Στη λίμνη

Όταν επισκέπτεσαι την Καστοριά η παραλίμνια αυτή grande dame σε βάζει σε έναν δικό της, ολόδικό της κόσμο: απόμακρο και φιλόξενο μαζί, μυστηριακό και συνάμα γαληνευτικό. Σαν να μπαίνεις σε ένα επίγειο σύννεφο. Βγαίνοντας, λοιπόν, από τους νεφελώδεις κόσμους της λίμνης και της πολιτείας στις όχθες της για να επιστρέψω σιγά σιγά στον ασυννέφιαστο ουρανό της καθημερινότητας, σκέφτηκα να αναρτήσω κάποιες φωτογραφίες, ανάμικτες με σκέψεις. Καταρχήν και μετά τη φιλοξενία σε ένα παλιό αρχοντικό, σε εντυπωσιάζει με το που πατάς το πόδι σου σε αυτό το από πέτρα και ξύλο παρελθόν, το σχεδόν μαγικό μείγμα καλαισθησίας και λειτουργικότητας, ιδίως αν προέρχεσαι από ένα μοντέρνο στενόχωρο διαμέρισμα: ντουλάπια και ντουλαπάκια χωνευτά σε βαθείς πέτρινους τοίχους, που κάνουν απίστευτη εξοικονόμηση χώρου και την ίδια στιγμή φέρνουν ένα εξαίσιο αισθητικό αποτέλεσμα. Ή κρεβάτια με ενσωματωμένο (και ξυλόγλυπτο) καθρέφτη, που σου δίνουν τη μοναδική ευκαιρία να έχεις ένα ολόσωμο πορτραίτο σου με το που σηκώνεσαι το πρωί (αν βεβαίως το θες!). Αλλά και ξύλινα πατζούρια εντελώς αόρατα εκ πρώτης όψεως και επίσης χωνευτά στα παράθυρα, που ανεβοκατεβαίνουν συρτά με έναν ολόδικό τους μηχανισμό. Και απίστευτα αρχιτεκτονήματα, όπως το παρακάτω, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι είδους άνθρωποι θα μπορούσαν πραγματικά να κατοικούν σε ένα τέτοιο υπέροχα εξωπραγματικό δημιούργημα...

 

Ή αυτό το κτίσμα-κένταυρος: μισό πέτρα, μισό ξύλο...

 

Περπατάς τα λιθόστρωτα ανάμεσά τους και αναρωτιέσαι, τι να πρωτοκοιτάξεις και πόσο να προβληματιστείς με τη σύγκριση με την αισθητική του σήμερα.

Χώρια που κάθε τόσο, όλο και σε κάποιο άνοιγμα που βλέπει στη λίμνη θα πέφτεις, μη ξέροντας αν πρέπει να προδώσεις την ανθρώπινη δομημένη ομορφιά εντός πόλης για τη φυσική εκτός.

Μέσα σε όλα αυτά ακόμα και η θρησκεία βρήκε έναν διακριτικό τρόπο να ενταχθεί. Στη μεταβυζαντινή της βερσιόν, όπως μας πληροφορεί η πινακίδα στην είσοδο του ναού.

 

Ο οποίος παρότι ευμεγέθης δε θυμίζει σε τίποτα τις ακαλαίσθητες σύγχρονες εκκλησίες.

Σε μια ανοιξοφθινοπωριάτικη ατμόσφαιρα, είχες δυο εποχές σε μία. Απ' τη μια η σκοτεινιασμένη σήμερα το πρωί λίμνη...

... κι ακριβώς πλάι της η άνοιξη να επιμένει...

 

..γιατί όπως και να 'χει μπορούμε για λιγάκι (ή και περισσότερο) να ξεχαστούμε, να κλείσουμε τηλεοράσεις και λάπτοπ, να ξεχυθούμε όπου μας κάνει κέφι βρίσκοντας στην πορεία τα υπόλοιπα και να πιούμε κι ένα ποτηράκι. Στην υγειά σας!