Ακολουθώντας το κοπάδι

Έχω την εντύπωση ότι πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα θα προτιμούσαν να παρακολουθήσουν την διακοσιοστή εικοστή πέμπτη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ηρώδειο, παρά να αγοράσουν το πρώτο cd ενός νέου καλλιτέχνη. Θα προτιμούσαν να ακούσουν τις αναλύσεις του γηραιού Σεραφείμ Φυντανίδη στα δελτία ειδήσεων του ΣΚΑΪ ή να εμβαθύνουν στις απόψεις κάποιου επίσης γηραιού καθηγητού πανεπιστημίου στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, παρά να μπουν στο μπλογκ ενός νέου, σκεπτόμενου ανθρώπου. Θα προτιμούσαν να αγοράσουν το δέκατο έβδομο μυθιστόρημα της Μάρας Μεϊμαρίδη στην πεντηκοστή έκτη του έκδοση αμέσως μόλις εκδοθεί, από το πρώτο ενός οποιουδήποτε νέου συγγραφέα. Τι συμβαίνει; Απλώς, κάποιοι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν και απολαμβάνουν ισοβίως την ευκαιρία - τις ευκαιρίες - να εμφανίζονται στις τηλεοράσεις, στα αρχαία θέατρα, στις εφημερίδες, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και εν γένει να πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Μάλιστα και οι ίδιοι, ίσως από απληστία, από ματαιοδοξία, από κεκτημένη ταχύτητα ή απλώς από εγωισμό, το επιδιώκουν αδίστακτα. Άραγε φταίνε αυτοί, που θέλουν μέχρι και τον τάφο να βρίσκονται στην επικαιρότητα, ή όλοι οι υπόλοιποι που τους προβάλλουν αλλά και τους προτιμούν; Αυτοί δηλαδή που θα καθίσουν να τους ακούσουν στην τηλεόραση, που θα αγοράσουν τα μυθιστορήματά τους, τα cd τους και τα απομνημονεύματά τους; Γιατί άραγε το βιβλιαράκι που έβγαλε ο Γιάννης Παπαμιχαήλ για τη ζωή της Αλίκης Βουγιουκλάκη πουλάει πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε νέο συγγραφέα; Γιατί μας αρέσει να μηρυκάζουμε τα πολιτιστικά προϊόντα και υποπροϊόντα - είτε πρόκειται για δημοσιογράφους και 'καλλιτέχνες', είτε για συγγραφείς, 'διανοούμενους' και κάθε καρυδιάς καρύδι- που μας σερβίρουν εδώ και δεκαετίες το ελληνικό και το διεθνές σταρ σίστεμ και μάλιστα αδιαμαρτύρητα; Γιατί είμαστε η μόνη χώρα από αυτές της περιοδείας της Μαντόνα στην οποία εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια για τη συναυλία της;

Μήπως λειτουργούμε σαν κοπάδι; Μήπως μετατρέψαμε την Ελλάδα σε μια θεατρική σκηνή, στην οποία πάσης φύσεως γηραιοί ηθοποιοί - από τη Μαντόνα μέχρι τον Σεραφείμ Φυντανίδη - που αρνούνται να συμβιβαστούν με την ηλικία τους και με την ύπαρξη νεότερων ταλαντούχων ανθρώπων, απολαμβάνουν κάθε βράδυ την τελευταία τους παράσταση;