Η Ελλάδα εξελίσσεται σε μια χώρα η οποία, όσο παρακμάζει, τόσο βυθίζεται σ’ έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό. Απ’ τη μια, οι προκάτ όπως αποδείχθηκε επιδόσεις μέχρι και το 2004 των Ελλήνων ημίθεων του αθλητισμού, που πλέον θυμίζουν Ανατολική Γερμανία της δεκαετίας του ’70, με ολίγη από νεοελληνική υποκουλτούρα. Απ’ την άλλη, ο διαρκής, όλο το καλοκαίρι, βομβαρδισμός των νεοελλήνων από τα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ με «προκλητικές δηλώσεις» «αδιάλλακτων», εχθρικών γειτόνων, προκειμένου να ξεχνάνε την απάνθρωπη καθημερινότητα στην οποία ζουν. Σε μικρογραφία, η σύγχρονη Ελλάδα μου θυμίζει λιγάκι ΕΣΣΔ της δεκαετίας του ’50. Βέβαια, δεν υπάρχει πλέον μόνο μια γραμμή - αυτή του Κόμματος - όπως τότε, αλλά πολλές: της μικρής περιοχής, της μεγάλης περιοχής, του φάουλ και πολλές άλλες, στις οποίες χάθηκαν και χάνονται καθημερινά το βλέμμα και οι σκέψεις του νεοέλληνα. Η καθημερινή, στενά κομματική προπαγάνδα έχει αντικατασταθεί από μπάλα, πολλή μπάλα. Διότι υπάρχει ένας ακόμη προτιμότερος από τον κομματικό πιστό τύπος ανθρώπου: αυτός που όχι απλώς σκέφτεται όπως επιθυμεί το Κόμμα, αλλά που πλέον δεν σκέφτεται καθόλου. Αυτός που οι σκέψεις του μπλέχτηκαν στις γραμμές της μικρής και της μεγάλης περιοχής, στα δίχτυα του τέρματος και του καλαθιού κι άντε να τις ξεμπερδέψεις. Αντί για ουρές στους φούρνους πλέον υπάρχει αφθονία υλικών αγαθών. Ουρές δε βρίσκει κανείς παρά μόνο στα ξενυχτάδικα και τα κάθε είδους διασκεδαστήρια, ταϊστήρια και αποχαυνωτήρια: στις ταβέρνες και τα κομμωτήρια, στα σουβλατζίδικα και τα εκδοτήρια εισιτηρίων για τη Μαντόνα. Διότι υπάρχει ένας ακόμη αποτελεσματικότερος τρόπος χειραγώγησης από το να στερείς τους ανθρώπους από υλικά αγαθά: να τους μπουκώνεις μέχρι που να κάνουν εμετό και να τους αφήνεις να περάσουν το υπόλοιπο του βίου τους εγκλωβισμένοι στους εμετούς τους. Αντί για αφίσες με κοκκινομάγουλους μουστακαλήδες και γεροδεμένες χωρικές να κραδαίνουν δρεπάνια, βλέπουμε, στους επαρχιακούς μας δρόμους, αφίσες με διαρκώς νεότερους ελαφρολαϊκούς αοιδούς. Διότι ΚΑΙ η τιμημένη αγροτιά έχει δικαίωμα στην παρακμή. Αντί για γκούλαγκ πλέον οι άνθρωποι έχτισαν ο καθένας τη δική του μεζονέτα καταναγκαστικής τηλεθέασης ή κλείστηκαν οικειοθελώς στο δικό τους διαμέρισμα-γκούλαγκ προκειμένου να παρακολουθούν πειθήνια, ακούραστα τηλεόραση και να ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια το life-style που αυτή προβάλλει. Αν ζούσε ο Στάλιν νομίζω ότι θα τρόμαζε...
4 σχόλια:
Γεράσιμε μου καλώς ήρθες. Μας έλειψαν οι αναρτήσεις σου.
Λοιπόν οι επαρχιώτες, νομίζω, ότι απολαμβάνουν μιας ακόμα πιο υποκουλτούρας από ότι οι μεγάλες πόλεις. Γεμάτη σκυλάδικα είναι η καημένη.
Νομίζω ότι ένα προτέρημα που είχαν οι λαοί της χώρας που αναφέρεις, δεν το πήραμε δυστυχώς. Το διάβασμα. Εκεί έβλεπες ανθρώπους να διαβάζουν στο λεωφορείο, το τρένο κλπ. Εδώ αν δεις κανένα να διαβάζει, μπορεί να υποψιαστείς ότι πρόκειται για ....ιδιόρρυθμο τουλάχιστον.
meropi καλώς βρεθήκαμε. Ζώντας εδώ και κάποια χρόνια στην ελληνική επαρχία και έχοντας επιπλέον διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τι σημαίνει βαθιά ελληνική επαρχία, τι τέλμα αντιπροσωπεύει και πως ζουν οι άνθρωποι σε πολλά μέρη όπου ο χρόνος κινείται μεταξύ καφενείου, τηλεόρασης και κουτσομπολιού, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με όσα λες. Και να δηλώσω ότι προτιμώ κάποιες φορές την αθηναϊκή δηθενιά και το στήσιμο από τον ψυχικά θανατηφόρο και ανίατο επαρχιωτισμό που μαστίζει την υπόλοιπη Ελλάδα.
Όσο για τα βιβλία τα 'χουμε ξαναπεί. Όσες φορές στις διακοπές προσπάθησα να ανοίξω ένα βιβλίο άρχισα να αντιλαμβάνομαι πιο λεπτομερώς τις βλακώδεις συνήθειες των άλλων: άκουγα τις τηλεόράσεις τους, τις φωνές τους στα κινητά, τις σειρήνες των αυτοκινήτων τους, τα κακομαθημένα παιδιά τους και διάφορα άλλα. Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο αν δεν κάνεις φασαρία, καταδικάζεσαι να ακούς τη φασαρία των άλλων...
"Αν ζούσε ο Στάλιν νομίζω ότι θα τρόμαζε..."
lol
mariana μπορεί και να του σηκώνονταν τα... μουστάκια από φρίκη.
Δημοσίευση σχολίου