Καλή σου νύχτα, Σταύρο

Έφυγε σήμερα ένας άνθρωπος τον οποίο αν και δεν ήξερα, ένιωθα πολύ κοντά μου. Ίσως επειδή η μορφή του μου θύμιζε τον πατέρα μου. Παιδί της κατοχής κι αυτός, από την ίδια στερημένη γενιά με το τρομαγμένο βλέμμα, που πάνω του έμεινε ζωγραφισμένη με χρώματα ανεξίτηλα η φρίκη του πολέμου. Βαθιά ανθρώπινος, απλός και τόσο γήινος. Ένας άνθρωπος που όχι πάντα σαν ηθοποιός αλλά αναμφίβολα σαν άνθρωπος με έκανε να τον προσέχω όταν μίλαγε, να μη θέλω να χάσω λέξη. Μια φορά, θυμάμαι, είχα πέσει πάνω του στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και τον είδα να στέκει εκεί, σαν σαστισμένος και ταυτόχρονα γαλήνιος, αμήχανος και μεγαλοπρεπής μαζί. Αυθόρμητα, θέλησα να τον πλησιάσω και να του σφίξω το χέρι, χωρίς να ξέρω γιατί. Δεν το έκανα, ίσως από δειλία, ίσως για να μην ταράξω την ηρεμία του, και το χέρι μου σα να έμεινε μετέωρο έκτοτε. Δεν τον θαύμαζα ως ηθοποιό, δεν τον απολάμβανα στο παίξιμό του όπως τον Λογοθετίδη ή τόσους άλλους από εκείνους τους παλιούς. Ίσως γιατί αρκετές ταινίες απ' αυτές που έπαιζε ήταν κατώτερες του υποκριτικού του δαιμονίου. Και οι ρόλοι στενοί, δεν τον χώραγαν. Άλλωστε αυτός είχε κάτι άλλο, που με καθήλωνε. Ένιωθα μ' αυτόν μια ξεχωριστή οικειότητα, μια ανάγκη να κλέψω λίγη απ' την αυθεντικότητά του, απ' τη δωρικότητά του. Ένας άνθρωπος ψυχικά έντιμος, αυτός νομίζω ήταν ο Σταύρος Παράβας. Και γι' αυτό τον εκτιμούσα, πρωτίστως ως προσωπικότητα και τον ένιωθα τόσο οικείο. Στα γεράματά του, πορευόταν με μια σύνταξη 850 ευρώ από το ΙΚΑ. Μια σύνταξη την οποία προτίμησε από την 'τιμητική' των 650 ευρώ που του πρόσφερε - υποχρεώνοντάς τον να επιλέξει ΜΙΑ απ' τις δυο - το βαθιά ειρωνικό, στην αδιαφορία του ελληνικό κράτος. Θα ήμουν ηλίθιος, για να μην πω κάτι άλλο, αν επέλεγα αυτήν την δεύτερη σύνταξη, έλεγε και είχε δίκιο.

Καλή σου νύχτα, Σταύρο.