Σήμερα, ημέρα των γαλλικών προεδρικών εκλογών και βλέποντας στο CNN το διαγραφόμενο νικητή, συντηρητικό Σαρκοζί να χειροκροτείται από τους θριαμβολογούντες οπαδούς του, θυμήθηκα όσα συνέβαιναν τέτοια περίπου εποχή στο Παρίσι και τη Γαλλία, πριν 39 χρόνια.
Πιστεύω ότι ακόμα και εκείνες τις αναμφισβήτητα εκρηκτικές κινητοποιήσεις μπορεί κανείς να τις ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως. Αντί για μία γνήσια επαναστατική έκρηξη, εμπνευσμένη μεταξύ άλλων και από τις ιδέες του Καστοριάδη, ο Μάης του ’68 μπορεί να ερμηνευθεί και ως μία φοιτητική εξέγερση που έπασχε από την έλλειψη βάθους και στερεότητας των ιδανικών της και από μία σύγχυση γύρω από τους στόχους της. Ο Μεξικανός ποιητής Octavio Paz είπε κάποτε ότι τα γεγονότα εκείνου του Μάη αποτελούσαν ‘το θέαμα, τη φιέστα της επανάστασης’ ή ‘[μία] φιέστα προς τιμήν της επανάστασης’, και ότι στο γαλλικό Μάη του ’68 ‘η τελετή ήταν πραγματική, αλλά η επικληθείσα θεότητα ήταν ένα φάντασμα.’
Αν θα συμφωνούσε κανείς, δεν θα μπορούσε παρά να αναρωτηθεί αν μία ‘άδεια’ ή ‘κούφια’ επανάσταση, όπως ο Μάης του ’68 κατά τον Paz, αποτελεί τη μοναδική μορφή που η ριζική κοινωνική κριτική μπορεί να πάρει σήμερα στη Δύση. Άσχετα από το αν συμφωνεί κανείς με τον Paz ή όχι, μοιάζει προτιμότερο να μιλήσουμε, όπως ο Καστοριάδης, όχι για μία βίαιη κινητοποίηση ενάντια στο σημερινό status quo ante, αλλά για μία αλλαγή στην ανθρωπολογική δομή των σημερινών ανθρώπων που θα οδηγήσει στην εμφάνιση μιας άλλης μορφής ύπαρξης και δράσης.
56 σχόλια:
39 χρόνια μετά :)
Ουπς! Γεράματα...Thanx, azrael!
Τώρα, αντί να μιλήσω εγώ, παραθέτω ολίγον Καστοριάδη με την σειρά μου:
"Αν θέλουμε να καταλάβουμε που βρισκότανε ο "ατομικισμός" του Μάη του '68, πρέπει να αναλογιστούμε τί ήταν αυτο που, μετά την τροποποίηση των συμφωνιών της Γκρενέλ, έδωσε τη χαριστική βολή στο κίνημα: ο ανεφοδιασμός των βενζινάδικων.
Η τάξη αποκαταστάθηκε οριστικά ότνα ο μέσος Γάλλος μπόρεσε και πάλι, μέσα στο αυτοκίνητό του, με την οικογένειά του, να τρέξει προς το εξοχικό του ή προς το δικό του μέρος για πικνικ. Αυτό του επέτρεψε, τέσσερις βδομάδες αργότερα, να υπερψηφίσει με ποσοστό 60% την κυβέρνηση".
ΥΓ. Μήπως το παραπάνω χωρίο, εν τέλει περιγράφει πάρα πολύ γλαφυρά την μοίρα οποιουδήποτε "επαναστατικού" κινήματος, στο εσωτερικό μιας καταναλωτικής κοινωνίας των ιδιωτών;
Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα όταν κανείς βιάζεται να πάει σπίτι του μετά τη διαδήλωση για να μη χάσει την αγαπημένη του σειρά στην τηλεόραση.
Τώρα που το λες Γεράσιμε, είχα αρχίσει κι εγώ να υποψιάζομαι ότι τις διαδηλώσεις και τις πορείες τις βάζουν όλες συνήθως Πέμπτη απόγευμα, μάλλον γιατί δεν πρέπει να έχει καλό πρόγραμμα η τηλεόραση το βράδυ!
Πάω να πάρω το πρόγραμμα για να βεβαιωθώ... :P
ΥΓ. Καλά, τον κάδο ανακύκλωσης για τα deleted comments που τον έθαψες και δεν το βρίσκω;
Ας αφήσουμε τις διαδηλώσεις κι ας πιάσουμε τις καταλήψεις. Πανεύκολη υπόθεση η κατάληψη, πχ, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών ή της Νομικής. Για να προσπαθήσει όμως να καταλάβει κανείς οποιοδήποτε γήπεδο ποδοσφαίρου στη χώρα Κυριακή μεσημέρι. Εδώ σε θέλω κάβουρα!
Πάντως αν θέλεις χάος και αταξία, η επίθεση στο γήπεδο είναι μια ιδανική στρατηγική κίνηση!
Γιατί είναι σίγουρο ότι θα επέλθει τεράστια λαϊκή κινητοποίηση!
Υπέρ του αναφαίρετου και θεμελιώδους δικαιώματος των λαϊκών τάξεων, στην χωρίς προσκόμματα παρακολούθηση του κυριακάτικου ματς φυσικά!
Ποδοσφαιρόφιλη μάζα εναντίον σκεπτόμενων ολίγων (δυστυχώς) =
Μίλαν - Κούντερα
5 - 0
Ισως η πιο επαναστική πράξη στις μέρες μας να είναι το "σκέπτεσθαι" εκτός των επιρροών των μέσων. Και το "εκαφράζειν" ένα λόγο προσωπικό και καθαρό.
Ισως πάλι και όχι!
Πάντως πραγματική επανάσταση σε κοινωνία δυτική, ευημερίας, δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει. Σου πετάνε στα μούτρα τη δημοκρατία, την πληθώρα αγαθων κ τα δικαιώματα που υποτίθεται ότι έχουμε κ δεν ξέρεις τι να πεις.
Από την άλλη το ότι δουλεύουμε όλοι 12ωρα χωρίς να πληρωνόμαστε υπερωρίες, οπως τα πρώτα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης κ πως το πολιτικό σύστημα είναι ουσιαστικά ολιγαρχία, με δύο κόμματα κ πολιτικές οικογένειες να λυμαίνονται τη δημοκρατία, είναι απλά λεπτομέρειες...
Giasafox πολύ καλό!
Μαρω_Κ πολύ πιθανόν. Και το internet, όπως και η δυνατότητα αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας που προσφέρει, βοηθούν σε αυτό.
zoi20 τελευταία διάβασα κάπου ένα σχόλιο, δε θυμάμαι ποιού: 'να αφήσουμε την Ελλάδα στους καραμανλοπαπανδρέηδες και να την κάνουμε για το εξωτερικό'. Δεν ειν' κακή ιδέα!
Εγώ πάντως προσφέρομαι να σας βοηθήσω να μετοικίσετε και να μετεγκατασταθείτε, μόλις πάρετε την απόφαση και την κάνετε! ;)
Στην πραγματικότητα βέβαια, η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα. Ένα μικρό προβληματάκι έχει μόνο: κατοικείται! :P
In other words: Υπέροχη χώρα η Ελλάδα, αλλά γεμάτη Έλληνες να πάρει!
Κάπως έτσι...Πάντως πλάκα κάνουμε(;)! Ελπίζω να μην το πάρει κανείς στα σοβαρά και παρεξηγηθεί! :)
Aυτά τα τελευταία σχόλιά μας περί Ελλάδας και Ελλήνων μου θύμησαν τη μαρτυρία του Μίλτου Σαχτούρη για τη γνωριμία του με τον Εγγονόπουλο: 'Η γνωριμία μου με τον Εγγονόπουλο, τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής, οφείλεται σε μια σύμπτωση. Τότε λοιπόν, τον Ανδρέα Καραντώνη τον είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και είχε πάθει μια ελαφριά διάσειση και με τον αδελφό του Καραντώνη έδωσα ραντεβού για να πάω να τον δω στο σπίτι του κι εκεί ήρθανε πολλοί, ήρθε ο Εγγονόπουλος, ήρθε ο Ελύτης, ήρθε ο Ντίμης Αποστολόπουλος, κι εκεί γνώρισα τον Εγγονόπουλο και του είπα ότι μου άρεσαν πολύ τα ποιήματά του και μου είπε ελάτε στο σπίτι μου να τα πούμε και μέχρι το τέλος της φιλίας μας πια, αρκετά χρόνια αργότερα που δεν ξαναϊδωθήκαμε, μιλούσαμε πάντα στον πληθυντικό ο ένας στον άλλον, γιατί συνήθιζε να λέει ο Εγγονόπουλος ότι τους Έλληνες πρέπει να τους προσέχει κανείς, γιατί πρώτα σου κάνουν το τραπέζι και μετά όταν φτάσουν στο φρούτο σου βαράνε και καρπαζιά'.
ΛΟΛ Πραγματικά υπέροχο αυτό του Εγγονόπουλου! :)
Βέβαια δε φταίει ο ενικός, εδώ στα σουηδικά τον "πληθυντικό ευγενίας" δεν τον χρησιμοποιεί κανένας εδώ και χρόνια, τόσο που έχει εξαφανιστεί από τη γλώσσα.
Αλλά παρόλα αυτά καρπαζιές δε δίνει κανένας! :P
Με είχε εντυπωσίασει ακόμα πάρα πολύ, το ότι οι μαθητές μιλάνε στους δασκάλους και στους καθηγητές χρησιμοποιώντας το μικρό τους όνομα. Ο σεβασμός του άλλου, όταν είναι πραγματικός, δε χρειάζεται καν του τύπους! ;)
Kαλημέρα!
Για μένα πάλι ο πληθυντικός δεν είναι τόσο θέμα σεβασμού (αυτός πρέπει έτσι κι αλλιώς να υπάρχει), είναι κυρίως συμβολισμός ότι οι άνθρωποι που μιλούν δεν γνωρίζονται ακόμη αρκετά καλά ώστε να μιλούν στον ενικό.
Όπου η γλώσσα που μιλιέται δεν κατορθώνει (για λόγους κουλτούρας) να κρατά αποχρώσεις τέτοιες που να δείχνουν την απόσταση που υπάρχει και σταδιακά μικραίνει, ο πληθυντικός -νομίζω- είναι χρήσιμος.
Σ'άλλες γλώσσες που στηρίζονται σε άλλη κουλτούρα (ή ανάλογα με τους συνομιλητές και την δική τους κουλτούρα) ο πληθυντικός δεν είναι τόσο χρήσιμος, γιατί οι αποχρώσεις υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στα υπόλοιπα.
athanasia καλώς μας ήρθες (ήρθατε;). Νομίζω ότι θα συμφωνούσαν όλοι με τις διευκρινίσεις σου (σας;) σχετικά με τη χρήση των αριθμών.
Gerasimos,
Καλό! Γιαυτό είπα, ανάλογα με τους συνομιλητές και την κουλτούρα τους, αναφορικά με τις αποχρώσεις!
:)))
I döda vinkeln said...
Στην πραγματικότητα βέβαια, η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα. Ένα μικρό προβληματάκι έχει μόνο: κατοικείται! :P
---
Υπάρχει λύση! Μαζική, υποχρεωτική και αμοιβαία μετανάστευση για 12 μήνες μεταξύ Σουηδών και Ελλήνων!
Μιας που λέγαμε για τη Γαλλία...
Αυτός ο Sarkozy είναι πολύ περίπτωση:
Γιος μεταναστών, που υιοθετεί μια εμετική ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική ρητορική...Ενδιαφέρον!
Σαν κάποιον που, αφού μπόρεσε και τρύπωσε στη βάρκα ενόσο το καράβι βουλιάζει, τώρα λύνει τα σκοινιά και αφήνει τους υπόλοιπους να πνιγούν στη θάλασσα, μου μοιάζει...
Αχ, τελικά το μόνο σίγουρο πράγμα σ' αυτόν τον κόσμο, είναι ότι το παρελθόν (ακόμα και το δικό μας ή του άμεσου περιβάλλοντός μας) δε θα διδάσκει τελικά τίποτα.
I döda vinkeln και μάλιστα γιος Ελλήνων και Ούγγρων μεταναστών. Καμιά φορά οι σκληρότεροι άνθρωποι είναι τα πρώην θύματα που γίνονται θύτες.
@chris:
Μαζικό πρόγραμμα ανταλλαγής βλέπω...
Μία ένσταση έχω μόνο:
Δε νομίζω πως οι Σουηδοί είναι τόσο αφελείς ώστε να το δεχτούν.
Φαντάζεσαι τι θα βρουν πίσω στη Σουηδία όταν γυρίσουν, μετά από 12μηνη παραμονή ημών; :P
Θλιβερή εικόνα, τα εδώ πρώην-επαναστατημένα παιδιά του Πολυτεχνείου, που τώρα γίνανε γκουρού της νέας εποχής...
Ας τους μετά να δικαιολογούνται μέσα από τηλεοράσεις, εφημερίδες και (τώρα τελευταία)ιστολόγια, πως δήθεν -λέει- δεν πρόλαβαν να κάνουν αυτά που ήθελαν...
Τελικά είναι καλύτερη μια γενιά εκ των προτέρων συμβιβασμένων και φοβισμένων παιδιών, ή μια γενιά ξεπουλημένων και βολεμένων πάλαι ποτέ επανασταστών; Στα αλήθεια ρωτάω...
Είναι καλύτερη μια γενιά που δεν βιώνει την αμφισβήτηση και την κριτική σκέψη ως παιδική αρρώστια (που την περνά από τα 16 ως τα 26 της) αλλά ως πρόταγμα ζωής.
Μάλλον αυτή θα την περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμη. Εάν έρθει ποτέ...
Προσωρινά ας πάρουμε μία δόση "brainstorming" ακόμα, με ολίγη οικονομική για σως και μια πρέζα αμπελοφιλοσοφία. Από εκείνους τους πρώην σταλινικούς, που τώρα έγιναν μετανοημένοι κρυφο-νεοφιλελεύθεροι, αλλά τον σταλινισμό τους δεν τον αφήσανε πίσω!
Γιατί αυτός μάλλον δεν είναι μόνο ιδεολογία, είναι κυρίως στάση ζωής...
Απογοήτευση! Καλύτερα να πάμε να γίνουμε αναχωρητές μου φαίνεται...
Νομίζω ότι όσο διατηρεί κανείς καθαρή και τίμια στάση απέναντι στον εαυτό του και τις ιδέες του, μπορεί να διατηρήσει και την κριτική του στάση. Συνήθως όταν αισθάνεται προδομένος από τον εαυτό του αφήνεται και να αλλοτριωθεί. Οί 'εμφύλιες' προδοσίες είναι άλλωστε που πονάνε περισσότερο.
Μου άρεσε πολύ το τελευταίο σου σχόλιο. Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες.
Αν θες δες εδώ και ένα ενδιφέρον post που σχολίασα στο blog ενός συγγραφέα και πες μου τι νομίζεις. Ο βασικός λόγος που δεν συμφώνησα με το απόσπασμα είναι ότι ο συγγραφέας του βασίζεται, για να διατυπώσει την άποψή του, στην ανατροπή - στο αναποδογύρισμα - της πραγματικότητας (δηλαδή: δεν εγκατέλειψε ο σύγχρονος κόσμος τη φιλοσοφία, αλλά τον σύγχρονο κόσμο 'τον έχει εγκαταλείψει η φιλοσοφία').
Καλα Γερασιμε, επετρεψε μου να δω το "Les amants reguliers" του Λουι Γκαρελ το Σαββατο στο Τοροντο που απο στομα σε στομα λεγεται οτι ειναι ταινιαρα (για το μαη 68)...
Συμμετοχη μεσω σινεμα πιανει?
sorry, Philippe Garrel, Louis ο γιος του που επαιζε και στο Dreamers...
IdentityCafe δεν την έχω υπόψη μου την ταινία. Σχετικά με το Μάη του '68 μόνο σχετικά ντοκιμαντέρ έχω δει.
Βάζω και εδώ το σχόλιο που έκανα στο blog μου, για το link που έδωσες πιο πάνω:
Kοίταξα το μπλογκ που παράθεσες χθες. Νομίζω ότι η συζήτηση είναι σε λάθος βαση. Αν και δεν είμαι οπαδός των καλά συγκερασμένων και οροιοθετημένων "πεδίων του λόγου", νομίζω ότι υπάρχει μια σύγχηση μεταξύ μυθοπλασίας και φιλοσοφικού λόγου.
Το δε παράθεμα της κ. Αρμστονγκ, που έδωσε κάποιος σχολιαστής, είναι εντελώς σκοταδιστικό αν το οδηγήσουμε στις ακρότατες συνεπαγωγές του:
μας λέει ουσιαστικά ότι η μοναδική εναλλακτική λύση στην αυταπάτη της εργαλειακής εκμετάλλευσης και ολικής εξουσίασης του κόσμου, είναι μια μυθολογικού χαρακτήρα και υφής επανιεροποίησή του.
Λίγο από σκοταδιστικό μου κάνει αυτό, και κάπως πεσσιμιστικό. Είναι σαν να σου λέμε: επειδή δεν είμαστε ικανοί για κάτι καλύτερο, καλύτερα να παραμυθιαστούμε κατάλληλα για να σωθούμε. Δηλαδή να αποποιηθούμε την ευθύνη του "ειδέναι"...
Κοίταξε πάντως. Αφού οι φιλόσοφοι αποδείχτηκαν ανίκανοι να μας σώσουν, τώρα οι συγγραφείς βρήκαν πεδίο ελεύθερο και διεκδικούν τον ρόλο που έμεινε κενός.
Να δούμε πότε θα απεξαρτηθούμε από την ανάγκη μας να εναποθέτουμε την ελπίδα μας σε τρίτες πηγές...
Το σχόλιο περί της αναγκαιότητας ενός ιεροποιητικού μύθου ήταν για μένα επιπέδου Κούνδουρου όταν είπε ότι τα βιβλία ιστορίας (με αφορμή αυτό της ΣΤ' Δημοτικού) στην Ελλάδα πρέπει να τα γράφουν παραμυθάδες, γιατί ως 'ειδική ράτσα' που είμαστε οι Έλληνες τον...θέλουμε τον μύθο μας (όπως και το κινητό θέλει το Γερμανό του, θα πρόσθετα εγώ).
Το κακό ξεκίνησε και από την περίφημη ενδέκατη θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ: 'Μέχρι σήμερα οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε' (σε ελεύθερη μετάφραση από μνήμης). Ερμηνεύοντας (δηλαδή αναστοχαζόμενοι πάνω στα βιώματά μας) τον κόσμο τον αλλάζουμε ταυτόχρονα θα έλεγα εγώ, όπως αλλάζει και ο εαυτός μας. Δεν θα περίμενα ούτε από φιλόσοφο ούτε από συγγραφέα να με σώσει. Και γι'αυτό συμφωνώ με την τελική σου διαπίστωση.
Το θέμα που θέτεις, γύρω από το οποίο περιστρέφεται και η φράση του Μαρξ, είναι το πρόβλημα της διάκρισης μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Κάθε φορά, ανά πενήντα χρόνια, από τις απαρχές της φιλοσοφίας έρχεται και κάποιος καινούργιος σωτήρας, και δίνοντας απόλυτη προτεταιότητα στην μία από τις δύο πλευρές του διπόλου, προσπαθεί να λύσει δια παντός το ζήτημα.
Πιστεύω πως η λύση δεν βρίσκεται ούτε στην απορρόφηση της θεωρητικής ενατένισης από μια προσανατολισμένη στην πράξη φιλοσοφία, ούτε και η υπαγωγή της πρακτικής στις λύσεις και τις απαντήσεις που υποτίθεται πως προσφέρει η θεωρία. Καλά-καλά δε θεωρώ ότι είναι σωστό να μιλήσουμε για "σχέση" των δύο, καθώς ο όρος αυτός θα σήμαινε πως έχουμε να κάνουμε με δύο διαχωρίσιμα στοιχεία. Αλλά στην πραγματικότητα πιστεύω πως η κατανόηση και η πράξη είναι αξεδιάλυτες στιγμές μιας ενότητας.
Μάλλον χρειάζεται μια σύζευξη, ή μάλλον μια υπέρβαση της αντίθεσης. Και θα μου επιτρέψεις να επαναλάβω εδώ το ότι η υπέρβαση αυτή θα είναι "μεταδιαλεκτική", έστω κι αν ο όρος ακούγεται αδόκιμος.
Και θα συμφωνήσω μαζί σου:
αυτό που κυρίως χρειάζεται είναι να διάγουμε έναν "βίο στοχαστικό".
Νομίζω ότι η vita contemplativa και η vita activa πήραν από αιώνες συναινετικό διαζύγιο, γιατί ποτέ δεν συγχρονίζονταν. Όπως σε ένα παντρεμένο ζευγάρι: την ώρα που ο ένας γυρνάει από τη δουλειά του πεινασμένος, ο άλλος έχει ήδη φάει.
Χμ...Ο συγγραφέας βρήκε το παράθεμα εξαιρετικό! That's interesting. That's very interesting!
Εάν αφήσουν τη δουλειά και το ρίξουν αποκλειστικά στο φαγητό; Τότε ίσως να συγχρονίσουν το προγραμμά τους...
Αχ, αχ, αυτά τα ζευγάρια!
Ο συγχρονισμός είναι πάντα δύσκολος! :P
ΥΓ. Φτου! Explicit Content το έκανα το post, ελπίζω να μη μας "σηκώσει σημαιάκι" κανένας!
ΟΚ, σε επαναφέρω στην...τάξη και ομολογώ, ότι η κίνηση να σου δώσω το link ήταν καθαρά συντεχνιακής φύσης, δηλαδή: ανθρωπιστικές επιστήμες (βάλε μέσα κοινωνική και πολιτική θεωρία, εθνολογία και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σου) εναντίον...συγγραφέων.
Χμ...Εγώ τώρα, επειδή γράφω και κάτι πράγματα που μοιάζουν με διηγηματάκια από καιρό σε καιρό, μπορώ να πω ότι παίζω σε διπλό ταμπλό; Βέβαια ούτε στο blog δε τα βάζω, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα! Ίσως να είμαι αυτο-παρεξηγημένη μεγαλοφυία! :P
Αλλά μήπως έγινα "επιστήμονας" επειδή έβγαλα μια σχολή; Ερωτώ... :P
Και μία ερώτηση: θέλω στα πλαίσια μιας εργασίας, να κάνω κριτική στον λειτουργισμό ως μεθοδολογική παράδοση των κοινωνικών επιστημών.
Μήπως θυμάσαι σε πια σημεία κείμενα του Καστοριάδη πρέπει να ψάξω για την δική του κριτική στις λειτουργιστικές αναλύσεις; (εκτός από το πρώτο μέρος της ΦΘΚ)
Σύμφωνα με τον ορισμό της επιστήμης που παραθέτω σε προηγούμενο post μου, οι ανθρωπιστικές επιστήμες δύσκολα μπορούν να οριστούν έτσι.
Θα σου έλεγα και πάλι στο πρώτο μέρος της ΦΘΚ. Δεν νομίζω ότι θα τη βρεις καλύτερη αλλού.
Πάντως σε μια μεγάλη πλειοψηφία των θεραπόντων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών αξίζει το:
"Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"
Διάβασα αρκετά βιβλία τώρα τελευταία για μία εργασία. Είναι εντυπωσιακό πως οι περισσότεροι συγγραφείς αναπαράγουν τις αυταπάτες ενός κάποιου -υπεραπλουστευτικού μάλιστα- λειτουργισμού ή δομισμού (ή και τα δύο ταυτόχρονα!), χωρίς να το έχουν πάρει καν χαμπάρι!
Μου έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο ενός έλληνα πανεπιστημιακού προχθές για το έθνος, το οποίο αφού προέβαινε στην καθιερωμένη πλέον "απόταξη" των δομιστικών θεωρήσεων, στην συνέχεια υιοθετούσε απόλυτα τόσο το λεξιλόγιο και την ορολογία, όσο και την ιδιαίτερη εκδοχή "τοπολογικής" ανάλυσης που τις χαρακτηρίζει...
Οι φίλιες δυνάμεις επέστρεψαν και διεκδικούν τη θέση τους στο διαδίκτυο...αυτό αντί περαιτέρω σχολιασμού.
Χαιρετίζω τις φίλιες δυνάμεις και σου υπενθυμίζω ότι παραμένεις στο πακέτο blog-commenting basic! :P
(Και μιάς και έγινε λόγος για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, προτείνω Γεράσιμε να ανοίξεις - αν δεν το 'χεις κάνει ως τώρα - μιά κουβέντα με θέμα αυτόν τον γίγαντα του πνεύματος. Αμήν)
Giasafox δες το προ-προηγούμενο post μου.
Πολύ τα ευχαριστήθηκα και το ποστ και τα σχόλιά σας :)
Και το timing ήταν τέλειο, χθες το βράδυ είδα το V for Vendetta (για δεύτερη φορά).
Το έχεις δει? Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Και το μέλλον που παρουσιάζει μοιάζει ανησυχητικά πιθανό...
Astero πολύ χαίρομαι, να'σαι καλά. Όχι, δε νομίζω να το έχω δει.
Ε, δες το! Σοβαρά, είναι πολύ καλό.
Astero οκ θα το δω, γλυκιά μου. Προς το παρόν λέω να φύγω τετραήμερο Ζαγοροχώρια και ν' ανεβάσω σχετικό ποστ-μούρλια με την επιστροφή μου. ;-)
Δεν μπορώ να καταλάβω τι το σημαντικό έχουν οι γαλλικές εκλογές για τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Στο blog του ioannisk αυτό ακριβώς αναρωτήθηκα:
https://www2.blogger.com/comment.g?blogID=26568837&postID=5853696274157341538
Όσο για τον Μάη του '68 και κάθε Μάη, το νερό στο μύλο της όποιας επανάστασης είναι η πείνα και η ανεργία.
Ενώ σήμερα όλοι είναι 150 κιλά και αποχαυνωμένοι στο χαζοκούτι.
doctor
doctor δεν συμφωνώ, αλλά δεν προλαβαίνω και να αναπτύξω τα σχετικά επιχειρήματά μου γιατί περιμένω πίτσα να φάω με την ταινία στην TV.
;-)
V for Vendetta sucks. Don't take it personally.
Στην ταινία ταιριάζει γάντι ο όρος μετά-post-modern/.
Chris
Δεν το παίρνω προσωπικά, αλλά γιατί δεν σου άρεσε??
Αποκωδικοποίηση.....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....
Ένας κρότος που μου φάνηκε σαν έκρηξη με ξύπνησε από το λήθαργο. Κοίταξα γύρω μου απορημένος, από την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε. Μου φάνηκε περίεργο καθότι τέτοια ώρα, οι περισσότεροι τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους. Μετά μέσα από τη σιωπή άκουσα ισχνές φωνές να ξεχύνονται από παντού και σιγά σιγά να δυναμώνουν. Μπροστά μου πέρασε ένα φορτηγό με καμιά εικοσαριά άτομα στην καρότσα κρατώντας κόκκινες σημαίες. Ένας τύπος με φόρμες εργασίας ξεπρόβαλε μέσα από ένα κτίριο απέναντι, και άρχισε να τρέχει σαν τρελός προς την μεριά που ακούγονταν οι φωνές. Όταν πια ήμουν εντελώς ξύπνιος άρχισα να περπατάω προς τις φωνές που ολοένα δυνάμωναν. Δυο ακόμα εκρήξεις ακουστήκανε από μακριά, όταν έπιασα τον εαυτό μου να τρέχει. Δεν ήξερα για πού έτρεχα.
Κάποιες σειρήνες, ίσως από κάποιο περιπολικό της αστυνομίας ήχησαν για κανένα δυο δευτερόλεπτα όταν σίγησαν κάτω από ακόμα μια έκρηξη. Καθώς έτρεχα πρόσεξα μια εκκλησία στα δεξιά μου πίσω από κάτι σπίτια να φλέγεται και κάμποσοι άνθρωποι να σέρνουν τον ιερέα στο προαύλιό της και να του σχίζουν τα ρούχα. Πρόσεξα ακόμα παιδιά να καίουν σχολικά βιβλία και σχολικά θρανία στη μέση της αυλής του σχολείου τους και μετά να πυρπολούνε το ίδιο το σχολείο.
Σταμάτησα να τρέχω καθώς ένα οδόφραγμα από αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και από κάθε λογής αντικείμενα από τις βιτρίνες των παρακείμενων καταστημάτων ορθωνόταν μπροστά μου και εκατοντάδες άνθρωποι κρατώντας κόκκινες και μαύρες σημαίες να ζητωκραυγάζουν. Κάποιο αστυνομικό όχημα βρισκόταν δίπλα από το οδόφραγμα παραδομένο στις φλόγες και κάποιος κρατώντας αστυνομικό πηλήκιο φώναζε «Θα χυθεί μαύρο αίμα».
Κάποιοι στρατιώτες έβγαζαν τις στολές και τις πέταγαν στη φωτιά , μένοντας γυμνοί φωνάζοντας «κάτω το κράτος, κάτω ο στρατός». Εργάτες και εργάτριες με τις στολές εργασίας πετούσαν στον αέρα μισθολόγια ουρλιάζοντας «δικαίωμα στη τεμπελιά».
Ένας μικρός με δάκρυα στα μάτια, κρατώντας ένα κιβώτιο με κόκκινη μπογιά, έγραφε με πινέλο στο μαύρο τοίχο του δημαρχείου
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δημοσίευση σχολίου