Ένωση Ελληνικών Ποδοσφαιρικών Δημοκρατιών

Η Ελλάδα εξελίσσεται σε μια χώρα η οποία, όσο παρακμάζει, τόσο βυθίζεται σ’ έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό. Απ’ τη μια, οι προκάτ όπως αποδείχθηκε επιδόσεις μέχρι και το 2004 των Ελλήνων ημίθεων του αθλητισμού, που πλέον θυμίζουν Ανατολική Γερμανία της δεκαετίας του ’70, με ολίγη από νεοελληνική υποκουλτούρα. Απ’ την άλλη, ο διαρκής, όλο το καλοκαίρι, βομβαρδισμός των νεοελλήνων από τα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ με «προκλητικές δηλώσεις» «αδιάλλακτων», εχθρικών γειτόνων, προκειμένου να ξεχνάνε την απάνθρωπη καθημερινότητα στην οποία ζουν. Σε μικρογραφία, η σύγχρονη Ελλάδα μου θυμίζει λιγάκι ΕΣΣΔ της δεκαετίας του ’50. Βέβαια, δεν υπάρχει πλέον μόνο μια γραμμή - αυτή του Κόμματος - όπως τότε, αλλά πολλές: της μικρής περιοχής, της μεγάλης περιοχής, του φάουλ και πολλές άλλες, στις οποίες χάθηκαν και χάνονται καθημερινά το βλέμμα και οι σκέψεις του νεοέλληνα. Η καθημερινή, στενά κομματική προπαγάνδα έχει αντικατασταθεί από μπάλα, πολλή μπάλα. Διότι υπάρχει ένας ακόμη προτιμότερος από τον κομματικό πιστό τύπος ανθρώπου: αυτός που όχι απλώς σκέφτεται όπως επιθυμεί το Κόμμα, αλλά που πλέον δεν σκέφτεται καθόλου. Αυτός που οι σκέψεις του μπλέχτηκαν στις γραμμές της μικρής και της μεγάλης περιοχής, στα δίχτυα του τέρματος και του καλαθιού κι άντε να τις ξεμπερδέψεις. Αντί για ουρές στους φούρνους πλέον υπάρχει αφθονία υλικών αγαθών. Ουρές δε βρίσκει κανείς παρά μόνο στα ξενυχτάδικα και τα κάθε είδους διασκεδαστήρια, ταϊστήρια και αποχαυνωτήρια: στις ταβέρνες και τα κομμωτήρια, στα σουβλατζίδικα και τα εκδοτήρια εισιτηρίων για τη Μαντόνα. Διότι υπάρχει ένας ακόμη αποτελεσματικότερος τρόπος χειραγώγησης από το να στερείς τους ανθρώπους από υλικά αγαθά: να τους μπουκώνεις μέχρι που να κάνουν εμετό και να τους αφήνεις να περάσουν το υπόλοιπο του βίου τους εγκλωβισμένοι στους εμετούς τους. Αντί για αφίσες με κοκκινομάγουλους μουστακαλήδες και γεροδεμένες χωρικές να κραδαίνουν δρεπάνια, βλέπουμε, στους επαρχιακούς μας δρόμους, αφίσες με διαρκώς νεότερους ελαφρολαϊκούς αοιδούς. Διότι ΚΑΙ η τιμημένη αγροτιά έχει δικαίωμα στην παρακμή. Αντί για γκούλαγκ πλέον οι άνθρωποι έχτισαν ο καθένας τη δική του μεζονέτα καταναγκαστικής τηλεθέασης ή κλείστηκαν οικειοθελώς στο δικό τους διαμέρισμα-γκούλαγκ προκειμένου να παρακολουθούν πειθήνια, ακούραστα τηλεόραση και να ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια το life-style που αυτή προβάλλει. Αν ζούσε ο Στάλιν νομίζω ότι θα τρόμαζε...