Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Εδώ και καιρό έχω αντιληφθεί ότι στη μπλογκόσφαιρα κυριαρχεί μια περίεργη, σιωπηρή αυτολογοκρισία. Τι εννοώ; Σε όσα μπλογκς μπαίνω θα βρω ποικιλία πραγμάτων: από σουρεαλιστική και μη ποίηση μέχρι 'κράξιμο' πολιτικών, δημοσιογράφων και εν γένει 'επωνύμων'. Θα βρω κουτσομπολιά γύρω από την επικαιρότητα αλλά και ανάλαφρα ποστάκια που διακωμωδούν ή διεκτραγωδούν - πάντα όμως με κομψό, εύπεπτο και ανώδυνο για τον διαχειριστή του μπλογκ τρόπο - τη νεοελληνική πραγματικότητα. Επίσης θα βρω μουσικά και ταξιδιωτικά, εκδρομικά και γαστρονομικά, ποστάκια του τύπου πόσο ωραίοι τύποι και μπον βιβέρ είμαστε, και πόσο καλά περνάμε με τα ωραία μας και με τα μπλογκάκια μας. Αυτό όμως που απουσιάζει εξόφθαλμα δεν είναι άλλο από την ωμή πραγματικότητα, την καθημερινότητα της ανεργίας, της ακρίβειας, των χίλιων-δυο πραγμάτων που μας ταλαιπωρούν και μπορεί να τα κουβεντιάζουμε με τη γυναίκα μας, με τον άντρα μας ή τον κολλητό μας αλλά επ' ουδενί δεν τα αφήνουμε να περάσουν και στα μπλογκς μας. Διακρίνω με άλλα λόγια μια ατμόσφαιρα στα μπλογκς κάπως παρόμοια με του facebook, όπου οι περισσότεροι γεμίζουν τις προσωπικές τους ιστοσελίδες με φωτογραφίες από πάρτι, επιθυμώντας να μην αφήσουν καμία αμφιβολία ότι ακολουθούν πλήρως το ρηχό πνεύμα της εποχής, και ότι μόνη τους φιλοδοξία ήταν πάντα να μετατρέψουν τη ζωή τους σ' ένα ατέλειωτο, ασυνέφιαστο πάρτι. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θα 'λεγα ότι αυτό συμβαίνει και στα μπλογκς. Απλώς έχω αντιληφθεί ότι λιγότερο ανώδυνα, πιο προσωπικά πράγματα δεν αναρτώνται, για να μη χαλάσουν τη... συνταγή. Έτσι, τα ελληνικά μπλογκς δίνουν την εντύπωση ότι ανήκουν σε ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ άνεργοι, ετεροαπασχολούμενοι ή απλώς εργαζόμενοι κάπου που ΔΕΝ τους άρεσε, που δεν αρρώστησαν ή δεν έχασαν ποτέ κάποιο δικό τους πρόσωπο, που δεν χρειάστηκε ΠΟΤΕ να βάλουν 'μέσο' για κάτι που δε θα 'πρεπε. Σε ανθρώπους που ΔΕΝ τους απασχολεί η ακρίβεια, το ότι εκατομμύρια Έλληνες, στριμωγμένοι οικονομικά από χίλιες-δυο μεριές - αλλά προφανώς όχι οι ίδιοι - ζουν μέρα με τη μέρα, σε ανθρώπους που ΔΕΝ έχουν δόσεις να πληρώνουν κάθε μήνα, που ΔΕΝ ζουν σε διαμερίσματα με ενοχλητικούς γείτονες, που ΔΕΝ δυσκολεύονται να βαδίσουν σε κατειλημμένα από αυτοκίνητα πεζοδρόμια, που ΔΕΝ τους ενοχλούν μηχανάκια που μαρσάρουν ξημερώματα, που, εν τέλει, ΔΕΝ ζουν στη σημερινή Ελλάδα. Λυπάμαι αν κάπου φάνηκα να υπερβάλλω, αλλά απλώς αυτή την εντύπωση έχω αποκομίσει στα σχεδόν δυο χρόνια που κάνω μπλόγκινγκ. Διότι καλή η ποίηση, καλά και τα ταξιδάκια και οι μαγειρικές, καλή και η δημοσιογραφίστικη, κυριλέ και εξ αποστάσεως κριτική στο νεοελληνικό φαντασιακό - την οποία κάποιοι σε εφημερίδες και περιοδικά μπορεί να κάνουν εξίσου καλά και μάλιστα να πληρώνονται γι' αυτό -, αλλά... το σημαντικότερο νομίζω ότι λείπει. Και λείπει διότι πολλοί ξεκίνησαν ένα μπλογκ για να περνάνε ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους και μάλλον αυτό περιμένουν κι από τα υπόλοιπα μπλογκς, να κουβεντιάζουν δηλαδή όσο τραβάει η ψυχή τους για όσα δεν τους αρέσουν ή τους στεναχωρούν αρκεί να μην τρωθεί η εικόνα τους, αρκεί να μην αναγκαστούν να μιλήσουν για τους ίδιους, για τα ΔΙΚΑ τους προβλήματα. Σε αρκετούς ένα πράγμα θα είχα να πω: παιδιάαα! Ξυπνάτε!

;-)