Ακυβερνησία

Δεν ξέρω αν αυτό θα γινόταν πουθενά αλλού επί της γης. Από την Κυριακή που οι γνωστοί σε όλους μας πλέον μετανάστες βρέθηκαν μέσα στη Νομική και για τρεις μέρες παρακολουθούμε μια ακατάσχετη και ατελείωτη φλυαρία από υπουργούς, υφυπουργούς, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς, δικηγόρους, φοιτητές και όποιον άλλο έχει όρεξη να μπει στο χορό: αντεγκλήσεις, διαπραγματεύσεις, διαξιφισμοί, αλληλοκατηγορίες, φωνές, αναλύσεις, κόντρα αναλύσεις, γνώμες, απόψεις, κόντρα γνώμες, κόντρα απόψεις. Οι της κυβέρνησης κατηγορούν τις πρυτανικές αρχές για απραξία καθότι το ζήτημα είναι καθαρά της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι πρυτάνεις υποστηρίζουν ότι οι 250 μετανάστες που την έχουν αράξει στη Νομική αποτελούν ζήτημα μεταναστευτικής πολιτικής και ως εκ τούτου η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει δράση. Διάφοροι άλλοι λένε το μακρύ τους και το κοντό τους σε ζωντανές συνδέσεις μπροστά σε μικρόφωνα ή σε τηλεπαράθυρα. Και, για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι ακόμα και τα απλά πράγματα στην Ελλάδα πρέπει να γίνονται δύσκολα. Και κάτι χειρότερο: ότι τα απλά πράγματα δεν ήταν ποτέ απλά. Αντί για το αυτονόητο, δηλαδή να τους βγάλει σηκωτούς από το κτίριο της Νομικής τη Δευτέρα το πρωί η αστυνομία – καθότι κανείς, μετανάστης ή μη, δεν έχει δικαίωμα και για κανέναν λόγο να στρογγυλοκάθεται ετσιθελικά σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, ιδίως αν αυτός ο δημόσιος χώρος είναι χώρος παραγωγής και μετάδοσης γνώσης όπως το πανεπιστήμιο – καθόμαστε και παρακολουθούμε επί τρεις μέρες ένα σίριαλ επίρριψης ευθυνών από τους μεν στους δε, από τους δε σε οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά τους και πάλι απ’ την αρχή. Σύνοδοι πρυτάνεων, τηλεπαράθυρα, πρωινές εκπομπές και απογευματινά δελτία ειδήσεων ασχολούνται με το μέγα αυτό ζήτημα για το οποίο όλοι έχουν άποψη αλλά κανείς δεν τολμά να κάνει το παραμικρό. Σήμερα λέει όλοι οι παραπάνω περιμένουν να αποφασίσει το συντονιστικό των μεταναστών αν θα δεχτεί την πρόταση μεταφοράς σε άλλο χώρο. Και μαζί τους περιμένει ολόκληρη η Ελλάδα να δει αν, πότε και πώς θα τελειώσει αυτή η επίδειξη ανικανότητας, ατολμίας, αναποφασιστικότητας, εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας και των θεσμών της. Κάνοντάς με να αναρωτιέμαι: αν, λέμε αν, συνέβαινε κάποια στιγμή κάτι πραγματικά σοβαρό, τι θα έπρεπε να περιμένουμε να κάνει η ελληνική πολιτεία όταν τη βλέπουμε να παραλύει μπροστά σε κάτι τόσο συγκριτικά ασήμαντο;