Σχοινοβατώντας

Απ’ τη μια, όπως την είδα προχτές σε τηλεοπτική της συνέντευξη, η Τίνα Μπιρμπίλη. Χαμηλών τόνων σε σχέση με τους φωνακλάδες, τους ‘αφήστε με να ολοκληρώσω’ χειρονομούντες συναδέλφους της εντός και εκτός κυβέρνησης. Ο λόγος της συγκροτημένος, ήπιος, επί της ουσίας, χωρίς πολιτικάντικες κορώνες, κομπασμούς, μεγαλοστομίες. Μιλά χωρίς να κραυγάζει, δέχεται τη διαφωνία χωρίς να υπεκφεύγει ή να κλαψουρίζει, κουβεντιάζει πάνω στα προβλήματα χωρίς να προσπαθεί να ‘πουλήσει’ εύκολες λύσεις ή διεξόδους. Θα μπορούσε να ήταν μια φίλη μου, η φίλη του οποιουδήποτε, που μιλάει για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά, που το έχει σπουδάσει και την έχει απορροφήσει ερευνητικά και επαγγελματικά: το περιβάλλον. Η εμφάνισή της έχει κάτι το καθημερινό, το απροσποίητο, απαλλαγμένη από το όποιο στήσιμο, αποκαθαρμένη από το βερνίκι με το οποίο περνιούνται οι υπουργοί στην ορκομωσία τους. Ξεχνά κανείς ότι είναι μια υπουργός της κυβέρνησης και παρακολουθεί τα λεγόμενά της για να κατατοπιστεί στα ζητήματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής περιβαλλοντικής πολιτικής, όχι να πειστεί για την αποτελεσματικότητά της (η κυρία Μπιρμπίλη δεν προσπαθεί να μας πείσει πόσο καλά θα τα κάνει το ΠΑΣΟΚ ή πόσο άσχημα τα παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση), την ακούει για να ενημερωθεί για τις ανοιχτές προκλήσεις γύρω από τις ΑΠΕ, τη μόλυνση στον Ασωπό, τα πρόστιμα που πληρώνει η Ελλάδα για τις παράνομες χωματερές και άλλα περιβαλλοντικά ‘αμαρτήματα’. Στην κυρία Μπιρμπίλη βλέπουμε μια σύγχρονη, σκληρά εργαζόμενη γυναίκα που προσπαθεί με τις εξειδικευμένες γνώσεις της, τις πολλές ώρες αφοσίωσης στα περιβαλλοντικά μας ζητούμενα ως χώρας να λύσει δύσκολα σταυρόλεξα που περιλαμβάνουν βολεμένους, οπισθοδρομικούς συνδικαλιστές της ΔΕΗ και πάμπολλα οικονομικά, τοπικιστικά, μικροπολιτικά συμφέροντα. Έχει απέναντί της μια Λερναία Ύδρα που πολύ δύσκολα η μικροκαμωμένη κυρία Μπιρμπίλη θα καταφέρει να τιθασεύσει. Αλλά φαίνεται να προσπαθεί.

Απ’ την άλλη, ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Στιβαρός εκπρόσωπος του ‘παλιού’ ΠΑΣΟΚ, γεμίζει με την παρουσία του και τα λεγόμενά του τηλεπαράθυρα και στήλες εφημερίδων, αποσβολώνει τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ο λόγος του αλαζονικός, προκλητικός, κομπαστικός, στοχεύει να εντυπωσιάσει, να δείξει ότι ο αντιπρόεδρος, σαν άλλος Ηρακλής, τα βάζει με όλους και με όλα, πάντα στο όνομα του ταλαίπωρου ελληνικού λαού (σε μια χώρα στην οποία δεν έγινε ποτέ Γαλλική Επανάσταση, παραμένουμε ‘ο λαός’ στο στόμα του κάθε κυρίου Πάγκαλου και όχι πολίτες). Εν ονόματι λοιπόν της ανώνυμης, άμορφης μάζας που λέγεται ελληνικός λαός και χρησιμεύει ως απαραίτητο, θεμελιώδες συστατικό κάθε μικροπολιτικής ρητορικής, ο κύριος Πάγκαλος ξεσπαθώνει και με το ύφος του πολλά βαρύ τύπου που ‘δε μασάει’ αναλαμβάνει να βάλει στη θέση του, να κατακεραυνώσει ως άλλος Δίας οποιονδήποτε τολμήσει να θίξει την πολιτικάντικη αυτή οντότητα, τον αγαπημένο του λαό. Ο λόγος του προκαλεί το θαυμασμό κάποιων που θεωρούν ότι ο κύριος Πάγκαλος μιλάει ‘έξω από τα δόντια’, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό ή όποιο κόστος. Και ως εκ τούτου τον αναδεικνύουν σε λαϊκό ήρωα, τον εξυμνούν ως το εθνικό μας στόμα, που λέει χύμα όσα οι κοινοί θνητοί, απλά κομματάκια του παζλ που λέγεται ‘λαός’, δεν μπορούμε, δεν τολμούμε να εκστομίσουμε.

H Τίνα Μπιρμπίλη και ο Θεόδωρος Πάγκαλος αποτελούν νομίζω δυο άκρα μεταξύ των οποίων σχοινοβατεί η κυβέρνηση, ανήμπορη να απαλλαγεί από το παλιό, παγκαλικό ΠΑΣΟΚ αλλά και να αξιοποιήσει πλήρως τα ταλέντα και τη φρεσκάδα ανθρώπων όπως η υπουργός Περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και δεν παρουσιάζει αποτελέσματα, έργο. Παραπαίουσα ανάμεσα στην ανάγκη να μην κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τις απλωτές χειρονομίες και τις κορώνες του παρελθόντος και στη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κόμμα, η κυβέρνηση, ακινητοποιημένη, αφήνει να την προσπερνούν οι εξελίξεις, τα προβλήματα, οι προκλήσεις. Μένει εγκλωβισμένη στο μετέωρο βήμα προς τη διαμόρφωση ενός νέου ΠΑΣΟΚ που δεν θέλει ή δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις παιδικές του ασθένειες, που του άφησαν κάποια μόνιμα κουσούρια: λαϊκισμό, φτηνούς ηρωισμούς, ‘σοσιαλιστικούς’ δονκιχωτισμούς επικοινωνιακού τύπου. Ας ελπίσουμε ότι στην παρούσα κυβέρνηση η ‘επικοινωνία’ δεν θα καταπιεί την πολιτική όπως συνέβη με την προηγούμενη, ότι ο ισορροπημένος, ανυστερόβουλος λόγος θα επικρατήσει των ψηφοθηρικών λεονταρισμών.

Μια περίεργη αποτοξίνωση

Παραπάνω βλέπετε τη δημόσια απολογία του Tiger Woods για πολλαπλές απιστίες στη σύζυγό του. Για όσους δεν τον ξέρουν, ο Woods είναι βαθύπλουτος Αμερικανός πρωταθλητής του γκολφ που τελευταία αποσύρθηκε από την ενεργό δράση προκειμένου να αφοσιωθεί στο γάμο του και να δει από πιο κοντά τα προβλήματα που προκάλεσαν οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες. Ξεπερνώντας το αρχικό και θα έλεγα θεμελιώδες ερώτημα, πώς δηλαδή και γιατί έγινε πολυεκατομμυριούχος κάποιος χτυπώντας μπαλάκια, μπορούμε να πάμε παρακάτω. Αποδεχόμενοι ότι εν πάση περιπτώσει το παλικάρι διέπρεψε στο λαοφιλές άθλημα ή ορθότερα θέαμα που λέγεται γκολφ και, ως εκ τούτου, αξίζει κάθε τιμή, δόξα και επιβράβευση. Πέραν της δημόσιας συγνώμης που βλέπετε στο βίντεο, λέγεται ότι ο Woods θα ξαναμπεί και σε κλινική αποτοξίνωσης από το σεξ στον Μισισιπή, στην οποία 'νοσηλεύτηκε' και στο παρελθόν, προκειμένου να καταφέρει να σπάσει τις αλυσίδες της εξάρτησής του από το φοβερό αυτό ναρκωτικό που λέγεται σεξ: ένα ναρκωτικό που φαίνεται ότι κατέστρεψε, κηλίδωσε την κατά τα άλλα απαστράπτουσα ζωή του ως σούπερ σταρ του γκολφ και οικογενειάρχη.

Και εδώ έρχεται ένα δεύτερο μεγάλο αναπάντητο ερώτημα. Πώς άραγε μπορεί κάποιος να απεξαρτηθεί από την ανάγκη του για σεξ; Και μάλιστα σε μια κλινική στον Μισισιπή; Τι ακριβώς θεραπεία ακολουθείται για να μην 'ξανακυλήσει'; Έχουμε, στην περίπτωση του Woods, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέγεται medicalization, δηλαδή παθολογοποίησης της καθημερινής ζωής και των προβλημάτων της, στα πλαίσια της οποίας προβληματικές αλλά φυσιολογικές συμπεριφορές θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως ασθένειες ή συμπτώματα ασθενειών. (Εν προκειμένω, ακολουθείται η εξής απλή συνταγή: σας κάνει απιστίες ο σύζυγος; Φέρτε τον στην κλινική αποτοξίνωσης από το εξωγαμιαίο σεξ και θα σας τον θεραπεύσουμε.) Όπως πολλά άλλα στην εποχή μας, έτσι και η απιστία αντιμετωπίζεται ως ασθένεια που χρήζει ιατρικής, κλινικής αντιμετώπισης και 'θεραπείας'. Ο ίδιος ο Woods στο βίντεο φαίνεται πεπεισμένος ότι υποφέρει από κάποια περίεργη ασθένεια που χρειάζεται επείγουσα κλινική αντιμετώπιση. Λέει: 'Είναι δύσκολο να παραδεχτώ ότι χρειάζομαι βοήθεια (εννοώντας ιατρική βοήθεια, από 'ειδικούς'), αλλά χρειάζομαι'. Και συνεχίζει ομολογώντας ότι για σαρανταπέντε μέρες, από τις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη μέχρι πολύ πρόσφατα υποβαλλόταν σε θεραπεία για την... απιστίτιδα από την οποία πάσχει. Τονίζοντας ότι έχει ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του για να θεραπευτεί πλήρως, αλλά ότι κάνει τα πρώτα του βήματα στη σωστή κατεύθυνση. 

Δυο ιστοριούλες περί αποδείξεων

Ιστοριούλα πρώτη: στο ταξί. Ο οδηγός μεσήλικας, απ’ αυτούς τους ‘μπαρμπάδες’ που χτυπημένοι ανελέητα στο μίξερ της ζωής φέρονται, σαν να θέλουν στο πρόσωπο του πελάτη να τιμωρήσουν την ίδια τη ζωή για το φέρσιμό της, με τον πλέον αντιεπαγγελματικό τρόπο. Καπνίζοντας, σταματώντας όπου λάχει για να πάρουν δεύτερο ή τρίτο πελάτη, χρεώνοντας όσο θέλουν για τη διαδρομή. Το ταξί τους συνήθως βρωμοκοπά, μετανιώνεις για την επιλογή σου με το που μπαίνεις και ανασαίνεις με το που βγαίνεις. Όμως ο αποψινός άνθρωπος – ο χθεσινοβραδινός για να ακριβολογώ – φαίνεται διαφορετικός. Πέραν του πεντακάθαρου ταξί, σε ό, τι του λέω απαντά ‘μάλιστα κύριε’. Μεγάλη η έκπληξή μου, μια και πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο σε ταξί και μάλιστα με οδηγό όπως τον περιέγραψα. Οδηγεί προσεκτικά, ακολουθώντας τις οδηγίες μου. Κάποια στιγμή φτάνουμε στον προορισμό μου. Πληρώνω, παίρνω τα ρέστα κι εκεί που πάω να βγω μου λέει ‘πάρτε κι αυτό’. Και μου δίνει μια μακρόστενη απόδειξη. Την παίρνω έκπληκτος στο χέρι και βγαίνω.

Ιστοριούλα δεύτερη: στην ιδιωτική κλινική. Ο γιατρός που μόλις έκανε μια μικροεπέμβαση στη γυναίκα μου πραγματικός κύριος, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία, ευγενέστατος, καλλιεργημένος, με λεπτό χιούμορ. Έρχεται στο δωμάτιο που αναρρώνει η σύζυξ για να δει πώς τα πάει και μας δίνει κι ένα dvd με την επέμβαση βιντεοσκοπημένη για να καμαρώνουμε στην αιωνιότητα τη δουλειά του. Συνεννοούμαστε να πάω στο γραφείο του λίγο πιο πέρα για να τον πληρώσω. Σε μετρητά. Αρκετά μετρητά. Μετράω και ξαναμετράω τα χρήματα, πηγαίνω και του χτυπάω την πόρτα. Μου ανοίγει, βρίσκεται μέσα με μια άλλη γιατρό, βοηθό του. Του δίνω τα χρήματα, τα παίρνει, τα μετράει, χαζολογούμε λίγο για τα της επέμβασης και όλη αυτή την ώρα σκέφτομαι ένα πράγμα: ‘θα μου δώσει άραγε απόδειξη;’. Βλέποντας ότι ο ίδιος, παρότι η χαζοκουβέντα βρίσκεται πια στα τελευταία της, δεν κάνει κάποια τέτοια κίνηση το λέω μόνος μου: ‘απόδειξη θα μπορούσατε να μου δώσετε;’. Με κοιτάει με ύφος σα να του είπα να βγάλει τα ρούχα του. Όχι, λέει κουνώντας και το κεφάλι εμφανώς σοκαρισμένος. Πετάγεται η βοηθός και λέει όταν η σύζυγος έρθει για να βγάλουμε τα ράμματα θα της δώσω και απόδειξη. Τα ράμματα βγήκαν, αλλά απόδειξη δεν πήραμε ποτέ.

Ηθικό δίδαγμα: Δεν κρίνουμε τους ανθρώπους για το πόσο επαγγελματίες και ευσυνείδητοι πολίτες είναι από την εμφάνιση ή τη μόρφωσή τους. Διότι καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν.

Αρχίστε την κοινή προσπάθεια χωρίς εμένα

Αυτό φαίνεται να λέει ο νεοέλληνας εν όψει της προσπάθειας να αλλάξει η πορεία του Τιτανικού, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών για την ελληνική οικονομία. Ο καθένας φαίνεται να θέλει να αρχίσει από κάποιον άλλον η προσπάθεια. Απεργούν αυτές τις μέρες, αντιδρώντας στα μέτρα μείωσης μισθών, επιδομάτων, προνομίων, ταξιτζήδες, τελωνειακοί, φορτηγατζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι σε διάφορα υπουργεία ή κρατικές υπηρεσίες. Ακόμα δηλαδή και αυτή την ύστατη στιγμή, ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, ο νεοέλληνας κοιτάζει τη βολή του. Παραμένει εγκλωβισμένος στον κόσμο του, τον γνώριμο κόσμο των συνδικαλιστών που από τηλεοράσεως απειλούν να κάψουν τα ταξί τους στο Σύνταγμα όπως οι του συνδικάτου των ταξιτζήδων ή απλώς να μην αφήσουν να περάσει κανένα μέτρο που θα θίγει τα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Δεν έχει αντίληψη του που βρισκόμαστε, του πώς ζούμε και πώς διαμορφώνεται το άμεσο μέλλον. Έτσι και με την αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα. Ακόμα και με 1.30 ευρώ/λίτρο τη βενζίνη δε θα χαλάσει τις συνήθειές του. Θα εξακολουθήσει να μην κάνει βήμα χωρίς το έτερόν του ήμισυ, το λατρεμένο του αυτοκίνητο, μποτιλιαρισμένος με μυριάδες άλλους που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσει να στρώνεται να δουλέψει στη δουλειά του μόνο όταν το πράγμα φτάσει στο αμήν, να κλέβει την εφορία γιατί αλλιώς 'δε βγαίνει', να σαχλαμαρίζει στο facebook με πλασματικούς φίλους, να αγοράζει βλακείες για να νιώσει μια φευγαλέα joie de vivre. Ο ανθρωπότυπος αυτός που λέγεται νεοέλληνας έχει τεράστια αποθέματα αντοχών. Και δεν αλλάζει ο κόσμος να χαλάσει.

Δεν είμαι από δω

Βρέχει. Τα ακουστικά στ’ αυτιά και στο ραδιόφωνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Μια νεανική, ανεβαστική φωνή αγκαζέ με μια μελωδία που σε ταξιδεύει μου λέει ‘δεν είμαι από δω’. Η φωνή ανήκει στον Παύλο Παυλίδη και μου θυμίζει το φίλο μου το Γιώργο, που μου χάρισε κάποτε ένα cd με τραγούδια του Παυλίδη. Πόσες και πόσες διαδρομές δεν έκανα οδηγώντας σε όρη και βουνά, σε θάλασσες και αμμουδιές με συντροφιά τις ταξιδιάρικες και ταξιδευτικές αυτές μελωδίες. Ο Γιώργος βέβαια δε μένει πια εδώ, έφυγε για τη Φινλανδία, παρέα με τη Φινλανδή φίλη του, αρχικά για να συνεχίσει τις σπουδές του στη φιλοσοφία και εν συνεχεία για να μείνει. Άρχισε σιγά-σιγά να μιλάει και τη γλώσσα και τώρα φαντάζομαι αραιά και που θα κατεβαίνει στην Ελλάδα. Από τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο ακούω ότι η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων για να εξοικονομήσει χρήματα που χρειάζονται για να μπαλωθούν τρύπες, να πληρωθούν δανειστές, να πειστούν δύσπιστοι Ευρωπαίοι για την εντιμότητά μας και τη σοβαρότητά μας ως χώρα. Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ακριβώς τι μισθούς παίρνουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ο πρωθυπουργός, στη συζήτηση στη Βουλή για την ιθαγένεια στους μετανάστες, επιμένει ότι ‘Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι’. Εγώ κύριε πρωθυπουργέ, παρότι ήδη γεννήθηκα Έλληνας οπότε ως προς αυτό δεν έχω επιλογή, δεν θέλω να γίνω Έλληνας. Αν Έλληνας είναι αυτός που τσαλαπάτησε τα μέτρα κατά του καπνίσματος, που καβαλάει με την αμαξάρα το πεζοδρόμιο, που κλείνει με τα τρακτέρ ή ό, τι άλλο βρει δρόμους. Ή αυτός που έχει κάνει την Ελλάδα τη φτωχότερη χώρα της παλιάς ΕΕ αλλά και με τους πιο παχύσαρκους κατοίκους (!), που λέει ‘ωχ αδερφέ εγώ θα σώσω τον κόσμο’ και χώνεται βαθύτερα στον καναπέ, που νομίζει ότι είναι τόσο σπουδαίος που κατεβαίνει στους δρόμους με το ΛΑΟΣ για να μη γίνουν κι άλλοι σαν κι αυτόν. Να μη γίνουν Έλληνες. Ένας άλλος φίλος, στην ηλικία του Γιώργου, φεύγει αυτές τις μέρες για τη Βενεζουέλα. Έχει συγγενείς εκεί, θα ψάξει μια καλύτερη τύχη. Κι ένας τρίτος φίλος, που ζει στην Αγγλία εδώ και χρόνια, μου λέει ότι βλέπει κάθε μέρα στις ειδήσεις την Ελλάδα και στεναχωριέται, γιατί τη βλέπει για όλους τους λάθος λόγους. Γι’ αυτό κι εγώ, τραγουδάω μαζί με τον Παυλίδη: δεν είμαι από δω.

Aυλαία

Έφυγε σήμερα ο Κώστας Αξελός, ένας μεγάλος διανοητής που από νωρίς στη ζωή του άπλωσε τα φτερά του και πέταξε στη Γαλλία, στο Παρίσι, προκειμένου να μπορέσει εκεί να τα κρατήσει ανοιχτά. Διότι αν έμενε στην Ελλάδα, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να πετάξει όπως θα ήθελε. Μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, ο Αξελός επέλεξε, στα δύσκολα εκείνα προεμφυλιακά χρόνια που η Ελλάδα έβγαινε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να μπει στον παραλογισμό ενός καταστροφικού εμφυλίου, να αφεθεί στην αγκαλιά της φιλοσοφίας, αυτής της επίμονης αλλά και υπομονετικής ερωμένης. Και δε γύρισε να κοιτάξει πίσω, όπως και οι άλλοι διακεκριμένοι διανοητές που έκαναν το Παρίσι πατρίδα των στοχασμών τους. Άραγε γιατί δεν μπόρεσε να τους κρατήσει η Ελλάδα τότε; Και γιατί ούτε καν τους γεννά σήμερα; Γιατί ακόμη και στη δική μας εποχή, την απαλλαγμένη από τα δεινά εκείνων των βασανισμένων καιρών, δεν ανθίζει η διανόηση στη χερσόνησο αυτή που λέγεται Ελλάδα, στην οποία πριν όχι και τόσες πολλές χιλιάδες χρόνια γεννήθηκε η ίδια η φιλοσοφία; Ο θάνατος του τελευταίου της γενιάς αυτής των μεγάλων ‘ξενιτεμένων’ διανοητών – εντός εισαγωγικών η λέξη ‘ξενιτεμένων’, διότι πραγματικά θα ήταν τολμηρό να θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να γίνει ο τόπος τους – γεννά το καίριο ερώτημα: γιατί να μη μπορεί να ανθίσει στην Ελλάδα η μεγάλη σκέψη; Και λέω καίριο το ερώτημα διότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, σε αυτή τη ζαλισμένη εποχή, την ηθικά εκτροχιασμένη και πνευματικά σκουριασμένη, χρειάζεται η ρηξικέλευθη σκέψη που θα μας βγάλει από το βαθύ πηγάδι της παθητικότητας και της αδράνειας, ανοίγοντας μονοπάτια απάτητα. Αυτοί όμως που ανέκαθεν έσκαβαν και σκάβουν το τούνελ της απόδρασης από τη φυλακή της στερημένης βαθύτερων νοημάτων ζωής, οι μεγάλοι φιλόσοφοι, λάμπουν δια της απουσίας τους. Γι’ αυτό και ο θάνατος του Κώστα Αξελού σηματοδοτεί όχι μόνο το θάνατο ενός φιλοσόφου αλλά και την αυλαία μιας ολόκληρης εποχής. Ας ελπίσουμε ότι το έργο δεν ήταν μονόπρακτο.

Ήρθαν τα χελιδόνια στον Άη-Στράτη

Ο Άγιος Ευστράτιος ή Άη-Στράτης όπως το ξέρουμε, είναι ένα μικρό νησάκι της «άγονης γραμμής», ανάμεσα στη Λέσβο και τη Λήμνο. Τα καλοκαίρια πλοία πάνε κι έρχονται από και προς τον Πειραιά και τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου. Αλλά το χειμώνα οι συνθήκες ζωής δεν είναι και οι καλύτερες. Όμορφο νησάκι όμως ο Άη-Στράτης.



Πήρε τ' όνομά του από τον Άγιο Ευστράτιο, που τον 9ο αιώνα μόνασε και πέθανε εκεί. Για πρώτη φορά στην ιστορία το βρίσκουμε σαν San Strati στο έργο του Φλωρεντίνου γεωγράφου και περιηγητή C. Buondelmandi, γύρω στα 1420. Μικρό το νησί αλλά περιβόητο ως τόπος πολιτικής εκτόπισης. Μεταξύ των νησιών που έμειναν στην ιστορία του τόπου μας ως πολιτικά απομονωτήρια ή αναμορφωτήρια - με μια λέξη «ξερονήσια» -, ο Αη-Στράτης υπήρξε ίσως ο μακροβιότερος τόπος εξορίας για τους «εσωτερικούς εχθρούς» διάφορων καθεστώτων που πέρασαν από τη χώρα μας. «Εχθρούς» στους οποίους συγκαταλέγονταν μεγάλοι ποιητές, καλλιτέχνες και συγγραφείς. Όπως ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Νίκος Καρούζος και ο Κώστας Βάρναλης.


Με δικτατορίες, παγκόσμιους πόλεμους, εμφύλιες συγκρούσεις και αλληλοσπαραγμό ο καιρός περνούσε, οι κάθε λογής «ανεπιθύμητοι» στέλνονταν σε αυτό και άλλα νησιά για τιμωρία και οι εποχές άλλαζαν. Μετά τη βαρυχειμωνιά ήρθε λοιπόν κάποια στιγμή κι η άνοιξη. Και τα λουλούδια στον Άη-Στράτη άνθισαν ξανά.
Τα παιδιά του σημερινού Άη-Στράτη, πραγματικά χελιδόνια, έφεραν μια άνοιξη που παρόμοια δεν ξανάδε ο τόπος τους. Και μας χαμογελούν. Μας κοιτούν στα μάτια και με τα χαμόγελά τους σα να σφραγίζουν μια υπόσχεση. Ότι το νησάκι αυτό, που πάνω του έζησαν ατέλειωτες μέρες, αμείλικτους μήνες μοναξιάς άνθρωποι, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο θεωρήθηκαν απειλητικοί για την καθεστηκυία τάξη αυτής της αθεράπευτα ανοικοκύρευτης χώρας, άλλαξε. Κι έγινε ένας φέρελπις τόπος. Που δε φιλοξενεί πια κακοπαθημένους εξόριστους, αλλά νεανικά όνειρα. Ας τ' αφήσουμε να μας αγκαλιάσουν.


ΥΓ: Αναδημοσιεύω την ανάρτηση αυτή, ύστερα από δυο ακριβώς χρόνια, γιατί έχει ακόμη κάτι που με «αγγίζει». Το blog των παιδιών με χαρά είδα ότι υπάρχει ακόμα, επισκεφτείτε το και ξεχαστείτε στις αναρτήσεις του... καλό μας Φεβρουάριο. :-)