H φωνή

Χτες ήταν η ευρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Όταν ζεις σε μια πόλη χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς πέραν κάποιων παλιών λεωφορείων - αυτά τα μακρόστενα και δυσκίνητα που στην Αθήνα κάποτε λέγαμε 'φυσαρμόνικες', τα οποία όταν παλιώσουν αρκετά ανηφορίζουν προς τη Θεσσαλονίκη - αναρωτιέσαι ΤΙ μπορεί να σημαίνει μια τέτοια μέρα. Μιλάω για τη μοναδική πόλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση με πληθυσμό πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, η οποία ΔΕΝ διαθέτει μέσα σταθερής τροχιάς ( όπως μετρό ή τραμ). Αλλά και για μια πόλη στην οποία μόνο το 27% των μετακινήσεων γίνονται με αστικό λεωφορείο, κυρίως από ανθρώπους που ούτως ή άλλως δεν οδηγάνε αυτοκίνητο (μαθητές, φοιτητές, γυναίκες με μικρά παιδιά και ηλικιωμένους). Όταν λέμε λεωφορείο, για να μην ξεχνιόμαστε εννοούμε τα προαναφερθέντα γερασμένα (αν και τελευταία έχουν μπει και κάποια καινούργια, εξίσου μακρόστενα και δυσκίνητα). Βέβαια, ας μη γκρινιάζω, μια και πριν κάποιους μήνες στα παλιά αυτά λεωφορεία της πόλης προστέθηκε η... φωνή. Μια γυναικεία φωνή δηλαδή, η οποία αναγγέλλει την κάθε στάση προκειμένου να ξέρει κανείς που να κατέβει. Στην Αθήνα μπορεί να υπάρχει ένα υπέροχο μετρό, τραμ, τρόλεϊ νέας γενιάς, προαστιακός, λεωφορεία βεβαίως και δεν ξέρω αν ξέχασα τίποτε άλλο, αλλά στη Θεσσαλονίκη έχουμε τη... φωνή. Όπως και προαστιακό με μια και μοναδική γραμμή για να μπορεί να φύγει κανείς, μπαφιασμένος από αυτή την κατάσταση και να πάει στη Λάρισα. Ο οποίος προβλέπεται κάποια στιγμή να φτάσει στη... Χαλκιδική. Θα ζήσω να το δω; Ίσως, αν ζήσω να δω και την περίφημη 'γρήγορη', διπλή σιδηροδρομική γραμμή που εδώ και χρόνια υπόσχεται να μειώσει το χρόνο του ταξιδιού προς Αθήνα σε τρεισήμισι ώρες. Προς το παρόν, ούτε καν οι φωτεινοί πίνακες στις αποβάθρες του Σταθμού Θεσσαλονίκης δεν λειτουργούν. Να υποθέσω επειδή όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα στην τελειοποίηση της διπλής γραμμής, συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές τους εκεί ;

Τούτων δοθέντων, τι επιλογές έχει κανείς προκειμένου να μετακινηθεί; Είτε με τα πόδια, οπότε κινδυνεύει όπου και να βαδίζει από τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, αλλά και τα διερχόμενα μηχανάκια και αυτοκίνητα τα οποία όταν δε βρίσκουν να παρκάρουν και αρχίζουν να καβαλάνε τα πεζοδρόμια περιμένουν από τους πεζούς να παραμερίσουν, μια και τα πεζοδρόμια περισσότερο τα βλέπουν ως πάρκινγκ ελευθέρας βοσκής. Είτε με το αυτοκίνητο, κάνοντας διαρκώς ζιγκ-ζαγκ προκειμένου να αποφεύγει τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και ταυτόχρονα όσους άλλους οδηγούς παραβιάζοντας προτεραιότητες και σήματα χώνονται, στρίβουν και πετάγονται όπου και όπως βρουν. Αλλά και φιγούρες άλλων εποχών όπως τρίκυκλα ή κάρα που τα σέρνουν άλογα - ναι, υπάρχουν ΚΑΙ αυτά, για λίγο περισσότερο χρώμα στην ταλαιπωρία των οδηγών. Τέλος, υπάρχει, για όσους δε βιάζονται και το λεωφορείο, στο οποίο κάθεσαι και απολαμβάνεις το ταξίδι στο... παρελθόν.