Γεροντοχώρα

H περιοχή που ζω τα τελευταία χρόνια είναι η Πυλαία Θεσσαλονίκης. Τρία λεπτά από εκεί που μένω, ο Δήμος έφτιαξε κάτι που πρέπει να είναι το πιο πολυτελές ΚΑΠΗ όλης της επικράτειας (το βλέπετε στη φωτογραφία). Εκατοντάδες χιλιάδες σπαταλημένα ευρώ για να φτιαχτεί ένα υπερλουξ καφενείο ηλικιωμένων ανδρών που έρχονται με τα αυτοκίνητά τους (ας σημειωθεί ότι δεν είχε προβλεφθεί η ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε ένα μεγάλο πάρκινγκ αυτοκινήτων που όταν βρέχει γίνεται λασπότοπος), πίνουν τον καφέ τους, παίζουν την πρέφα τους και επιστρέφουν σπίτια τους για τηλεόραση ή υπνάκο. Στον πάνω όροφο οι γιαγιάδες της περιοχής μαθαίνουν ζωγραφική και αγιογραφία. Καλά και άγια θα πει κανείς όλα αυτά, να φροντίσουμε και την τρίτη ηλικία. Την ίδια στιγμή όμως η περιοχή, που τα τελευταία χρόνια κατοικήθηκε από πολλά νέα ζευγάρια που επέλεξαν να μεγαλώσουν σε αυτή τα παιδιά τους, δεν διαθέτει ούτε μια παιδική χαρά. Και η εντύπωσή μου είναι ότι όταν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, χτυπημένοι από την ανεργία, από την έλλειψη κοινωνικού κράτους, από πόσα άλλα, θα φύγουν για άλλες χώρες, η Ελλάδα θα μείνει με τους ηλικιωμένους της και τα υπερπολυτελή ΚΑΠΗ της. Ηλικιωμένους που αντί, όπως γίνεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού, να προσφέρουν κοινωνικό έργο, βοηθώντας ας πούμε νέα ζευγάρια να αντιμετωπίσουν χίλιες δυο δυσκολίες της καθημερινότητας, προτιμούν το χαρτάκι ή τη… ζωγραφική. Αλήθεια πόσα νεαρά ζευγάρια δεν γνωρίζω που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν διαθέτουν παππούδες και γιαγιάδες, να παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο. Αυτές οι κυρίες-επίδοξοι αγιογράφοι αλλά και οι κύριοι της χαρτοπαιξίας θα μπορούσαν, εθελοντικά, να βοηθάνε νέες μαμάδες και μπαμπάδες που δεν έχουν κάποια βοήθεια με το μεγάλωμα των παιδιών. Και σε πόσες άλλες περιπτώσεις, να προσφέρουν εθελοντικές υπηρεσίες στη δημοτική βιβλιοθήκη, στις παιδικές χαρές (αν κάποτε φτιαχτούν), σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς ή όπου αλλού. Αλλά έτσι ξέρουν, έτσι κάνουν. Και κάτι που δεν φαίνονται να έχουν συνειδητοποιήσει οι Έλληνες πολιτικοί, τόσο της κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο και των τοπικών κοινωνιών, είναι ότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι που τους ψηφίζουν και τους οποίους έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα θα πάνε να συναντήσουν τον Κύριό τους ή δεν θα μπορούν πια να ανεβαίνουν με τα πι τις σκάλες των εκλογικών κέντρων για να τους ρίξουν την ψήφο τους. Τότε όμως θα ’ναι αργά.