Το Πάσχα στο συρτάρι

Αυτό το Πάσχα κρύβει μιαν άλλη αλήθεια. Διαχέει μιαν άλλη αίσθηση. Ίσως επειδή, τρία χρόνια τώρα, μάθαμε τι σημαίνει Γολγοθάς. Και μόνον σαν ανέβεις έναν Γολγοθά, με τον ολόδικό σου σταυρό στην πλάτη, μπορείς να χαρείς πραγματικά την Ανάσταση. Κι ας αργεί. Κι ας μην αχνοφαίνεται πουθενά.

Αυτό το καλοκαιριάτικο, μαγιάτικο Πάσχα δεν είναι το φτηνό, εύκολο, λοβοτομημένο Πάσχα του Jumbo. Η φτήνια μας τελείωσε, γιατί δεν ήταν παρά το άλλο πρόσωπο της δανεικής ευζωίας, το ίδιο άδειο, το ίδιο βουβό, το ίδιο ανόητο. Δεν είναι ούτε το χλιδάτο, ξέγνοιαστο Πάσχα της καταναλωτικής belle epoque από την οποία μόλις βγήκαμε χορτασμένοι, αλλά και στερημένοι μαζί. Στερημένοι αξίες, ιδανικά, ανθρώπινα πρόσωπα χωρίς γυαλιά ηλίου, δήθεν ύφος, ζελεδαρισμένα μαλλιά. Πρόσωπα που να μπορούν να σου μιλήσουν και να τους μιλήσεις.

Αυτό το ασυνήθιστο Πάσχα προσιδιάζει περισσότερο στα Πάσχα των παιδικών χρόνων, όπου όλα κρατούσαν ακόμα το νόημά τους, κάποιο νόημα εν πάση περιπτώσει. Έστω και ξεφτισμένο. Πριν την επέλαση του σημερινού τυποποιημένου, πλαστικού, ανοργασμικού ανθρωπότυπου. Όταν δεν ήταν γεμάτα τα ουζερί Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, όταν οι άνθρωποι έβαφαν αυγά, έφτιαχναν κουλουράκια και τσουρέκια μονάχοι, όταν υπήρχε ένα δέος. Όχι μόνον απέναντι στα θεία, αλλά και στους ανθρώπους, στη φύση. Ένα δέος που σε έφερνε στα μέτρα σου, τα ανθρώπινα, που ταπείνωνε και σε εξύψωνε, με μια μονάχα κίνηση.

Στα δικά μου παιδικά συρτάρια, κάθονται αναμνήσεις από τον μεγάλο κήπο όπου έρχονταν φίλοι των γονέων. Και εμείς, τα μικρά, μετά την νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας μπορούσαμε την Κυριακή να χαρούμε τη φρέσκια μας ζωή, γιορτάζοντας την άνοιξη ολόγυρα. Δεν ξέρω τι πραγματικά έχει μείνει απ' αυτά ή τι μπορεί να κρύβουν άλλα παιδικά ή εφηβικά συρτάρια, αλλά αυτό το Πάσχα σα να μας γυρίζει κάπου πίσω. Σεμνά. Γλυκά. Αθόρυβα. Αλλά τόσο σοφά.