Η Ελλάδα που χάθηκε

Μεγάλωσα στην Αθήνα, τέλη της δεκαετίας του '70 και κυρίως αρχές και μέσα αυτής του '80. Θυμάμαι τους χειμώνες μας πήγαιναν οι γονείς μου εμένα και την αδερφή μου στην Πάρνηθα, για χιονοπόλεμο. Αλλά και να μην πηγαίναμε, ξέραμε ότι ήταν εκεί και θα μας περίμενε για την επόμενη επίσκεψη. Τα καλοκαίρια τα περνάγαμε σε ένα παλιό προσφυγικό σπίτι με μεγάλο κήπο που είχε πρωτοκατοικηθεί από τη μικρασιάτισα προγιαγιά μου, στην Εύβοια. Κάθε Ιούλιο γιόρταζα τα γενέθλιά μου στον κήπο του με τους μικρούς μου φίλους. Το σπίτι ήταν δίπλα στον κεντρικό δρόμο κι έτσι μας δινόταν η ευκαιρία όλο το καλοκαίρι, σκαρφαλωμένοι στη μάντρα, να βγάζουμε το άχτι μας πετώντας σύκα στα διερχόμενα αυτοκίνητα, που κόβαμε από μια μεγάλη συκιά του κήπου. Τα βράδια πηγαίναμε καμιά φορά και στα δύο σινεμά του χωριού και βλέπαμε καουμπόικα, καράτε και άλλα τέτοια. (Σήμερα, αν και το χωριό έγινε πια κωμόπολη, δεν διαθέτει κανένα σινεμά.) Εκτός από την Εύβοια όμως, οι γονείς μου μας πήγαιναν και σε κανα-δυό νησιά του Αιγαίου κάθε καλοκαίρι. Δεν είχαμε βέβαια κανένα μεγάλο εισόδημα ως οικογένεια - ο πατέρας μου δημόσιος υπάλληλος και η μητέρα μου χωρίς πλήρη απασχόληση -, αλλά ζούσαμε μια χαρά. (Άλλο αν σήμερα μια τετραμελής οικογένεια ΚΑΙ με τους δύο γονείς εργαζόμενους δύσκολα αντέχει μια-δυο εβδομάδες διακοπές το χρόνο, στις καλύτερες των περιπτώσεων, μετρώντας και το παραμικρό έξοδο.) Τότε μάλιστα υπήρχαν ακόμη εποχές: το φθινόπωρο με τις βροχές του και τα πρώτα κρύα εκεί κατά το Νοέμβρη, ο χειμώνας ψυχρός και μακρύς με τον απαραίτητο χιονοπόλεμο που τον περιμέναμε ανυπόμονα, η άνοιξη που μας περίμενε με τη σειρά της να την αναζητήσουμε με τα χρώματα και τα αρώματά της, και τα καλοκαίρια που ο καιρός σιγά-σιγά ζέσταινε, μέχρι που τέλη Ιουλίου και αρχές Αυγούστου με τις μεγαλύτερες ζέστες, περνάγαμε τις μέρες μας στη θάλασσα εκεί, μπροστά στο παλιό προσφυγικό σπίτι με τον μεγάλο κήπο - θάλασσα που σήμερα ούτε από μακριά δεν θέλει να την ξέρει κανείς.

Αλήθεια, πού πήγε η Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων;