42 μ.Τ.

Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 42 μ.Τ. Δηλαδή στο έτος 42 μετά Τηλεoράσεως, μετά τη γέννηση μιας σύγχρονης θεάς η λατρεία της οποίας, άλλαξε άρδην την ανθρώπινη ιστορία. Πρόκειται για μια επιστροφή στην ειδωλολατρία; Ποιος ξέρει. Πάντως, οι πιστοί της αριθμούν πλέον δισεκατομμύρια, απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη. Ας μείνουμε όμως στην Ελλάδα, στην οποία επίσης έχει εκατομμύρια φανατικών πιστών. Η πρώτη εμφάνιση της θεάς στην Ελλάδα έγινε το 1966. Από τότε, διαρκώς περισσότεροι συμπατριώτες μας προσηλυτίζονται στη λατρεία της. Σήμερα, σχεδόν κάθε Έλληνας έχει τουλάχιστον ένα άγαλμα της θεάς στην κατοικία του κι αρκετοί πιο θρησκευόμενοι, έχουν και περισσότερα. Η λατρεία της γίνεται καθημερινά και πλέον, όπως έδειξαν πρόσφατες έρευνες, οι Έλληνες περνάμε πάνω από τέσσερις ώρες κάθε μέρα μπροστά της. Μάλιστα, κάποιοι φανατικοί πιστοί, την αφήνουν ανοιχτή ακόμα κι όταν δέχονται επισκέψεις από φίλους και συγγενείς, ίσως επιθυμώντας να προσηλυτίσουν και τους επισκέπτες τους στη λατρεμένη τους θεά. Αλλά εκτός από τις κατοικίες, η λατρεία συνεχίζεται και σε μπαράκια, καφενεία, σουβλατζίδικα, καφετερίες, πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών, αίθουσες αναμονής ιατρείων και άλλους δημόσιους χώρους. Τα είδωλα της θεάς και οι βωμοί της, βρίσκονται πλέον παντού. Τα καλοκαίρια μάλιστα η λατρεία λόγω ζέστης γίνεται υπαίθρια, σε αυλές, σε πλατείες και όπου μαζεύονται άνθρωποι για να φάνε ή να πιούν ένα ποτό. Στα χωριά πάλι, οι άνθρωποι στα καφενεία, στα οποία παλιά, προ Τηλεοράσεως, χάλαγε ο κόσμος από κουβέντες, καβγάδες και γέλια, πλέον σιωπούν, έχοντας μείνει αποσβολωμένοι εμπρός στη δύναμη της θεάς. Άραγε, πως να ζούσαν οι άνθρωποι προ Τηλεοράσεως; Δε θα μπορούσα να σας πω, μια και γεννήθηκα το 4 μ.Τ. Από διηγήσεις μόνο, έχω ακούσει κάποια πράγματα. Στα χωρία, διηγούνται οι παλιοί, με τα πρώτα κρύα του χειμώνα άρχιζαν τα νυχτέρια. Μαζεύονταν δηλαδή οι γυναίκες στα σπίτια, δίπλα στο τζάκι κι έλεγαν τα δικά τους, διηγούνταν ιστορίες, παραμύθια, αστεία. Όπως και οι άντρες, που δεν έμοιαζαν καθόλου με τους ανέκφραστους και σιωπηλούς θαμώνες των καφενείων της μετά Τηλεοράσεως εποχής. Μαζεύονταν κι αυτοί στα καφενεία για να κουβεντιάσουν, να πουν πως πέρασαν τη μέρα τους. Όμως όχι μόνο στα χωρία αλλά και αλλού, οι άνθρωποι έβγαιναν τα απογεύματα ή το βραδάκι για περιπάτους, πήγαιναν στις ταβέρνες, στα θέατρα ή στους κινηματογράφους, αλλά και επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους. Ή προτιμούσαν να περάσουν μια ήσυχη βραδιά, ανοίγοντας κάποιο βιβλίο ή κουβεντιάζοντας με τους δικούς τους. Πόσο διαφορετικά από σήμερα, που οι ανθρώπινες φωνές, τα γέλια ή οι κραυγές που ακούγονται από τα διαμερίσματα τα βράδια δεν προέρχονται πια από ανθρώπους, αλλά από τη θεά.