Η Κερκίνη, μια τεχνητή λίμνη ούτε μια ώρα από τη Θεσσαλονίκη, παρότι ανθρώπινο και όχι φυσικό δημιούργημα, αποτελεί μοναδικό υδροβιότοπο με πάνω από τριακόσια είδη πουλιών αλλά και τον μεγαλύτερο πληθυσμό βουβαλιών στην Ελλάδα (τα λέω κι εδώ, σε μια άλλη επίσκεψη στην ανοιξιάτικη Κερκίνη). Οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς ή άλλοι την επισκέπτονται αυθημερόν για μια βόλτα, ίσως λίγη ιππασία με τα πολλά ενοικιαζόμενα άλογα που κυκλοφορούν και φαγητό. Έτσι χάνουν όμως την ευκαιρία να ζήσουν για λιγάκι τα πολύ περιποιημένα χωριά πέριξ και τη δυνατότητα για δραστηριότητες άλλες: ποδηλατάδες, βαρκάδες, περιήγηση με κανό και όσα άλλα μπορεί και θέλει κανείς να κάνει για να ξεχάσει ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψει στο κλεινόν άστυ.
Μια μικρή βόλτα με το ποδήλατο σε περνάει από τοπία που κατά κανόνα στο βάθος περιλαμβάνουν κάποια από τα αμέτρητα βουβάλια της περιοχής να βόσκουν, πριν ορισμένα από αυτά καταλήξουν σε κάποια γάστρα, ως έδεσμα.
Στο ομώνυμο χωριό, την Κερκίνη, η ανθρώπινη παρουσία ευπρεπέστατη, με σπιτάκια με τακτοποιημένους κήπους γεμάτους λουλούδια και ανθρώπους λιτούς, λιγόλογους, σαν να φοβούνται μη χαλάσουν την ησυχία του μέρους.
Το αγροτικό τοπίο σε ακολουθεί, με κάθε βήμα.
Αυτό που πραγματικά σε φέρνει σε μια κάποια επαφή με τη ζωή της Κερκίνης, τα αμέτρητα είδη πουλιών που έχουν βρει εδώ το σπίτι τους; Μια βαρκάδα. Για να δεις, ας πούμε, τους αργυροπελεκάνους να ανταλλάσσουν τα πρωινά νέα.
Η περιοχή, γεμάτη Σκοπιανούς και Βούλγαρους που έρχονται για να χαρούν τη φύση και φυσικά να ψαρέψουν. Ιδού και το όρος Μπέλες (Κερκίνη στο ελληνικό του) που ορίζει τα σύνορά μας με τη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ, να ξεπροβάλλει - η κορυφή του - πάνω απ' το πρωινό σύννεφο.
Όταν το σύννεφο διαλύεται, το όρος αποκαλύπτεται. Χωρίς στο παραμικρό να διαταράξει την ειρήνη τη δική σου ή των φτερωτών κατοίκων της πρωινής λίμνης.
Η έστω διήμερη παραμονή σε ένα τέτοιο μέρος, σου κάνει πολλά. Κυρίως, σε μορφώνει. Όπως μόνο οι απλές, ανεπιτήδευτες αλήθειες ενός τέτοιου τοπίου μπορούν να το κάνουν.
Μια μικρή βόλτα με το ποδήλατο σε περνάει από τοπία που κατά κανόνα στο βάθος περιλαμβάνουν κάποια από τα αμέτρητα βουβάλια της περιοχής να βόσκουν, πριν ορισμένα από αυτά καταλήξουν σε κάποια γάστρα, ως έδεσμα.
Στο ομώνυμο χωριό, την Κερκίνη, η ανθρώπινη παρουσία ευπρεπέστατη, με σπιτάκια με τακτοποιημένους κήπους γεμάτους λουλούδια και ανθρώπους λιτούς, λιγόλογους, σαν να φοβούνται μη χαλάσουν την ησυχία του μέρους.
Το αγροτικό τοπίο σε ακολουθεί, με κάθε βήμα.
Αυτό που πραγματικά σε φέρνει σε μια κάποια επαφή με τη ζωή της Κερκίνης, τα αμέτρητα είδη πουλιών που έχουν βρει εδώ το σπίτι τους; Μια βαρκάδα. Για να δεις, ας πούμε, τους αργυροπελεκάνους να ανταλλάσσουν τα πρωινά νέα.
Η περιοχή, γεμάτη Σκοπιανούς και Βούλγαρους που έρχονται για να χαρούν τη φύση και φυσικά να ψαρέψουν. Ιδού και το όρος Μπέλες (Κερκίνη στο ελληνικό του) που ορίζει τα σύνορά μας με τη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ, να ξεπροβάλλει - η κορυφή του - πάνω απ' το πρωινό σύννεφο.
Όταν το σύννεφο διαλύεται, το όρος αποκαλύπτεται. Χωρίς στο παραμικρό να διαταράξει την ειρήνη τη δική σου ή των φτερωτών κατοίκων της πρωινής λίμνης.
Η έστω διήμερη παραμονή σε ένα τέτοιο μέρος, σου κάνει πολλά. Κυρίως, σε μορφώνει. Όπως μόνο οι απλές, ανεπιτήδευτες αλήθειες ενός τέτοιου τοπίου μπορούν να το κάνουν.
