Πώς φτάσαμε ως εδώ; Kάπως έτσι...

...οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις [εννοείται στην Ελλάδα] είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των "αρχηγών" και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των "δυνατών": ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης...

Τάδε έφη Κορνήλιος Καστοριάδης πολλά χρόνια πριν, σε μια συνέντευξη γύρω από την ελληνική πραγματικότητα και την δύσκολη, περιπετειώδη πορεία ανά τους αιώνες που μας έφτασε, όσους θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες, απόγονοι ένδοξων ή λιγότερο ένδοξων προγόνων, ως το σήμερα (ολόκληρη η συνέντευξη εδώ). Ταυτόχρονα, προεκλογικός "πυρετός" επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ για να σπεύσουν να ψηφίσουν τα μέλη του κόμματος en masse τον ένα και μοναδικό υποψήφιο, Ευάγγελο Βενιζέλο, για "αρχηγό" που θα πάρει το κόμμα στις στιβαρές πλάτες του για να το οδηγήσει ξανά σε υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά και εκλογικές νίκες. Εν τω μεταξύ, η φαυλοκρατία, σε κάθε επίπεδο, κάθε πτυχή της ελληνικής δημόσιας ζωής, καλά κρατεί. Καθημερινά βγαίνουν στην επιφάνεια συντάξεις ή επιδόματα "μαϊμού", μικρά ή μεγαλύτερα σκάνδαλα, μίζες, σπατάλες δημόσιου χρήματος, διεφθαρμένοι μηχανισμοί εύκολου πλουτισμού. Με μια λέξη, αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που όσα γιαούρτια κι αν πεταχτούν, όσα καινούργια κόμματα, αποκόμματα, κινήματα, άρματα, "συμφωνίες" πολιτών κι αν ξεφυτρώσουν για να δώσουν το βροντερό παρόν σ' αυτές τις θλιβερές, καταθλιπτικές εκλογές που πλησιάζουν, αν γίνουν ποτέ ή όπως θα γίνουν, για να εξασφαλιστεί η "σταθερότητα" που απαιτείται για μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν για τα μάτια της "πεθεράς" Ευρωπαϊκής 'Ενωσης, αφήνοντας άθικτα τα συνήθη στεγανά ή "οχυρά", δεν προβλέπεται να αλλάξει. Μόνο να γίνει βαθύτερο, πολυπλοκότερο, δυσκολότερο. Η χώρα αυτή δεν θα αλλάξει, δεν μπορεί να αλλάξει, για τους ίδιους λόγους που ένας ζων οργανισμός δεν μπορεί να αλλάξει, να μεταβάλλει το γενετικό του υλικό, όπως το έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, γενεές επί γενεών. Μπορεί μονάχα να προσπαθήσει να δείξει έναν κάπως καλύτερο εαυτό, αν προσπαθήσει κάθε κύτταρό της, δηλαδή κάθε πολίτης της, να κάνει, να δείξει το καλύτερο δυνατό από εκεί που βρίσκεται, όπως και όσο μπορεί. Εφόσον δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.