Παρακολουθώ από χτες ή προχτές την ιστορία με τον καθηγητή μουσικής του Αρσακείου και γόνου μεγαλοαστικής οικογένειας των Αθηνών, ο οποίος σκότωσε με βίαιο τρόπο τη γυναίκα του, σολίστ του πιάνου και στη συνέχεια την έθαψε, σκεπάζοντάς την και με τσιμέντο, σε πάρκο της Φιλοθέης. Υποκρινόμενος κατόπιν και για μια εβδομάδα περίπου ότι είχε εξαφανιστεί και την αναζητούσε. Και έχω ακόμη νωπή στη μνήμη μου την ιστορία ενός άλλου ανθρώπου, στη Σαντορίνη αυτή τη φορά, ο οποίος το περασμένο καλοκαίρι αποκεφάλισε τη γυναίκα του και στη συνέχεια περιέφερε το κεφάλι της στο χωριό όπου ζούσαν. Ιστορίες καθημερινής φρίκης; Δύσκολα θα βγάλει κανείς πολύ σαφή, πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα από αυτές. Οπωσδήποτε πρόκειται για ακραίες περιπτώσεις ακραίων ανθρώπων που κάποια στιγμή έφτασαν στα... άκρα. Ή μήπως όχι ακριβώς; Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί αν στις μέρες μας έχουν αγριέψει ΚΑΙ οι ψυχές των ανθρώπων, καθώς αγριεύουν οι συνθήκες ζωής τους; Πιστεύω πως ναι. Μέσα σε μια καθημερινότητα που συνθλίβει ψυχές, όνειρα, προσωπικότητες και αξιοπρέπειες. Και σε μια εποχή που δε σ' αφήνει να πάρεις μια ανθρώπινη ανάσα, να αλλάξεις μια κουβέντα με το γείτονα, να σκεφτείς τους δικούς σου ανθρώπους, να τους πάρεις ένα τηλέφωνο. Μια εποχή στην οποία οι μόνες φωνές - κραυγές αγωνίας, υστερίας ή απόγνωσης - που ακούγονται τα βράδια από τα διαμερίσματα προέρχονται από ταινίες δράσης ή τρόμου που δείχνουν οι τηλεοράσεις. Μια εποχή ανομίας. Δικαιολογούν όλα αυτά τέτοιες συμπεριφορές; Βεβαίως και όχι. Ίσως όμως τις καθιστούν λίγο λιγότερο ακατανόητες. Εν τέλει αυτές οι συμπεριφορές κάπως καθρεφτίζουν νομίζω, έστω και παραμορφωτικά, το διευρυνόμενο εσωτερικό μας κενό, το καθημερινό άδειασμα των ψυχών μας από τα ανθρώπινα σπλάχνα τους, τα οποία αντικαθίστανται από κάθε λογής εφήμερες και ξενωτικές επιδιώξεις, ανησυχίες και αγωνίες - στο οποίο, παρ' όλα αυτά, εφευρίσκουμε καθημερινά νέους τρόπους ν' αντισταθούμε.
13 σχόλια:
ανησυχητική είναι η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε πια τέτοια καθημερινά σχεδόν φαινόμενα, μαχαιριές για μη παραχώρηση προτεραιότητας, πυροβολισμοί για προσβολή κτλ.
ξεχάσαμε να μιλάμε μου φαίνεται...
Δεν ξέρω βρε Γεράσιμε... Μήπως, από την άλλη, τέτοιες συμπεριφορές υπήρχαν πάντα, απλά δεν παρουσιάζονταν στα μήντια γιατί δεν υπήρχαν μήντια, ή δεν παρουσιάζονταν με αυτόν τον τρόπο, ή δεν μας δημιουργούσαν κινηματογραφικούς συνειρμούς όπως σήμερα;
Δεν αποκλείω καθόλου να έχεις δίκιο, αλλά ο προβληματισμός σου μου φαίνεται τόσο βαθύς, που χρειάζεται πολλή και προσεκτική μελέτη.
elli_auth μήπως και το ότι πλέον μιλάμε περισσότερο μέσω των πληκτρολογίων μας παρά δια ζώσης κάτι σημαίνει;
xasodikis καθόλου απίθανα όσα λες στην πρώτη σου παράγραφο. Αλλά υπάρχει αφενός η σταδιακή μείωση της επιρροής της θρησκείας και άλλων πλαισίων περιορισμού των ανθρώπινων ορμών και συμπεριφορών - όπως λέω στο δεύτερο ποστ που δίνω σε link. Αφετέρου, υπάρχουν τα καθημερινά μας βιώματα εντός ενός καπιταλιστικού πολιτισμού στον οποίο η ισχύς παντός είδους - από την ιπποδύναμη στα αυτοκίνητά μας μέχρι την ταχύτητα του επεξεργαστή στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μας και τα μηνιαία ή ετήσια εισοδήματά μας - έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητη αξία όπως και πολλά άλλα, τα οποία προβληματίζουν. Και δημιουργούν ερωτήματα. Όπως ερωτήματα γεννά και μια βόλτα στη γειτονιά μας, όπου θα βρεθούμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
πόσο όμορφα τα γράφεις..ζούμε σε γυάλες πια και σε μικροκόσμους, μια έκρηξη μέσα εκεί, και τα τζάμια σπάνε.
Η κοινωνία είναι σάπια...Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν υπάρχει παρακάτω ή θα γίνει ένα μπαμ και θα ζήσουμε μια νέα αναγέννηση παντου.
ίσως κάτι να σημαίνει..αλλά μιλάμε-γράφουμε τις απόψεις μας, επικοινωνούμε μ'έναν τρόπο που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν και που μπορεί να τους έδινε ένα διέξοδο (χωρίς αυτό να είναι παρήγορο)
celsius33 ευχαριστώ, εύστοχη και η μεταφορά που χρησιμοποίησες νομίζω.
stain πάντα υπάρχει παρακάτω, σημασία έχει πως θα μπορέσουμε να ανεβούμε λίγο ψηλότερα..
elli_auth οπωσδήποτε ως διέξοδος από τη μοναξιά, τη βαρεμάρα ή δεν ξέρω τι άλλο έχει την αξία του το μπλόγκινγκ. Αλλά ως μορφή επικοινωνίας εξακολουθεί να μου αφήνει κάποια ερωτηματικά.
Στην περίπτωση που περιγράφεις οικογενειακά προβλήματα, ιδιαίτερα στοιχεία που σχετίζονται με το προσωπικό βίωμα και ως παράγωγο αυτών η ψυχική ασθένεια συνδέονται με την ακατανόητη κατά τα άλλα συμπεριφορά. Μιλάμε για αποκλίνουσα προσωπικότητα με αιτία. Δυστυχώς όμως στο σημερινό καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό όπως περιγράφεις χάνουμε την εσωτερικότητά μας και μετατρεπόμαστε σε ανδρείκελα αναίτεια. Φυσική και πολιτιστική ομορφιά βρίσκεται γύρω μας και μπορεί να δώσει στον καθένα μας ένα νόημα στη ζωή του αρκεί να υπάρχουν οι ανάλογες προσλαμβάνουσες, οι οποίες παραμένουν σε ύπνωση αφού δεν στοχεύουν στην παραγωγή αλλά στη δόμηση ενός υποκειμένου σκεφτόμενου και αισθανόμενου. Στο ολοκληρωτικό καθεστώς της παγκοσμιοποίησης μάλλον δεν υπάρχει περιθώριο για άτομα αλλά για ιδιώτες που φλερτάρουν με την παράνοια.
balloon θα έλεγα ότι υφιστάμεθα μια ψυχική διάβρωση, απαραίτητη προκειμένου να γίνουμε όπως μας θέλει ο σύγχρονος καπιταλιστικός πολιτισμός: καλοί και συστηματικοί καταναλωτές, ευσυνείδητοι εργαζόμενοι για ασυνείδητους εργοδότες, ακούραστοι και νευρωτικοί τουρίστες, παθητικοί και αδρανείς τηλεθεατές, απαθείς και ιδιωτικοποιημένοι πολίτες.
Γεράσιμε είναι αλήθεια ότι η ζωή τα τελευταία χρόνια έγινε πιο σκληρή και απάνθρωπη. Θυμάμαι τα χρόνια που ζούσα στο χωριό μου (μια κωμόπολη 3.000 περίπου κατοίκων) που σχεδόν όλοι οι κάτοικοι γνωρίζονταν, αλληλουποστηρίζονταν, επικοινωνούσαν τελοσπάντων. Ήταν λίγο δύσκολο να καταφύγουν σε ακραίες συμπεριφορές, ακόμα και οι ψυχικά διαταραγμένοι. Θα έλεγα ότι υπήρχε ένας κοινωνικός περίγυρος που μέχρι ενός σημείου τους συγκρατούσε.
Όμως υπήρχαν και τότε ακραίες συμπεριφορές, έστω και σε μικρότερη κλίμακα. Φέρνω στη μνήμη μου το Βασίλη Λυμπέρη που είναι ο τελευταίος κρατούμενος που εκτελέστηκε εναντίον του θανατική ποινή στην Ελλάδα (το έτος 1972). Αυτός λοιπόν έκαψε ζωντανούς τη σύζυγο του, τα δύο παιδιά του και την πεθερά του. Τότε βέβαια τα ΜΜΕ ήταν λίγα και ελεγχόμενα και δεν έδιναν μεγάλη δημοσιότητα σε τέτοιου είδους περιστατικά.
meropi αυτά που λες στην αρχή ίσως έχουν να κάνουν με το ότι έχουμε τόσους Λυμπέρδηδες πια...
Πόσοι από αυτούς είναι ανάμεσα μας Γεράσιμε και σκέψου τι θα γινόταν αν σκότωνε κάποιο παιδί.
Πήγε τα παιδιά του να παίξουν σχεδόν στο σημείο, που την είχε τσιμεντώσει.
ιδιώτες που φλερτάρουν με την παράνοια, πόσο αληθινό είναι αυτό που γράφει ο φίλος παραπάνω...
Δημοσίευση σχολίου