Aποφάσεις

Είναι η στιγμή που μπήκες σε κείνο το αεροπλάνο τελειώνοντας τις σπουδές στην Αγγλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, όπου αλλού και γύρισες, που σε κυνηγά. Που σε στοιχειώνει τις δύσκολες νύχτες. Εκείνες που η γνώση ότι ζεις στη χώρα που ζεις σε πιάνει από το λαιμό και δε σ’ αφήνει. Ότι οι καλοί, οι οικονομικά άνετοι, οι άξιοι, έφευγαν, φεύγουν και θα φεύγουν. Για να μη γυρνάμε γύρω από τις λέξεις, να μην παίζουμε παιχνίδια με τις ίδιες μας τις ζωές, πρέπει να τ’ ομολογήσουμε. Είναι τρέλα να μένεις, αν μπορείς να φύγεις. Γιατί ξέρεις ότι θα μπεις ή έχεις ήδη μπει σε έναν άσκαφτο λάκκο και θα γυρνοβολάς εκεί, μέχρι να μην αντέχουν άλλο οι κλειδώσεις. Κι ότι αν θελήσεις ν’ ανοίξεις τα φτερά σου, όπως θα έκανες στην όποια δανεική πατρίδα, θα καούν. Ο ήλιος αυτός, που φέρνει ζαλισμένους τουρίστες από τα σκοτεινά κλίματα, ο ίδιος ήλιος καίει τα φτερά των ντόπιων, των ιθαγενών αυτού του τροπικού παράδεισου. Ένας τόπος, που γεννά ίκαρους. Χιλιάδες, εκατομμύρια ίκαρους. Οπότε ξέρεις πώς θα τη βολέψεις. Μια δουλίτσα μίζερη αλλά που θα βουλώσει τα στόματα των κακοπροαίρετων γειτόνων που θα σε βλέπουν, κύριο, να πηγαινοέρχεσαι κάθε μέρα. Λίγο facebook ή κάποια άλλη «απόδραση» τα σαββατοκύριακα και τα τριήμερα για να ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες και από Δευτέρα πίσω.

Και κάθε βράδυ, αεροπλάνα να προσγειώνονται και να απογειώνονται. Μέχρι που κάποια πρωινά ξυπνάς με jet lag, από τα ολονύχτια ταξίδια σου. Ξέρεις ότι δε βγάζει πουθενά. Ότι κάθε μέρα θα γίνεται χειρότερα. Αλλά, είναι κι η φυγή λύση; Δεν μοιάζει η μεγαλύτερη ήττα; Ρίψασπις έλεγαν οι αρχαίοι «πρόγονοι», αυτός που παράτησε μάχη και ασπίδα και το’ βαλε στα πόδια. Η μάχη όμως τότε, εκείνη, άξιζε να δοθεί. Αυτή εδώ, δεν ξέρεις. Ταλαντεύεσαι. Δεν ξέρεις καν αν είναι δική σου μάχη και ποια τα αντίπαλα στρατόπεδα. Ή τι ακριβώς διακυβεύεται.

Γι’ αυτό σου λέω. Πάρε τις αποφάσεις σου. Πριν αρχίσουν να τρίζουν αυτές οι ρημάδες οι κλειδώσεις. Πριν χάσεις και ασπίδα και φτερά.