6 Ιαν 2011

Ανακύκλωση

Καμιά φορά γελάω όταν βλέπω μαζικές επιθέσεις σε πολιτικούς, βουλευτές, κυβερνώντες εν γένει, ως αποκλειστικών υπευθύνων για πάσης φύσεως  δεινά, στραβά κι ανάποδα. Γελάω γιατί κοιτάζοντας λίγο παραπέρα, λίγο παραδίπλα από πολιτικά γραφεία και κομματικά φυτώρια, ατενίζοντας την ίδια την κουλτούρα του νεοέλληνα, στα πιο κομβικά της σημεία και πρόσωπα, τα πράγματα δεν φαίνονται να αλλάζουν. Ή, μάλλον, αλλάζουν προς το... αρχαιότερο. Εδώ μια ακόμη συνέντευξη με τον Γιάννη Πάριο, εκεί ο Σεραφείμ Φυντανίδης με μια ακόμη εκπομπή, λίγο παραπέρα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε μια ακόμη εκτέλεση με την κυριακάτικη εφημερίδα. Δεινόσαυροι δηλαδή, συμπαθέστατοι κατά τα άλλα, αλλά δεινόσαυροι none the less, που αρνούνται όχι μόνο να εξαφανιστούν αλλά και να αποσυρθούν από την πρώτη γραμμή του μετώπου της αναγνωρισιμότητας. Τυχαία βεβαίως τα πρόσωπα, καθόλου τυχαία όμως η αέναη, επαναλαμβανόμενη επιστροφή του παρελθόντος ως σήμερα, ως αύριο: αν υποθέσουμε ότι κάποιος είχε φύγει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από την Ελλάδα και επέστρεφε σήμερα, θα ένιωθε πολύ άνετα. Θα έβλεπε γνωστά του, οικεία πρόσωπα να μονοπωλούν τα πόστα, τα στασίδια της δημοσιογραφίας, της πολιτικής βεβαίως αλλά και του πολιτισμού. Θα τα έβλεπε να ανακυκλώνονται σε έναν ατέρμονο κύκλο επιστροφής των τετριμμένων ως ‘κλασικών’, με ελαφρώς διαφορετική κάθε φορά συσκευασία, ώστε να μην προδίδεται η αρχαιότητά τους. Θα έβλεπε έναν τόπο που είχε μείνει πεισματικά, ναρκισσιστικά, ίδιος. Διότι όταν μια χώρα δεν παράγει – όχι με την αυστηρά οικονομική έννοια της λέξεως αλλά την βαθύτερη, την ριζικότερη, την πολιτισμική της έννοια –, τι κάνει; Ανακυκλώνει. Και δεν ανακυκλώνει βεβαίως στα τυφλά. Προτιμά υλικά τα οποία αντέχουν και δεν ανθίστανται στις συνεχείς ανακυκλώσεις, καθότι εύκαμπτα και εύπλαστα, αβλαβή και αθόρυβα. Κάποτε, κριτικοί διανοητές όπως οι Αντόρνο και Χορκχάιμερ μιλούσαν για τη βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας ή τη βιομηχανία του θεάματος. Πλέον, στην Ελλάδα δικαιούμαστε να μιλήσουμε για μια πολύ πιο εξελιγμένη πολιτιστική βιομηχανία: για μια γερά εδραιωμένη βιομηχανία ανακύκλωσης. Η οποία μπορεί να μην υφίσταται, να μη λειτουργεί εκεί που πραγματικά χρειάζεται, όπως στα απορρίμματα, αλλά στα υψίπεδα του πολιτισμού, της κουλτούρας, των αξιών, ανοίγει καινούργιους δρόμους για την ατελεύτητη επαναφορά του δοκιμασμένου σαν αδοκίμαστου, του πεπαλαιωμένου σαν καινοτόμου.       

6 σχόλια:

Meropi είπε...

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης ήταν ένας από τους αγαπημένους μου δημοσιογράφους, μέχρι προ τινος. Τα τελευταία όμως χρόνια, έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι πια ανω των 70 ετών (αν δεν κάνω λάθος είναι 74 χρ.). Περιμένω να αποχωρήσει από θέσεις πρώτης γραμμής (και φουσκωμένου μισθού) παραχωρώντας τη θέση του σε νέους συναδέλφους του. Ας γράφει πού και πού κανένα αρθράκι. Κι όμως δεν το κάνει, χάνοντας ένα μεγάλο μέρος από την εκτίμηση που του είχα.

vasiliki είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σου λόγια σχετικά με το blog μου.
Η ανακύκλωση είναι θέμα των δεινόσαυρων γι' αυτό και ο τόπος μας έχει τελματώσει.Παντού οι ίδιοι άνθρωποι και ύστερα σου λέει ανεργία. Αυτοί οτι είχαν να δώσουνε το δώσανε.
Το τραγικό είναι οτι οι ίδιοι (δεινόσαυροι) σου μιλάνε για την ανεργία και δεν βλέπουν πως έχουν πιάσει απο 3 και 4 θέσεις και δεν λένε να τις παραδώσουν σε νέους ανθρώπους.Είναι πιστοί στο καθήκον της ανακύκλωσης για το καλό τους μόνο.:):)
Καλό απόγευμα.
Υ.Γ. Ο τρόπος που γράφεις μου αρέσει πάρα πολύ. Είμαι τυχερή που γνώρισα το αξιόλογο blog σου.

gerasimos είπε...

Μερόπη κάπως έτσι, κι εγώ τον εκτιμούσα αλλά νομίζω ότι έχει... προ πολλού περάσει τη best before ημερομηνία του. Τόσο ο ίδιος όσο και πολλοί άλλοι έχουν... ξινίσει, αλλά εξακολουθούν να σερβίρονται ως φρέσκοι.

Βασιλική εγώ ευχαριστώ για το πολύ εύστοχο σχόλιο. Να πω και ότι γράφοντας την ανάρτηση άκουγα το… μπλογκ σου (με τις υπέροχες μουσικές του!). Και εδώ ακριβώς νομίζω εντοπίζεται η ομορφιά του μπλόγκινγκ, στην από κοινού αναζήτηση του διαφορετικού, του εναλλακτικού, του... μη ανακυκλωμένου (για να έρθω και στην ανάρτηση!) με όσα μέσα διαθέτουμε ο καθένας και θέτουμε απλόχερα στη διάθεση και των υπολοίπων…

the elf at bay είπε...

Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου. Και φυσικά όχι άλλο Μίκη Θεοδωράκη.

gerasimos είπε...

the elf at bay με το Θεοδωράκη μου το χάλασες: πάνω που έλεγα να γραφτώ στη Νεολαία (δηλαδή τους κάτω των 75) της 'Σπίθας', του κόμματος (συγνώμη, κινήματος) που δημιούργησε.

the elf at bay είπε...

Δυστυχώς ο Θεοδωράκης έχει ξεμωραθεί. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να βάζουν κάποια στιγμή φρένο και να αποσύρονται. Ου γαρ έρχεται μόνον...