Πίνδος

Άρτι αφιχθείς από ένα σύντομο καλοκαιρινό οδοιπορικό σε έναν αγαπημένο προορισμό, τα βλαχοχώρια των Γρεβενών, ανεβάζω μερικές φωτογραφίες που βέβαια δε φτάνουν για να μεταφέρουν την αίσθηση του βουνού που αν δεν την έχεις ζήσει, καλοκαίρι, ανάμεσα στους κατοίκους των χωριών απαλλαγμένων από τους ευκαιριακούς επισκέπτες των χειμερινών σπορ, δύσκολα τη φαντάζεσαι. Δροσερές διαδρομές που γυροφέρνουν πανύψηλα, απάτητα δάση, για όσους θέλουν να αφήσουν πίσω τους την παραλιακή παντοκρατορία της πλαστικής σαγιονάρας και του φραπέ. Βέβαια ακόμα και το καλοκαίρι δε λείπουν, ακόμα και από την αυστηρή Πίνδο, οι νεοέλληνες που με την αυτοκινητάρα θα τρέχουν σαν παλαβοί στην φιδωτή άσφαλτο προσβάλλοντας το τοπίο γύρω τους ή τα ξενοδοχεία με τις πισίνες. Αλλά, παρά τις παραφωνίες, το δάσος παραμένει παρθένο, το ορεινό τοπίο υποβλητικό. Και η εμπειρία, κάθε φορά, ασύγκριτη.
 

Μια και φέτος ήταν της μόδας οι λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκή συνέλευση στη Σαμαρίνα, απ' αυτές τις παλιές, πριν γίνουν μόδα οι τέτοιου είδους μαζώξεις.

Έτερη λαϊκή συνέλευση στο Σπήλαιο. Σημαντική διαφορά μεταξύ των δυο: στη Σαμαρίνα οι γέροντες κάθονται με γυρισμένες τις πλάτες ο ένας στον άλλο, στο Σπήλαιο αντικριστά.

Περπατώ περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είν' εδώ.

Πανοραμική άποψη του πλάτανου στο Περιβόλι από ένα τραπεζάκι που καθόμουν από κάτω του απολαμβάνοντας μια ζεστή σοκολάτα (η ζεστή σοκολάτα ενδεικτική του πόση δροσιά είχε, καθότι το χωριό κάθεται και σε κάποιο υψόμετρο).

Το Περιβόλι τραβηγμένο στα βιαστικά φεύγοντας.
 

Ποιος είπε ότι το βουνό δεν προσφέρει έντονες συγκινήσεις; Ιδού μια αγελάδα σε σπάνιες για το είδος της στιγμές αναρρίχησης (πάντα σε αναζήτηση φαγητού).

Να πω ότι σε αντίθεση με ζώα του δάσους όπως οι αλεπούδες που δύσκολα 'πιάνει' κανείς με τον φωτογραφικό φακό, οι αγελάδες αποτελούν εύκολο 'στόχο'. Βέβαια καμιά φορά ποζάρουν... περισσότερο απ' ό, τι χρειάζεται και μάλιστα στη μέση του δρόμου. Φύγε βρε!