Επιλεκτικές ευαισθησίες

Βλέπω, εντός και εκτός internet, με αφορμή ό, τι έγινε αυτή την εβδομάδα στη Νομική, να έχουν ανοίξει οι κρουνοί της ευαισθησίας για τους μετανάστες, να γίνονται παραπομπές στην ιερότητα του ασύλου με την αρχαιοελληνική του έννοια, στους κατατρεγμένους μετανάστες ως εξίσου ιερούς, που στην κοιτίδα του πολιτισμού και της φιλοξενίας Ελλάδα θα έπρεπε να βρουν μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση, και ούτω καθ’ εξής. Όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι ανθρωπιστές με ένα σάλτο μορτάλε προσπερνούν, παρακάμπτουν την πραγματικότητα που βλέπουν και βιώνουν γύρω τους, θεωρώντας αναπόφευκτη την κατηφόρα που έχει πάρει η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια: την επικράτηση της ευκολίας, της ατιμωρησίας, της αρπαχτής, του τσιφτετελιού, της αισθητικής του ‘σέξι’, ως γκρίζες γραμμές των οριζόντων μας. Οι ανθρωπιστές μας θεωρούν δεδομένο το ότι θα νιώθουμε πλέον μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα, μέσα σε όλη αυτή τη σουρεαλιστική φαρσοκωμωδία του ασύλου, των ευθυνόφοβων πολιτικών, των 'στρατευμένων' φοιτητών, των Άνθιμων, των ατελείωτων συμβολισμών. Οι νεόκοποι ‘ανθρωπιστές’ κοιτάνε πάνω και πέρα από τα όσα ζούμε οι ίδιοι οι πολίτες αυτής της σε ελεύθερη πτώση χώρας, στρέφοντας αλλού το βλέμμα: στους μετανάστες. Δεν υπάρχει όμως πιο απάνθρωπος ανθρωπισμός από το να εθελοτυφλείς μπροστά σε μια κατάντια την οποία έχεις πλέον τόσο εσωτερικεύσει, τόσο αποδεχτεί, που έχεις φτάσει να τη θεωρείς δεδομένη: και μάλιστα τόσο δεδομένη, που να βαφτίζεις απλώς και ανέξοδα ‘Δεξιό’ ή ‘ρατσιστή’ όποιον τολμά να υποστηρίξει ότι μπορεί ακόμα να γυρίσουν τα πράγματα παρά τα φαινόμενα, ότι δεν θα ισοπεδωθούν όλα αν δεν τα αφήσουμε να ισοπεδωθούν, ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει στο χάρτη απλώς και μόνο συμβολικά. Παρότι βρίσκεται για δεκαετίες καταπλακωμένη από λογιών αναχρονιστικούς συμβολισμούς: τον συμβολισμό του ασύλου, τις συμβολικές καταλήψεις σχολών, σχολείων, δρόμων, δημοσίων κτιρίων, τις συμβολικές στάσεις εργασίας βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων, το συμβολικό κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας όποιου δεν θέλει να μπει στον σουρεαλιστικό χορό των συμβολισμών. Αν θέλουμε να βγούμε από τους συμβολισμούς και να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, κοιτώντας τη κατάματα, θα έπρεπε να κοιτάξουμε πριν από τους μετανάστες το τι κάνουμε και τι γίνεται σε αυτή την χρεοκοπημένη όχι οικονομικά αλλά κυρίως πολιτισμικά, χώρα. Αλλιώς, καλύτερα να γίνουμε οι ίδιοι μετανάστες.

Και στα αγγλικά (μεταφρασμένο εντελώς στο πόδι), εδώ. Σκέφτομαι να το στείλω κάπου έξω, ίδωμεν.:)