27 Αυγ 2008

Όταν σταμάτησε ο χρόνος



Αναρωτιέμαι, ως Αθηναίος που άφησα πίσω μου την Αθήνα και ζω εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική επαρχία, αν μπορεί κανείς να φανταστεί στην Αθήνα μια εκκλησία ανά δυο ή το πολύ τρία οικοδομικά τετράγωνα, που γεμίζει κάθε μέρα από νέους ανθρώπους. Και κάνοντας μια βόλτα να βλέπει τα ίδια, σαν βγαλμένα από φωτοτυπικό μηχάνημα πρόσωπα ανθρώπων παραμορφωμένα από την τριβή με την ανελέητη επαρχιακή καθημερινότητα. Ανθρώπων που περνούν τις ζωές τους εμπρός σε πράσινες από γήπεδα ποδοσφαίρου και καπνισμένες από καπνούς τσιγάρων οθόνες τηλεοράσεων τοποθετημένες σε καφετέριες, σε γυράδικα ή στα κακόγουστα σαλονάκια των κολλητών, σε γειτονιές στις οποίες οι ίδιοι μπαρμπάδες σωριάζονται τα καλοκαίρια βαριεστημένοι, με τα φανελάκια, στις ίδιες ξύλινες ή πλαστικές καρέκλες πάνω στα πεζοδρόμια χωρίς να μιλάνε, κουρασμένοι από την ίδια τους την κούραση. Πρόκειται για γειτονιές, για μυρμηγκοφωλιές με εκατοντάδες, χιλιάδες ανθρώπινα μυρμήγκια που κουβαλούν καθημερινά στις πλάτες τους αγόγγυστα τον επαρχιακό μικροαστισμό τους, κινούμενα σαν υπνωτισμένα γύρω από τους ίδιους άξονες: εκκλησία, τηλεόραση, μεροκάματο και μια στις τόσες στην ταβέρνα για λίγη ρετσίνα και κανένα κοψίδι. Κατά τα άλλα ζούμε σε μια εποχή του ίντερνετ, των ταχύτερων ρυθμών στις επικοινωνίες, τις μεταφορές αλλά και στις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις, της πολυπολιτισμικότητας και τόσων άλλων προκλήσεων και εξελίξεων. Αλλά η ελληνική επαρχία, δηλαδή ολόκληρη η Ελλάδα εκτός του λεκανοπεδίου Αττικής, παραμένει ανεξέλικτη, κολλημένη σε μια δική της, κατάδική της εποχή. Γιατί; Διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν, κουβαλούν μέσα τους το αθάνατο γονίδιο του επαρχιακού συντηρητισμού, της βαθιά ριζωμένης απέχθειας προς ο, τιδήποτε απειλεί να ταράξει το επαρχιωτικό τους νιρβάνα. Δεν γουστάρουν τις αλλαγές, τις θεωρούν εκ προοιμίου ύποπτες, όπως άλλωστε διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία, η μόνη αυθεντία την οποία γεννήθηκαν και ανατράφηκαν ώστε να εμπιστεύονται. Για τους άνδρες η αθλητική εφημερίδα, το καθημερινό τσιγάρο, απαραίτητο αξεσουάρ του βλακώδους στησίματος που υποχρεώθηκαν εκ γενετής να υιοθετήσουν, όπως και το μηχανάκι ή το γρήγορο«φτιαγμένο» αυτοκίνητο και η κουτοπονηριά, συνθέτουν τον ιστό της αράχνης στον οποίο καταδικάστηκαν σε ισόβιο εγκλωβισμό. Για τις γυναίκες το συνοικιακό κομμωτήριο, ένα τουλάχιστον σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, ένας καλός γαμπρός, δηλαδή ένα παλικάρι που δε θα δέρνει ή δε θα βρίζει πολύ – περισσότερες απαιτήσεις δεν υπάρχουν – και ένα διαμερισματάκι εντός του οποίου θα γεννήσουν τα παιδιά που τα πεθερικά περιμένουν ανυπόμονα. Κάπως έτσι σκοτώνουν το χρόνο τους οι άνθρωποι εκτός Αθηνών… πρόκειται άλλωστε για το μοναδικό πράγμα που διαθέτουν σε αφθονία, άρα μπορούν να το σκοτώνουν κάθε μέρα.

10 σχόλια:

Unknown είπε...

Γεράσιμε, με έχουν πάει σε γειτονιές της Αθήνας που γίνονται ακριβώς αυτά που λες για την επαρχία.

gerasimos είπε...

mariana μα και η Αθήνα ένα μεγαλοχωριό είναι. Αλλά η μυρωδιά του επαρχιωτισμού παραμένει πολύ πιο έντονη εκτός αυτής, με πράγματα όπως το μικροκουτσομπολιό και την πανταχού παρούσα θρησκοληψία να επικρατούν...

elli_auth είπε...

και η συνηθισμένη φράση που ακούς εκεί: εμείς έτσι τα βρήκαμε από τις μάνες μας, έτσι κάνουμε...
σου λένε δηλαδή ότι τίποτα άλλο-διαφορετικό δεν πρόκειται να κάνουν, αυτόματες έγιναν οι κινήσεις τους-τις κάνουν χωρίς σκέψη..ακόμα και στις κηδείες διαφορετικά συμπεριφέρεται ο άνθρωπος της πόλης από έναν άνθρωπο του χωριού( δεν το λέω υποτιμητικά, απλά είναι άλλες οι συνήθειες τους, οι εικόνες τους).
Αλλά τι απαιτήσεις να έχεις; πολλοί είναι αμόρφωτοι-απόφοιτοι δημοτικού και όσοι ΄δεν είναι, μεγαλώνουν σ'ενα περιβάλλον "αποστειρωμένο" με τις εικόνες που περιγράφεις Γεράσιμε..

fevis είπε...

Απαπα... Μπήκα μετά από τόσο καιρό και βρήκα μια μαυρίλα!!!! Γιατί παιδί μου? Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι... Και αν εμείς είμαστε μια χαρά, τα βλέπουμε όλα ροζ.. Ακόμα και τα μαύρα.... Φιλιά...:-)

gerasimos είπε...

elli_auth και δυστυχώς δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αλλάξουν στο παραμικρό... διότι έτσι τα βρήκαν και έτσι θέλουν να τα αφήσουν...

fevis συνήθως ροζ τα βλέπω κι εγώ ή εν πάση περιπτώσει όχι και τόσο μαύρα... όταν όμως βρίσκεσαι στην πιο δημιουργική σου ηλικία και με το τέλος του καλοκαιριού συνειδητοποιείς ότι μπαίνεις αισίως στο δεύτερο χρόνο ανεργίας, αρχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα... όπως και να 'χει, good to have u back ;-)

Locus Publicus είπε...

Κάπως έτσι, φίλε Γεράσιμε. Εζησα αυτό το συναίσθημα και φέτος στη γενέθλια πόλη που είναι πιά μια μικρογραφία της Αθήνας. Μέτρησα δέκα πεζόδρομους με καφετέριες. Στα τελευταία τρία πόστ σου, μιλάς απευθείας στο συναίσθημά μου.

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
είχα την εντύπωση ότι η Θεσσαλονίκη έχει ξεφύγει από το στενό επαρχιωτισμό. Κάνω λάθος???

phlou...flis είπε...

Καλησπέρα σε όλους και καλώς γυρίσαμε από τις διακοπές μας στην ...επαρχία.
Μα τι είναι αυτός ο «επαρχιωτισμός» δεν κατάλαβα. Και η Αθήνα –την οποίαν έζησα 14 χρόνια και την λατρεύω- είναι μια επαρχία για την υπόλοιπη Ελλάδα. Ότι συμβαίνει στην επαρχία της Αθήνας, συμβαίνει και στην Αθήνα της επαρχίας. Ο ίδιος κόσμος, τα ίδια ήθη, οι ίδιες νοοτροπίες, η ίδια καθημερινότητα. Απλώς εδώ στην επαρχία της Αθήνας έχουμε προβλήματα με το γρήγορο ιντερνετ και επειδή είμαστε πιο λίγοι πρέπει να επιδείξουμε και τα «έχει» μας και τις «ικανότητές» μας. Οι καφετέριες είναι συγκεντρωμένες, το ίδιο και τα …κοψιδάδικα. Έτσι φαινόμαστε όλοι οι επαρχιώτες της Αθήνα να κάνουμε το ίδιο πράγμα, στο ίδιο σημείο, στον ίδιο χρόνο. Αυτό είναι όλο.

gerasimos είπε...

locuspublicus χαίρομαι αν υπήρξε απευθείας σύνδεση με το συναίσθημά σου...:-)

meropi αντιθέτως, θα έλεγα ότι τον εφήυρε.

plhou...flis δες αν θες τι έλεγα στη Μαριάνα παραπάνω.

fpboy είπε...

Είσαι σε μεγάλη φόρμα.....