Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη

Αυτές τις μέρες ο γράφων βρέθηκε στην Αθήνα. Και είπε να κάνει  μια βόλτα από την αγορά. Μην πάει ο νους σας σε τίποτα Ερμού. Μιλάω για την αγορά της όπως ήταν καμιά εικοσιπενταριά αιώνες πίσω.Την Αρχαία Αγορά. Καταρχήν, προσέγγιση του χώρου από τα ψηλά, να δούμε περί τίνος πρόκειται. Πλαισιωμένη από ένα αχανές τσιμεντόδασος βλέπεις τη δεντρόφυτη αυτή όαση, που εκτείνεται από τη Στοά του Αττάλου στα δεξιά μέχρι το Ναό του Ηφαίστου που ίσα που διακρίνεται στ' αριστερά.

Ας κατηφορίσουμε. Ο πεζόδρομος έξω απ' την αγορά γεμάτος ένδοξους απόγονους των Αρχαίων που απολαμβάνουν τη φραπεδιά τους, κάτω απ' τον αττικό ήλιο. Η είσοδος στην αγορά, μια καγκελόπορτα που δεν την πιάνει το μάτι σου. Και ορθάνοιχτη, δεν τη λες. Ίσα που χωράς, αν το παράκανες με τα χθεσινά σουβλάκια. 

Αριστερά όπως μπαίνεις, το ταμείο. Τέσσερα ευρώ η είσοδος, και αποζημιώνεσαι μετά με το παραπάνω. Αυτό που κάπως σου κάνει εντύπωση, ότι όλοι οι απ' έξω προτίμησαν να καταβάλουν το ανάλογο ποσό για έναν ακόμη καφέ αλλά όχι για να μπουν σ' αυτόν τον μαγικό τόπο. Ναι, με την εξαίρεση κάποιων ξεναγών και των φυλάκων, ήμουν ο μόνος Έλληνας. Παρέα μου, όλες οι φυλές της γης. Πλην της δικής μας.

Λίγα βήματα από το ταμείο σε περιμένει, ωραιότατα διατηρημένος, ο Ναός του Ηφαίστου. Περίπτερος ναός, δωρικού ρυθμού λέει η ταμπελίτσα εμπρός του. Τώρα, βλέποντας αυτό το "περίπτερος" μη φανταστείς ότι μέσα πουλούσαν τσιγάρα, σοκολάτες, εφημερίδες και τα τοιαύτα. Έχει να κάνει με την αρχιτεκτονική του, και σημαίνει ότι ο κύριος εσωτερικός του χώρος περικλείεται από μια σειρά κίονες. 

Μιλάμε για τον καλύτερα σωζόμενο ναό δωρικού ρυθμού στην Ελλάδα, που στο εσωτερικό του έβρισκε κανείς χάλκινα αγάλματα του Ήφαιστου και της Αθηνάς. Και όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα της Ελλάδας, έτσι ώστε όλα αυτά τα αριστουργήματα να αποκτήσουν τον ακαλαίσθητο τσιμεντένιο τους διάκοσμο, εδώ, σ' αυτό τον ναό, κοινοποιήθηκε το σχετικό βασιλικό διάταγμα. 

Συνεχίζοντας, φτάνεις εδώ. Μπορεί σήμερα να μη σου γεμίζει το μάτι, όμως βλέπουμε το Βουλευτήριο, όπου συνεδρίαζε το νομοπαρασκευαστικό σώμα της Αρχαίας Αθήνας, η Βουλή των Πεντακοσίων. Αποτελούμενη από κληρωτούς πολίτες, πενήντα από κάθε μια από τις δέκα αθηναϊκές φυλές, προετοίμαζε τα νομοσχέδια τα οποία εν συνεχεία υποβάλλονταν για ψήφιση στην Εκκλησία του Δήμου.

Άποψη της αγοράς καθ' οδόν προς το κεντρικό της κομμάτι, τη Στοά του Αττάλου.

Τι ήταν η Στοά του Αττάλου; Τόπος συνάντησης, περιπάτου και εμπορικό κέντρο της εποχής. Όταν λέμε εμπορικό κέντρο, μην πάει ο νους σας σε τίποτα Mall. Εδώ δεν θα έρθουμε για ρούχα ή παπούτσια της μοδός, αλλά να θαυμάσουμε ωραιότατα αγάλματα. 

Όπως αυτή η γυναίκα που ποζάρει με χάρη και το χέρι στη μέση. Σαφώς κομψότερη από την επώνυμη που ακολουθεί. Ποια η επώνυμη; 

Μα η Θέμις. Όχι η Μπαζάκα, η άλλη, η προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Που όσο να 'ναι ασχολούμενη με την επιβολή της ηθικής τάξης, τους πονοκεφάλους της και τα άγχη της τα έχει, εξ ου και κάποια ενδεχόμενα κιλάκια. 

Η θέα από τον επάνω όροφο. Μπορεί να φανταστεί κανείς αρχαία ζευγαράκια να ρομαντζάρουν, ακουμπισμένα στα παράθυρα. Και, φυσικά, κάποια στιγμή θα θέλανε και να απομονωθούν απ' την πολυκοσμία. 

Τι καλύτερο λοιπόν από ένα μυστικό πέρασμα, να σαν αυτό που ανακάλυψα και με υπερηφάνεια παρουσιάζω. Έπαιρναν τα ζεύγη τα σκαλοπατάκια και μην τους είδατε. 

Το ωραίο με την Αρχαία Αγορά; Όπου και να κοιτάξεις, χαμηλά ή ψηλά, υπάρχει κάτι. Που σαν πέσει πάνω του η ματιά, δύσκολα το αφήνει. Έχει κάτι το μαγνητικό, ένα πράγμα πολύ ιδιαίτερο αυτό το μέρος. 

Καμιά φορά τα λόγια, είτε από τις επεξηγηματικές ταμπέλες μπροστά στα μνημεία είτε από μένα, περιττεύουν. Σαν να σου μιλάνε, από μόνα τους.

Και να η περίφημη Οδός των  Παναθηναίων, κεντρικότερος δρόμος της Αρχαίας Αθήνας, που όταν γιόρταζε η Πολιούχος Αθηνά, χαλούσε ο κόσμος: τι ιππικοί ή μουσικοί αγώνες, τι αγωνίσματα στίβου, το έλα να δεις γινόταν. Και πάνω που στεκόμουν προσπαθώντας να φανταστώ την κοσμοβοή, ακούστηκαν σφυρίχτρες. Και φωνές: "close time" φώναζαν επαναλαμβανόμενα, σφυρίζοντας οι φύλακες. Η ώρα, ούτε τρεις το μεσημέρι. Πλησίασα μια φύλακα και ρώτησα, μα τόσο νωρίς; Πάνω στο καλύτερο φως της μέρας, πάνω που η Αρχαία Αγορά σαν να ξαναζωντάνευε λουσμένη στον προαιώνιο αττικό ήλιο; "Δεν υπάρχει φύλαξη", απάντησε. "Σάματις κι εμάς που είμαστε εδώ, νομίζεις μας πληρώνουν;"