Περί δημοκρατίας

ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΓΙΑ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. «Ηθελα εξάντληση τετραετίας αλλά οι υπουργοί δεν αντέχουν», εξομολογήθηκε. Στα τέλη του Αυγούστου η ανακοίνωση για την Κυριακή 23 ή 30 Σεπτεμβρίου. Η δήλωση του πρωθυπουργού σε έγκυρο συνομιλητή του ήταν σαφής: Οι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο, παρά την αρχική πρόθεση του ιδίου να εξαντλήσει την κυβερνητική θητεία. (Από τη σημερινή "Κυριακάτικη".)

Δεν πρόκειται να ψηφίσω. Είναι αρκετά χρόνια τώρα που δεν ψηφίζω. Κι αυτό διότι βαθιά μέσα μου πιστεύω στην άμεση δημοκρατία, στη δυνατότητα να αποφασίζουμε οι ίδιοι οι πολίτες για τα κοινά, και όχι μέσω μη ανακλητών 'αντιπροσώπων'. Η άμεση δημοκρατία είναι πλέον τεχνικά δυνατή μέσω internet και μπορεί να υλοποιηθεί ΚΑΙ θεσμικά, μέσω των κατάλληλων παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών. Έχει σήμερα περισσότερο μέλλον παρά παρόν, σε αντίθεση με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που έχει περισσότερο παρελθόν παρά μέλλον. Και η οποία στηρίζεται επιπλέον σε σαθρά θεμέλια - που πάνω τους ανεγέρθηκαν τα σύγχρονα δυτικά πολιτικά συστήματα - που ποτέ δεν προβλημάτισαν σοβαρά τους σύγχρονους πολιτικούς επιστήμονες. Με εκφράζει απόλυτα ο Καστοριάδης όταν μιλά για τη μεταφυσική της αντιπροσώπευσης (κατ' επέκταση και της ίδιας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εφόσον τη θεμελιώνει): 'Υπάρχει μιά μεταφυσική της πολιτικής αντιπροσώπευσης, που καθορίζει τα πάντα, χωρίς ποτέ να εκφράζεται ή να διασαφηνίζεται. Ποιό είναι εκείνο το θεολογικό μυστήριο, η αλχημική εκείνη πράξη, που έχει σαν αποτέλεσμα, μιά Κυριακή κάθε πέντε ή εφτά χρόνια, η κυριαρχία μας να γίνεται ένα ρευστό που διατρέχει όλη τη χώρα, εισχωρεί στις κάλπες και ξαναβγαίνει το βράδυ στις οθόνες της τηλεόρασης, με την όψη «αντιπροσώπων του λαού» ή του Αντιπροσώπου του λαού, του μονάρχη που φέρει τον τίτλο «πρόεδρος»; Έχουμε εδώ μιά πράξη προφανώς υπερφυσική, που ποτέ δεν έγινε προσπάθεια να θεμελιωθεί ή έστω να εξηγηθεί’ (Η άνοδος της ασημαντότητας, Αθήνα, Ύψιλον, 2000, σελ. 199).