Ας ξανασυστηθούμε

Αυτές τις  μέρες μια φωτογραφία δε μπορεί να βγει απ' το νου μου. Ένα γλυκό, χαμογελαστό  παιδάκι αγκαλιάζει την αδερφή του, ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down, σε μια φωτογραφία μαζί με φίλους του. Μεγαλώνοντας, σπούδασε φυσιοθεραπευτής το παιδάκι αυτό και πήρε την αδερφή του υπό την προστασία του. Μέχρι ένα βράδυ, προχτές. Που επειδή το παιδάκι αυτό, νεαρός πια βρισκόταν στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα, έξω από τα γραφεία της λάθος οργάνωσης, γαζώθηκε από άγνωστους. Που τον αποτελείωσαν με μια χαριστική βολή στο κεφάλι. Ναι, η φωτογραφία ήταν του Γιώργου Φουντούλη, από το facebook.

Ο Γιώργος, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έπαψε να ‘ναι όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα  που συμπλήρωναν το ψηφιδωτό της  προσωπικότητάς του. Και έγινε ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα αίματος που οι άνθρωποι δεν έχουν ονόματα, οικογένειες, ηλικία παρά μόνο ταμπέλες, που κρύβουν από τα μάτια κάποιων συμπολιτών τους όλη τους την ύπαρξη: «τρομοκράτης», «Χρυσαυγίτης», «δικός μας», «δικός τους», «φασίστας», «φιλελές», «κομμούνι» και πάει λέγοντας. Μια αλυσίδα, που έχει απλώσει και ολοένα απλώνει στη χώρα. Και την έχει ζώσει.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Παύλος Φύσσας, ένας καλλιτέχνης της ραπ, μαχαιρώθηκε στην καρδιά από έναν θερμοκέφαλο σε έναν δρόμο της Αμφιάλης. Γι’ αυτόν τον θερμοκέφαλο ο Παύλος δεν ήταν ο Παύλος. Ήταν ένας «Αριστερός».

Τον Μάιο του 2010 η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσακάλης, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου εγκλωβίστηκαν και ξεψύχησαν  μέσα σε μια τράπεζα, από βόμβες μολότοφ  που τους πέταξαν κάποιοι από  τη διαδήλωση που περνούσε απ’  έξω. Για αυτούς τους κάποιους η Παρασκευή, ο Επαμεινώνδας και η Αγγελική δεν ήταν η Παρασκευή, ο Επαμεινώνδας και η Αγγελική. Ήταν «απεργοσπάστες»  που έπρεπε να τιμωρηθούν με την  αυστηρότερη των ποινών, αυτή του  θανάτου, για την επιλογή τους – που δεν ήταν καν δική τους – να βρίσκονται εκείνες τις ώρες μέσα στην τράπεζα. Κάπως όπως και  ο Παύλος ήταν «Αριστερός» και ο Γιώργος, για τους εκτελεστές του, «Χρυσαυγίτης». Και όχι ένας νεαρός που μέσα στα αδιέξοδά του – τα τεράστια, ασφυκτικά, βασανιστικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει στη χρεοκοπημένη Ελλάδα η γενιά του – στράφηκε σε μια ακροδεξιά, εθνικιστική οργάνωση αναζητώντας μια κάποια ταυτότητα, μια κάποια απάντηση, μια κάποια διέξοδο στα ερωτήματά του.

Τον Δεκέμβρη του 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος  ξεψύχησε σε ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων  πυροβολημένος εν ψυχρώ από έναν ειδικό φρουρό, για τον οποίο ο  Αλέξανδρος ήταν ένας «αναρχικός». Και  όχι ένα δεκαπεντάχρονο παιδί  που είχε βγει βόλτα με ένα φίλο του σε μια κεντρική συνοικία των  Αθηνών. Κάπως όπως η Παρασκευή, ο  Επαμεινώνδας και η Αγγελική ήταν «απεργοσπάστες», ο Παύλος «Αριστερός» και ο Γιώργος «Χρυσαυγίτης». 

Τον Ιανουάριο  του 2009  ένας νεαρός αστυνομικός  είκοσι ενός ετών, ο Διαμαντής Μαντζούνης, γαζώθηκε από άγνωστους στα Εξάρχεια. Σε αντίθεση με όλους τους προαναφερθέντες, ο Διαμαντής τη γλίτωσε. Και, κάποια στιγμή, παρά τα τραύματά του, κατάφερε και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Γι’ αυτούς που τον γάζωσαν, ο  Διαμαντής δεν ήταν ο Διαμαντής. Ήταν ο «μπάτσος». Κάπως όπως η Παρασκευή, ο Επαμεινώνδας και η Αγγελική ήταν «απεργοσπάστες», ο Παύλος «Αριστερός», ο Γιώργος «Χρυσαυγίτης» και ο Αλέξανδρος «αναρχικός». 

Όλοι τους, κρίκοι στην αλυσίδα. Μια  μαύρη, κατάμαυρη αλυσίδα μισαλλοδοξίας που πρέπει να σπάσει αν θέλουμε, στη χώρα αυτή, να ξαναβρούμε τα ονόματά μας, τα πρόσωπά μας. Τα δικά μας, αλλά κυρίως των άλλων. Να ξανασυστηθούμε.

*γράφτηκε για την Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ