση τον Καρβέλα αλλά όχι τον Χατζιδάκι, τη Ρούλα Βροχοπούλου αλλά όχι τον Ελύτη: πράγμα απολύτως φυσικό για παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτια με περισσότερες της μιας συσκευές τηλεόρασης αλλά χωρίς βιβλία. Άκουσα τέλος ότι ο Ομπάμα μπορεί να αντιπροσωπεύει τον τελευταίο αυτοκράτορα της μεταμοντέρνας αυτοκρατορίας που λέγεται ΗΠΑ, καθώς αναδύονται νέοι πρωταγωνιστές - Κίνα, Ινδία, Ρωσία - στο πλανητικό πολιτικοστρατιωτικό μπρα ντε φερ: κάτι που ομολογουμένως αυτή τη στιγμή περισσότερο ως χρησμός ακούγεται, παρά ως απτό ενδεχόμενο.

ΥΓ: 'Αφησα, μια και περί Ομπάμα ο λόγος τα καλά νέα τελευταία: τουλάχιστον δεν προβλέπεται να ξαναδούμε τη φάτσα της φωτογραφίας για πολύ καιρό. ;-)