Κατινιές

Παρακολουθώ (ας πούμε) από χθες αυτό το σίριαλ, το πινγκ-πονγκ Αύγουστου Κορτώ - Δήμου Βερύκιου. Απ' τη μια ένας απ' αυτή τη νέα γενιά των "συγγραφέων" (εντός εισαγωγικών η λέξη, μόνο για πολύ λίγα και συγκεκριμένα πρόσωπα, οι περισσότεροι όχι πια εν ζωή, θα την έβγαζα από τα εισαγωγικά) που γράφουν ασταμάτητα και για οτιδήποτε, από το ιστορικό της υιοθεσίας τους (Π.Τατσόπουλος στην "Καλοσύνη των ξένων") μέχρι την ίδια τους τη μάνα (Κορτώ, "Το βιβλίο της Κατερίνας") και την οικογένειά τους. Ανοίγοντας την προσωπική τους ζωή και εκθέτοντας πρόσωπα και καταστάσεις στα μάτια όποιου αγοράσει τα βιβλία τους. Τίποτα κατακριτέο ως εδώ, αν και αυτό όλο μου φαίνεται μια ευκολία, μια πρόσφορη, γρήγορη διέξοδος, έστω και με χρήση ή και κατάχρηση έτοιμου υλικού, πραγματικών ανθρώπων της ζωής τους, προκειμένου να βγει ένα ακόμη τους βιβλίο, να πάρει σειρά στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, μέχρι το επόμενο (μεγάλοι συγγραφείς του παρελθόντος έμειναν μέχρι τις μέρες μας με ένα και μοναδικό έργο, σήμερα πρέπει να γράφεις ασταμάτητα, να βγάζεις πολλά κιλά βιβλία, λες και η ιδιότητα ή η αξία ενός συγγραφέα μετρούνται σε κάποιο ζύγι, όπου αντί για πατάτες στοιβάζουμε βιβλία). 

Έχουμε λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο (Κορτώ) που κατά την ταπεινή μου άποψη πραγματικά κάνει ό, τι μπορεί για να τραβήξει προσοχή και δημοσιότητα επάνω του. Ένα πιθανώς αξιόλογο, συμπαθέστατο παιδί που τη μια εβδομάδα θα αναγιγνώσκει δημοσίως ερωτική λογοτεχνία στο κέντρο της Αθήνας, την επόμενη θα ντύνεται άστεγος για να πουλήσει τη "Σχεδία", τη μεθεπόμενη θα λέει ότι δεν θα ενταχθεί στο θεοδωρακικό "Ποτάμι" γιατί προτιμά να "παραμείνει αφοσιωμένος στον άντρα του και στα βιβλία του". Και σήμερα θα δηλώνει ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά του δημοσιογράφου Βερύκιου, επειδή η ραδιοφωνική του εκπομπή, με όσα έλεγε για τον ίδιο, επιβάρυνε την υγεία του πατέρα του όταν την άκουσε. Και αυτό εκλαμβάνεται από κάποιους - ουκ ολίγους - ως κάτι πρωτοποριακό, ένα βήμα που θα πάρει την κοινωνία μας παρακάτω, απελευθερώνοντάς την από αγκυλώσεις του παρελθόντος, από φοβίες, προκαταλήψεις, σκοτάδια ή δεν ξέρω τι άλλο. 

Λυπάμαι, αλλά δεν το βλέπω έτσι. Αυτό που βλέπω; Μια κατινοειδής κατάσταση, μια ας την πούμε έριδα μεταξύ ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί ό, τι έχει και δεν έχει προκειμένου να προσελκύει δημοσιότητα γύρω του και απ' την άλλη ενός ανόητου δημοσιογράφου του γνωστού, αγοραίου στυλ της "πιάτσας" όπου κινούνται αυτοί οι άνθρωποι, που είπε κάποια πράγματα αναζητώντας και αυτός, όπως ο "αντίπαλός του", το δικό του μερίδιο εύκολης δημοσιότητας. Νομίζω όμως ότι ούτε το κρεβάτι του Κορτώ και τα όσα κάνει σε αυτό θα μας πάει παρακάτω - ή οπουδήποτε - σαν κοινωνία ούτε, βεβαίως, οι ανοησίες του κάθε Βερύκιου. Απλά μας κρατάνε στάσιμους, δέσμιους μιας οπερέτας, μιας οπερετικής αντιμετώπισης της ζωής γύρω μας που πολλές φορές εκτοπίζει πραγματικά και φλέγοντα ζητήματα. Και αυτό, καλό δεν το λέω.