Beyond words

Πώς είναι να προσπαθείς να πεις κάτι για την Ελλάδα όταν, βαθιά μέσα σου, ξέρεις - και το ξέρεις εδώ και καιρό - ότι έχεις ήδη φύγει; Ότι αυτή η χώρα σε έχει διώξει, όπως διώχνει κι άλλους μέρα με τη μέρα; Ότι είμαστε πλέον beyond words, ότι έχουν από καιρό ειπωθεί όλα, όσα μπορούσαν να ειπωθούν πάνω στην ελληνική πραγματικότητα; Για την ακρίβεια έχουν ειπωθεί από χίλιες δυο μεριές χρόνια τώρα, χρόνια πολλά, αλλά τίποτα δεν άλλαξε και δεν αλλάζει. Γιατί όταν βγαίνουμε από τα πληκτρολόγια έξω στην πραγματικότητα, στην πραγματική πραγματικότητα, όχι αυτήν τη ζεστή και τρυφερή του διαδικτύου, όλα συμβαίνουν αλλιώς, τρέχουν σε μια άλλη διαδρομή από την κούρσα αναρτήσεων και σχολιασμών στα social media, υπάρχουν σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν. Πώς είναι να έχεις από καιρό συνειδητοποιήσει ότι δεν χρειαζόμαστε άλλα εξαιρετικά editorials σε free press, εύστοχα άρθρα σε εφημερίδες, άλλες συγκινητικές αναρτήσεις σε blogs ή στο Facebook; Αλλά έργα; Ότι τα λόγια έρχονται πια σαν ένα φτηνό, μίζερο, προβλέψιμο υποκατάστατο των πράξεων που δεν γίνονται, που δεν έγιναν ποτέ; Ε, είναι κάπως έτσι. Όπως ακριβώς νιώθεις αυτή τη στιγμή. Και καλό θα ήταν να κοιτάξεις και το ρολόι σου για λίγο, να δεις πόσων χρονών είσαι και αν αξίζει να περάσεις την υπόλοιπή σου ζωή θαυμάζοντας τα λογοτεχνικά ταλέντα του λαού μας που ολοένα και πληθαίνουν ή να αλλάξεις ρότα, να φύγεις για μια άλλη χώρα - πίστεψέ με, υπάρχουν πολλές - που οι άνθρωποι δεν παρηγορούνται με χιλιοειπωμένα (αλλά με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο) λόγια, αλλά έχουν στήσει έτσι τις ζωές τους, τις πραγματικότητές τους, τα πολιτεύματά τους, τις μικροκοινωνίες τους, ώστε να μπορούν και να κάνουν πράγματα και αυτά τα πράγματα να έχουν νόημα. Σκέψου το. Η ζωή δεν είναι Scrabble.