Πίνδος

Άρτι αφιχθείς από ένα σύντομο καλοκαιρινό οδοιπορικό σε έναν αγαπημένο προορισμό, τα βλαχοχώρια των Γρεβενών, ανεβάζω μερικές φωτογραφίες που βέβαια δε φτάνουν για να μεταφέρουν την αίσθηση του βουνού που αν δεν την έχεις ζήσει, καλοκαίρι, ανάμεσα στους κατοίκους των χωριών απαλλαγμένων από τους ευκαιριακούς επισκέπτες των χειμερινών σπορ, δύσκολα τη φαντάζεσαι. Δροσερές διαδρομές που γυροφέρνουν πανύψηλα, απάτητα δάση, για όσους θέλουν να αφήσουν πίσω τους την παραλιακή παντοκρατορία της πλαστικής σαγιονάρας και του φραπέ. Βέβαια ακόμα και το καλοκαίρι δε λείπουν, ακόμα και από την αυστηρή Πίνδο, οι νεοέλληνες που με την αυτοκινητάρα θα τρέχουν σαν παλαβοί στην φιδωτή άσφαλτο προσβάλλοντας το τοπίο γύρω τους ή τα ξενοδοχεία με τις πισίνες. Αλλά, παρά τις παραφωνίες, το δάσος παραμένει παρθένο, το ορεινό τοπίο υποβλητικό. Και η εμπειρία, κάθε φορά, ασύγκριτη.
 

Μια και φέτος ήταν της μόδας οι λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκή συνέλευση στη Σαμαρίνα, απ' αυτές τις παλιές, πριν γίνουν μόδα οι τέτοιου είδους μαζώξεις.

Έτερη λαϊκή συνέλευση στο Σπήλαιο. Σημαντική διαφορά μεταξύ των δυο: στη Σαμαρίνα οι γέροντες κάθονται με γυρισμένες τις πλάτες ο ένας στον άλλο, στο Σπήλαιο αντικριστά.

Περπατώ περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είν' εδώ.

Πανοραμική άποψη του πλάτανου στο Περιβόλι από ένα τραπεζάκι που καθόμουν από κάτω του απολαμβάνοντας μια ζεστή σοκολάτα (η ζεστή σοκολάτα ενδεικτική του πόση δροσιά είχε, καθότι το χωριό κάθεται και σε κάποιο υψόμετρο).

Το Περιβόλι τραβηγμένο στα βιαστικά φεύγοντας.
 

Ποιος είπε ότι το βουνό δεν προσφέρει έντονες συγκινήσεις; Ιδού μια αγελάδα σε σπάνιες για το είδος της στιγμές αναρρίχησης (πάντα σε αναζήτηση φαγητού).

Να πω ότι σε αντίθεση με ζώα του δάσους όπως οι αλεπούδες που δύσκολα 'πιάνει' κανείς με τον φωτογραφικό φακό, οι αγελάδες αποτελούν εύκολο 'στόχο'. Βέβαια καμιά φορά ποζάρουν... περισσότερο απ' ό, τι χρειάζεται και μάλιστα στη μέση του δρόμου. Φύγε βρε!

Ένας άνθρωπος, μια εποχή, ένα όνειρο

Υπάρχουν φορές που όταν φεύγει ένας άνθρωπος δεν φεύγει μόνος. Φεύγει παίρνοντας μαζί του και μια εποχή. Μια εποχή, που την κουβαλούσε πάνω του σαν φυλαχτό πολύτιμο, ζώντας ο ίδιος, στα στερνά του, σε καιρούς αφιλόξενους, αλλότριους. Αυτά θα 'λεγε κανείς για τον Σάκη Πεπονή που έφυγε, αυτό το ταραγμένο, θορυβώδες καλοκαίρι αθόρυβα, όπως αθόρυβα έζησε, από τη ζωή. Βλέποντας, εν έτει 2011, έναν άνθρωπο και μάλιστα έναν πολιτικό με τη δική του σεμνότητα, τον δικό του μεστό, γεροδεμένο λόγο, αναρωτιόταν κανείς πώς μπορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος να εξακολουθεί να υπάρχει, να σκέφτεται, να μιλά. Ένας πολιτικός απ' αυτούς που προτιμούσαν να αφήνουν κληρονομιά πίσω τους όχι βίλες ή αναψυκτήρια, αλλά βιβλία. Όχι λόγια στολισμένα με πιασάρικες, εκπορνευμένες λέξεις που σου γνέφουν να περάσεις στα ενδότερα κλείνοντάς σου το μάτι αλλά αγέρωχα έργα. Ένας πολιτικός απ' αυτούς που πίστευαν. Ακόμα. Και που δούλευαν. Χωρίς φωνές, χωρίς τηλεπαράθυρα να τους πλαισιώνουν, χωρίς έπαρση. Κυρίως χωρίς έπαρση. Χωρίς αυτά τα ανυπόφορα 'αφήστε με να ολοκληρώσω' που κραυγάζουν οι νεότεροι όταν φοβούνται ότι οι λέξεις τους δεν έκαναν τη δουλειά τους, ότι δεν έφεραν αρκετούς πελάτες στο μαγαζί. Όταν φεύγει ένας πολιτικός αυτής της κοπής, αυτού του σπάνιου κράματος αξιοπρέπειας, καλλιέργειας και αφοσίωσης, που κάποτε δεν ήταν πια και τόσο δυσεύρετο, νιώθεις σαν κάποιος να σου χάρισε κάτι πανέμορφο κι άξαφνα να στο πήρε πίσω. Νιώθεις ότι όνειρο ήταν και πάει, πέρασε. Και ξέρεις ότι αύριο σε περιμένουν ο Άδωνις, ο μπαρμπα-Τσίπρας και τ' άλλα πρωτοπαλίκαρα της μετριότητας, της σπουδαιοφάνειας, της κενολογίας, με τις δίμετρες, σέξι λέξεις τους, για να σου τραβήξουν την προσοχή, να σε μπάσουν στο μαγαζί τους. Ακόμα ευκολότερα.

O οικονομολόγος Φιοντόρ Ντοστογιέφκσι

Ο παλιός αγαπημένος Ουμπέρτο Έκο έλεγε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Μήνας διακοπών, γαρ. Αυτόν τον συγκεκριμένο Αύγουστο, όμως, υπάρχουν. Ο καπιταλισμός φαίνεται να φτάνει, παγκοσμίως, σε κάποια άγνωστα μέχρι σήμερα σύνορα, που η κερδοσκοπία ως πρόταγμα, ως κεντρική επιδίωξη, τον έφερε. Τι βρίσκεται πέρα απ' αυτά τα σύνορα; Ακόμα το ψάχνουμε. Προς το παρόν φτάσαμε στην κυριαρχία των 'οίκων αξιολόγησης' σε βάρος ολόκληρων λαών, ακούμε για την Ιταλία, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, που έχουν μπει στη ρουλέτα της χρεοκοπίας παίζοντας τα ρέστα τους. Αυτές τις μέρες, στις διεθνείς χρηματαγορές, κρίνεται η επικράτηση του ανθρώπου πάνω στο αυτονομημένο του δημιούργημα που λέγεται καπιταλισμός και στο οποίο έχει εγκλωβιστεί τους δυο τελευταίους αιώνες ή η πλήρης υποδούλωσή του σε αυτό. Προς το παρόν, φαίνεται να συμβαίνει το δεύτερο, καθώς παγκόσμιοι οργανισμοί, ηγέτες κρατών, οικονομολόγοι, φαίνονται ανήμποροι να σταθούν όρθιοι απέναντι στην ανθρώπινη απληστία. Όταν η παγκόσμια οικονομία έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ρουλέτα, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία έξω από το ποντάρισμα: πολλά βάζεις, πολλά κερδίζεις. Αν δεν έχεις να βάλεις κι είσαι και καταχρεωμένος από την πολλή χασούρα, πάρε μια υποβάθμιση της πιστοληπτικής σου ικανότητας να ’χεις να πορεύεσαι. Στην παρούσα ανθρωποφαγική φάση που έχει περάσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός, γίνεται πιο επίκαιρος από ποτέ όχι ο Άνταμ Σμιθ, ούτε ο Καρλ Μαρξ. Oύτε κανένας μεγάλος διανοητής απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι έχει έρθει προ πολλού το τέλος των ιδεολογιών αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ιστορίας, οπότε τι είχαμε, τι χάσαμε. Πιο επίκαιρος από ποτέ γίνεται ο αθάνατος Ντοστογιέφσκι, εθισμένος κι ο ίδιος στη ρουλέτα, με τον Παίκτη, προτεινόμενο βιβλίο για το φετινό καλοκαίρι.