Με μια τροπολογία

Ναι, ξέρω, δεν πρέπει να γίνεται  αυτό. Να σταματά κανείς να σκεφτεί  όσα μας συμβαίνουν. Σαν να έχουμε υπογράψει ένα συμβόλαιο να μην  σκαλώνουμε στην τσουλήθρα που έχουμε μπει μέχρι να δούμε που θα βγάλει. Καμιά φορά, όμως, δεν αντέχεις. Και κάνεις μια βιαστική στάση να σκεφτείς. Αν χειρότερο κι από τη φτωχοποίηση, την ανεργία, τα ψέματα των πολιτικών-«σωτήρων» είναι κάτι άλλο, μη αναστρέψιμο δυστυχώς στις συνέπειές του, ιδίως για τις γενιές που έρχονται: το ξερίζωμα της καρδιάς αυτής της χώρας.

Το ότι κάποιοι απίθανοι τύποι, από τις εξαχρειωμένες εφεδρείες ενός ημιθανούς πολιτικού συστήματος, δευτεροκλασάτοι που περίμεναν την πτώση των «μεγάλων» ώστε να πάρουν σειρά για τη «σωτηρία της χώρας» θα έκλειναν τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, την ΕΡΤ, χωρίς ούτε καν μια συζήτηση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αλλά με μια τροπολογία, σε ένα άσχετο νομοσχέδιο.

Ένα ραδιόφωνο, που σε ζέσταινε με την πεποίθηση ότι αυτή η έρμη χώρα διέθετε ακόμη πολιτισμό, έναν πολιτισμό ολόδικό της που σου γέμιζε το σπίτι, το αυτοκίνητο, τη ζωή με μελωδίες πολύ πάνω από την περιρρέουσα κακοφωνία, με φωνές ανθρώπων που τ’ αγαπούσαν όλο αυτό: την άλλη, αξιοπρεπή, ανέγγιχτη από τις αισθητικές του εφήμερου Ελλάδα που μετέφεραν μέσα από τις ραδιοσυχνότητες στα πέρατα της γης.

Μια τηλεόραση, που ήταν μακράν η μόνη που αντιστεκόταν στην επιδρομή μιας φτήνιας-Λερναίας Ύδρας, που χρόνια τώρα βρήκε τον ιδανικό βιότοπό της στους ιδιωτικούς σταθμούς. Οι οποίοι πριν λίγες μέρες, με την προσθήκη μερικών γραμμών σε ένα πολυνομοσχέδιο, έγιναν νόμιμοι και χωρίς καμία υποχρέωση απέναντι στο ελληνικό δημόσιο για τη χρήση των δημόσιων συχνοτήτων, περιουσίας του ελληνικού λαού, εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια.

Μέσα σε διάστημα μόλις λίγων μηνών, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: υποβάθμιση, σε βαθμό κλεισίματος ενός δημόσιου φορέα που κρατούσε τα μπόσικα, τα όποια μπόσικα απέναντι στην επέλαση της ευτέλειας και νομιμοποίηση, με συγχωροχάρτι για τις όποιες οικονομικές υποχρεώσεις τους, των ιδιωτικών παρόχων τηλεοπτικού προγράμματος για να συνεχίσουν να επιτελούν ανενόχλητοι το θεάρεστο έργο τους. Ασφαλτοστρώνοντας πλέον την οδό της γενετικά τροποποιημένης αμεριμνησίας, της λήθης, της παραίτησης από όλα όσα ξεφεύγουν από την επικράτεια του αγοραίου και θα μπορούσαν να παρασύρουν σε επικίνδυνες ατραπούς: να μην περιμένεις από τις ομιλούσες κεφαλές των «δελτίων ειδήσεων» να σου σχηματίσουν ολοστρόγγυλη την άποψη για τα πράγματα, να μην έχεις χαμηλώσει τόσο τον εσωτερικό πήχη ώστε να ξεκαρδίζεσαι με τα βιντεάκια του Θέμου.

Και, κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι σαν πολύ να κράτησε αυτή η στάση για σκέψη. Η ζωή συνεχίζεται. Παρότι θα έπαιρνες όρκο ότι έχει σταματήσει.

*Γράφτηκε για την Parallaxi και δημοσιεύτηκε εδώ