Πάρ' το αλλιώς, Λάκη

Θα αναρωτιέστε ίσως γιατί το λέω αυτό. Tο λέω σκεπτόμενος ότι αν ο κύριος που βλέπετε αριστερά νομίζει ότι βάζοντας ανθρώπους να χειροκροτάνε, να χορεύουν και να τραγουδάνε κάνει stand-up comedy, μάλλον δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται. Ξέρω πολλούς, Αμερικανούς κυρίως ηθοποιούς που ξεκίνησαν απ' αυτό το είδος κωμωδίας και αποδείχτηκαν μάλιστα ταλαντούχοι όπως ο Μπίλι Κρίσταλ, ο Στιβ Μάρτιν, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο Μπιλ Κόσμπι, ο Έντι Μέρφι και βεβαίως ο πιο γνωστός ως σκηνοθέτης Γούντι Άλεν. Δεν ξέρω κανέναν όμως που ξεκινώντας ως ηθοποιός, σκηνοθέτης ή ο,τιδήποτε άλλο να ΚΑΤΕΛΗΞΕ εκεί. Κανέναν, πλην του Λάκη μας βεβαίως. Ο οποίος εφηύρε νομίζω ένα ιδιαίτερο, ελληνικό είδος stand-up κωμωδίας που πάσχει από κάποιες χρόνιες ασθένειες.

Πρώτον, θα το έλεγα λαϊκίστικο, με τις γιαγιάδες και τις φτωχές νοικοκυρές της διπλανής πόρτας να παρελαύνουν συχνά-πυκνά από τις οθόνες μας επιστρέφοντας με άδεια καρότσια από τις λαϊκές, καθηλώνοντας και συγκινώντας τον ευαίσθητο, λαϊκό ήρωά μας, που θα σταθεί προσοχή μπροστά στον «απλό λαό». Δεύτερον, υποχρεωτικής παρακολούθησης και συμμετοχής για το κοινό, μια και στον πλέον ανύποπτο χρόνο καλείται να εμψυχώσει τον «κωμικό» τραγουδώντας, χειροκροτώντας ή κάνοντας τέλος πάντων ό, τι περνά απ' το χέρι του. Όμως, στην stand-up comedy ο κωμικός υποτίθεται ότι βρίσκεται στο απόλυτο έλεος του κοινού του, που αν δεν του αρέσουν τα αστεία του μπορεί να μη γελάσει ή ακόμα και να τον αποδοκιμάσει. Στην περίπτωση του Λάκη μας νομίζω ότι περισσότερο συμβαίνει το ανάποδο, έχουμε δηλαδή ένα κοινό που βρίσκεται στο έλεος του κωμικού, στη διάθεσή του, πρόθυμο να κάνει ό, τι αυτός ζητήσει. Αντί δηλαδή να προσαρμόζεται ο κωμικός στο κοινό, προσαρμόζεται το κοινό στον ίδιο.

Τρίτον, πρόκειται για ένα σόου μεροληπτικό, μια και σατιρίζει αν όχι περισσότερο τουλάχιστον εξίσου την αντιπολίτευση με την κυβέρνηση, πράγμα πρωτοφανές και περίεργο, αφήνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι ο πρωταγωνιστής του τρέφει μια βαθιά προσωπική συμπάθεια και σεβασμό για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, που θα τον κάνει να στεναχωρηθεί όταν αναγκαστεί, για να βουλώσει τα κακά στόματα, να τον σατιρίσει. Επιπλέον, ο ήρωάς μας βγάζει κακία και εμπάθεια απέναντι σε πρόσωπα - όπως η πιθανότατα για κάποιους ασυμπάθιστη αλλά όχι τόσο «νούμερο» όσο αυτός θέλει να μας την παρουσιάζει, Μιμή Ντενίση - τα οποία ήταν ανέκαθεν τα εύκολα θύματα για να σπάει πλάκα η νεοελληνική κοινωνία στις πιο μικρόψυχες στιγμές της: γυναίκες, ιδίως μιας κάποιας ηλικίας - όπως η κυρία Ντενίση, που στην όποια ηλικία της τόλμησε να παντρευτεί, χωρίς να υπολογίσει τον «κωμικό» μας -, ομοφυλόφιλους, δυστυχισμένα πλάσματα της τηλεόρασης όπως καλεσμένους των σόου της Αννίτας Πάνια, και άλλους τόσο μα τόσο εύκολους στόχους.

Τέταρτον, τον λαϊκό μας ήρωα τον χαρακτηρίζει νομίζω αθεράπευτη αυτοαναφορικότητα. Διότι στην προσπάθειά του να γίνει - γιατί άραγε; - ακόμα συμπαθέστερος και δημοφιλέστερος, προβάλλει βίντεο με «αντιπάλους» του που λένε διάφορα για το πρόσωπό του - «αντιπάλους» επιπέδου πανελιστών πρωινών ή μεσημεριανών εκπομπών και σκυλοτραγουδιστριών -, ούτως ώστε να ανέβει ακόμη - πόσο πια; - ψηλότερα στην εκτίμησή μας. Πέμπτον, νομίζω ότι δείχνει μια χαρακτηριστική αφέλεια. Επί παραδείγματι, κλείνει κάθε φορά το σόου με τραγουδάκια απ' αυτά που θα αρέσουν σε όλους, ούτως ώστε οι ταλαίπωροι τηλεθεατές αλλά και το ζωντανό του κοινό να ξεχάσουν υποτίθεται τη μίζερη νεοελληνική πραγματικότητα που τους την έχει στημένη σε κάθε γωνία, να αγκαλιαστούν δακρύζοντας και να κοιμηθούν ευτυχισμένοι σιγοτραγουδώντας. Συγνώμη κύριε λαϊκέ μας ήρωα, αλλά τέτοια αφέλεια ούτε σε χολιγουντιανές υπερπαραγωγές δεν έχω δει - και έχω δει μπόλικες από δαύτες. Εν τέλει λυπάμαι, αλλά εμένα τουλάχιστον δε με πείσατε, κύριε Λάκη. Ούτε για το ταλέντο σας ως κωμικού, αλλά ούτε και για τις καλές σας προθέσεις. Και κυρίως, δε με πείσατε ότι αυτό που κάνετε θα μπορούσε ποτέ να λέγεται stand-up κωμωδία. Κάπως αλλιώς λέγεται αλλά ακόμη δεν έχω βρει πως. Μήπως τηλεοπτική επιθεώρηση με ολίγη από... Λάκη;