Αυτό το blog δημιουργήθηκε ως ένα blog σκέψης. Σκέψη όμως που δεν μοιράζεται, που δεν επικοινωνείται, που δεν εμπλουτίζεται με άλλες, δεν είναι σκέψη, αλλά ονειροπόλημα. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μονόλογος. Και επειδή δε μ’ αρέσει ο μονόλογος, επειδή μου φαίνεται κενός νοήματος, σκέφτομαι να το κλείσω αυτό το μονολογικό blog – ή να το κάνω πιο αγοραίο, αν αυτή είναι η απάντηση στους μονόλογους, αν έτσι θα σπάσει η αμήχανη σιωπή. Διότι παρά την υψηλή επισκεψιμότητα κάποιων αναρτήσεων όπως οι δυο τελευταίες – κατά πως λένε οι στατιστικές του blogger –, φαίνεται ότι οι αρκετοί αυτοί επισκέπτες έρχονται, βλέπουν και σιωπηρά, αθόρυβα, όπως ήρθαν και είδαν, πάνε παρακάτω. Παρότι όσα είδαν μπορεί να τους γέννησαν ανησυχίες, προβληματισμούς, σκέψεις. Ίσως διότι ζούμε, ζουν και αυτοί, σε μια εποχή κατανάλωσης και όχι μοιράσματος ή επικοινωνίας: κατανάλωσης ακόμα και σκέψεων. Οι σκέψεις που εκφράστηκαν σε αυτό το blog ήθελαν να γίνουν όχι προϊόν κατανάλωσης σε δωρεάν προσφορά γνωριμίας αλλά χέρι επικοινωνίας με άλλους σκεπτόμενους – με την κυριολεξία και όχι τη ρομαντική, γλυκερή μεταφορική σημασία της λέξεως – ανθρώπους. Που θα ήθελαν και αυτοί να θυμηθούν πώς είναι να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου, να μιλάς όχι για το χθεσινό σίριαλ ή το αυριανό ποδόσφαιρο αλλά για όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να νόμιζες ότι μόνο εσένα απασχολούσαν. Ο διάλογος είναι η μόνη πηγή του λόγου, λέει ένα παλιό γνωμικό. Και ο λόγος που μένει μονόλογος δεν είναι απολύτως τίποτα, ούτε καν λόγος. Είναι παράλογος.
14 σχόλια:
Ξέρεις κάτι Γεράσιμε;; Το ίδιο εχω αναρωτηθεί και εγώ για το δικό μου blog. Μπαίνου,βλέπουν και φεύγουν. γιατί;;; Μα απλούστατα γιατί δεν έχουν μάθει να μοιράζονται σκέψεις και να προβληματίζονται. Αυτό μας διδάσκει η αποχαύνωση των ΜΜΕ.Και εντάξει ας παραδεχτούμε πως το να καταλάβεις την τέχνη είναι δύσκολο. Ο Λόγος όμως;; που είναι ο Λόγος;;Τόσο δύσκολο είναι να μοιραστείς τον Λόγο;;Δεν λέω, εντάξει, μπορεί σε κάποιες αναρτήσεις να μην ξέρεις το θέμα η να μην το καταλαβαίνεις.Μα όολα τα θέματα δεν τα καταλαβαίνεις;; Απορώ. Εχω παρατηρήσει πάντως πως την μεγαλύτερη κίνηση την έχουν blog που δεν προβληματίζουν και μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Τραλαλα, τραλαλο, δηλαδή. Στην ίδια κατάσταση με εσένα βρίσκομαι και εγώ. Υπάρχει λόγος να υπάρχει το blog αν δεν υπάρχει διάλογος;; Είναι κάτι που με προβληματίζει και εμένα τώρα τελευταία.
Περιμένω διάλογο
φιλί λυπημένο.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όποιος δεν κάνει "δημόσιες σχέσεις" δεν βλέπει χαϊρι, ότι συμβαίνει και εκτός διαδικτύου δηλαδη. Απλά τα πράγματα. Μετά να δεις πως έρχεται ο "προβληματισμος".
Είμαι κι εγώ σε παρόμοια θέση, μάλλον χειρότερη. Διατηρώ δυο ιστολόγια ή μπλογκ, το ένα σοβαρό και το άλλο χιουμοριστικό. Σπανίως σχολιάζεται το ένα ή το άλλο. Οπότε, όπως λες, καταντά μονόλογος. Όταν μια φορά απόρησα κι εγώ, αγανάκτησα και με έπιασε το παράπονο, μού ήρθε ως εκ θαύματος ένα σχόλιο που με ρώτησε γιατί έγραφα το μπλογκ μου - για τους άλλους ή για τον εαυτό μου; Αυτό με προβλημάτισε και σκέφθηκα: τον παλιό καιρο, πριν την άφιξη των υπολογιστών, όταν διατηρούσα προσωπικό ημερολόγιο, περίμενα να το διαβάσει άλλος και να το σχολιάσει; Ασφαλώς όχι. Τα θέματα ήσαν πολλά κια διάφορα αλλά δεν ανέμενα να διαβάσει κανείς το ημερολόγιο μου το οποίο το έκλεινα και το έβαζα σε συρτάρι στο δωμάτιό μου σαν κάτι κρυφό.
Έτσι κι εσύ τώρα, Γεράσιμε. Αν σου αρέσει να γράφεις και να διατυπώνεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου, γράφε, και μην περιμένεις ούτε να αναγνωσθεί ούτε να σχολιασθεί. Γράφε επειδή σου αρέσει να γράφεις και να προβληματίζεσαι και να καταγίνεσαι με διάφορα επίκαιρα και μη θέματα,και να δημιουργείς κάτι, και αν κάποιος τύχει να δώκει πάνω στο μπλογκ σου και θελήσει να σχολιάσει κάποια ανάρτησή σου, τόσο το καλύτερο. Είναι bonus. Αν όχι, να μη χτυπιέσαι και να σε πιάνει το παράπονο. Γράφε δηλαδή για τον εαυτό σου πρωτίστως. Με αυτή την νοοτροπία δεν κινδυνεύεις να απογοητευθείς. Έτσι κάνω κι εγώ τώρα. Γράφω διότι μου δίνει ευχαρίστηση να γράφω, και δεν περιμένω σχόλια. Και συνήθως δεν παίρνω σχόλια! Αλλά εσύ, όπως βλέπω, πήρες σχόλια, και μάλιστα πήρες και το δικό μου σχόλιο. Κι εγώ σε ζηλεύω, διότι ήδη κατάφερες περισσότερα σχόλια απ'ό,τι εγώ που εκφράζομαι αγγλιστί (η υπ.’αρ.1 γλώσσα της υφηλίου) και που συνηθίζω να παίρνω... μηδέν σχόλια!
Τα ιστολόγια είναι εξ ορισμού και εκ φύσεως μονόλογος, όχι διάλογος. Απλώς κάποτε ο μονόλογος μετουσιώνεται σε διάλογο διότι κάποιος διάβασε το μπλογκ μας και θέλησε να μπει στον κόπο να το σχολιάσει.
Γεράσιμε, έχεις ενα πολύ καλό μπλόγκ, και πάντα έχεις κάτι καλό να πείς. Προσωπικά σε διαβάζω πάντα, γιατί η σκέψη σου έχει καλλιέργια, ευαισθησία και ευθύτητα. Μην παρεξηγείς όμως τους άλλους αν κάποτε αισθάνεσαι λίγο μοναξιά. Στις ατέλειωτες υποχρεώσεις αυτής της ζωής, μερικές φορές η κατάλληλη στιγμή απλά ξεγλιστά απο μπροστά μας.
Δεν θα σου πώ τί θα κάνεις, αλλά ελπίζω να μην κλείσεις αυτές τις ωραίες σου σκέψεις. Ούτε να τις ευτελίσεις σε αγοραία πόστ. Μείνε αυτό που είσαι, όποτε μπορείς, όποτε αυθόρμητα αισθάνεσαι να κάτσεις πίσω απο το πληκτολόγιο. Σίγουρα ο καιρός φέρνει και την κόπωση. Συνέχισε αν μπορείς.
Προσωπικά υπάρχουν πολλές φορές, που τη στιγμή που είμαι έτοιμος να αφήσω ενα σχόλιο, το πόστ αλλάζει και αισθάνομαι πως έχασα το τραίνο. Και άλλες φορές που γράφω κάτι, διστάζω να πατήσω το κουμπί γιατί δεν θεωρώ πως είναι σημαντικό αυτό που έγραψα. Θάναι κι άλλοι που αισθάνονται το ίδιο πιστεύω.
Γεράσιμε μου, καλημέρα.
Μην το βάζεις κάτω. Οι ωραίες σκέψεις και οι βαθιοί προβληματισμοί δεν είναι αυτοί που, συνήθως, σχολιάζονται πολύ. Έχω προσέξει ότι πιο πολύ σχολιάζονται τα εύπεπτα ποστ, καθώς και εκείνα των οποίων ο διαχειριστής κάνει δημόσιες σχέσεις με πολλές βόλτες στο διαδίκτυο.
Keep up the good work!!
Επίσης, δεν έχουμε όλοι ιστολόγια και μας δημιουργείται εύλογα η εντύπωση ότι η άποψη μιας ανώνυμης και παντελώς άγνωστης αναγνώστριας δε θα ενδιαφέρει κανέναν.
Χώρια που όταν μια ανάρτηση είναι σοβαρή, πολυεπίπεδη και συγκροτημένη, όλοι λένε από μέσα τους: Τι να πω εγώ τώρα, τα είπε εκείνος όλα!
Συνειδητοποίησα κι εγώ κάποια στιγμή οτι η ανταπόκριση στο blogging είναι σε κάποιο βαθμό αντιστρόφως ανάλογη της πληρότητας και της συγκρότησης της ανάρτησης.
Το να αφήνουν οι άλλοι μόνο θαυμαστικά σχόλια γρήγορα κουράζει και σίγουρα δεν καλλιεργεί κάποιου είδους επικοινωνία.Τελικά,το να τα λες όλα είναι το αντίστοιχο του να περιορίζεις τον αναγνώστη στο ρόλο του κοινού που δεν μπορεί να αλληλεπιδράσει με την αυθεντία που κάνει τη διάλεξη.
Θέλει λοιπόν κάποια τέχνη το μέσο,κάποια αμφισημία,που να επιτρέπει διαφορετικές προσωπικές ερμηνείες...
Επίσης βοηθά και η ανταποδοτικότητα στα σχόλια...Και τέλος,συχνά είμαστε πολύ κουρασμένοι για να σχολιάσουμε ένα θέμα που θέλει σκέψη και το αναβάλλουμε για άλλη στιγμή,με αποτέλεσμα να χάνονται οι αυθόρμητες σκέψεις της πρώτης ανάγνωσης αλλά και το θέμα να "μπαγιατεύει".
Συνέχισε,αλλά γίνε και συ πιο ομαδικός στο "παιχνίδι" σου...
Μην το βλέπεις έτσι. Ούτως ή άλλως το μπλογκ είναι το προσωπικό ημερολόγιο του καθενός όπου γράφονται σκέψεις, παρατηρήσεις κλπ. Τώρα αν δεν σχολιάζονται και απλά διαβάζονται πάλι καλό κάνει. Keep up the good work κι εμείς είμαστε δίπλα. Δεν είσαι μόνος σου και να θες!
Η επικοινωνία είναι διπλής κατεύθυνσης.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι κάνουμε πρώτα εμείς για την ζητούμενη αμφίδρομη επικοινωνία.
Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις θεωρούμε την δικιά μας άποψη "ισχυρότερη" των άλλων , πολύ χειρότερο ,δεν ακούμε προσεκτικά τους άλλους.
Οπως και στην πραγματική ζωή εξάλλου.
Θυμάμαι στο παρελθόν οτι έχουμε διαφωνήσει και κάποιον θυμό που είχες εκφράσει απέναντι μου γιατί απλά δεν συμφωνούσες με τα λεγόμενα μου ή με τον τρόπο που τα έλεγα.
Προσωπικά δεν θυμώνω, αλλά λυπάμαι.
Αυτά ομως τα παραβλέπω και προτιμώ να κρατώ τις συμφωνίες που στο κάτω κάτω είναι περισσότερες απο τις διαφωνίες.
Για το μπλόγκιν πιστεύω οτι ο σχολιασμός είναι το 80% της αξίας μίας ανάρτησης, εκεί όπου λαμβάνει χώρα η περίφημη "επικοινωνία"
Αν δεν υπάρχει σχολιασμός θα υπάρχουν λόγοι για αυτό.
Αν υπάρχουν (όπως καλή ώρα σε αυτή την ανάρτηση) είναι γιατί κέντρισες την διάθεση των σχολιαστών.
αν υπάρχουν και "ζωντανοί" σχολιασμοί, και οχι γλυκανάλατοι, ακόμα καλύτερα.
Προσωπικά πιστεύω οτι δεν σου αξίζουν κλάψες για μονολόγους.
Οι μονόλογοι είναι και αυτοί στο παιχνίδι της επικοινωνίας.
Σίγουρα όμως δεν είναι παραλογισμός.
Εγώ σε διαβάζω, αλλά μια φορά που πήγα να αφήσω σχόλιο είχα πρόβλημα στην επιλογή ταυτότητας δεν την έπαιρνε δηλαδή και μου ζητούσε λογαριασμό google που δεν έχω. Μπορεί να μην ήξερα πως να το κάνω σωστά ή μπορεί να συνέβαινε κάτι άλλο, δεν ξέρω. Εκτοτε σε διαβάζω σιωπηλά. Αν το σχόλιο αυτό καταφέρω να το δημοσιεύσω θα σου γράφω συχνότερα. Τίνα
Σας ευχαριστώ όλους, συνεχίζω ακάθεκτος!
Καλησπέρα Γεράσιμε! Έστω και καθυστερημένα θέλω να εκφράσω τη χαρά μου για την απόφασή σου (στο παραπάνω σχόλιό σου) να συνεχίσεις. Είναι καλό τουλάχιστον για μας που σε διαβάζουμε!...
Δημοσίευση σχολίου