Όσα παίρνει η μπάλα

Έχω να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο καμιά τριανταριά χρόνια. Από τότε που έπαιζα κι εγώ στη γειτονιά μου. Και έχω να ασχοληθώ από τότε που έτρεχα, πιτσιρίκος, με μια μπάλα στα πόδια φορώντας τη στολή της ομάδας μου γιατί στην Ελλάδα δεν μιλάμε για ένα παιχνίδι αλλά ένα ιδιότυπο, αυτοσχέδιο ρινγκ μέσα στο οποίο (εξ)ασκούνται, διαγωνίζονται με θέρμη και πάθος άνδρες κάθε ηλικίας σε καφρίλα, βαρβαρότητες, φανατισμό – ή απλό, καθαρό μίσος. Προχθές παρέλυσε ένα ολόκληρο κομμάτι της Θεσσαλονίκης από τους πανηγυρισμούς οπαδών μιας από τις ομάδες της που έκλεινε τα εκατό της χρόνια. Ενθουσιασμένοι οπαδοί είχαν συγκεντρωθεί δίπλα σε ένα μνημείο πολύ γηραιότερο και σημαντικότερο για την πόλη από κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, τον Λευκό Πύργο (15ος αι.) με φωτοβολίδες, βεγγαλικά, σπρέι και ό, τι άλλο θεωρούσαν ότι έπρεπε να κουβαλήσουν μαζί τους για να τυραννήσουν όσο περισσότερο γινόταν το μνημείο, τους περαστικούς, την ίδια τους την πόλη.

Σε  μια άλλη εκδήλωση ο δήμαρχος προπηλακίστηκε από κάποιους οπαδούς που, για τους δικούς τους λόγους, προσπάθησαν να χειροδικήσουν εναντίον του. Και πριν λίγο καιρό θυμάμαι πως παραλίγο να χάσω ένα τρένο για Αθήνα επειδή εκείνη τη μέρα προς μεγάλη μου ατυχία έπαιζε μια άλλη, μεγάλη ομάδα της πόλης και τα λεωφορεία, όπως αυτό που με πήγαινε στο σταθμό, άλλαζαν δρομολόγια(!) γιατί οι δρόμοι παραχωρούνταν στους ανθρώπους με τα κασκόλ, τους γύρους και τις μπύρες στα χέρια, τα αυτοκίνητά τους και τα σκουπίδια που άφηναν πίσω τους. Κουβεντιάζοντας στην αγχωμένη διαδρομή για όλα αυτά με τον οδηγό συμφωνούσε εμφατικά μαζί μου, αλλά δήλωνε απόλυτη  αδυναμία να κάνει ή να πει παραέξω το παραμικρό. Μια άλλη πάλι φορά είχαν κατέβει οι οπαδοί μιας ομάδας, μαζεύοντας καθοδόν οπαδούς και από άλλα μέρη της Ελλάδας, μέχρι την Αθήνα – αρχικά όταν είδα την κινητοποίηση χάρηκα, νομίζοντας ότι επρόκειτο (επιτέλους!) για πολίτες που είχαν δραστηριοποιηθεί για κάποιο από τα αμέτρητα, φλέγοντα ζητήματα  αυτής της πόλης, αυτής της χώρας – για να διαμαρτυρηθούν για κακομεταχείριση της ομάδας τους από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία.

Κάνοντας τον απολογισμό, ελπίζω ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας κρίνουν και τόσο αυστηρά. Ότι θα δείξουν μια κάποια επιείκεια απέναντι στην ανοχή, στην απραξία μας ως πολιτών απέναντι στις κάθε είδους βαρβαρότητες που έχουν αρχίσει να γίνονται μια τεράστια μπάλα ποδοσφαίρου, μια χιονοστιβάδα που μας κουβαλά όλους πάνω της προς ένα αβέβαιο μέλλον. Ένα μέλλον, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, αρκούντως χουλιγκανικό.

*γράφτηκε για την Parallaxi εδώ 

Για την Ημέρα της Γυναίκας/On Women's Day

H σημερινή γιορτή της γυναίκας γιορτάζεται στις λάθος χώρες. Αν μια στις τρεις Ευρωπαίες έχει, όπως λέει μια έρευνα, πέσει θύμα σωματικής ή σεξουαλικής βίας, τρεις στις τρεις Αιγύπτιες, Ιρανές, Πακιστανές, Αλγερινές, Μαροκινές και πολλές άλλες πέφτουν θύματα όχι μόνο σωματικής αλλά κάθε μορφής βίας, χωρίς να έχουν το παραμικρό δικαίωμα αντίδρασης. Αυτή η ημέρα θα έπρεπε να γιορτάζεται σε όλες αυτές τις χώρες, με τα δεκάδες εκατομμύρια κατοίκους έκαστη, του λεγόμενου μουσουλμανικού κόσμου όπου κάθε μέρα είναι η ημέρα του άντρα. Θα έπρεπε να αφορά γυναίκες που θα έδιναν ό, τι είχαν και δεν είχαν, για να ζήσουν μια ημέρα όπως μια Ελληνίδα: να μπορούν να βγουν έξω ντυμένες όπως θέλουν, να έχουν ένα φίλο χωρίς να τους καταδικάζουν οι αυστηρές, θεοκρατικές παραδόσεις, να πάνε μια βόλτα χωρίς να κουβαλάνε πάνω τους συσκευές αυτοάμυνας μπας και ακούσουν μόνο τα συνήθη βρομόλογα από αποχαλινωμένα αρσενικά αλλά γλιτώσουν τον ομαδικό βιασμό. Χωρίς να νιώθουν εφ' όρου ζωής εγκλωβισμένες σε μια μαύρη τρύπα θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ασφυκτικών, πατριαρχικών παραδόσεων, παντελούς έλλειψης νομικής ή άλλης προστασίας από όλα αυτά που μπορούν να τους συμβούν χωρίς να έχουν το δικαίωμα να βγάλουν κιχ. Δυστυχώς όμως για όλες αυτές τις γυναίκες, σήμερα θα είναι μια ακόμη ημέρα του άντρα.

Today's Women's Day is celebrated in the wrong part of the globe. If one in three European women has, as a recent research goes, fallen victim to physical or sexual violence, three in three Egyptians, Iranians, Pakistanis, Algerians, Moroccans and many others fall victims to not only physical but every possible sort of violence, without having a single right to react. This day should be celebrated in all these countries, with dozens of millions of inhabitants each, of the so-called muslim world where every day is men's day. It should concern women that would give everything they have to live for a day like a Greek woman: be able to go out dressed as they like, have a boyfriend without being condemned by austere, theocratic traditions, go out for a walk without carrying with them self-defence devices, in order to just hear the usual dirty talk from uninhibited males and be spared the mass rape. Without feeling traped, for life, in a black hole of religious fundamentalism, strict patriarchal traditions and a complete absence of legal or other protection from everything that can happen to them, without them having the right to say a word. But, unfortunately, for all these women today will be just one more Men's Day.

Κατινιές

Παρακολουθώ (ας πούμε) από χθες αυτό το σίριαλ, το πινγκ-πονγκ Αύγουστου Κορτώ - Δήμου Βερύκιου. Απ' τη μια ένας απ' αυτή τη νέα γενιά των "συγγραφέων" (εντός εισαγωγικών η λέξη, μόνο για πολύ λίγα και συγκεκριμένα πρόσωπα, οι περισσότεροι όχι πια εν ζωή, θα την έβγαζα από τα εισαγωγικά) που γράφουν ασταμάτητα και για οτιδήποτε, από το ιστορικό της υιοθεσίας τους (Π.Τατσόπουλος στην "Καλοσύνη των ξένων") μέχρι την ίδια τους τη μάνα (Κορτώ, "Το βιβλίο της Κατερίνας") και την οικογένειά τους. Ανοίγοντας την προσωπική τους ζωή και εκθέτοντας πρόσωπα και καταστάσεις στα μάτια όποιου αγοράσει τα βιβλία τους. Τίποτα κατακριτέο ως εδώ, αν και αυτό όλο μου φαίνεται μια ευκολία, μια πρόσφορη, γρήγορη διέξοδος, έστω και με χρήση ή και κατάχρηση έτοιμου υλικού, πραγματικών ανθρώπων της ζωής τους, προκειμένου να βγει ένα ακόμη τους βιβλίο, να πάρει σειρά στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, μέχρι το επόμενο (μεγάλοι συγγραφείς του παρελθόντος έμειναν μέχρι τις μέρες μας με ένα και μοναδικό έργο, σήμερα πρέπει να γράφεις ασταμάτητα, να βγάζεις πολλά κιλά βιβλία, λες και η ιδιότητα ή η αξία ενός συγγραφέα μετρούνται σε κάποιο ζύγι, όπου αντί για πατάτες στοιβάζουμε βιβλία). 

Έχουμε λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο (Κορτώ) που κατά την ταπεινή μου άποψη πραγματικά κάνει ό, τι μπορεί για να τραβήξει προσοχή και δημοσιότητα επάνω του. Ένα πιθανώς αξιόλογο, συμπαθέστατο παιδί που τη μια εβδομάδα θα αναγιγνώσκει δημοσίως ερωτική λογοτεχνία στο κέντρο της Αθήνας, την επόμενη θα ντύνεται άστεγος για να πουλήσει τη "Σχεδία", τη μεθεπόμενη θα λέει ότι δεν θα ενταχθεί στο θεοδωρακικό "Ποτάμι" γιατί προτιμά να "παραμείνει αφοσιωμένος στον άντρα του και στα βιβλία του". Και σήμερα θα δηλώνει ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά του δημοσιογράφου Βερύκιου, επειδή η ραδιοφωνική του εκπομπή, με όσα έλεγε για τον ίδιο, επιβάρυνε την υγεία του πατέρα του όταν την άκουσε. Και αυτό εκλαμβάνεται από κάποιους - ουκ ολίγους - ως κάτι πρωτοποριακό, ένα βήμα που θα πάρει την κοινωνία μας παρακάτω, απελευθερώνοντάς την από αγκυλώσεις του παρελθόντος, από φοβίες, προκαταλήψεις, σκοτάδια ή δεν ξέρω τι άλλο. 

Λυπάμαι, αλλά δεν το βλέπω έτσι. Αυτό που βλέπω; Μια κατινοειδής κατάσταση, μια ας την πούμε έριδα μεταξύ ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί ό, τι έχει και δεν έχει προκειμένου να προσελκύει δημοσιότητα γύρω του και απ' την άλλη ενός ανόητου δημοσιογράφου του γνωστού, αγοραίου στυλ της "πιάτσας" όπου κινούνται αυτοί οι άνθρωποι, που είπε κάποια πράγματα αναζητώντας και αυτός, όπως ο "αντίπαλός του", το δικό του μερίδιο εύκολης δημοσιότητας. Νομίζω όμως ότι ούτε το κρεβάτι του Κορτώ και τα όσα κάνει σε αυτό θα μας πάει παρακάτω - ή οπουδήποτε - σαν κοινωνία ούτε, βεβαίως, οι ανοησίες του κάθε Βερύκιου. Απλά μας κρατάνε στάσιμους, δέσμιους μιας οπερέτας, μιας οπερετικής αντιμετώπισης της ζωής γύρω μας που πολλές φορές εκτοπίζει πραγματικά και φλέγοντα ζητήματα. Και αυτό, καλό δεν το λέω.