Μια αντι-ανάρτηση

Οι διακοπές τελείωσαν εδώ και καιρό. Έχουν ήδη γίνει ανάμνηση, παίρνοντας τη θέση τους στο slideshow με ετικέτα ‘καλοκαιρινές διακοπές’ που θα παίζει τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα. Ο Σεπτέμβρης ήρθε, με κλειστή την τηλεόραση, που στην φάση αυτή την ενδιάμεση μεταξύ των καλοκαιρινών επαναλήψεων και της ‘καινούργιας’ σεζόν – εντός εισαγωγικών το καινούργιας διότι στην τηλεόραση η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων υλικών σερβίρεται ως δημιουργική μαγειρική – δεν βλέπεται. Και χωρίς πολύ ίντερνετ που και αυτό κάπως το βαρέθηκα, μια που και αυτό χρησιμοποιεί πολλές φορές τα ίδια, δοκιμασμένα δομικά υλικά ακόμη και για τις πιο πετυχημένες συνταγές του. Όσο περισσότερο κρατάω τις οθόνες μου κλειστές, τόσο περισσότερο σκέφτομαι ότι το να περνάς ένα σκανδαλωδώς μεγάλο μέρος της ζωής σου μπροστά σε οθόνες, δεν είναι και το καλύτερο. Όπως και να το κάνουμε. Αποφάσισα ότι δεν χρειάζομαι άλλες πληροφορίες, από αυτές που τόσο επίμονα γεννά το ίντερνετ. Αποφάσισα ακόμη ότι δεν χρειάζομαι πάνω από μια φορά την εβδομάδα να μαθαίνω τι γίνεται στην Ελλάδα και την υφήλιο, ανοίγοντας κάποια ιντερνετική εφημερίδα. Και ότι μπορώ να αρχίσω να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου, στους παλιούς μου γνώριμους που λέγονται βιβλία – από καιρό ξέχασα την απόλαυση που μπορεί να σου προσφέρει ένα φρεσκοτυπωμένο βιβλίο –, αλλά και σε κάποιους άλλους παλιούς γνώριμους, που λέγονται άνθρωποι. Άνθρωποι από αυτούς τους συνηθισμένους, τους καθημερινούς, που συναντά κανείς στη γειτονιά του, στο δρόμο, στα πάρκα. Και που μερικές φορές δεν τους βλέπει καν, από τη στιγμή που το μάτι του έχει συνηθίσει, έχει εθιστεί στο φως της οθόνης. Ένα φως που όταν σβήσει, σκοτεινιάζουν όλα. Και όταν παραμένει σβηστό καιρό, αρχίζει κανείς, όπως σε μια ξαφνική διακοπή ρεύματος, να συνειδητοποιεί κάποια πράγματα. Ίδωμεν…