Κακήν κακώς, αυτές οι εκλογές θα γίνουν. Πρέπει να γίνουν. Ασχέτως του ότι πολιτικοί και κόμματα τις αντιμετωπίζουν σαν μια ενοχλητική formality, μια τυπική διαδικασία που αναγκαστικά πρέπει να ακολουθηθεί σαν από μια παλιά, κακή συνήθεια. Γιατί ναι, αυτή την εντύπωση έχω. Αυτές οι εκλογές φαίνονται να τους ενοχλούν γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τη μεταπολιτευτική, τα δυο μεγάλα κόμματα δεν έχουν εξασφαλίσει τις ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως. Αλλά και τα μικρότερα, νιώθουν να βαδίζουν σε αχαρτογράφητο έδαφος, με τις παλιές βεβαιότητες και ρητορικές να δοκιμάζονται σε καινούργια, πρωτόγνωρα crash test με την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και θα έχουν ενδιαφέρον. Προσωπικά, δεν θα άντεχα να απέχω για μια ακόμα φορά, να μείνω ένα ξένο σώμα που θα παρακολουθήσει αμέτοχο την όλη διαδικασία σαν να γίνεται κάπου αλλού, να αφορά κάποιους άλλους, να ενδιαφέρει κάποιους τρίτους. Αυτή τη φορά έχει σημασία να βάλουν όλοι από ένα χεράκι για να γυρίσει σελίδα αυτή η κατεστραμμένη, καθημαγμένη χώρα. Να σπάσουν τα σκουριασμένα στεγανά που την κρατάνε αιχμάλωτη ενός άρρωστου παρελθόντος, να απελευθερωθούν ιδέες, δυνάμεις, που έμεναν μέχρι σήμερα όμηροι πολυπλόκαμων συμφερόντων.
Κάθισα λοιπόν και το έψαξα. Είδα τι λένε τα κόμματα, κυρίως τα καινούργια. Και βρήκα ένα που με εκφράζει, που βλέπω τον εαυτό μου σ’ αυτό. Μου άρεσε ότι ήταν ένα κόμμα φτιαγμένο όχι από επαγγελματίες πολιτικούς αλλά εργαζόμενους πολίτες, που θα μπορούσαν να ήταν φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοί μου.
Ένα κόμμα που φτιάχτηκε ad hoc που λένε, ακριβώς δηλαδή για αυτή την κρίσιμη συγκυρία, για να εκφράσει την αγωνία πολλών να πάει η Ελλάδα επιτέλους παρακάτω. Μέσα από μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να είχαν γίνει χρόνια πριν, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη – ναι, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα (θα έπρεπε να) ανήκει περισσότερο στη Δύση και την Ευρώπη παρά στην Ανατολή. Αλλαγές όχι μόνο στη δημόσια διοίκηση και την οικονομία που βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αλλά και στην παιδεία, τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, τον πολιτισμό, την ίδια την πολιτική.
Ιδού μερικές από τις προτάσεις του που με βρίσκουν σύμφωνο, ξεκινώντας από τους «επαγγελματίες» πολιτικούς και τις… συντάξεις τους:
Κανένας δεν μπορεί να είναι υποψήφιος βουλευτής αν δεν έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 5 χρόνια εργασίας σε οποιονδήποτε – μη πολιτικό – χώρο. Αυτό σημαίνει ότι θα «στερηθούμε» των υπηρεσιών του φυτωρίου των κομματικών νεολαιών και των ανεπάγγελτων γόνων των πολιτικών «τζακιών». Δεν πειράζει, θα το αντέξουμε.
Καταργείται άμεσα οποιαδήποτε σύνταξη χορηγείται λόγω θητείας σε αιρετό αξίωμα. Η ρύθμιση περιλαμβάνει συντάξεις Προέδρων Δημοκρατίας Πρωθυπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών, Συνδικαλιστικών στελεχών. Πολιτικός δεν γίνεται κάποιος για να εξασφαλίσει χρηματικά οφέλη αλλά για να προσφέρει στη χώρα – άλλωστε η ενασχόληση με την πολιτική είναι προαιρετική! Κατά τη διάρκεια της θητείας, ο εκλεγμένος λειτουργός συνεχίζει να είναι ασφαλισμένος στον φορέα που ήταν και πριν να εκλεγεί. Συνταξιοδοτείται από τον φορέα του στα 65 όπως όλοι οι Έλληνες, χωρίς τα χρόνια του αξιώματος να προσθέτουν κάτι.Για την τριτοβάθμια εκπαίδευση…
Οι σπουδές ξαναγίνονται... σπουδές και όχι φυτώριο κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών. Κάθε κομματική δραστηριότητα σε χώρους Εκπαίδευσης απαγορεύεται. Είναι η μάστιγα και το όνειδος της Ανώτατης Εκπαίδευσής μας. Σε ποια πολιτισμένη χώρα λειτουργούν κομματικές νεολαίες μέσα στα πανεπιστήμια με δικαιώματα μάλιστα κράτους εν κράτει; Όποιος μαθητής ή φοιτητής θέλει να ενταχθεί σε κόμμα, να πάει στην κομματική οργάνωση της γειτονιάς του. Μέσα στα πανεπιστήμια τα κόμματα δεν έχουν καμία δουλειά, δεν χρησιμεύουν στην ελεύθερη διακίνηση της σκέψης, αλλά στον εγκλεισμό και στην περιχαράκωσή της πίσω από κομματικά κιγκλιδώματα. Το πρώτο πράγμα που χρεοκόπησε σε αυτήν την χώρα ήταν η παιδεία του - ό,τι άλλο χρεωκόπησε ήταν το φυσικό επακόλουθο.
Η είσοδος στους χώρους των Πανεπιστημίων θα γίνεται με ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου πρόσβασης (κάρτα) όπως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Πλήρης κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Η διακίνηση των ιδεών γίνεται στη χώρα μας χωρίς κανένα εμπόδιο και κανένας δεν διώκεται για τις ιδέες του. Οι μόνοι χώροι στους οποίους, αν εκφράσεις τις ιδέες σου, κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα είναι, σήμερα, οι χώροι των Πανεπιστημίων.
Καταργείται η συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και απαλλάσσεται η Πανεπιστημιακή κοινότητα από το καρκίνωμα της παράνομης δοσοληψίας καθηγητών - φοιτητών (σου δίνω τα θέματα – με ψηφίζεις;) που έχει καταβαραθρώσει το ηθικό κύρος όλων των πλευρών και εθίζει τους φοιτητές στη διαφθορά. Ο φοιτητής πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει - όχι για να το διοικήσει.Για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας (ναι, όσο κι αν δεν τους φαίνεται, είναι – και θα έπρεπε να είναι – δυο ξεχωριστές οντότητες, όχι μια ενιαία):
Καταργούνται οι ορκωμοσίες πολιτικών αξιωματούχων ενώπιον αρχιερέων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί και οι Βουλευτές ορκίζονται ενώπιον τριμελούς επιτροπής που αποτελείται από τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας και τον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου.To κόμμα λέγεται ‘δημιουργία, ξανά’ και εδώ μπορείτε να βρείτε όλες τις υπόλοιπες θέσεις και προτάσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου