Ένας άνθρωπος, μια εποχή, ένα όνειρο

Υπάρχουν φορές που όταν φεύγει ένας άνθρωπος δεν φεύγει μόνος. Φεύγει παίρνοντας μαζί του και μια εποχή. Μια εποχή, που την κουβαλούσε πάνω του σαν φυλαχτό πολύτιμο, ζώντας ο ίδιος, στα στερνά του, σε καιρούς αφιλόξενους, αλλότριους. Αυτά θα 'λεγε κανείς για τον Σάκη Πεπονή που έφυγε, αυτό το ταραγμένο, θορυβώδες καλοκαίρι αθόρυβα, όπως αθόρυβα έζησε, από τη ζωή. Βλέποντας, εν έτει 2011, έναν άνθρωπο και μάλιστα έναν πολιτικό με τη δική του σεμνότητα, τον δικό του μεστό, γεροδεμένο λόγο, αναρωτιόταν κανείς πώς μπορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος να εξακολουθεί να υπάρχει, να σκέφτεται, να μιλά. Ένας πολιτικός απ' αυτούς που προτιμούσαν να αφήνουν κληρονομιά πίσω τους όχι βίλες ή αναψυκτήρια, αλλά βιβλία. Όχι λόγια στολισμένα με πιασάρικες, εκπορνευμένες λέξεις που σου γνέφουν να περάσεις στα ενδότερα κλείνοντάς σου το μάτι αλλά αγέρωχα έργα. Ένας πολιτικός απ' αυτούς που πίστευαν. Ακόμα. Και που δούλευαν. Χωρίς φωνές, χωρίς τηλεπαράθυρα να τους πλαισιώνουν, χωρίς έπαρση. Κυρίως χωρίς έπαρση. Χωρίς αυτά τα ανυπόφορα 'αφήστε με να ολοκληρώσω' που κραυγάζουν οι νεότεροι όταν φοβούνται ότι οι λέξεις τους δεν έκαναν τη δουλειά τους, ότι δεν έφεραν αρκετούς πελάτες στο μαγαζί. Όταν φεύγει ένας πολιτικός αυτής της κοπής, αυτού του σπάνιου κράματος αξιοπρέπειας, καλλιέργειας και αφοσίωσης, που κάποτε δεν ήταν πια και τόσο δυσεύρετο, νιώθεις σαν κάποιος να σου χάρισε κάτι πανέμορφο κι άξαφνα να στο πήρε πίσω. Νιώθεις ότι όνειρο ήταν και πάει, πέρασε. Και ξέρεις ότι αύριο σε περιμένουν ο Άδωνις, ο μπαρμπα-Τσίπρας και τ' άλλα πρωτοπαλίκαρα της μετριότητας, της σπουδαιοφάνειας, της κενολογίας, με τις δίμετρες, σέξι λέξεις τους, για να σου τραβήξουν την προσοχή, να σε μπάσουν στο μαγαζί τους. Ακόμα ευκολότερα.