Γράμμα στο Γιώργο

Αγαπητέ Γιώργο,

Αναλαμβάνεις μια δύσκολη κυβέρνηση. Ξέρεις ότι θα τα βρεις μπαστούνια. Ξέρεις ότι τα μπαστούνια αυτά θα γίνουν παλούκια γι’ αυτούς που σε ψήφισαν και, όσο περνά ο καιρός, θα γίνονται όλο και πιο μυτερά τα παλούκια αυτά. Και εσύ, ο πρωθυπουργός, θα είσαι ο πρώτος τη τάξει ένοχος στα μάτια των… παλουκωμένων. Θα καθίσεις με σταυρωμένα τα χέρια να περιμένεις το αναπόφευκτο; Θα γίνεις αυτό που λένε sitting duck, ένας εύκολος, ακίνητος στόχος, ένας σάκος του μποξ χωρίς και να φταις αποκλειστικά ο ίδιος για τα μπαστούνια που βρήκες; Μα και βέβαια όχι! Τι θα κάνεις; Άκου με προσεκτικά, καλό μου παιδί. Θα διορίσεις, στα πρότυπα του Aμερικανού vice president (του πιο αλλοπρόσαλλου, ανούσιου θεσμού του αμερικανικού πολιτικού συστήματος) έναν αντιπρόεδρο. Θα μου πεις εδώ δεν έχουμε προεδρευόμενη, αλλά κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δε βαριέσαι, αγόρι μου, νομίζεις κανένας απ’ αυτούς τους κοπρίτες που σε ψήφισαν και μας ψηφίζουν τόσα χρόνια, ξέρει τη διαφορά; Αυτοί και... Βουλή των Λόρδων αν τους έφτιαχνες θα τους πείθαμε ότι σε έκοψαν οι... λόρδες από τις πολλές θυσίες για το λαό. Οπότε, μη σκας και πάμε παρακάτω: θα φροντίσεις ο τύπος αυτός να είναι ένας ασυμμάζευτος, παρορμητικός ταύρος σε υαλοπωλείο που δεν έχει τίποτα απολύτως να χάσει ή να κερδίσει από τη δημόσια κατακραυγή ή και τη δημόσια αποδοχή των όσων λέει (φροντίζεις δηλαδή να βρίσκεται στα τελευταία της πολιτικής του καριέρας, ούτως ώστε να τον περιμένει στην έξοδο μόνο μια βολική βουλευτική σύνταξη και η ηθική ικανοποίηση για τα βαθιά γεράματα ότι τα έλεγε έξω απ’ τα δόντια). Τον βάζεις ή τον αφήνεις να λέει ό, τι αρλούμπα του κατεβαίνει, να κάνει εμπρηστικές δηλώσεις (περί ‘κοπριτών’, ‘μαζί τα φάγαμε’, κτλ) χωρίς να τον περιορίζεις στο παραμικρό (προσοχή εδώ: όταν λέμε στο παραμικρό, εννοούμε στο παραμικρό!) όταν τον επισκέπτεται η μούσα της ανοησίας και ανοίγει το αχαλίνωτο στόμα του. Αυτομάτως θα δεις αποτελέσματα! Τα βέλη των δυσαρεστημένων θα αρχίσουν να στρέφονται προς τον κύριο αυτόν. Το ίδιο και οι συζητήσεις τους. Αντί να ασχολούνται, μισθωτοί, συνταξιούχοι και άλλοι που βλέπουν τις ζωές τους να τους φεύγουν κυριολεκτικά απ’ τα χέρια, με τα πραγματικά σημαντικά, αντί να βάζουν στόχο και να θεωρούν υπόλογο εσένα, τον πρωθυπουργό, που στο κάτω-κάτω φέρεις και την ευθύνη για όσα τραβάνε, έχουν πλέον μπροστά τους κόκκινο πανί, προκειμένου εκεί να διοχετεύσουν την συσσωρευμένη οργή τους, τον κύριο εδώ-είμαι-ελάτε-αν-σας-βαστάει που διόρισες αντιπρόεδρο. Εννοείται ότι (προσοχή κι εδώ!) για να μπορεί να ασκεί το αποπροσανατολιστικό του έργο ανενόχλητος δεν τον έχεις παραφορτώσει με κυβερνητικές ευθύνες, παρότι υποτίθεται στην κυβερνητική ιεραρχία έρχεται δεύτερος μόνο μετά από εσένα, τον πρόεδρο-πρωθυπουργό: του έχεις αφήσει έναν ρόλο καθαρά εθιμοτυπικό, χωρίς ουσιαστικά καθήκοντα (ενδεικτικά, κάπως έτσι θα ’πρεπε να δείχνουν τα πεπραγμένα του: 73 συσκέψεις με 39 διαφορετικά αντικείμενα, 23 συνεδριάσεις διυπουργικών επιτροπών, 17 επισκέψεις στο εσωτερικό ως εκπρόσωπος του πρωθυπουργού και επτά επίσημα ταξίδια στο εξωτερικό, 33 συναντήσεις εργασίας με αξιωματούχους κρατών και διεθνών οργανισμών, κοκ). Έτσι, θα έχει όλο τον χρόνο να αφοσιωθεί στον ρόλο και τα καθήκοντά του ως στόχου. Για να σε αφήσει κι εσένα, με τα πυροτεχνήματά του, να κάνεις ανενόχλητος τη δουλειά σου, όποτε έχεις ανάγκη από λίγη συγκέντρωση και ησυχία. Τα κατάφερες όλα αυτά όπως στα είπα; Συγχαρητήρια! Είσαι ο πρώτος πρωθυπουργός κοινοβουλευτικού συστήματος που κατάφερε να υιοθετήσει τον πιο άχρηστο θεσμό ενός προεδρικού συστήματος με τον πλέον χρήσιμο για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης τρόπο. Άξιο τέκνο μου.

Με εκτίμηση,
Ξέρεις ποιος