5 Σεπ 2013

Τρεις μήνες μετά

Ο Προκόπης Δούκας νιώθει την ανάγκη (τα λέει εδώ, στο blog του) να απολογηθεί ή εν πάση περιπτώσει να εξηγήσει την επιλογή του, να εκφωνήσει το πρώτο δελτίο ειδήσεων της ΔΤ. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Αλλά βρίσκω θλιβερό ότι ούτε τρεις μήνες από την ημέρα, την 11η του Ιούνη, που με μια «πράξη νομοθετικού περιεχομένου», εντελώς αυθαίρετα και αυταρχικά, η κυβέρνηση – τι ειρωνεία, κυβέρνηση δυο κομμάτων που σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση τη χρησιμοποίησαν ως προορισμό-επιβράβευση για πάσης φύσεως κομματανθρώπους – έκλεισε την ελληνική ραδιοφωνία και τηλεόραση, η υπόθεση ΕΡΤ έχει γίνει ένα αυστηρά εσωτερικό ζήτημα των εργαζομένων της αντί φλέγον, καθημερινό θέμα δημοκρατίας και πολιτισμού όλων των πολιτών της χώρας, που έμειναν χωρίς δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Απόλυτα εκτεθειμένοι στα σκουπίδια των ιδιωτικών σταθμών, σε μια εποχή που αυτό που λέμε «πολιτισμός» πνέει ούτως ή άλλως τα λοίσθια. 

Το βράδυ εκείνο θυμάμαι, της 11ης του Ιούνη, φόρεσα ό, τι βρήκα πρόχειρο μπροστά μου και πήγα, υπό βροχή – είχε έναν περίεργο, αλλόκοτο καιρό, σαν για να συνάδει με όσα συνέβαιναν στη χώρα – έξω απ' την ΕΤ3, τα ραδιοφωνικά στούντιο. Μέσα οι εργαζόμενοι συζητούσαν με θέρμη , έξω άντε να 'μασταν καμιά σαρανταριά άνθρωποι. Σε μια πόλη κοντά δυο εκατομμυρίων. Μερικές μέρες αργότερα, ξαναπήγα έξω απ' την ΕΤ3, την τηλεόραση αυτή τη φορά. Σαφώς περισσότερος ο κόσμος, αλλά με μια διάθεση χαλαρή, πανηγυρική σχεδόν, για να χαζέψει, να πει κανένα νέο του ή να ακούσει τις ζωντανές μουσικές. Ανθρώπινα σώματα μαζεμένα, παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο αλλά χωρίς αυτό το κάτι, αυτό το άλλο, που συγκροτεί, που συνέχει μια κοινωνία πολιτών, που γεννά πράγματα, που κάνει τις εξουσίες να ανησυχούν, τις κοινωνίες να κινούνται, να αλλάζουν.

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, της ελληνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, μεταξύ τους άνθρωποι που δεκαετίες τώρα κουβάλησαν ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού της Ελλάδας στις πλάτες τους μπροστά από κάμερες, πίσω από μικρόφωνα ή μουσικά αναλόγια, έμειναν μόνοι τους. Όπως απελπιστικά μόνοι επιλέξαμε να 'μαστε κι όλοι οι υπόλοιποι, πιστεύοντας ότι το προσωπικό δεν συνδέεται, δεν συμπλέει με το συλλογικό. Ότι μπορούμε και χωρίς δημόσια μέσα ενημέρωσης, χωρίς μικρές παρενθέσεις πολιτισμού στα ραδιόφωνα ή τις τηλεοράσεις μας. Συνεχίζοντας όπως ξέραμε μέχρι σήμερα. Ατομιστικά, ιδιωτικά, αδιάφορα, παθητικά. Αλήθεια, για πόσο ακόμα;

6 σχόλια:

Meropi είπε...

Φυσικά και δεν μου άρεσε ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ που επέβαλε η Κυβέρνηση. Το τελευταίο όμως διάστημα, δεν μου αρέσει καθόλου το θέαμα του κατειλημμένου ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής (περνάω απ’ εκεί κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου) με κάθε λογής πανώ, συνθήματα και συνθηματάκια. Μου μοιάζει πια σαν ξεπεσμένο πανηγύρι.
Κι εγώ στη θέση του Προκόπη Δούκα το ίδιο θα έκανα. Θα έκανα, δηλαδή, αίτηση για τη νέα δημόσια τηλεόραση. Η παλιά ΕΡΤ πέθανε πια. Η ζωή προχωρά. Δεν μας περιμένει. Κι εμείς πρέπει να προχωρούμε, κάνοντας αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα. Και ο Προκόπης ξέρει να παρουσιάζει άριστα δελτίο ειδήσεων.

gerasimos είπε...

Ποια νέα δημόσια τηλεόραση βρε Μερόπη; Αυτή που στήνουν οι ακριβώς ίδιοι άνθρωποι που αφού υποβάθμισαν την ΕΡΤ επί σειρά ετών την έκλεισαν με μια απίστευτη "πράξη νομοθετικού περιεχομένου" σε ένα βράδυ - μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά, να κλείνει έτσι ένας δημόσιος φορέας ενημέρωσης και δίαυλος πολιτισμού; Για να μη μιλήσω για το ραδιόφωνο, το Τρίτο και το Δεύτερο πρόγραμμα, που φαίνονται να θάφτηκαν οριστικά (μαζί με τα Μουσικά Σύνολα) από τους νεκροθάφτες της ελληνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, της πραγματικά τελευταίας νησίδας ραδιοτηλεοπτικού πολιτισμού που μας είχε απομείνει. Αν νομίζεις ότι όλα αυτά έγιναν για να... εξυγιανθεί η ΕΡΤ (από τους ίδιους παρακμιακούς πολιτικούς που διόριζαν σε αυτή την Ανθή Σαλαγκούδη προ μηνών, κόρη του πρώην υφυπουργού Οικονομικών Γιώργου Σαλαγκούδη επί κυβέρνησεως Κ.Καραμανλή), να μας εξοικονομήσουν χρήματα και να ξεκινήσει η νέα, υγιής...ΔΤ (που αν την ανοίξεις βλέπεις κάτι ελληνικές ταινίες Γ' διαλογής που θυμίζουν ΥΕΝΕΔ ή αγιογραφικά ντοκιμαντέρ για τον θείο Καραμανλή), είσαι γελασμένη.

Meropi είπε...

Στα περισσότερα απ’ αυτά που αναφέρεις, Γεράσιμε μου, δεν διαφωνώ. Αντίθετα, συμφωνώ. Όμως η παλιά ΕΡΤ είναι πια νεκρή. Αυτό είναι γεγονός και δεν αλλάζει. Η ζωή προχωρά και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ πρέπει πια να εργαστούν. Πώς θα ζήσουν; Δεν τους κατηγορώ, λοιπόν, που κάνουν αίτηση πρόσληψης στο νέο φορέα. Εξάλλου, το ότι έκανε αίτηση πρόσληψης η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς καταδεικνύει ότι η άτεγκτη γραμμή για μη συμβιβασμό είναι πια άποψη μιας μικρής μειοψηφίας. Το ότι δε το πρόγραμμα της ΔΤ είναι ακόμη υποτυπώδες οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην κατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής από τη μειοψηφία αυτή.

gerasimos είπε...

Λυπάμαι, δεν ήμουν ποτέ αυτής της λογικής της ζωής που προχωρά κι εμείς μαζί της χωρίς να κοιτάμε πίσω. Ιδίως στην περίπτωση της ελληνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης που καταργήθηκε δικτατορικά εν μια νυκτί, από αυτούς τους άθλιους τύπους-πειρατές της εξουσίας (γιατί αυτοί είναι οι πειρατές, όχι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ), που με μια κυβέρνηση οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (συνεταιριστικά τα δυο κόμματα που χρεοκόπησαν την Ελλάδα, μετά από την τρομοκρατία των ΜΜΕ πέρσι το καλοκαίρι περί του "εφιάλτη της ακυβερνησίας" από τον οποίο μυστηριωδώς θα μας έσωζαν μόνον αυτοί που μας οδήγησαν σ' αυτά τα χάλια) αποφασίζουν και διατάσσουν. Για να μην επαναλαμβάνομαι, τα έχω πει και σε προηγούμενα ποστ μου (Ιουνίου). Σε παραπέμπω εκεί. (Γιατί ομολογώ έχω κουραστεί να επαναλαμβάνω ξανά και ξανά κάποια αυτονόητα...)

Prokopis Doukas είπε...

Γεράσιμε, τα συναισθήματα μου για το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι παρόμοια με τα δικά σου. Όμως, η Μερόπη έχει δίκιο. Κι εσύ που διαφωνείς μαζί της και θέλεις όπως κι εγώ διακαώς ένα Τρίτο πρόγραμμα, θα πρέπει να αντιπροτείνεις με ποιόν τρόπο θα το ξαναποκτήσουμε, μαζί με ένα τουλάχιστον ακόμα αξιοπρεπές κανάλι και άλλα ραδιόφωνα. Με την κατάληψη της Αγίας Παρασκευής πάντως, αποκλείεται...

gerasimos είπε...

Ο μόνος τρόπος Προκόπη είναι να φύγει αυτή η ακροδεξιά, πειρατική κυβέρνηση που μπήκε στα σπίτια μας, μας έκλεισε τα ραδιόφωνα, πέταξε στο δρόμο δυόμισι χιλιάδες ανθρώπους και διέπραξε κατ' εμέ το μεγαλύτερο πολιτιστικό έγκλημα μεταπολεμικά, με το κλείσιμο της ελληνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Και να αφυπνιστεί βεβαίως η αδιάφορη νεοελληνική κοινωνία...