Όταν η ενημέρωση στρατεύεται

Δευτέρα μετά τις εκλογές. Ζέστη πολλή, πρόωρη, καλοκαιρινή, μαζί και κούραση. Ανοίγεις να δεις τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Και βλέπεις. Τη δημοσιογράφο Μαρία Σπυράκη πρώτη σε σταυρούς από τη ΝΔ να στέλνεται από τους ψηφοφόρους πανηγυρικά στο Ευρωκοινοβούλιο.

Κάτι δε σου κάθεται καλά. Καθόλου καλά. Περνάνε από το μυαλό σου, σαν σε slide show, διάφοροι γνωστοί δημοσιογράφοι μεγάλων ειδησεογραφικών δικτύων της Ευρώπης. Για κάποιον λόγο, σου έρχεται στο νου ο Jeremy Paxman του BBC. Ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, για χρόνια, από τη δεκαετία του ’70 στην ενημέρωση για την πολιτική επικαιρότητα, με εκπομπές που άφησαν εποχή. Φαντάζεσαι τι καταιγίδα θα ξεσπούσε αν μια ωραία πρωία ο Paxman ανακοίνωνε ότι εντάσσεται στο ψηφοδέλτιο του Συντηρητικού Κόμματος για τις ευρωεκλογές. Πόσο προδομένοι, προσβεβλημένοι θα ένιωθαν όσοι Βρετανοί τον είχαν εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια για την ενημέρωσή τους. Δεν θα ’ταν υπερβολικό να πούμε ότι σε περίπτωση που γινόταν κάτι τέτοιο, ο Paxman μπορεί και να είχε πρόβλημα να κυκλοφορήσει στους δρόμους του Λονδίνου. Θα ερχόταν αντιμέτωπος με τη δικαιολογημένη οργή χιλιάδων τηλεθεατών, που είχαν ακουμπήσει επάνω του, για να διαμορφώσουν άποψη για όσα συνέβαιναν γύρω τους.

Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα, σκέφτεσαι την Ελληνίδα συνάδελφό του. Που επί χρόνια, μέσα από τα δελτία ειδήσεων του Mega Channel, ενημέρωνε όσους παρακολουθούσαν γύρω από την πολιτική επικαιρότητα. Ένα πόστο, στο οποίο οφείλεις να είσαι σχολαστικά αντικειμενικός, ολοκληρωτικά ανεξάρτητος, από τη στιγμή που έχεις αναλάβει να μεταφέρεις, σε όσους βλέπουν, την πολιτική σκηνή της χώρας, χωρίς πράσινους, μπλε, κόκκινους φακούς.  Και η οποία, μια ωραία πρωία, έκανε αυτό το αδιανόητο. Εντάχτηκε στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Και εν συνεχεία άρχισε να εμφανίζεται, να περιφέρεται σε τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ ως εκπρόσωπος της ΝΔ. Στα οποία πάνελ ούτε ένας από τους καταξιωμένους κατά τα άλλα συνάδελφούς της-οικοδεσπότες δεν σκέφτηκε να τη ρωτήσει, αν βλέπει μια κάποια αντίφαση, μια κάποια αντινομία μεταξύ του ρόλου της ως δημοσιογράφου και της στράτευσης με ένα πολιτικό κόμμα. Αν το δεύτερο, ευτέλισε  το πρώτο. Συνέβαινε, μάλλον το αντίθετο. Έπαιρνε εύσημα τόσο από τους δημοσιογράφους-οικοδεσπότες όσο και από διάφορους άλλους συμμετέχοντες για την ετοιμότητά της να απαντήσει όταν ερωτούνταν για διάφορα και για τις επιδόσεις της στον κομματικό της ρόλο.

Μέχρι που ήρθε η μέρα των εκλογών. Και εκτός από τους συναδέλφους της δημοσιογράφους που την θαύμαζαν στα τραπέζια των τηλεσυζητήσεων, ήρθε και η επιδοκιμασία από τους πολίτες. Οι ψηφοφόροι την ανέδειξαν πρώτη μεταξύ των υποψηφίων της ΝΔ, με δεκάδες χιλιάδες σταυρούς. Προφανώς χωρίς να ενοχλούνται στο παραμικρό απ’ το ότι μια δημοσιογράφος που υποτίθεται υπηρετούσε επί χρόνια την ενημέρωση, μέσα από ρεπορτάζ και αναλύσεις, διαμορφώνοντας άποψη στους τηλεθεατές, απεδείχθη στρατιώτης ενός κόμματος. Γεγονός άκρως αποκαλυπτικό του τι είδους και επιπέδου απαιτήσεις έχουν οι πολίτες της χώρας από τους δημοσιογράφους της. Και πόσο σοβαρά παίρνουν την ενημέρωσή τους.

*γράφτηκε για το thegreekcloud

Όταν τα κανάλια μου έλεγαν τι να ψηφίσω

Ευρωεκλογές 2014. Καλώς ή κακώς πήραν έναν χαρακτήρα δημοψηφίσματος και ψήφου διαμαρτυρίας των πολιτών απέναντι σε δυο κόμματα που, αφού κυβέρνησαν τη χώρα επί σαράντα συναπτά έτη επιβάλλοντας ένα καθεστώς κλεπτοκρατίας και πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτών και κομμάτων, ευνοιοκρατίας και διαφθοράς, πλέον συνεταιρίστηκαν για να συγκυβερνήσουν και να βάλουν μαζί τους τίτλους τέλους σε μια χώρα που έγινε επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα η ιδιότυπη παιδική χαρά τους.

Και κάπου εκεί, χτύπησε ένα καμπανάκι κινδύνου. Γιατί ήρθε η απειλή από τον ΣΥΡΙΖΑ και μια πλειάδα άλλων, καινούργιων κομμάτων που απειλούν να κλείσουν μια και καλή τον κύκλο αυτόν της μεταπολίτευσης και της παντοκρατορίας δυο κομμάτων που απολάμβαναν το μονοπώλιο εξουσίας στη χώρα και μοιράζονταν μεταξύ τους τα λάφυρα. Η αντίδραση σε αυτή την απειλή, ήταν άμεση και χειμαρρώδης.  

Χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στην αξιοπρέπεια του κάθε σκεπτόμενου πολίτη, τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, σαν τρίτος κυβερνητικός εταίρος επιδόθηκαν σε έναν μαραθώνιο θετικής προβολής των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης με παράλληλο «θάψιμο» του ΣΥΡΙΖΑ και όποιου άλλου κόμματος σήκωνε κεφάλι, απέναντι στους δυο δεινόσαυρους της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές άνοιγες την τηλεόραση και σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τις ευρωεκλογές έβλεπες τον δημοσιογράφο-οικοδεσπότη να ανοίγει την κουβέντα κάνοντας με τη σειρά στους καλεσμένους την ίδια ερώτηση: «ποια πιστεύετε ήταν η πιο ακραία τοποθέτηση, αυτή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που μίλησε στη Βουλή για ειδικά δικαστήρια ή του αρχηγού του Α.Τσίπρα, που έκανε λόγο για άρση της ασυλίας του Ε.Βενιζέλου σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην κυβέρνηση;» Αυτό που λέμε ανεξάρτητη, αντικειμενική δημοσιογραφία, είχε πια πάει περίπατο.

Δυο μέρες πριν τις εκλογές, οι τηλεθεατές παρακολουθούσαν στους δέκτες τους τη θεαματική συγκέντρωση της ΝΔ με ομιλητή τον Αντώνη Σαμαρά στο Σύνταγμα, σε μια κατάμεστη πλατεία γεμάτη «γαλάζιους» ψηφοφόρους να ανεμίζουν τις σημαίες τους. Παράλληλα, στο διαδίκτυο μπορούσε να δει κανείς την πραγματικότητα: μια άδεια, εκτός από το κέντρο της, πλατεία όπου η κυκλοφορία των οχημάτων συνεχιζόταν κανονικά και μια συγκέντρωση που με διάφορα τεχνάσματα που θύμιζαν τις «χρυσές» εποχές της δεκαετίας του ’80 και τον σκηνοθέτη των υπερσυγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ, Τάσο Μπιρσίμ, τα τηλεοπτικά κανάλια κατάφεραν να παρουσιάσουν σαν «μεγαλειώδη».

Μια μέρα, λίγες ώρες  πριν τις εκλογές  και μετά από καθημερινό βομβαρδισμό επί εβδομάδες των τηλεθεατών με ασύστολη προπαγάνδα υπέρ της συγκυβέρνησης και κινδυνολογία γύρω από το ενδεχόμενο να ανατραπεί ο κυβερνητικός συνεταιρισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και να έρθει στα πράγματα ο - μακριά από μας - ΣΥΡΙΖΑ,  το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 παραβιάζει κατάφωρα την εκλογική νομοθεσία καθοδηγώντας ξεκάθαρα όσους παρακολουθούν να ψηφίσουν Αντώνη Σαμαρά και «σταθερότητα». Φυσικά, όπως και όλο το προηγούμενο διάστημα, καμία αντίδραση από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, το περίφημο ΕΣΡ, που όλον αυτό τον καιρό φαίνεται να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Η αφρικανοποίηση της χώρας, βρίσκεται πια σε πλήρη εξέλιξη.

*γράφτηκε για την Parallaxi

Ψηφοφόροι

Χαμός με τους - μακριά από μας - ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Τσακώνονται τα κόμματα, ερίζει κόσμος και κοσμάκης γύρω από το τι κουμάσια είναι αυτοί οι άνθρωποι, αν ήταν εκ γενετής ναζιστές ή έγιναν πέρσι, πρόπερσι ή τέλος πάντων πότε.

Εμένα, απ' την άλλη, με απασχολούν και με προβληματίζουν εξίσου οι ψηφοφόροι όλων των άλλων κομμάτων. Ανεξαιρέτως. Τα αγόρια και τα κορίτσια στο δρόμο και τα καφέ που αποτελούν την ανθρώπινη προέκταση των κινητών και των ακουστικών τους,  που μιλάνε - όταν μιλάνε - αυτή την καινούργια, μονοκόμματη ελληνική των πέντε-δέκα επαναλαμβανόμενων  λέξεων , των «ισχύει» και των «τέλειο». Και που πασχίζουν, μάταια, μέσα απ’ αυτό τον γλωσσικό ζουρλομανδύα να εκφράσουν τις αγωνίες της γενιάς τους.

 Ή οι τρίτες ηλικίες που ζαλισμένες απ’ όσα τις βρήκαν τα τελευταία αυτά ανισόρροπα χρόνια έχασαν άπασες τις βεβαιότητές τους και σπεύδουν, στην κρίσιμη μάζα τους να ακουμπήσουν στη ζεστασιά, τη θαλπωρή της παλιάς τους γνώριμης τηλεόρασης: στην Όλγα, τον Γιάννη, τον Νίκο, τη Μαρία και τ’ άλλα καλά παιδιά που μπαίνουν κάθε απόγευμα καλοντυμένα στα καθιστικά τους και δίνουν τις απαντήσεις, πριν καν προλάβουν να γεννηθούν ερωτήματα. Νοικοκύρηδες και φίλοι της καθαριότητας, όχι τίποτα αναρχοάπλυτοι,  δε θα μπορούσαν να αφήσουν να περάσει μια μέρα χωρίς την απογευματινή τους πλύση εγκεφάλου.

Υπάρχουν βεβαίως και οι της γενιάς μου, οι τριαντασαραντάρηδες, μια γενιά που απορροφήθηκε, αφομοιώθηκε χωρίς να βγάλει άχνα, κιχ, από τη νεοελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Άφησε να την καταπιεί η Ελλάδα της μεταπολίτευσης αδιαμαρτύρητα, σιωπηρά, ευγενικά σχεδόν, δίχως τον παραμικρούτσικο θόρυβο. Και  που ψάχνει αιφνιδιασμένη, αγουροξυπνημένη να βρει τις χαμένες της άκρες σε μια χώρα που της τελείωσε πρόωρα. Πριν καν καλοπρολάβει να ενηλικιωθεί.

Τι είναι λοιπόν τελικά, για να επανέλθουμε στο αρχικό φλέγον ερώτημα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής; Σε τι διαφέρουν από όλους τους υπόλοιπους, «κανονικούς» ανθρώπους; Δεν είναι, παρά κάποιοι εκ των ανωτέρω που αποφάσισαν μπουχτισμένοι να αφήσουν στην άκρη κάποια κατάλοιπα ανθρωπινότητας, να κάνουν στη μπάντα καθωσπρεπισμούς και προσχήματα για να αφήσουν να ξεχυθεί απευθείας στις κάλπες η μεταπολιτευτική υποκουλτούρα μισαλλοδοξίας, αγένειας, «μαγκιάς», χιλίων δυο συμπλεγμάτων κατωτερότητας και πολιτιστικών αναπηριών, που ξέρεις πολύ καλά. Αυτή που κάθε μέρα βλέπεις  με τον τύπο που καβαλάει με τη θηριώδη μηχανή το πεζοδρόμιο, κλείνοντάς σου το μάτι για να πας παραπέρα. Και που μπορεί να ψηφίζει ΔΗΜΑΡ.

*γράφτηκε για το thegreekcloud

Ο άνθρωπος που χαιρετούσε τα αυτοκίνητα

Πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησε ένα ρεπορτάζ για τον πρωθυπουργό που μια ηλιόλουστη μέρα αποφάσισε να το πάρει από τη Βουλή μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου με το πόδι. Όχι μόνος, βεβαίως. Αλλά με τη συνοδεία της προσωπικής του φρουράς, όλων αυτών των ανθρώπων που λειτουργούν σαν ένα προπέτασμα καπνού όταν ένα πρόσωπο σαν τον Αντώνη Σαμαρά αποφασίσει να βγει στον δρόμο.

Το ρεπορτάζ έλεγε ότι στην πορεία χαιρετίστηκε με κάποιους αστυνομικούς που βρήκε εκεί κοντά, πέρασε από ένα περίπτερο απ' όπου πήρε ένα παγωτό και έπεσε και σε μια τουρίστρια από την Αυστραλία. Και εκεί κάπου (όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο) στάθηκε και χαιρετούσε τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Θέαμα στο οποίο, θα σταθώ κι εγώ. Γιατί η εικόνα ενός ενήλικα, πατημένα εξήντα, μορφωμένου, με σώας τας φρένας και μ' ένα πολύ υψηλό κυβερνητικό αξίωμα - ο άνθρωπος που διοικεί τη χώρα, που έχει το τιμόνι της στα χέρια - να στέκεται στο δρόμο και να χαιρετά τα αυτοκίνητα που περνάνε, ομολογουμένως  σε ανησυχεί.

Θα δικαιολογείτο μόνο για κάποιον κατάδικο που μόλις βγήκε από βαθιά και χρόνια απομόνωση, κάποιον τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής ή εν πάση περιπτώσει έναν, ο οποίος χρήζει ψυχολογικής ή παρόμοιας βοήθειας. Δε μιλάμε όμως - τουλάχιστον όχι εκ πρώτης όψεως - για κάτι τέτοιο, αλλά για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο οποίος αν το καλοσκεφτείς προσεγγίζει κάπως στην πρώτη περίπτωση: αυτή του χρονίως και βαθέως απομονωμένου. Ένας άνθρωπος που έχει αποκοπεί από τον κοινωνικό περίγυρο, την πόλη του, τη χώρα και τους πολίτες της, που μια ωραία πρωία αποφάσισε να δοκιμάσει να αποτολμήσει μια ηρωική έξοδο στην πραγματικότητα. Με συνέπεια να παρουσιάσει αυτό το αλλόκοτο θέαμα, κάτι μεταξύ τουρίστα (διόλου τυχαία εδώ η τόσο εγκάρδια συνάντηση με την άλλη τουρίστρια, από την Αυστραλία), αλαφροΐσκιωτου μεσήλικα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, χρονίως απομονωμένου από τους ανθρώπους ανθρώπου-λύκου, που τα χάνει μπροστά σε τόση πραγματικότητα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να νιώσεις οίκτο περισσότερο ή ανησυχία, που αυτός ο συνάνθρωπός σου παίρνει αποφάσεις για τη ζωή σου.

*γράφτηκε για το thegreekcloud

Δημοκρατία για κλάματα

Αυτές τις μέρες, αυτές τις ώρες, κάνει τον γύρο της Ελλάδας το θέαμα ενός πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής, που βγήκε από την φυλακή όπου κρατείτο για να απευθυνθεί με δάκρυα στην ελληνική Βουλή προκειμένου να μην αρθεί η βουλευτική ασυλία του.

Ο άνθρωπος αυτός θυμίζοντας σκηνές από παλιές, «μελό» ελληνικές ταινίες, αναλύθηκε σε λυγμούς προκειμένου να ξετυλίξει το δράμα του μπροστά στα μάτια των εθνοπατέρων. Και πραγματικά, το θέαμα ήταν καθηλωτικό. Το να βλέπεις έναν πρώην – νυν ανεξάρτητο – βουλευτή ενός νεοναζιστικού κόμματος να ρουφάει τις μύξες του στο βήμα του Κοινοβουλίου αφού έχει πρώτα μιλήσει σε βάθος και λεπτομερώς για την καραμπίνα του(!) και έχει αποδώσει τον στραβό, «υπερπατριωτικό» δρόμο  που πήρε στον Ανδρέα Παπανδρέου και το περίφημο «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (δηλώνοντας παιδί του ΠΑΣΟΚ στα παιδικά του χρόνια), πρέπει να 'ναι από πάσα άποψη το χαμηλότερο σημείο που έφτασε ποτέ εν λειτουργία – δε μιλάμε για περιόδους κατάλυσής της, περιόδους δικτατορίας – η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε αυτή τη χώρα.

Η ίδια η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα τοξικό επακόλουθο της εκκωφαντικής πτώσης ενός καλοστημένου, 40ετούς πολιτικού συστήματος που καταρρέει αργά, βασανιστικά, αναξιοπρεπώς, δίχως να μπορεί να μπει κάτι, το οτιδήποτε, το παραμικρό στη θέση του για να καλύψει το κενό – κενό μεγάλο και αδιαμφισβήτητο – που αφήνει πίσω του. Ένα κενό ουσίας, κενό πολιτικής, ιδεολογικής εκπροσώπησης, που μεταφράζεται στις γνωστές σαρωτικές πρωτιές του «κανένα» στις δημοσκοπήσεις γύρω από τον καταλληλότερο πρωθυπουργό ή την επικρατέστερη στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων κυβερνώσα παράταξη.

Και, χωρίς αμφιβολία, μια δημοκρατία που ναι μεν απευθύνεται σε όλους αλλά είναι του «κανένα», μια δημοκρατία σε μια χρονοβόρο και επώδυνη μετάβαση από μια πολιτική πραγματικότητα σε μιαν άλλη, που κανείς ακόμα δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα μοιάζει, θα πιάσει κάποια στιγμή και βυθό. Το ζήτημα είναι, πώς ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια.

*γράφτηκε για το thegreekcloud

Για την ελευθερία του Τύπου

Δεκαεπτά μονάδες υποχώρησε η Ελλάδα από το 2009 έως το 2013 στη βαθμολόγησή της για την ελευθερία του Τύπου από την ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική οργάνωση Freedom House, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη διεθνώς οπισθοδρόμηση. Κύρια αιτία της περαιτέρω κατρακύλας της χώρας μέσα στο 2013, όπως αναφέρει αναλύτρια της Freedom House, το κλείσιμο της ΕΡΤ: «Η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση ήταν το μεγαλύτερο ενημερωτικό δίκτυο με εμβέλεια σε περιοχές της χώρας που δεν έχουν τα ιδιωτικά μέσα και το κλείσιμό της προκάλεσε ισχυρό πλήγμα στο δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση. Παράλληλα, η απόλυση μέσα σε μια μέρα, χιλιάδων δημοσιογράφων και τεχνικών ενέτεινε σε μεγάλο βαθμό την ανασφάλεια που ήδη επικρατούσε στους εργαζόμενους στα μέσα ενημέρωσης. Το μεταβατικό σχήμα που δημιουργήθηκε είναι σαφώς υποβαθμισμένο από την ΕΡΤ και υπόκειται σε μεγαλύτερο έλεγχο από την κυβέρνηση της χώρας.»

Πλέον, η  Ελλάδα κατατάσσεται ως προς την ελευθερία του Τύπου χαμηλότερα από χώρες όπως η Ναμίμπια και η Μποτσουάνα. Και το τοπίο έχει περίπου ως εξής: ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια  πλήρως ελεγχόμενα αν όχι καθοδηγούμενα από την κυβέρνηση της χώρας και σε διαρκή συναλλαγή μαζί της για ευνοϊκά ανεξόφλητα δάνεια, την αδειοδότησή τους και ένα σωρό άλλα που τα «δένουν» μ’ αυτήν με ένα σύμφωνο αμοιβαίων εξυπηρετήσεων. Μια διαλυμένη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση, που περιμένει την έναρξη λειτουργίας του υποτιθέμενου διάδοχου σχήματος της ΕΡΤ, της ΝΕΡΙΤ, η οποία διαρκώς αναβάλλεται για λόγους που ο καθένας, μπορεί να υποψιαστεί. Και που σαφώς δεν έχουν να κάνουν με τη μεγαλύτερη ελευθερία της ενημέρωσης που θα παρέχεται.

Όσον αφορά στα έντυπα μέσα και τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, βλέπει κανείς ακόμα και στα «σοβαρά» ανάμεσά τους, ειδήσεις του είδους «Αγάπη μου, το ΠΕΔΥ σκίζει!». Αναφερόμενες βεβαίως στο  συγχαρητήριο μήνυμα που έστειλε στο κινητό τηλέφωνο του υπουργού Υγείας η σύζυγός του ενώ αυτός βρισκόταν σε σύνοδο με άλλους υπουργούς Υγείας της ΕΕ, επειδή του είχε τηλεφωνήσει κατά τη διάρκεια της συνόδου αναζητώντας γυναικολόγο και αυτός την παρέπεμψε στον νέο φορέα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, από τον οποίο και έμεινε κατενθουσιασμένη. Ένα περιστατικό που τόσο αυτό καθαυτό όσο και η προβολή του από μεγάλες εφημερίδες θα θύμιζε αφρικανικές χώρες αν κάποιες απ’ αυτές, όμως φαίνεται και στον παγκόσμιο χάρτη της  Freedom House, δεν είχαν αφήσει πίσω την Ελλάδα ως προς το αγαθό αυτό που λέγεται ελευθερία του Τύπου – κατ’ ουσίαν την ελευθερία έκφρασης.

Αν πάρουμε την ΕΡΤ, το κλείσιμο του μεγαλύτερου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού της χώρας με το κατέβασμα ενός διακόπτη και ύστερα από μια ολιγόλεπτη ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, θυμίζει πέτρα που έπεσε στην ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης, αλλά που σε αντίθεση με ό, τι θα συνέβαινε στη λίμνη οι ομόκεντροι κύκλοι που άνοιξε χαράχτηκαν, βαθιά και ανεξίτηλα πάνω στην επιφάνεια της χώρας. Προκαλώντας και παγιώνοντας ένα κλίμα αδιαφάνειας, φόβου και λογοκρισίας από τη στιγμή που μια κυβέρνηση «με το έτσι θέλω» έκλεισε τον μεγαλύτερο ειδησεογραφικό οργανισμό της Ελλάδας, περνώντας ένα σαφές μήνυμα εξουσίας, ισχύος, πυγμής απέναντι στην ίδια την ελευθερία σκέψης και έκφρασης.

Το μπαλάκι, βρίσκεται πλέον στο τερέν της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας που μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει αυτή την κατηφόρα, να διεκδικήσει τη χαμένη φωνή της. Και το δικαίωμά της σε διάφανη, ακαθοδήγητη, αχειραγώγητη ενημέρωση. Μπορεί;

*γράφτηκε για την Parallaxi