Λόγω των ημερών έκανα μια μικρή, διαδικτυακή έρευνα για τον Ιωάννη Μεταξά, φτάνοντας μέχρι το site γύρω από το πρόσωπό του που έφτιαξε η 73χρονη σήμερα εγγονή του, για να μάθω λίγο καλύτερα τον κύριο "Όχι". Είδα πολλά, πράγματα που δεν γνώριζα, άλλα που γνώριζα αλλά είχα ξεχάσει και αρκετά, που είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο ως προς τον ίδιο όσο και ως προς την εποχή. Κυρίως όμως εξεπλάγην δυσάρεστα. Από την παιδεία του, που χαρακτήριζε άλλωστε αρκετούς Έλληνες πολιτικούς μέχρι περίπου και τη δεκαετία του '80, που άρχισε να ξεφτίζει το πράγμα. Κάπου εκεί ήταν που μπήκαμε στην ασυνάρτητη εποχή μας, που ζητήματα παιδείας και πολιτισμού δεν βρίσκονται στην κορυφή της λίστας - περισσότερο βρίσκουμε εκεί άλλες λίστες, όπως τη "λίστα Λαγκάρντ", δείγματα του πόσο χαμηλά έχει πέσει η δημόσια μας ζωή. Πλέον οι αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτικών αντιπάλων γίνονται ακολουθώντας τους νόμους της ζούγκλας, με βρυχηθμούς, γρυλίσματα, απειλές και χειρονομίες. Και με όρους ανθρωποφαγίας και αλληλοεξόντωσης, ακόμα και "δι' ασήμαντον αφορμήν".Λέω ότι εξεπλάγην δυσάρεστα γιατί είδα ότι ένας δικτάτορας, που επί των ημερών του γίνονταν βασανιστήρια και στέλνονταν σε εξορίες οι ανεπιθύμητοι, ήταν πιο πολιτισμένος και καλλιεργημένος από τους σημερινούς δημοκράτες πολιτικούς: από τον πρόεδρο της Βουλής που βγάζει πρώτα τα παντελόνια του όταν ξεντύνεται μέχρι τον επιχειρηματία πρώην υπουργό Οικονομικών κύριο Παπακωνσταντίνου που έλεγε προχθές, με καμάρι, ότι βγήκε από την πολιτική φτωχότερος απ' ό, τι μπήκε σαν να ήταν κάποιο κατόρθωμα, αυτό το απολύτως αυτονόητο άλλων εποχών. Από τον Ευάγγελο Βενιζέλο που σαρκάζει και κοχλάζει με ασυγκράτητο, τυφλό θυμό όταν του αντιμιλάνε μέχρι τον κυβερνητικό μας εκπρόσωπο και πρώην δημοσιογράφο του ΤΕMPO TV κύριο Σίμο Κεδίκογλου, που σε τηλεοπτικό στρογγυλό τραπέζι περιέγραφε, περιχαρής για την ανακάλυψή του και τη ρητορική του δεινότητα, τη βία της Χρυσής Αυγής ως "πολιτική βία που πρέπει όλοι απερίφραστα να καταδικάσουμε".
Δυστυχώς ο έρωτας, ο βήχας και η έλλειψη πολιτισμού δεν κρύβονται. Ιδίως όταν γίνονται, έστω στιγμιαία, έστω πρόχειρα και "επετειακά", καταθλιπτικές συγκρίσεις με άλλες εποχές, όχι τόσο μακρινές χρονικά αλλά πολύ μακρινές πνευματικά, ηθικά, από τη σημερινή. Ας γίνει αυτή η επέτειος του "Όχι" η απαρχή ενός νέου, μεγάλου "Όχι" στη συνέχιση της κατρακύλας. Και ας μην μας έχει στείλει ακόμα κάποιο τελεσίγραφο, ζητώντας την πλήρη παράδοσή μας.
7 σχόλια:
Εμένα αυτό που με εκπλήσσει δυσάρεστα είναι ο τρόπος με τον οποίοι ξαναγράφουν οι λαοί τις ιστορίες τους. Εδώ που είμαι έχω την ευκαιρία να συζητώ με πολλούς ανθρώπους από διαφορετικές χώρες και τελευταίως έχω αρχίσει να ρωτάω τους πάντες για συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και τι διδάχτηκαν περί αυτών στο σχολείο. Και αυτά που μου λένε είναι απίστευτα -από διαφορετική οπτική γωνία μέχρι εντελώς διαφορετικά γεγονότα, σε σημείο παραλογισμού! Αιγύπτιοι, Ινδοί, Λιβανέζοι, Παλεστίνιοι, Εβραίοι, Έλληνες, Τούρκοι, Κινέζοι, Κορεάτες -καθένας έχει μια δική του εκδοχή, το δικό του παράλληλο σύμπαν.
Ο Μεταξάς ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και υπήρξε δικτάτορας, όμως εμείς τον έχουμε για εθνοσωτήρα, παραβλέποντας εντελώς οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με την πολιτική του πορεία, θετικό ή αρνητικό. "Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει", όμως το ίδιο ισχύει και όταν ο λαός αυτός διασκευάζει την ιστορία όπως τον βολεύει και εξιδανικεύει προσωπικότητες και καταστάσεις χωρίς να μπορεί να δεχθεί την αλήθεια, τα σφάλματα και τις αδικίες που έχει διαπράξει.
Για τη γελοιότητα του γεγονότος ότι μες στον κακό χαμό εμείς κάνουμε παρελάσεις δεν θα μιλήσω καν...
Εγώ εστίασα στο ότι ακόμη και οι αμφιλεγόμενες, οι χειρότερες προσωπικότητες της εποχής εκείνης ήταν πιο καλλιεργημένοι από τους σημερινούς εθνοσωτήρες, και μάλιστα κατά πολύ. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στους τίτλους της βιβλιοθήκης του Μεταξά και να φανταστεί τη βιβλιοθήκη του Μεϊμαράκη. Από εκεί και πέρα ο κάθε λαός ζει τους εθνικούς του μύθους, προκειμένου να νιώθει ξεχωριστός και εθνικά υπερήφανος, γι' αυτό και όπως είπες έχει αποσιωπηθεί το γεγονός ότι ο Μεταξάς ήταν ένας απαίσιος δικτάτορας και γιορτάζεται μόνο το "Όχι" του. Α και ως προς τις παρελάσεις σήμερα στη Θεσσαλονίκη έχουμε και έφιππους με στολές εποχής, γιορτάζοντας τα 100χρονα από την απελευθέρωση της πόλης από τους άλλους... κοινώς, δυο λαλούν...
Έχεις δίκιο, για κάποιο λόγο η καλλιέργεια θεωρείται μάλλον περιττή σήμερα, αλλιώς δεν θα είχαμε αυτλο το χάλι (δεν εννοώ την οικονομία της χώρας, αυτό γελιόμαστε αν θεωρούμε ότι εξαρτάται από τους πολίτες, μιλάω για τις συμπεριφορές των συμπολιτών μας, που με κάνουν πραγματικά να ντρέπομαι).
Κατά τα άλλα, δυο λαλούν in deed ;))
Έχουμε και τη μεγαλύτερη ελληνική σημαία της γης αυτές τις μέρες στην πόλη... γιατί στον πατριωτισμό size matters.
Είσαι λίγο ισοπεδωτικός εκεί που λες για κατρακύλες κτλ. Αλλά όταν βλέπεις (οχι εσυ - οποιοσδηποτε) τον κόσμο μόνο μέσα από τα δελτία ειδήσεων τότε νομίζεις πως η κοινωνία μας είναι μόνο τα πολιτικά σκάνδαλα, ο Βενιζελος, ο Παπακωνσταντινου, η λιστα, η Μερκελ, ο Σαμαρας, η Χρυση Αυγη κτλ.
Δεν ειναι ο κοσμος μας αυτος...
Δεν βλέπω δελτία ειδήσεων, βλέπω το επίπεδο των πολιτικών μας και το συγκρίνω με αυτό κάποιων παλαιότερων. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο (υπάρχει και μια ανάρτησή μου για το πρόσωπό του) με τον Πάνο Καμμένο για να δει τι εννοώ. Και θα σε παρακαλούσα να λες ό, τι θες χωρίς χαρακτηρισμούς, γιατί σου ομολογώ (εντελώς καλοπροαίρετα) ότι έχω αρκετά χρόνια στα μπλογκς και κάπου με έχουν κουράσει κάποια πράγματα.
Πολλοι διαβασαν Μαρξ, ομως καποιοι εγιναν ακροδεξιοι, αλλοι κεντρωοι, αλλοι κομμουνιστες και καποιοι αλλοι...Καστοριαδης και Αξελος. Δεν ειναι μονο το τι παιδεια και εκπαιδευση εχει ο καθενας αλλα και με τι τροπο αντιλαμβανεται και αφομοιωνεται αυτη η παιδεια και εκπαιδευση . Το οικογενειακο περιβαλλον στο οποιο μεγαλωνεις και οι προσλαμβανουσες απο τη στενη οικογενεια αλλα και απο τον ευρυτερο σου κυκλο, μπορει να σε κανουν απο ουμανιστη μεχρι και πληρωμενο δολοφονο. Εχω γνωρισει εξαιρετικους καλλιτεχνες οσον αφορα το κομματι της τεχνης τους και την επιδεξιοτητα τους αλλα σας ανθρωποι ηταν απαραδεκτοι.
Ο πολιτισμος για εμενα δεν ειναι μια αντιληψη καθολικη και αντικειμενικη, αλλα μια προσωπικη κατασταση διαρκους μαθησης, κατανοησης και αμφισβητισης. Το τι ειναι πολιτισμος για τον καθενα ειναι πολυ σχετικο και πολυ υποκειμενικο.
Αυτοι που μας κυβερνουν και αυτοι θελουν να μας κυβερνησουν εχουν τοση σχεση με τον πολιτισμο οσο εγω με την πυρηνικη φυσικη. Αλλωστε το δειχνουν με τις πραξεις τους και με τον τροπο που σκεφτονται. Δεν κανουν απολυτως τιποτα για να ανδειχθει κανενα κομματι και κανενας τομεας αυτου που ονομαζουμε πολιτισμο.
Δημοσίευση σχολίου