Περί ελληνικότητας

Βλέπω στις τηλεοράσεις και σε παρέες (< ισπαν. pareja) διάφορες κουβέντες (< λατιν. conventus) περί «ελληνικότητας», για όσα μας ξεχωρίζουν από άλλους λαούς. Για πράγματα όπως η λεβεντιά (< λεβέντης < τουρκ. levend), η μπέσα (< αλβ. besë), η ντομπροσύνη (< ντόμπρος < αρχ. σλαβ. dobr) και η καπατσοσύνη (< καπάτσος < ιταλ. capace) μας. Αλλά και ο χαβαλές (< τουρκ. havale), όταν γούσταρουμε (< ιταλ. gustare). Πίνοντας ας πούμε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) μας σε κάποια καφετερία (< ιταλ. cafeteria) ή απολαμβάνοντας τα ουζάκια (< ιταλ. uso) και τα μεζεδάκια (< τουρκ. meze) μας σε κάποιο μαγαζί (< αραβ. machazin), μπορεί να μας έρθει να κάνουμε ένα χουνέρι (< τουρκ. hüner) στο γκαρσόνι (< γαλλ. garçon) που μας σερβίρει (< γαλλ. servir) ή να φλερτάρουμε (< φλερτ < αγγλ. flirt) μια νόστιμη κοπέλα (< μσν. κοπέλα < ιταλ. coppella). Ή να ξεκινήσουμε κάποιο τσαμπουκά (< τουρκ. çabuka) κάνοντας το μάγκα (< λατιν. mango), ξανά για χαβαλέ (< τουρκ. havale). Διότι μας αρέσει να τα περνάμε φίνα (< μσν. φίνος < ιταλ. fino), χωρίς πολύ στρες (< αγγλ. stress). Καλή η δουλειά, αλλά σε ποιον δεν αρέσει και λίγο αραλίκι (< τουρκ. aralik); Ή λίγη τζάμπα (< τουρκ. caba) καλοπέραση; Ωραίοι και καρντάσηδες (< τουρκ. kardaş) λοιπόν κι οι άλλοι λαοί, αλλά οι Έλληνες μοναδικοί. Άλλωστε πόσοι, στην ίδια τους τη χώρα ζητάνε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) τους ελληνικό;